Χωρίς κρουνούς, αλλά με πισίνες

O ανταποκριτής του ΒΒC Μάλκολμ Μπράμπαντ αγαπά τόσο πολύ την Ελλάδα, που νιώθει τύψεις για το ενοικιαζόμενο σπίτι του στο Ντράφι. «Η αγαλλίαση που νιώθαμε στο εκπληκτικό ορεινό τοπίο» γράφει , «μετριαζόταν από την επίγνωση ότι επωφελούμαστε από έναν εμπρησμό, που επέτρεψε σε αδίστακτους εργολάβους να πλουτίσουν, χτίζοντας εκεί που πριν από μια δεκαετία υπήρχε δάσος». Ο Βρετανός δημοσιογράφος μιλά ευγενικά για τη μεγαλύτερη αρρώστια της σύγχρονης Ελλάδας, για το σύνδρομο που περιλαμβάνει: αυθαιρεσία, ψύχωση real estate,
διεφθαρμένη και ανεπαρκή διοίκηση, πελατειακές σχέσεις κυβερνώντων-κυβερνωμένων, καταπάτηση του κοινόκτητου, λύσσα για το ιδιόκτητο. Βλέπουμε τις αεροφωτογραφίες των καμένων της ΒΑ Αττικής, υπερδιακόσιες χιλιάδες στρέμματα - δυόμισι κυκλαδονήσια σε έκταση. Τα σπίτια φυτρώνουν μέσα στο δάσος, από τα δέντρα τα χωρίζει μια αυλή, με γκαζόν και πισίνα. Φυτρώνουν διαρκώς, ημιαυθαίρετα, ημινόμιμα, αυθαίρετα, παράνομα. Χωρίς οδικό δίκτυο, χωρίς δασικούς δρόμους, χωρίς υποδομές, χωρίς υδατοδεξαμενές και κρουνούς. Αλλά με πισίνες
και γκαράζ για το δασικό SUV. Δεν είναι όλα τα σπίτια έτσι, υπάρχουν και ιστορικοί οικισμοί, νόμιμοι. Αλλά είναι κοινό μυστικό ότι η πληθωρική οικοδόμηση των οικοπεδικών φιλέτων περί την Πεντέλη δεν ξεκινά ποτέ νόμιμα, νομιμοποιείται πάντα εκ των υστέρων. Οικοπεδοποίηση του δάσους: είναι κι αυτός ένας τρόπος να παράγονται υπεραξίες...

Τώρα, πάνω στις στάχτες του δάσους, πλάι στα ανέπαφα σπίτια, ταπεινά ή αλαζονικά, στα αποκαΐδια της αττικής μεγαπυρκαγιάς, πλανάται μια οσμή: δυσάρεστη, τοξική, σαν τις διοξίνες που περιέχει η κάπνα. Είναι η πικρή επίγνωση ότι όλα αυτά έχουν ξαναγίνει και θα ξαναγίνουν: ότι τίποτε δεν άλλαξε από τις μεγάλες πυρκαγιές του ʼ90, τίποτε δεν μάθαμε από το πύρινο καλοκαίρι του 2007. Ανησυχούμε όταν καίγονται τα δάση, θρηνούμε όταν απειλούνται τα ημιαυθαίρετα. Κι ύστερα ξεχνάμε, επανερχόμαστε στον δαιμονικό κύκλο του ημινόμιμου real estate,
ξαναβρίσκουμε την απέραντη, διαρκή περιφρόνηση για τον δημόσιο χώρο. «Οι τύψεις κάηκαν από τις φλόγες», συμπεραίνει θλιμμένα ο Μπράμπαντ. Μπα, ούτε καν τύψεις: αφού σώθηκαν τα κτίρια.