Πολιτικού Μηχανικού ΕΜΠ
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω στην επίσημη ιστοσελίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, την ομιλία του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα που εκφώνησε στο Προεδρικό Μέγαρο για την 36η επέτειο «αποκατάστασης» της δημοκρατίας στη χώρα μας.
Δεν ξέρω, αλλά μου θυμίζει την τραγική ομιλία του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου Δραγάτση έτσι όπως διασώθηκε από τους ιστορικούς της Άλωσης. Μου ανακαλεί μια ελεγειακή εκφορά της ελληνικής μεταπολίτευσης. Κι αν γενικώς η ιστορία ωφελεί, επειδή έχει το μοναδικό αινιγματικό δίδαγμα και τη γοητεία να δείχνει ότι από εποχή σε εποχή τίποτα δεν αλλάζει, οστόσω έχει και την ικανότητα να δείχνει τα πάντα διαφορετικά…
Στον ίδιο ιστότοπο, τον επίσημο της Προεδρίας της Δημοκρατίας, διαβάζω το βιογραφικό σημείωμα του κ. Προέδρου. Για όσους δεν ξέρουν, ο κ. Κ. Παπούλιας εκλέγεται αδιαλείπτως από το Δεκέμβριο του 1974 (!) μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.
Εκλέχτηκε ήδη από το 1977 βουλευτής Ιωαννίνων και επανεκλεγόταν συνεχώς μέχρι τις εκλογές του 2004. Από το 1981 έως το 1985, επί κυβερνήσεων Α. Παπανδρέου, διετέλεσε υφυπουργός, αναπληρωτής υπουργός, και από το 1985 έως 1989 και από το 1993 έως 1996, υπουργός Εξωτερικών. Κατά τη διάρκεια της οικουμενικής κυβέρνησης διατέλεσε υπουργός αναπληρωτής Εθνικής Άμυνας. Επί πρωθυπουργίας του κ. Κ. Σημίτη διετέλεσε επί σειρά ετών, 1998 έως 2004, Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων. Έχει διακονήσει σε όλες τις κλίμακες των αξιωμάτων αυτής της χώρας μετά την «αποκατάσταση» της δημοκρατίας.
Και επειδή στην ελληνική γλώσσα οι λέξεις εξακολουθούν να αντιστέκονται στα νοήματά τους από τότε που δημιουργήθηκαν στις ακρογιαλιές του Ομήρου, δεν βάζω τυχαία τη λέξη σε εισαγωγικά. Το είπε άλλωστε, με ειλικρίνεια, ο ίδιος ο εξοχότατος Πρόεδρος, χωρίς να χρησιμοποιήσει παντού, όπως θα έπρεπε, το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: «…Παρά την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, η διοίκηση δεν εκσυγχρονίστηκε, οι σχέσεις πολιτών και πολιτικού συστήματος παρέμειναν πελατειακές, το κράτος δικαίου δεν αναπτύχθηκε επαρκώς. Η Ελλάδα έγινε δημοκρατία, αλλά όχι σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Και για πολλά χρόνια πορεύτηκε με αυτή την αντίφαση».
Ο κ. Πρόεδρος, ως ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ είναι ένας από τους συνυπεύθυνους της σημερινής Ελληνικής Τραγωδίας και της ιστορικής παρακμής που βιώνει το έθνος των Ελλήνων, υπηρετώντας ως βασικός στυλοβάτης και με πάθος την κληρονομική δημοκρατία του οίκου των Παπανδρέου για 36 συνεχόμενα χρόνια. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι ο κ. Πρόεδρος ήταν μέλος της ακολουθίας μιας κυρίας, που τα καλοκαίρια πριν από μια εικοσαετία, έδινε την ημερήσια διάταξη της πολιτικής από τις παραλιακές σουίτες της Ελούντας...
Εγείρεται έτσι το ρητορικό ερώτημα που απασχολεί απ’ άκρη σ’ άκρη τη χώρα, πως μπορεί ένας πολιτικός, ένας «αρχαίος κυβερνήτης» που όχι μόνο υπηρέτησε αυτό το φαύλο, διεφθαρμένο και καταρρέον πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αλλά στάθηκε εκ των βασικών του αρχιτεκτόνων, να διαπιστώνει και να νουθετεί;
Πριν από 40 χρόνια ο ποιητής του άπλετου ελληνικού φωτός, ο νομπελίστας Ελύτης, έγραψε προφητικά, με πραγματική και όχι υπερρεαλιστική βεβαιότητα, στη βίβλο του Ελληνισμού, στο «Άξιον Εστί», πως «των αρχαίων κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίση θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου». Να τη βιώνουμε άραγε σήμερα, αυτή την προφητεία του Μεγάλου Έλληνα;
Ο Μακρυγγιάνης, ένας άλλος μεγάλος δάσκαλος της ράτσας μας, που έμαθε γραφή στα τριανταπέντε του, έγραψε ότι «θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε…». Σ’ αυτή τη μικρή χώρα στη Μεσόγειο, που δεν είχε άλλο αγαθό παρά μόνο τον αγώνα του λαού της για τη θάλασσα και το φως του ήλιου, αειθαλής και διαχρονικός κανόνας ήταν η αγάπη για το μέτρο και τη δικαιοσύνη. Η συνείδηση του νοητού ήλιου της δικαιοσύνης είχε διαποτίσει τόσο την ελληνική ψυχή ώστε να γίνει κανόνας του φυσικού κόσμου. Αυτή η δικαιοσύνη όμως, δεν κατόρθωσε να γίνει ποτέ κανόνας του πολιτικού κόσμου, συνδιαμορφωτής του οποίου είναι για 36 χρόνια και ο κ. Πρόεδρος.…
Ο κ. Πρόεδρος εκπροσωπεί το ύπατο Πολιτειακό αξίωμα αυτής της χώρας, της μικρής στο χώρο, αλλά αιώνιας στο χρόνο. Και γι’ αυτό δεν δικαιούται να παραμένει μόνο στις διαπιστώσεις. Έπρεπε να προχωρεί κάτω από το άχθος του αξιώματός του σε δρόμους πέρα απ’ αυτούς που κατεδάφισαν την Πατρίδα και την Κοινωνία.
Σε τέτοιες ώρες που η χώρα είναι πάνω απ’ το χείλος της αβύσσου, ο ελληνικός λαός θα περίμενε να ακούσει τον κ. Πρόεδρο να ζητάει από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό το αυτονόητο: Τη σύσταση κυβέρνησης προσωπικοτήτων στα πλαίσια διακομματικής συνεργασίας όπως άλλωστε προβλέπεται και από το Σύνταγμα, τον υπέρτατο νόμο της χώρας που ο ίδιος εκπροσωπεί…
Που να ελπίσουμε λοιπόν; Να εμπιστευθούμε ποιον; Για να πιστέψεις τους πολιτικούς ή τους πολιτειακούς, πρέπει να είσαι ανίατα αφελής. Είναι το ίδιο σα να πιστεύεις τις βραδινές ειδήσεις των καναλιών. Γι' αυτό και συμφιλιωθήκαμε με τον εμπαιγμό, την υποκρισία, τον κυνισμό. Όλα αυτά τα λογαριάζουμε σαν υψηλή πολιτική ευελιξία. Σήμερα πολιτικοί και πολιτειακοί, αυτοδιαψεύδονται, χωρίς αιδώ. Τα λόγια τους δε φανερώνουν την ιδέα για το θέμα τους, αλλά την ιδέα που έχουν για το ακροατήριό τους…
Η κατάρρευση είναι γενική, δεν περιορίζεται στην κοινωνία, την πολιτική και τους θεσμούς. Να «ζούμε μήπως στις ψυχές μας, όλοι οι Έλληνες, τη χωματερή γεύση του ιστορικού τέλους της φυλής και του Γένους» όπως έραψε προφητικά πριν από 26 χρόνια ο Έλληνας στοχαστής και διανοούμενος Χ. Γιανναράς; Ο κ. Πρόεδρος ομολόγησε τόσο απρόσμενα και σοκαριστικά κυνικά, σε μια επετειακή ημέρα, αυτό που οι πάντες γνωρίζουν: Ότι η μεταπολίτευση στήθηκε πάνω στα σαθρά ποδάρια της καταναλωτικής μας ευζωίας από πολιτικούς που οικοδόμησαν έναν πολιτικό ιππόδρομο, που θρυμμάτισαν και μίαναν αξίες, αρχές, αξιοπρέπεια, πρότυπα και ιδανικά αυτής της χώρας. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που κατόρθωσαν όλοι μαζί να μεταμορφώσουν το πολιτικό σώμα σε οπαδούς μαριονέτες που χοροπηδούσαν κάτω από τα πολιτικά μπαλκόνια.
Σήμερα, μοιάζει να κηδεύουμε καθημερινά την Πατρίδα, και η μακάβρια εκφορά είναι σχεδόν μια πράξη ρουτίνας. Πού θα τελειώσει αυτό το ανεπίγνωστο ξόδι, κανένας δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο που έμαθαν πια όλοι οι Έλληνες, είναι ότι δεν είναι τα αισθήματα των ανθρώπων που γράφουν την ιστορία, αλλά οι πράξεις τους. Γι’ αυτό και η ιστορία στέκεται πάντα αμείλικτη…
ΚΩΣΤΗΣ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗΣ
komavr@otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου