Μήπως ο Πάγκαλος έχει δίκιο;

Και στην τραγωδία της Κύπρου αλλά και στα Ιμια οι πολιτικοί δεν φταίνε ποτέ!

Άρα ποιοί θα θεωρηθούν πάλι υπεύθυνοι;;

Και εξηγούμαι, πριν ορμήσουν μερικοί ασυγκράτητοι να μου επιτεθούν, ότι η πορεία των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.) της χώρας μας τα τελευταία τριάντα έως σαράντα χρόνια είναι συνεχώς φθίνουσα. Προς τούτο συνέβαλαν οι κατά καιρούς κατέχοντες την εξουσία και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Οι πρώτοι με τις συνεχείς παρεμβάσεις στο στράτευμα, για τον «εκδημοκρατισμό του από τη μια πλευρά και τις επιλογές εξοπλιστικών προγραμμάτων σύμφωνα με του ποια εταιρεία δίνει την μεγαλύτερη μίζα και όχι σύμφωνα με τις επιχειρησιακές ανάγκες του στρατού και οι δεύτεροι με τη συνεχή προσπάθεια αποχαύνωσης του Ελληνικού λαού παπαγαλίζοντας την γνωστή καραμέλα ότι «αφού δεν υπάρχει κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία γιατί να ακολουθούμε το παιχνίδι των εξοπλισμών ανταγωνιζόμενοι την Τουρκία;», μας λένε, ακόμα, ότι, «η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα και δεν μπορούμε να την ακολουθούμε στον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών».

Συμφωνούμε απολύτως ως προς το γεγονός ότι αυτός ο ανταγωνιστικός δρόμος αποτελούσε ένα, οικονομικά αλλά και ψυχολογικά, δυσβάστακτο αγώνα για το λαό και τη Χώρα μας. Συμφωνούμε, επίσης, ότι αυτή η κούρσα των εξοπλισμών ευνοούσε τις μεγάλες δυτικές βιομηχανικές χώρες, υπερχρεώνοντας τη «φτωχή μας» Ελλάδα.

Και όταν μετά τα Ίμια, «διαπιστώθηκε», αν διαπιστώθηκε , ότι υπάρχει πράγματι απειλή από την Τουρκία, που είναι μία πραγματική, διαρκής, προγραμματισμένη, μεθοδευμένη, συστηματική και επίμονη προσπάθεια της Τουρκίας για αλλαγή του status quo, αλλά και της δημιουργίας νέων θεμάτων, όπως, τη μουσουλμανική μειονότητα της Δυτ. Θράκης, η ενίσχυση και υποστήριξη μουσουλμανικών χωρών για διεκδικήσεις έναντι της χώρας μας (Αλβανία, FYROM, μη μας διαφεύγει ότι η πρώτη χώρα που αναγνώρισε τη FYROM, ήταν η Τουρκία), τι έγινε για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων; Τίποτα! Η Ελληνική εξωτερική πολιτική παραμένει η ίδια και όχι μόνο αυτό, και η πολιτική απέναντι στο στρατό μας, συνεχίζει να είναι η ίδια και χειρότερη. Αφού διαπιστώθηκε η αδυναμία αντιμετώπισης της πρόκλησης στα Ίμια, όχι μόνο δεν επιχειρήθηκε, η οργάνωση του στρατού μας, αλλά συνεχίστηκε η προσπάθεια απαξίωσης των στελεχών και του έργου τους και η διαλυτική παρέμβαση των πολιτικών στο έργο του στρατού, με αποτέλεσμα, την πλήρη κομματικοποίησή του και την δημιουργία πνεύματος αβεβαιότητας και φοβίας στα στελέχη ότι, αν ενεργούν σύμφωνα με τους κανονισμούς και τις διαταγές και ασχολούνται με το έργο τους, δεν έχουν μέλλον, καθόσον η κρατούσα αντίληψη, ήταν ότι «δεν πρέπει να ταλαιπωρούνται οι στρατιώτες, τα πράγματα να είναι χαλαρά, να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να μην υπάρχουν παράπονα» και προς τι όλα αυτά; Μια γρήγορη και απλοϊκή απάντηση είναι, για να αποκομίζουν ψήφους, οι πολιτικοί μας, από τις μαμάδες των στρατευμένων μας. Το θέμα όμως είναι πολύ σοβαρότερο. Στην αρχή της μεταπολίτευσης, όλη αυτή η προσπάθεια γινόταν από το φόβο της επανάκαμψης της χούντας. Και μπορώ να πω ότι, ανθρώπινα, ήταν κατανοητή και δικαιολογημένη η φοβία και η γενικότερη στάση των πολιτικών έναντι του στρατού και κυρίως των Αξιωματικών, που τους θεωρούσαν όλους υπεύθυνους για τις πράξεις των χουντικών. Στη συνέχεια, όμως, όταν σταθεροποιήθηκε η πολιτική κατάσταση (δεν λέω «η δημοκρατία» γιατί είμαι βέβαιος ότι κανείς Έλληνας δεν πιστεύει ότι έχουμε δημοκρατία στην Ελλάδα, από της Ιδρύσεως του Νέου Ελληνικού Κράτους, 1830 και λίγο νωρίτερα, 1823, μέχρι σήμερα), δεν παρατηρήθηκε καμιά αλλαγή στην αντιμετώπιση του στρατεύματος, αλλά συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση η προσπάθεια «εκδημοκρατισμού» του, που σημαίνει κομματικοποίησής του και αρπαγής όλης της περιουσίας του, με παραχωρήσεις προς τους Δήμους, χωρίς αντικαταβολή, με κατασπατάληση των εξοπλιστικών του προγραμμάτων (με το γνωστό σε όλους μας, αδικαιολόγητο πλουτισμό πολλών πολιτικών), κ.λπ. και κ.λπ. Φθάσαμε, λοιπόν, στο σήμερα, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα Στρατό ανίκανο, ανοργάνωτο, ανεκπαίδευτο και αντιπαραγωγικό. Μήπως, αυτό επεδίωκαν οι πολιτικοί μας και όχι μόνο αυτοί; Μήπως, εμείς που προσπαθήσαμε να εκτελέσουμε το έργο μας (και μας κατηγόρησαν για σκληρότητα και ακαμψία), αγωνιστήκαμε «επί ματαίω»; Μήπως, όλη αυτή η προσπάθεια δεν ήταν μόνο, επιπόλαιη και ανεύθυνη, αλλά ήταν σκόπιμη και κατευθυνόμενη από διάφορα κέντρα, ώστε ο στρατός μας να περιέλθει σ’ αυτή την κατάσταση; Μήπως, θα πρέπει να γίνουν κάποιες, πολιτικά ανεξάρτητες, εξεταστικές και ανακριτικές επιτροπές, για να οδηγήσουν τους επίορκους (αξιωματικούς και πολιτικούς), στη δικαιοσύνη για σκόπιμη και προδοτική στάση και συμπεριφορά έναντι της Πατρίδας; Μήπως είναι καιρός πλέον, ο Στρατός μας, να οργανωθεί, να εκπαιδευτεί, και να λειτουργεί σωστά, χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις, ώστε να επιτελεί το σκοπό για τον οποίο υπάρχει, την εξασφάλιση, δηλ. της εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της Πατρίδας, από οιανδήποτε απειλή …κ.πλ., έτσι ώστε να είναι παραγωγικός;

Μήπως έχει δίκιο ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Κύριος Πάγκαλος ο νεότερος;

Ααα!!!, Ξέχασα το σπουδαιότερο, χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, το απεύχομαι, αλλά αν, λέω αν, και επαναλαμβάνω το απεύχομαι, συμβεί κάτι και οδηγηθούμε σε τραγωδία, δεν χρειάζεται να πω ποιοι θα φταίνε και από ποιους θα ζητηθούν ευθύνες …, γιατί οι πολιτικοί, ποτέ δεν φταίνε!!!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ