Η εκάστοτε πολιτική ηγεσία της χώρας αρέσκεται, ιδίως στις εθνικές εορτές, μετά τις καθιερωμένες στρατιωτικές παρελάσεις (πριν καταργηθούν), να διαβεβαιώνει εθιμοτυπικά τους Έλληνες σε υψηλούς τόνους, για την στρατιωτική ετοιμότητα της χώρας, το απαραβίαστο των συνόρων και τη διαφύλαξη της εθνικής ανεξαρτησίας.
Όμως τα λόγια δεν είναι αρκετά…
Η εξασφάλιση της άμυνας της χώρας είναι σύνθετη υπόθεση. Είναι αποτέλεσμα συνεχούς μεθοδικής και επίπονης πολιτικής, οικονομικής, διπλωματικής, κοινωνικής και στρατιωτικής προσπάθειας.
Κατά το μεγάλο θεωρητικό του πολέμου, τον Κλαούζεβιτς, οι παράγοντες που συνδιαμορφώνουν την πολεμική ισχύ, τη δυνατότητα άμυνας ενός κράτους, είναι τρεις:
Ο λαός, ο στρατός και η κυβέρνηση. (Για την «παράδοξη» αυτή τριάδα υπάρχει σχετική ανάλυση ταξίαρχου Π. Μαυρόπουλου, Στρ. Επιθεώρηση Αυγ 2008)
Αν ένας από τους καθοριστικούς αυτούς παράγοντες μειονεκτεί ή εάν η συνεργασία μεταξύ των τριών είναι προβληματική, τότε το παραγόμενο αποτέλεσμα είναι αναξιόπιστο.
Η άμυνα της χώρας είναι επισφαλής.
Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς:
• Ο λαός πρέπει να αποκτήσει υψηλό εθνικό φρόνημα, ανεπτυγμένο μαχητικό πνεύμα, να γνωρίζει την απειλή, να είναι αποφασισμένος με πάθος να υπερασπίσει την πατρίδα του και να υποστεί θυσίες γι’ αυτή.
• Ο στρατός και συγκεκριμένα, η ηγεσία του, να διαθέτει τα υλικά μέσα και την εκπαίδευση ώστε να είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες στο πεδίο της μάχης και να αξιοποιήσει το τυχαίο που κάθε φορά παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του πολέμου.
• Η κυβέρνηση έχει αποστολή να καθορίσει τους στόχους της αμυντικής πολιτικής της χώρας, να προσδιορίσει την εθνική στρατηγική, να προετοιμάσει λαό και στρατό, να επιλέξει στρατόπεδο ανάλογα με τη διεθνή συγκυρία, να δημιουργήσει τις απαραίτητες συμμαχίες, να αποφασίσει με ψυχραιμία και νηφαλιότητα.
Με βάση αυτά, και με δεδομένη την Τουρκική απειλή, ας δούμε, εν συντομία, πως η χώρα μας διαχειρίζεται την εθνική της άμυνα :
Το εθνικό φρόνημα του λαού μας διαβρώνεται μέσα από την ίδια την δημόσια παιδεία (που έπαψε και τυπικά να είναι εθνική) η οποία διαστρεβλώνει την ιστορία του και αμβλύνει το πατριωτικό αίσθημα με πρόσχημα ύποπτα πασιφιστικά φληναφήματα. Τα ΜΜΕ καλλιεργούν ένα «παγκοσμιοποιημένο» είδος πολίτη-ιδιώτη, άβουλο, μαλθακό, χωρίς κρίση, αποχαυνωμένο, καταναλωτικό, καλοπερασάκια, ανίκανο για συλλογική δράση.
Ο στρατός έχει αποδεκατιστεί από τον καιρό της ειρήνης με δραματική μείωση της θητείας. Παράλληλα καλλιεργείται ένα νέο πρότυπο αξιωματικού Νατοϊκού, τεχνοκράτη, καριερίστα, προσηλωμένου στην Βορειοατλαντική συμμαχία, που συνδέει απόλυτα την επαγγελματική του εξέλιξη με εκπαίδευση σε σχολεία των ΗΠΑ, υπηρεσία σε επιτελεία του ΝΑΤΟ και άλλες υπερατλαντικές περγαμηνές.
Η μόνη εθνική στρατηγική που εφαρμόσθηκε στην πράξη (με ή χωρίς αστερίσκους) από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του τόπου, ήταν αυτή του «Ανήκωμεν εις την Δύσιν». Με δουλοπρέπεια. Χωρίς όραμα, σχέδιο, όρους, εγγυήσεις , προοπτική. Δεν υπάρχει ουσιαστική πολιτική εθνικής άμυνας. Τα εθνικά θέματα τα διαχειριζόμαστε με προχειρότητα συρόμενοι πίσω από τα γεγονότα.
Η οικονομική και πολιτική εξαθλίωση που μαστίζει σήμερα τη χώρα μας σηματοδοτεί το αδιέξοδο αλλά συγχρόνως και την επιτακτική ανάγκη υπέρβασης. Η ανανέωση του πολιτικού σκηνικού με την είσοδο νέων κομμάτων που εκπροσωπούν ουσιαστικά τη ελληνική κοινωνία, η αναδιοργάνωση του κράτους, η επαναξιολόγηση των εθνικών στόχων, η κατάρτιση προτεραιοτήτων και η δημιουργία μακροπρόθεσμης εθνικής στρατηγικής είναι τα “εκ των ων ουκ άνευ” προαπαιτούμενα για την εθνική επιβίωση.
Το σύγχρονο διεθνές αλλά και το εγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον, καθιστά αναγκαία για την Ελλάδα, την συγκρότηση ισχυρής αποτρεπτικής στρατιωτικής δύναμης και παράλληλα την ανάπτυξη πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, με συμμαχίες στην περιοχή των Βαλκανίων, της Αν. Μεσογείου, αλλά και πέραν αυτής, χωρίς πολιτικές αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και εξαρτήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου