ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ

Οταν τα στελέχη ανεξαρτήτως κλάδου είναι εν ζωή, οι οικογένειες τους καλύπτονται από την πρόνοια της Πολιτείας (χωρίς σχόλια στην παρούσα ανάρτηση) – μισθοδοσία, υγειονομική περίθαλψη, σύνταξη. Τι συμβαίνει όμως όταν ο «προστάτης» της οικογένειας δεν τελεί εν ζωή «πεσών εν υπηρεσία?». Από όσα έχω ακούσει, διαβάσει και έχω προσωπική αντίληψη, μετά τις αρχικές κινήσεις εντυπωσιασμού εκ μέρους της Πολιτείας (βλέπε απόφαση Βουλής), που δεν είναι πάντα δεδομένες, η οικογένεια του συναδέλφου τραβάει τον Γολγοθά της ΜΟΝΗ της και με τη στήριξη των δικών της ανθρώπων (συγγενών) που προσπαθούν να αντισταθμίσουν την οικονομική απώλεια καθώς ο άνθρωπος που χάθηκε δεν αντικαθίσταται.

Μου έλεγε κάποτε σε μια σύσκεψη στο ΝΑΤΟ ένας συνάδελφος Νορβηγός (Ανχης): «το καλύτερο πράγμα που μπορεί να μου συμβεί είναι να σκοτωθώ σε αποστολή στο εξωτερικό! Η οικογένεια μου και οι οικογένειες των παιδιών μου θα ζήσουν πολύ καλύτερα παρά με μένα εν ζωή...»αυτόματη εξόφλιση κάθε είδους δανείου που θα είχε τη στιγμή του συμβάντος (σπιτιού, αυτοκινήτου, σκάφους, πιστωτικών, αγοράς γης κλπ), η δε οικογένεια του θα έπερνε σύνταξη ισόποση με τον τρέχοντα μισθό του, αναπροσαρμοζόμενη με την πάροδο των ετών σαν να ήταν εν ζωή και να έπερνε προαγωγές μέχρι τον καταληκτικό βαθμό του όπλου του. Μακάβριο θα μου πείτε και συμφωνώ. Αλλά όπως μου εξήγησε, στην περίπτωση αυτή θα γινόταν Χορηγούνται επίσης ειδικές εκπτωτικές κάρτες για καταστήματα τροφίμων, ρουχισμού, υπόδησης και καυσίμων, ενώ καλύπτονται οι σπουδές των τέκνων σε επίπεδο έως και μεταπτυχιακό. Εάν οι σπουδές τους είναι σχετικές με αμυντικά θέματα τότε προσλαμβάνονται κατά προτεραιότητα ως ειδικοί επιστήμονες στις ΕΔ της χώρας. Εάν η σύζυγος είναι μη εργαζόμενη αλλά έχει πτυχίο ΑΕΙ γίνεται πρόταση απορρόφησης της από ανάλογο κρατικό οργανισμό. Οι οικογένειες καλούνται σε κάθε κοινωνική εκδήλωση που διοργανώνει ο κλάδος του πεσόντος ενώ υπάρχει ειδικός ψυχολόγος που αναλαμβάνει διαχρονικά την οικογένεια και αποτελεί τον σύνδεσμό της με τις ΕΔ. Γενικά, ο στόχος των Νορβηγικών ΕΔ είναι να δηλώσουν «παρόντες» στη ζωής της ορφανής οικογένειας με πρακτικό και ουσιαστικό τρόπο σε πολλά επίπεδα.

Δεν θα περίμενα κάτι τέτοιο να συμβεί ή τουλάχιστον να προταθεί στην Ελλάδα. Οταν το διαχρονικό ενδιαφέρον της Υπηρεσίας για τις οικογένειες των στελεχών τους είναι από περιορισμένο έως μηδενικό (προσωπική γνώση και άποψη ως γιός Αξκού), δεν θα περιμέναμε κάτι καλύτερο ή περισσότερο. Ετσι θα ήθελα να προτείνω να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να κάνουμε εμείς το κάτι παραπάνω για τις οικογένειες των συναδέλφων που έπεσαν στο καθήκον. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι και τις δικές τους δυνατότητες αλλά όλοι μαζί και διαχρονικά. Γιατί μπορεί να συμβεί και πάλι και πάλι... Ισως τότε να «ντραπεί» η Υπηρεσία και να σκεφτεί τουλάχιστον να αντιγράψει πρακτικές που ισχύουν σε πολλές συμμαχικές χώρες. Μέχρι τότε όμως;

Για παράδειγμα θα μπορεί να συσταθεί ένας κατάλογος ιατρικών/ οδοντιατρικών ειδικοτήτων που θα παρέχουν δωρεάν πλήρη εξέταση και παρακολούθηση των εν λόγω οικογενειών και οι οποίοι θα αναλαμβάνουν όλες τις εκτός νοσοκομείου εξετάσεις και παρακολούθηση πορείας. Ο κατάλογος αυτός θα κοινοποιηθεί στις οικογένειες ώστε ανά πάσα στιγμή να ξέρουν που θα απευθυνθούν για μελλοντικό πρόβλημα τους. Οσοι σπεύσουν να πουν ότι όλα αυτά γίνονται στα στρατιωτικά νοσοκομεία θα πω αυτό. Ναι γίνονται αλλά έχει πάει η οικογένεια σας «μόνη της» στα στρατιωτικά νοσοκομεία; Σε περιόδους κατατάξεως; Με 10-50 άτομα να περιμένουν στην ουρά; Με σχετικούς και άσχετους να γεμίζουν τους διαδρόμους; Με ανάγωγους, αυθάδεις, ξαναμένους να κάνουν δύσκολη των γυναικών που είναι ασυνόδευτες – ιδίως εάν είναι νεαρής ηλικίας; Μήπως υπάρχει ιδιαίτερο ωράριο για τους εν αποστρατεία συναδέλφους; Μήπως υπάρχει προτεραιότητα για τις συγκεκριμένες κατηγορίες οικογενειών; Εδώ περνάνε κάθε χρόνο από επιτροπή ήρωες πολέμου για να πάρουν την έγκριση για αεροθεραπείες και θαλασσοθεραπείες και τους εξετάζουνε μήπως φύτρωσε το κομένο από τον μηρό άκρο... (εάν αυτό έχει αλλάξει, το παίρνω πίσω, όχι όμως και την πραγματικότητα της κατάστασης επί σειρά ετών).

Δεν είναι πρόθεση μου να αναλύσω περισσότερο τη δομή και τον σχεδιασμό ενός παρόμοιου οργανισμού στρατιωτικής αλληλεγγύης οικογενειών πεσόντων στο καθήκον. Φανταστείτε όμως ότι η σύσταση του θα δώσει τη δυνατότητα επαφών με μεγάλες εταιρείες, super markets, εταιρείες πετρελαιοειδών, εταιρείες ρουχισμού και υπόδησης, τράπεζες, ιδιωτικά νοσοκομεία, εκπαιδευτικούς οργανισμούς κλπ που θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες των οικογενειών που εξαιτίας μιας άτυχης στιγμής έχασαν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους. Μπορεί η παρούσα κατάσταση να μην είναι η καλύτερη, μπορεί τα ατομικά μας προβλήματα και ανασφάλειες να τείνουν να μας καταντήσουν εσωστρεφείς και περιχαρακωμένους (εάν δεν έχουμε ήδη περιπέσει στις καταστάσεις αυτές). Ομως δεν θα ήταν ωραίο να νοιώθουμε ΕΜΕΙΣ ότι δηλώνουμε ΠΑΡΟΝΤΕΣ στη δύσκολη στιγμή οικογενειών συναδέλφων που έδωσαν τη ζωή τους για την Πατρίδα; Τουλάχιστον εμείς είμαστε ζωντανοί όπως γράφει στην ανάρτηση του ο συνάδελφος Χρήστος Μακρυγιάννης («Ο αετός άγγιξε τη γη!»). Περιμένω με ενδιαφέρον τα σχόλια σας και πολύ περισσότερο τις πράξεις σας. Τις λεπτομέρειες θα τις βρούμε στη συνέχεια. - ΥΓ