Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

ΣΚΕΨΕΙΣ....ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΔΙΚΟ ΜΑΣ (Μέριμνα προσωπικού)

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει εάν το προσωπικό δεν νοιώθει/απολαμβάνει την φροντίδα/στοργή (ναι! Στοργή) της Υπηρεσίας.

Ακόμη και το ένστολο προσωπικό που από μικρή ηλικία μαθαίνει και συχνά ενσωματώνει την τυφλή υποταγή στις διαταγές, έχει πλέον πρόβλημα.  

Αρχικά συνειδησιακό και στη συνέχεια υπαρξιακό. Συνειδησιακό γιατί αλλιώς μεγάλωσε, αλλιώς γαλουχήθηκε και αλλιώς του προέκυψε. Υπαρξιακό γιατί αλλιώς τα είχε σχεδιάσει ο καθένας και αλλιώς του προέκυψαν. Οταν οι λογαρισμοί και οι ανηλημμένες υποχρεώσεις τρέχουν δεν έχει πλέον σημασία ποιός δημιούργησε το πρόβλημα αλλά ποιός καλείται να λύσει το πρόβλημα. Αν όλοι μαζί είμαστε το πρόβλημα (κατά το ηλίθιο απόφθεγμα «όλοι μαζί τα φάγαμε») δυστυχώς δεν μπορούμε να εργαστούμε όλοι μαζί για τη λύση του γιατί τα χρωστούμενα στις τράπεζες είναι ατομικά, τα έξοδα των παιδιών είναι ατομικά, τα δάνεια είναι ατομικά, η υποβάθμιση της οικογενειακής ζωής είναι ατομικά. Πως λοιπόν ευελπιστεί η Ηγεσία ότι μπορεί πλέον να βασίζεται σε αυτό το προσωπικό για την υλοποίηση των διαταγών της και των διαταγών που λαμβάνει και εκείνη με τη σειρά της? Στο τέλος του μήνα ποιός έχει το πάνω χέρι: ο κ. Α/ΓΕΕΘΑ ή η Τράπεζα Πειραιώς? Ο κ. Α/ΓΕΣ ή το Diners Club και η πιστωτική του κάρτα? Ο κ. Α/ΓΕΝ ή τα Φροντιστήρια «Μαθαίνω Γράμματα το Παιδί σου?» Ο κ. Α/ΓΕΑ ή τα Ελληνικά Πετρέλαια?

Ακόμη και σήμερα υπάρχουν λύσεις. Οι οποίες πολύ συχνά δεν απαιτούν χρήματα. Μόνον ένα καλό σύγχρονο management (ή – κατά το βαρύγδουπο τίτλο – ορθολογιστική Δντη Ανθρώπινου Προσωπικού). Εφαρμόστε το τρίπτυχο: «επένδυση», «απόσβεση», «κέρδος» και θα δείτε πως αμέσως το άρρωστο σύστημα θα ανακάμψει. Δεν είναι για παράδειγμα δυνατόν να τοποθετείται άριστος Αξκός (ΠΖ) σε κρίσιμη Δνση χωρίς να έχει ιδέα για το νέο ιδιαίτερο αντικείμενο εργασίας του, να μην γνωρίζει Αγγλικά, να μην γνωρίζει πέρα από τα απολύτως βασικά υπολογιστή και ακόμη λιγότερο Internet. Τι φταίει ο άνθρωπος να μπει σε τέτοιο λούκι που θα έχει επιπτώσεις ακόμη και στην υγεία του αλλά και στην οικογένεια του (σε πολλά επίπεδα), όταν υπάρχουν αρκετοί άλλοι που θα μπορούσαν να στελεχώσουν το συγκεκριμένο πόστο? Πάντα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση αποτελεί την καλύτερη λύση. Τότε γιατί διαχρονικά επιλέγουμε το ανάποδο? Δεν μπορώ να επιζητήσω την εξαφάνιση του «μέσου» γιατί απλά πλέον δεν γίνεται – και συνήθως το κατακρίνουμε όταν δεν το διαθέτουμε. Ζητώ όμως τουλάχιστον να αξιοποιούνται οι πλέον κατάλληλοι όσων διαθέτουν το σχετικό μέσο. Τέλος, κάποιος πρέπει να ενσκύψει στα προβλήματα των οικογενειών των Αξκών που πλέον έχουν διογκωθεί σε ανησυχητικό βαθμό ιδίως επί των ημερών μας. Εάν θέλουμε να λέμε ότι «όλοι μας είμαστε η Υπηρεσία» (καραμέλα με διαχρονική γεύση), θα πρέπει η Υπηρεσία να διέπεται επίσης από «αίσθημα οικογένειας».

Το παρόν κείμενο δεν γράφτηκε για να πυροδοτήσει διάλογο ή να κινητοποιήσει τους «γνωστούς» πληκτρολόγους εντός και εκτός στρατεύματος. Λίγες απλές σκέψεις ήταν με αφορμή την Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων. Και ΝΑΙ, τα περισσότερα από αυτά προσπάθησα να τα βάλω σε μια τροχαιά με παταγώδη αποτυχία όντας εν ενεργεία. Λένε ότι όταν ο έρωτας παρέρχεται είτε μετεξελίσσεται σε αγάπη ή ακολουθεί διαζύγιο. Προτίμησα το δεύτερο μετά 35 χρόνια έγγαμου στρατιωτικού βίου. Χρόνια Πολλά σε όλους μας! - ΥΓ

Δεν υπάρχουν σχόλια: