"ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΟΤΑΝ ΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΣΑΙ ΩΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ";

Επειδή μέσα στον τρέχοντα παραλογισμό και τα οξυμένα πνεύματα γράφεται και αναπαράγεται κατά κόρον το ερώτημα «και εσύ τις έκανες όταν ήσουν εν ενεργεία για να μπορείς να παραπονιέσαι ως απόστρατος;» που ούτε λίγο ούτε πολύ έχει καταντήσει μομφή επί δικαίων και αδίκων..

πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να το εξετάσουμε λίγο πιο αναλυτικά προκειμένου να δούμε εάν όντως ισχύει και εάν ισχύει, ποιούς ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ αφορά. Μπορεί μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά αλλά όταν απευθυνόμαστε σε ανθρώπους καλόν είναι να είμαστε κατά το δυνατόν ακριβείς και δίκαιοι.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Στρατό Ξηράς: Περιληπτικά, στους κατώτερους βαθμούς, ο Αξκός καλείται να αναλάβει καθήκοντα Δκτού Δρίας και Δκτού Λόχου. Στους ανώτερους βαθμούς Διοικητού Τάγματος ή Υπδκτού/Επιτελάρχου Ταξίαρχιας ή Επιτελούς σε ΜΕΣ ή στα ΓΕ/ΓΕΕΘΑ. Στους δε ανώτατους βαθμούς αναλαμβάνει ΜΕΣ, Κλάδους ΓΕ/ΓΕΕΘΑ, θέσεις Α/ΓΕ-ΓΕΕΘΑ, Υπαρχηγών κλπ και μετέχει στα θεσμικά όργανα των ΕΔ (ΣΑΓΕ, ΑΝΣ κλπ).

Κάθε πρόβλημα, παρατήρηση, δυσλειτουργία, εισήγηση, παρανομία, διαπλοκή κλπ είτε εντοπίζεται από τον κατά βαθμίδα Δκσεως αρμόδιο και υποβάλλεται ΑΡΜΟΔΙΩΣ προς διερεύνηση και επίλυση, είτε αποκρύπτεται για διάφορους λόγους (από προσωπικούς έως απλή αδιαφορία) και το θέμα διαιωνίζετε μέχρι να βρεθεί κάποιος να κινήσει την όλη διαδικασία.

Οι ανήκοντες στην πρώτη περίπτωση έκαναν κατά συνείδηση ότι προβλέπεται και «δικαιούνται» να εκφράζουν τα παράπονα τους. Ομως, γνωρίζετε πολύ καλά, ότι σε ένα σύστημα όπου ακόμη και μεταξύ συμμαθητών υπάρχει ιεραρχία, η υποβολή προτάσεων και η λήψη μέτρων, απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη του προϊσταμένου η οποία δεν είναι πάντα δεδομένη.

Οι ανήκοντες στην δεύτερη περίπτωση είναι εκείνοι που ευθύνονται για το μέρος ή το σύνολο των προβλημάτων που αποτελούν διαχρονικά σημεία τριβής. Αυτοί, γνωστοί σε όλους μας (σε επίπεδο μικροστρατιωτικού περιβάλλοντος), «δεν δικαιούνται να ομιλούν» και συχνά-πυκνά και ηλεκτρονικά γινόμαστε μάρτυρες των έργων και την ημερών τους.

Ομως το κύριο μερίδιο της ευθύνης είναι εύλογο ότι φέρουν εκείνοι που ήταν οι ΤΕΛΙΚΟΙ παραλήπτες των αιτημάτων των υποκείμενων βαθμίδων Δκσεως στην Ιεραρχία. Ετσι θα έλεγα ότι μέχρι τον βαθμό και του Ταξιάρχου, οι Αξκοί το μόνο που μπορούν να κάνουν και όχι πάντα με επιτυχία, είναι να εισηγούνται επί παντός επιστητού με την ελπίδα ότι οι προτάσεις τους θα τύχουν ευνοϊκής αντιμετώπισης από την Ιεραρχία. Ισως εάν το υπερσυγκεντρωτικό στυλ Δκσεως που «ευνουχίζει» από μικρή ηλικία τα στελέχη αποστερώντας τους τη δυνατότητα να επιλύουν προβλήματα αναλόγως της βαθμίδας τους, μετεξελισσόταν σταδιακά, πολλά από τα προβλήματα να είχαν λυθεί με καλύτερο τρόπο από εκείνον της κεντρικής εξουσίας που ανερχόμενη στις ανώτατες βαθμίδες «ξεχνά» όλα τα βάσανα που πέρασε σε μικρότερους βαθμούς. Ξεχνά τις συχνές μεταθέσεις, τον αγώνα για ένα φτηνό σπίτι, τα προβλήματα των παιδιών στο σχολείο, την απογοήτευση της συζύγου που άφησε τη δουλειά της, τον κατατεμαχισμό της οικογενειακής ζωής και άλλα πολλά και γνωστά σε (σχεδόν) όλους μας.
Από τον βαθμό του Υποστρατήγου και πάνω, οι Αξκοί μετεξελίσσονται σε «συνώνυμο της Υπηρεσίας» καθώς είναι εκείνοι που λαμβάνουν τις ουσιαστικές θεσμικές αποφάσεις που επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά τις ΕΔ. Αυτοί είναι εκείνοι που εάν κάνουν σωστά τη δουλειά τους «δικαιούνται να ομιλούν» και να εξίστανται ενώ εκείνοι που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους μεταπίπτουν αυτόματα στην κατηγορία των «μη δικαιουμένων να ομιλούν».
Ολα αυτά είναι γνωστά σε όλους τους Αξκούς και Υπξκούς από την πρώτη ημέρα τους στο στραύτευμα μέχρι και την έξοδο τους από αυτό. Ισως εάν ο κάθε σχολιαστής (ε.ε. και ε.α.) έγραφε και τον βαθμό του, να ήμασταν πλέον δίκαιοι στην κριτική μας. Ιδιαίτερα όταν το θέμα αντιπαράθεσης είναι θεσμικό και με ευρύτερες επιπτώσεις (προαγωγές, συνταξιοδοτικό, επιδόματα, μεταθέσεις κλπ). Δυστυχώς, οι ανώτατοι Αξκοί (χωρίς να το γενικεύω) δεν έχουν πολλή επαφή με τη σύγχρονη τεχνολογία και γι΄αυτό σπάνια μετέχουν σε ηλεκτρονικά fora και blogs όπως το παρόν. Ϊσως γιατί ο διάλογος να ήταν κάποιος από τους εφιάλτες τους. Ενα δεύτερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι έχουν πάψει πλέον να μελετούν και να διαβάζουν αρκούμενοι στις επικεφαλίδες (με τη σαθρή δικαιολογία της έλλειψης χρόνου που συχνά οφείλεται σε υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων κυρίως χαμηλότερων επιπέδων – αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά). Ετσι, αγαπητοί συνάδελφοι όσοι συμμετέχουν σε ηλεκτρονικές ανταλλαγές απόψεων είναι κυρίως κατώτεροι και ανώτεροι Αξκοί/Υπξκοί σε επαφή με το διαδίκτυο με αποτέλεσμα η κριτική που δέχονται οι απόψεις τους να μην αντικατοπτρίζει και το πραγματικό επίπεδο «ενοχής» τους στα τεκτενόμενα στο στράτευμα. Εξαίρεση πάντα όσοι εξ αυτών προσθέτουν και μια κομματική πινελιά στα γραφόμενα τους που αυτόματα αναιρεί κάθε φωνή διαμαρτυρίας τους  
(επισημαίνω: Πολιτική = Πατρίδα αλλά Πολιτικοί = Πατρίδα?)
Στην καθημερινή στρατιωτική ζωή, πολλά τρέχοντα προβλήματα ήσσονος πρακτικής, αποτελούν επίσης σημαντικά προβλήματα τα οποία θα έπρεπε να επιλύονται ακαριαία σε χαμηλότερα επίπεδα διοικήσεως και πάντα ανάλογα με την ευχέρεια του κάθε Δκτού αλλά και του μυαλού που κουβαλάει. Εδώ θα μπορούσαμε να αναγάγουμε «το επίπεδο των Αξκών που ασκούν Δκση» σε θεσμικό/στρατηγικό πρόβλημα καθώς όλοι δεν είναι ικανοί για τα πάντα και πολύ περισσότερο, δεν μπορούν όλοι να «άρχονται ανθρώπων». Τα ανέκδοτα από τη διαδικασία επιλογής Δκτών Μονάδων είναι πολλά, ενίοτε διασκεδαστικά αλλά εν πολλοίς θλιβερά. Ισως το Υγκό των ΕΔ να έχει λύσεις τουλάχιστον ως προς το ψυχολογικό προφίλ των μελλοντικών Δκτών (επίσης θέμα προς μελλοντική ανάλυση).

Πριν από πολλά χρόνια όταν κάποιος Α/ΓΕΣ πήγε να πάρει τη σύνταξή του για πρώτη φορά του ήρθε λιποθυμία από το ποσό που είδε στην επιταγή. Οργισμένος ζήτησε εξηγήσεις και όταν ο ταμίας του είπε ότι «αυτό είναι το ποσό που δικαιούστε» και «γιατί όταν ήσασταν Αρχηγός δεν μεριμνήσατε για ένα καλύτερο αύριο;», ο ε.α. πλέον Αρχηγός παρεκτράπη με ΕΔΕ κλπ. Συμπέρασμα: ο εν λόγω Αξκός ανήκει και στις δύο προαναφερθείσες βασικές κατηγορίες αλλά και στις επιμέρους υπο-κατηγορίες εκείνων που κοίταζαν μόνον την πάρτη τους αδιαφορώντας και για τους άλλους αλλά και για τον ίδιο του τον ευαυτό σε τελική κατάληξη. Είχε ξεχάσει ότι «καλό το σήμερα» αλλά «πάντα υπάρχει και το αύριο!»
Ξέρω ότι η παρούσα ανάρτηση δεν θα αλλάξει δραστικά τον τρόπο που επικοινωνούμε και εκφραζόμαστε, σε καιρούς δύσκολους και επισφαλείς, αλλά τουλάχιστον ας έχουμε κατά νουν ότι «δεν φταίνε όλοι για όλα» και πολύ περισσότερο ότι δυστυχώς «όλοι εμείς δεν είμαστε η Υπηρεσία» όπως η γνωστή διαχρονική πλύση εγκεφάλου επιτάσσει αλλά «όλοι εμείς είμαστε μέρος ενός συστήματος όπου ο καθένας πρέπει να κάνει το κομμάτι του σωστά όταν και όπως πρέπει και όλοι μαζί να στοχεύουμε προς ένα καλύτερο αύριο για το σύνολο που λέγεται ΕΔ και Πατρίδα!» Αυτό το ανθρωποκεντρικό μοντέλο θα αποτελέσει ανάχωμα σε κάθε κακόβουλη σκέψη απ’όπου και εάν προέρχεται. - ΥΓ
ΥΓ: Δυστυχώς παλαιότερη ανάρτηση μου για τις «ψυχολογικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στο προσωπικό των ΕΔ» επιβεβαιώθηκε πρόσφατα. Οι συνάδελφοι των ΕΔ καλό είναι να το αναζητήσουν και αυτή τη φορά να το μελετήσουν προσεκτικά. Μπορεί να συμβεί και στους δικούς τους ανθρώπους...
Σχετική ανάρτηση:ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΕΔ