03 Φεβρουαρίου 2010
Συντακτική Ομάδα
Η άποψη του ‘Εμπροσθοφύλακα’ είναι σαφής και ξεκάθαρη: Δεν συμφωνούμε με την επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια ως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην μακρά πορεία του Κάρολου Παπούλια στην πολιτική, από την άρση του εμπολέμου με τη Αλβανία το 1988, το ρόλο του στις συνομιλίες του Νταβός - επίσης το 1988 - , την ενδιάμεση συμφωνία με τα Σκόπια του 1995. Όμως θα περιοριστούμε στα πεπραγμένα των τελευταίων ετών.
Από την αρχή ο Κάρολος Παπούλιας έδωσε άσχημα δείγματα ως πρόεδρος Δημοκρατίας. Ούτε στην ίδια του την ορκωμοσία δεν αντέδρασε στις δηλώσεις της κ.Ψαρούδας-Μπενάκη για μείωση της εθνικής κυριαρχίας. Ουδέποτε αντιτάχθηκε, ούτε διαφώνησε, σε όλες τις φριχτές εξελίξεις για την κοινωνία μας που δρομολογήθηκαν την πενταετία που πέρασε. Ποτέ δεν μίλησε συγκεκριμένα για την ανεπάλληλα οικονομικα και σεξουαλικά σκάνδαλα, τις ανεπάλληλες εθνικές προδοσίες σε όλα τα καυτά εθνικά θέματα, τους εμπρησμούς, την οικονομική κατάρρευση, την απώλεια του εισοδήματος των Ελλήνων και την υπερχρέωση τους, την ραγδαία άνοδο της εγκληματικότητας, την ακόμα πιο ραγδαία πτώση της ποιότητας ζωή μας.
Σε όλα αυτά, ο Κάρολος Παπούλιας ήταν απών, όντας μία διακοσμητική μορφή, παριστάμενος σε όλες τις απαραίτητες εθιμοτυπικές εκδηλώσεις, αλλά δείχνοντας μια τυπική μορφή, μια μορφή ενός άχρωμου και άοσμου «συμπαθούς σοφού γέροντα», ενός ανθρώπου με χαμηλή πυγμή και ακόμα χαμηλότερο κύρος, μια μορφή που ακόμα και με την προστατευτική παρουσίαση του από τα ΜΜΕ ως ενός σεβάσμιου, καθολικά αποδεκτού, ευπατρίδη της πολιτικής, αδυνατεί να σταθεί στο ύψος της. Είναι από τις λίγες φορές που κατανοούμε και επικροτούμε αυτήν την συμπεριφορά, αφού στο πρόσωπο του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας προσωποποιείται ο ίδιος ο θεσμός της Δημοκρατίας.
Αυτό στο οποίο δεν συμφωνούμε, είναι η προσπάθεια να χρησημοποιηθεί η απαραίτητη προστασία στον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως δικαιολογία να περάσει ο σημερινός Πρόεδρος ως λαοφιλής και καθολικά αποδεκτός, κάτι που φυσικά δεν ισχύει, κάθε άλλο. Μια δικαιολογία που χρησιμοποιήθηκε ευρέως για την απαράδεκτη επίσπευση της επανεκλογής του κ. Παπούλια.
Ακόμα όμως και γι’ αυτά θα μπορούσαμε να σιωπήσουμε και να αποδεχτούμε την υποψηφιότητα Παπούλια, αλλά δεν μπορούμε να σιωπήσουμε στην αυτοϋποβάθμιση του ίδιου του ρόλου και του θεσμού που εκπροσωπεί. Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε την - τουλάχιστον - ομιχλώδη ερμηνεία του κ. Παπούλια περί «πατριωτισμού», αλλά και στην αξιοθρήνητη προσφώνηση του, «φίλες και φίλοι» αντί του ορθού «Ελληνίδες και Έλληνες»; Ένας Έλληνας πρόεδρος ο οποίος φοβάται, ή δεν θέλει, να απευθυνθεί στους Έλληνες, κατά πόσο μπορεί να παραμένει πρόεδρος των Ελλήνων; Κατά την άποψη μας, δεν μπορεί.
Ακολουθεί το Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια:
Φίλες και Φίλοι,
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάποιοι από εμάς αναζητούμε τη ευφορία της γιορτής στην υλική της υπόσταση. Νομίζω πως μεγαλύτερη ψυχική ικανοποίηση μπορεί να έρθει, αν στραφούμε στην προσφορά. Καθένας από μας έχει κάτι να δώσει στον συνάνθρωπό του που υποφέρει από αρρώστια, από φτώχεια, από μοναξιά, από αποκλεισμό, από έλλειψη προοπτικής και ελπίδας.
Η σκέψη μου είναι πρώτα στους αδύναμους, στους ανυπεράσπιστους και στους αδικημένους. Τους μεταφέρω την αγωνία μου για όλα όσα η Πολιτεία τους οφείλει και τη λύπη μου για όλα εκείνα που έχουν στερηθεί.
Η σκέψη μου είναι επίσης στους νέους ανθρώπους που καλούνται να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον όλο και πιο ανταγωνιστικό, όλο και πιο σκληρό, όλο και περισσότερο γυμνό από ανθρωπιστικές αξίες και οράματα.
Φίλες και Φίλοι,
Θέλω ειδικά να απευθύνω τις ευχές μου σε όσους σήμερα είναι μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους: Στους στρατιώτες μας, σε εκείνους που δουλεύουν στα νοσοκομεία και σε όσους νοσηλεύονται, στους ναυτικούς μας, σε κάθε συμπολίτη μας που δεν μετέχει στη γιορτή.
Θέλω ειδικά να απευθυνθώ στους συμπατριώτες μας που ζουν στο εξωτερικό και νοσταλγούν μια πατρίδα που συχνά τους πονά.
Έχω πλήρη βεβαιότητα για τις δημιουργικές δυνάμεις του ελληνικού λαού και για τη δυνατότητά του να αντιμετωπίζει αντιξοότητες και δυσκολίες. Αποτελεί πια κοινή συνείδηση ότι ήρθε η ώρα αποφασιστικών αλλαγών στη λειτουργία του ελληνικού κράτους και σε συλλογικές νοοτροπίες και αντιλήψεις. Στην ιστορία του ο ελληνισμός έχει δείξει ότι τα καταφέρνει στα μεγάλα περισσότερο από ό,τι στα μικρά. Στις μέρες μας κρίνονται τα μεγάλα. Και έχω την αισιοδοξία ότι το 2010 θα είναι καλύτερη χρονιά για τους πολλούς.
Με αυτές τις σκέψεις σας εύχομαι Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά.
Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/5263
Σχετικό άρθρο:armyalert
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου