ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΑ -- ΑΛΛΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ

Θύελλα έχει προκαλέσει η πρόσφατη απόπειρα της κυβέρνησης να "εκβιάσει καταστάσεις" και να προωθήσει ένα σχέδιο νόμου που θα ανοίξει τον δρόμο μπρος της Ελληνική ιθαγένεια για χιλιάδες μετανάστες. Η γενικότερη εντύπωση που παράγεται από τις κινήσεις της κυβέρνησης είναι αυτή του "στο πόδι" -- όπως άλλωστε γίνονται τα περισσότερα πράματα στην Ελλάδα. Επικρατεί ήδη μια αίσθηση αδικαιολογήτου επείγοντος που τροφοδοτείται από τον θόρυβο που παράγουν οι "πολιτικά ορθοί" και οι συν αυτώ, μέσα και έξω από την κυβέρνηση.
Κατ' αρχήν τα περί "φυσικών δικαιωμάτων" των μεταναστών στην πολιτογράφηση αποτελούν εξόφθαλμο διαστρέβλωση αυστηρά οριζόμενων εννοιών του Δικαίου που οι της κυβέρνησης παραλείπουν να αναγνωρίσουν για τους γνωστούς "εκσυγχρονιστικούς" λόγους. Η ψύχραιμη απάντηση του Συνηγόρου του Πολίτη για το θέμα αυτό, που δεν ικανοποίησε φυσικά τους διαφόρους "προοδευτικούς" πολιτικίσκους και μη, δημιούργησε μια μικρή σύγχυση στις τάξεις των αγνών υπερασπιστών του "δίκιου" των μεταναστών, πλην όμως είναι βέβαιο ότι δεν θα κάμψει την φλογερή τους πίστη στον "εθνικό στόχο" της παροχής ιθαγένειας συνοπτικώς αν και με ορισμένες "εξατομικευμένες διαδικασίες" για να εξασφαλισθεί τον εικονικό "νόμιμο" της υπόθεσης.

Τα παιχνίδια με την πολιτογράφηση φυσικά δεν πρόκειται να εγκαταλειφθούν. Η εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων παρανόμων ξένων μετά το 1990 αποτελεί γεγονός μη ανατρέψιμο που έχει ήδη δημιουργήσει "κρίσιμη μάζα" η οποία είναι αδύνατο να διασπασθεί. Η έκτακτη αυτή κατάσταση, αν μη τι άλλο, απαιτεί μεθοδικότερες και αποτελεσματικές ρυθμίσεις που θα βάλουν κάποια τάξη στην ορδή και θα αποτρέψουν την βαθμιαία κατάλυση της όποιας "ελληνικότητας" μας απομένει ελέω εξωτερικής εισβολής -- και όχι απονομή της ιθαγένειας όπως-όπως γιατί το ξεχαρβαλωμένο μας Δημόσιο δεν μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο και οι "αρχηγοί" μας απαιτούν να "κλείσει το θέμα" ώστε να υπάρξουν και ορισμένα κέρδη στην κάλπη. Και φυσικά υπάρχει και μια ακόμη (ενοχλητική) υποσημείωση: Η Ελλάδα, λόγω μεγέθους, "κοινωνικής συγκρότησης", σχέσεων με διπλανούς, και γενικότερων διαθέσεων των ιθαγενών της δεν αποτελεί εύφορο έδαφος για "ένταξη" και "απορρόφηση" στρατιών ξένων μεταναστών οι οποίοι, στην πλειοψηφία τους πλέον, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ελληνική "πραγματικότητα", παράδοση, και ιστορία.

Ας σημειώσουμε επίσης και κάτι πολύ σημαντικό που οι "εκσυγχρονιστές" απορρίπτουν περιπαικτικά. Η αντίθεση μιας σημαντικότατης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας στην συλλήβδην "νομιμοποίηση" ακόμη και "ειδικών κατηγοριών" μεταναστών δεν ενοχοποιεί την χώρα εν γένει, όπως οι εμβριθείς και αδυσώπητα πολυπράγμονες ιππότες της "ένταξης τώρα" διακηρύττουν "αφρίζοντες τω στόματι μετά τριγμού οδόντων". Η προπαγανδιστική εκμετάλλευση της ενοχοποίησης, όμως, θα αυξάνεται γεωμετρικά αφού αποτελεί ένα αποφασιστικό όπλο στις μέρες μας των designer "μη κυβερνητικών οργανώσεων" και των "υποχρεώσεων" που επιβάλλονται σε όλους όσους δεν έχουν ισχυρή αυτοάμυνα από ισχυρότατα συγκροτήματα πολιτικά οργανωμένων "φίλων και συμμάχων," με τεράστιες πολιτικές, διπλωματικές, και οικονομικές επενδύσεις στην βιομηχανία των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Το ότι η μεγίστη πλειοψηφία των "εδώ" αντιτίθεται στα σχέδια μαζικής "τακτοποίησης" μεταναστών μπορεί να οδηγεί αρκετούς της "πολιτικά ορθής" μειοψηφίας σε ξεσπάσματα ιερής οργής για "το που πάει αυτή η χώρα", πλην όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν υπάρχει "λαϊκό ρεύμα" υπέρ της μαζικής νομιμοποίησης (το 'λαϊκό ρεύμα", όπως έχει παρατηρηθεί εν Ελλάδι, είναι αποδεκτό μόνον όταν εξυπηρετεί 'στόχους' της επαναστατικής μειοψηφίας αριστερών, συνήθως, κατευθύνσεων).

Αυτών όλων λεχθέντων, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κερδίσει σημαντικά οφέλη από μια συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική με αυστηρές διατάξεις και πρόνοιες οι οποίες θα είχαν σκοπό την νόμιμη εισδοχή και βαθμιαία ένταξη μεταναστών με συγκεκριμένες δεξιότητες και προσόντα. Η Ελλάδα της δραματικής υπογεννητικότητας και του γενικότερου "εθνογενούς" μαρασμού χρειάζεται αιμοδοσία, η οποία, όπως πλέον έχουν διαμορφωθεί οι "τάσεις," δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνον με εισαγωγές. Πλην όμως η αιμοδοσία αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιλαμβάνει ανεξέλεγκτες εισβολές απελπισμένων αθλίων με στόχο την εξασφάλιση ουσιαστικά δουλικής εργασίας.

Οι πιθανότητες να επικρατήσουν ψυχραιμότερες και καλά οργανωμένες απόψεις γύρω από το τεράστιο αυτό θέμα είναι, δυστυχώς, περιορισμένες μέχρι ανυπαρξίας. Μεταξύ "εκσυγχρονιστών," "πολιτικής ορθότητας," ακραίων "εθνοπατέρων," "αντιρατσιστικών" σχημάτων, και ελαχίστων λογικών φωνών, το "αβαντάζ" βρίσκεται στα χέρια όσων έχουν και "το πεπόνι και το μαχαίρι." Και τα αποτελέσματα θα είναι, ως συνήθως, απογοητευτικά και επικίνδυνα.
RIEAS