Εκείνοι που ξέρουν δεν υπογράφουν και εκείνοι που υπογράφουν δεν ξέρουν!

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Διάβασα στο διαδίκτυο ότι εάν το F-16 είχε το σύστημα AACMI ίσως ο πιλότος του F-16 να ήταν σήμερα ζωντανός. Ένα σύστημα αξίας 10 εκ ευρώ θα έκανε τη διαφορά μεταξύ ζωής ή θανάτου. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Ποια είναι όμως η ουσία πίσω από τα πράγματα;

Με την εμπειρία των περίπου 35 ετών στην Υπηρεσία έχω την άποψη ότι όλοι οι συνάδελφοι πάντα επιζητούσαν το καλύτερο για να κάνουν τη δουλειά τους. Μια δουλειά που τη διάλεξαν, σκληρή, επίπονη, ενίοτε επικίνδυνη, χωρίς ουσιαστική επιβράβευση, με επιπτώσεις ατομικές και οικογενειακές. Μια δουλειά που παρά ταύτα έδινε την κρυφή ικανοποίηση ότι ο σκοπός τους ήταν ιερός: η διασφάλιση της ασφάλειας της Πατρίδος από οποιονδήποτε κακόβουλο θα σκεφτόταν να την βλάψει. 
Αυτή την γονιδιακά ενσωματωμένη πεποίθηση ποτέ δεν θέλησαν να την «εξαργυρώσουν» οικονομικά. Ποτέ δεν προέβαλαν αιτήματα για αυξήσεις, για επιδόματα, για επιπλέον απολαβές. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό τους να κατεβάσουν διακόπτες, να κόψουν τη χώρα στα δύο, να διαταράξουν την καθημερινότητα με συνδικαλιστικές παρεμβάσεις και τελικό αποδέκτη τις τσέπες τους. Έπαιρναν ότι τους έδιναν και έκαναν τη δουλειά τους. Ζητούσαν όμως με επιμονή και πίεζαν ασφυκτικά για καλύτερο και πλέον σύγχρονο εξοπλισμό, για καλύτερες εκπαιδεύσεις, για μεγαλύτερη συμμετοχή στα διεθνώς δρώμενα, για δυνατότητες έρευνας και ανάπτυξης. 
 

Όμως παγίως και ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα όλες οι απαντήσεις ξεκινούσαν με το «πόσο κάνει;» και όχι με το «ποιό θα είναι το όφελος το δικό μας;». 

Θυμάμαι δύο πρόσφατα περιστατικά που αποδεικνύουν τη θέση αυτή. Στο πρώτο, την παραμονή της αναχώρησης μου για βαλκανική χώρα προκειμένου να συμμετάσχω σε ειδική ομάδα εργασίας, αναγκάστηκα να «σπάσω το πόδι μου» για να δικαιολογήσω την απουσία μου. Η Υπηρεσία μου δεν είχε χρήματα για τα αεροπορικά εισιτήρια και την ημερήσια αποζημίωση μου. Και όχι μόνον αυτό: στην επόμενη συνάντηση μετά δύο μήνες, έπρεπε να «κουτσαίνω» επί 5 ημέρες για να μην γίνω (γίνουμε) ρεζίλι. Στο δεύτερο, λίγες ημέρες πριν από την αναχώρηση μου για ειδική εκπαίδευση σε χώρα της Μ Ανατολής (που σήμερα είναι στο επίκεντρο επικίνδυνων εξελίξεων) μου ανακοινώθηκε χωρίς αιτιολόγηση η ματαίωση της αποστολής (παρά το γεγονός ότι όλα τα έξοδα ήταν πληρωμένα από ξένο διεθνή οργανισμό). Και στην περίπτωση αυτή αναγκάστηκα να πληροφορήσω τους διοργανωτές ότι «η οικογένεια του αδελφού μου είχε εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα κάπου στην Ευρώπη» και ως εκ τούτου θα έπρεπε να μεταβώ εκεί για να τους φροντίσω... Φανταστείτε τη δύσκολη θέση στην οποία περιήλθα όταν ο πρόεδρος του οργανισμού προσφέρθηκε να μου διαθέσει ιδιωτικό αεροπλάνο για να διακομίσω τον «βαριά τραυματισμένο αδελφό μου στην Ελλάδα».

Εκείνο που πάντα επιζητούσα (αλλά μάταια), ήταν καλύτερη οργάνωση, ενδιαφέρον για το προσωπικό και την οικογένεια του, καλύτερη και στοχευμένη εκπαίδευση, όραμα για το μέλλον, συντήρηση του ηθικού, εισαγωγή νέων μεθόδων και πρακτικών (απλό copy-and-paste όλων εκείνων που βλέπαμε στις διάφορες αποστολές στο εξωτερικό και ενημερώναμε με γραπτές πολυσέλιδες αναφορές τα προϊστάμενα κλιμάκια με την επιστροφή μας). Φανταστείτε την απογοήτευση μου όταν κάποτε με την ευκαιρία αλλαγής Δνσεως με φώναξε ο νέος Δντής για να με ρωτήσει για ένα πακέτο παρόμοιων αναφορών που βρήκε στα συρτάρια του! Ο προκάτοχος του μάλλον δεν θα είχε κάνει τον κόπο ούτε να τις διαβάσει! Η δεν ήθελε «να ενοχλήσει...»

Επειδή πολλές φορές έχω διαβάσει σχόλια του τύπου «και εσύ που διαμαρτύρεσαι, τι έκανες όταν ήσουν εν ενεργεία;» θα πρέπει αγαπητοί συνάδελφοι να κατανοήσετε αυτό που ήδη γνωρίζετε αλλά καμιά φορά σας πιάνει το αντιδραστικό σας και βαράτε επί δικαίων και αδίκων: το γνωστό απόφθεγμα «εμείς δεν είμαστε η Υπηρεσία;» είναι απλά μια προσπάθεια συνολικής «συμμετοχικής ενοχοποίησης» προκειμένου να απαλλαγούν αυτοί που πραγματικά είναι η Υπηρεσία. Ας υποθέσουμε ότι μια ομάδα εργασίας της Δνσης Υγκού κάνει μια σοβαρή μελέτη που υποδεικνύει ότι θα πρέπει να αφαιρεθούν οι γραβάτες από τη στολή καθώς είναι φορείς επικίνδυνων μικροβίων (αστεία υπόθεση αλλά βασισμένη στην πραγματικότητα από ανάλογη μελέτη που έγινε στις βρετανικές μονάδες εντατικής θεραπείας και αφορούσε γραβάτες και παπιγιόν που σπάνια πλένονται). Η υποβολή της μελέτης θα κατέληγε στο «ενδιαφέρουσα μελέτη αλλά δεν μπορεί να αλλάξει η στολή για λόγους χ-ψ-ω». Φανταστείτε τώρα μια διαταγή με υπογραφή Αρχηγού με παρόμοιο θέμα, με ή χωρίς αιτιολόγηση. Υπάρχει περίπτωση κανείς από την επόμενη Δευτέρα να φορούσε ξανά γραβάτα; Όχι βέβαια! Οι επιτελείς, οι διοικητές των μονάδων, υπομονάδων, κλιμακίων και λοιπών σκαλιών της ιεραρχίας έχουν υποχρέωση και αποστολή να εντοπίζουν τα προβλήματα και να τα υποβάλλουν με την κατάλληλη αιτιολόγηση και σχετικές προτάσεις. Όμως δεν είναι εκείνοι που θα λύσουν τα προβλήματα ακόμη και τα πιο μικρά. Εκείνοι που δίνουν λύσεις είναι εκείνοι που υπογράφουν. Δυστυχώς όμως «εκείνοι που ξέρουν δεν υπογράφουν και εκείνοι που υπογράφουν δεν ξέρουν!».  
Ίσως αυτό να είναι το μεγάλο πρόβλημα στην καθημερινή στρατιωτική πραγματικότητα. Ίσως εκεί πρέπει να επικεντρώσουμε. Αυτοί που «ήξεραν» είχαν ζητήσει το AACMI από το 2001 και η προμήθεια του είχε ακυρωθεί τέσσερις φορές! Αυτοί που «υπέγραφαν» και «υπογράφουν» ποια είναι η δικαιολογία τους;

Παρά την οδύνη ΟΛΩΝ μας για τον χαμό του αετού, αυτός είναι εκεί ψηλά – στον φυσικό του χώρο – και περιμένει εναγωνίως τους δύο άλλους πληγωμένους αετούς να αναρρώσουν για να συνεχίσουν την ιερή αποστολή τους. Γιατί γνωρίζουν καλά πόσο μικροί φαίνονται οι άνθρωποι από ψηλά... - ΥΓ