Σκέψεις περί Ε.Δ.

Δια της παρούσας επιθυμώ να εκθέσω κάποιες προσωπικές σκέψεις και απόψεις σαν ελάχιστη συνεισφορά στον γενικότερο προβληματισμό σχετικά με τα θέματα μέριμνας προσωπικού των Ε.Δ.

Σε αυτό το σημείο οφείλω να διευκρινήσω ότι αντικείμενο της παρούσας δεν θα αποτελέσει ούτε το ασφαλιστικό, ούτε το μισθολογικό, ούτε το εν γένει λειτουργικό των Ε.Δ , διότι οι μόνοι δυνάμενοι να επιλύσουν τα υπόψη θέματα (κυβερνόντες), είτε προφανώς δεν θέλουν, είτε δυστυχώς δεν μπορούν.

Με αφορμή λοιπόν την πρόσφατη Υπουργική Απόφαση με την οποία διευθετούνται θέματα σχετικά με τις μεταθέσεις των στρατιωτικών και καθορίζονται οι προϋποθέσεις και τα κριτήρια διενέργειας αυτών, κρίνω σκόπιμο να επισημάνω τα εξής:

- Την ικανοποίησή μου για το γεγονός της κωδικοποίησης της υπόψη διεργασίας, από την οποία διαφαίνεται ότι δύναται να περισταλούν φαινόμενα αναξιοκρατίας και ευνοιοκρατίας. Η καθιέρωση διαφανών κριτηρίων και η αποσαφήνιση των προϋποθέσεων αποτελεί αναμφίβολα θετικό γεγονός και πιστώνεται (κατ’ εμέ) θετικά στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ. Περιθώρια βελτιώσεων προδήλως υπάρχουν, αλλά φρονώ ότι αυτό δεν είναι της παρούσης.

- Την μεγάλη απογοήτευσή μου γιατί χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία θα θεσμοθετηθεί επιτέλους το αμετάθετο πέραν ενός minimum ορίου ετών υπηρεσίας (πχ 25ετία), καθόσον με αυτό τον τρόπο:

α. Διασφαλίζεται η παραμονή και εξάντληση σε μεγάλο βαθμό της 35ετίας, αφού με τις υφιστάμενες ρυθμίσεις μεγάλος αριθμός προσφεύγει στη λύση της πρόωρης συνταξιοδότησης για να αποφύγει την ταλαιπωρία των μετακινήσεων και της περιοδικής εσωτερικής μετανάστευσης.

β. Διαφυλάσσεται στον υπέρτατο βαθμό, η προστασία και η ομοιογένεια των οικογενειών των στελεχών, που δοκιμάζεται σκληρά σε καθημερινή βάση, εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων του λειτουργήματος και κυρίως λόγω των συχνών μετακινήσεων, της αδυναμίας εργασίας αμφοτέρων των γονέων, της συχνότατης αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος, της διατήρησης αριθμού οικιών πέραν της μιας και την απορρέουσα οικονομική αιμορραγία.

- Εναλλακτικά και εφόσον για οποιονδήποτε λόγο, δεν κρίνεται σκόπιμη ή υλοποιήσιμη η εν λόγω πρόταση - διέξοδος για το ήδη ταλαιπωρημένο και κορεσμένο προσωπικό, τότε γιατί να μην παρασχεθεί στο προσωπικό των Ε.Δ η υπό προϋποθέσεις (πχ 25ετία) δυνατότητα εθελουσίας εξόδου , όπως άλλωστε συνέβη σε πλειάδα δημοσίων υπαλλήλων με ισχυρά μάλιστα κίνητρα, ή ακόμη να δοθεί η δυνατότητα μετατάξεων σε Υπηρεσίες και Φορείς στου ευρύτερου δημοσίου τομέα, προκειμένου να επιτευχθούν οι μέγιστες δυνατές αμοιβαίες ωφέλειες και συνέργειες;;;

Κλείνοντας την τοποθέτησή μου, αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να ζω καταδικασμένος μια ζωή (35 έτη) να περιφέρομαι σαν άστεγος (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη έκφραση) και πότε επιτέλους θα μεριμνήσει η Υπηρεσία και το Ελληνικό Κράτος να σταθεροποιηθεί κάπου η οικογένειά μου, ώστε να δύναται να εργαστεί η σύζυγός μου, να μπορέσουν ενδεχομένως να σπουδάσουν τα παιδιά μου και να αποκαταστήσω τον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο, καθόσον η εποχή παγετώνων και των αρχεγόνων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί για τον πατρίδα και τον πλανήτη μας ευρύτερα (μάλλον κάποιοι ξεχαστήκαμε ή καλύτερα μάλλον κάποιο μας ‘’ξέχασαν’’ συνειδητά!!!

Ο Ωραίος των Όρέων