Τώρα μου λένε διάφοροι: --“και αυτός ο ανθρωπάκος ήθελε μια δουλειά γιατί πεινούσε1”. Μα, καλά, ο άλλος ανθρωπάκος, που και αυτός πεινούσε και δεν είχε ξάδελφο ή δεν ήταν του κυβερνώντος κόμματος2, αυτός δεν έπρεπε να μπορέσει ισότιμα να διεκδικήσει3 αυτή τη θεσούλα; Έτσι αυτή είναι η απάντησή μου. Τα άλλα όλα είναι εκ του πονηρού4, αναβιώνουν ένα κλίμα φαυλότητας το οποίο υπερκαλύπτει τα πάντα.
Αλλά μας τρομάζουν η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η αξιοκρατία5 . Να περάσουν οι αξιότεροι στο Δημόσιο6, να γίνει και η ζωή όλων μας πιο εύκολη. Όταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς7, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί8. Ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να απολυθεί9---
(Σημ: Οι υπογραμμίσεις δικές μου)
Ετούτα τα λόγια, κ. Πάγκαλε, είναι δικά σας! Και δεν είστε κάποιος τυχαίος. Είστε ένα προβεβλημένο πολιτικό, κομματικό και κυρίως κυβερνητικό στέλεχος, δεύτερο τη τάξει, σαν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Εγώ πάλι, ένας αντιπαραγωγικός αξιωματικός του στρατού, πιθανόν και κοπρίτης κατά την έννοια που αποδώσατε τούτο τον χαρακτηρισμό στον κάθε Έλληνα!! (πόσα θαυμαστικά να βάλω;) Παρά ταύτα, δικαιούμαι να έχω κρίση και δημόσια να τοποθετούμαι, όπως και εσείς! Φυσικά, πάντα με ευπρέπεια(!). Δημοκρατία δεν έχουμε;
Και πρώτα απ΄ όλα, θα ήθελα να σας πω, ότι σαν πολίτης αυτής της χώρας, θα ήθελα, εκείνοι που με εκπροσωπούν, αν δεν είναι καλλίτεροι μου, να μην είναι, τουλάχιστον χειρότεροί μου. Επίσης, να διακρίνονται από σύνεση και σωφροσύνη. Γι αυτό, στις δημόσιες συζητήσεις τους, απαιτώ σοβαρότητα και μέτρο.
«Ο ανθρωπάκος ήθελε μια δουλειά γιατί πεινούσε1» είπατε! Δεν είστε εσείς, οι ίδιοι οι βουλευτές, που ενώ δεν πεινάτε, το λειτούργημα σας, αν όχι όλοι σας, τουλάχιστον οι περισσότεροι, το βλέπετε καθαρά σαν βιοποριστικό επάγγελμα; Και μάλιστα κλειστό επάγγελμα, που κληροδοτήθηκε σε πολλούς σας και κληρονομήθηκε από πολλούς σας, από τον παππού στον γιό και από τον γιο στον εγγονό, σαν οικογενειακό περιουσιακό στοιχείο; Ναι, βέβαια, μα φυσικά και εκλέγεσθαι! Ποιος το αμφισβητεί! Αλλά πως; Ο ανθρωπάκος ψωμί ήθελε, γιατί πεινούσε! Και ήθελε να εξασφαλίσει, την επιβίωση της οικογένειάς του!
Εσείς όμως οι πολιτικοί, που δεν πεινάτε παρά μόνο για δόξα και κόπτεστε για αξιώματα, πως προσπαθήσατε να τα εξασφαλίσετε; Απλά, εγκαθιδρύοντας και εγκαθιστώντας όλα τούτα τα χρόνια, ένα σύστημα εξάρτυσης των πολιτών από τους εκάστοτε κυβερνώντες, έτσι ώστε να διασφαλίσετε το εκλογικό σας κοπάδι (δεν ήταν του κυβερνώντος κόμματος2), που σήμερα αποκαλείται κοπρίτες! Όλο τούτο, μου φέρνει κάτι από την Κλεοπάτρα, που μαστίγωνε τους βαστάζους του βασιλικού της θρόνου, καθ΄ όν χρόνο εκείνοι την κουβαλούσαν, σαν γαϊδούρια στις πλάτες τους, για να τους θυμίζει, ποια ήταν η βασίλισσα και ποιοι οι σκλάβοι! Επιπλέον, ομολογώντας, «ήταν ή δεν ήταν του κυβερνώντος κόμματος», ερωτώ αν εννοείται ότι η εκάστοτε κυβέρνηση δεν είναι όλων των Ελλήνων, αλλά μόνο των κομματικών φίλων; Αυτό το αίσχος, είναι έργο των ανθρωπάκων, ή των βο(υ)λευτάκων; Εγώ ντρέπομαι για τούτο το χάλι! Εσείς αλήθεια, τι αισθάνεστε;
Τι αλήθεια νοιώθετε, που σε τούτη την χώρα, οι πολίτες της γεύονται την ανισοτιμία (ισότιμα να διεκδικήσει3!), που οι ταγοί της, έχετε επιβάλλει; Τούτο το χάλι μας ομολογήσατε; Και τούτο το αίσχος, τίνων ευθύνη είναι; Γι αυτό θαρρώ κι εγώ, όπως και εσείς, «Τα άλλα όλα είναι εκ του πονηρού4»! Είναι;
Γι αυτό και συμφωνώ, πως δεν θα πρέπει να «μας τρομάζουν η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η αξιοκρατία5», μιας και υπάρχουν και άλλες αλήθειες, πέραν των δικών σας. Εκείνες των ανθρωπάκων! Οι αληθινές αλήθειες! Εκείνες, που κάνουν ένα νοήμονα άνθρωπο, να ενίσταται στο θράσος του λόγου και που σαν σύγχρονος Σπάρτακος, να εναντιώνεται, όταν προσβάλλεται και προκαλείται η νοημοσύνη του. Όταν δεν αντέχει να βλέπει στο σήμερα, να επαναλαμβάνεται το σκηνικό της Κλεοπάτρας και των βαστάζων της!
Κι αφού η αλήθεια δεν τρομάζει, μιας και η αντικειμενικότητα είναι το ζητούμενο και η αξιοκρατία το επιδιωκόμενο, τότε ας φροντίσουμε στο μέλλον «Να περάσουν οι αξιότεροι στο Δημόσιο6»! Και πρώτα απ΄ όλα να αρχίσουμε από τους ταγούς του δημοσίου! «Όταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς7», τότε πως ακριβώς αισθάνεσαι κε Πάγκαλε, σαν πολιτικός, μα και σαν άνθρωπος; Νοιώθεις δυνατός ή αδύναμος; Ανεύθυνος ή υπεύθυνος; Αξιοκρατικός ή μη; Υποστηρικτής της ισοτιμίας ή το αντίθετο; Ηθικά αδέκαστος ή ηθικά ένοχος; Υπόλογος ή επικριτής; Μη κοπρίτης ο ίδιος, παρότι κοπρίτες εξυπηρέτησες, προφανώς, όχι ανιδιοτελώς: Εγώ, χωρίς να ξέρω την απάντησή σου, θα συμφωνήσω, ότι «τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί8»! Το θέμα όμως είναι, για ποιόν κοπρίτη μιλάμε!
Γιατί απλά, δεν βρίσκω λόγους να διαφωνήσω! Αλλά, θα επικουρήσω λέγοντας, ότι με το σύστημα αυτό, δεν είναι μόνο ο κοπρίτης που «Ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να απολυθεί9», είναι και ο πολιτικός, που ξέρει ότι ενεργώντας έτσι, κι ο ίδιος θα παραμείνει, έτι περισσότερο, στην εξουσία! Και τότε, λέω εγώ!! Ας αρνιόσουν κε Πάγκαλε και ας μην ενέδιδες στις πιέσεις του κοπρίτη και ας πρότασσες και ας προέβαλες μόνο τα προσόντα σου, για να εκλεγείς!! Γιατί, αν είχες προσόντα, τότε γιατί ενέδωσες; Αν πάλι δεν είχες προσόντα, τότε πως θα αυτοχαρακτηριζόσουν, δεδομένου ετούτου του αλισβερίσι, με τον κοπρίτη; Γιατί, σε τούτο το «δούναι και λαβείν», τον μιας κάποιας μορφής χρηματισμό, δύο δεν θα πρέπει να είναι οι ένοχοι; ‘Αυτός που τα δίνει και αυτός που τα παίρνει’! Γιατί λοιπόν, να είναι μόνο ο ένας κοπρίτης και μάλιστα να του το λέει και κατάμουτρα, ο συνεταίρος του στην κοπριά;
Γιατί κε Πάγκαλε,
Είναι αλήθεια, πως κάτι είχα υποψιασθεί! Παρά ταύτα, κυνική μου μοιάζει η ομολογία, αλλά δεν περίμενα και δημόσια παραδοχή, πως έτσι ή κάπως έτσι, όλα τούτα τα χρόνια, όλα τα κόμματα και οι πλειονότητα των πολιτικών, κρατηθήκατε στην εξουσία, εξυπηρετώντας κοπρίτες! Δεν θα διαφωνήσω, αλλά θα θυμίσω απλά, «όμοιος ομοίω αεί πελάζει» και τα συμπεράσματα δικά σας! Περί εθνικής δε δυσοσμίας, ουδείς λόγος! Μιας και ο καθρέπτης (η κοινωνία), δείχνει πάντα το είδωλο αυτού, που σε αυτόν καθρεπτίζεται (τους πολιτικούς ταγούς της, δηλαδή)!
Εδώ, θα θυμίσω, τον λόγο του Πλουτάρχου, «νους ορά και νους ακούει, τάλλα τυφλά και κωφά», και ο ‘έχων νουν, νοείτω’!
Με εκτίμηση
Ρουσσάκης Σαρ. Πολυχρόνης
Ταξίαρχος ε.α
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου