ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

«βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον»
(Α΄ Κορινθίους 13/ιγ΄ 12).
Είναι φυσικό και στο εσωτερικό των ΕΔ να αντικατοπτρίζονται παραμορφωμένα τα αδιέξοδα του συστήματος.
Ενώ λοιπόν η έρευνα καταδεικνύει, ότι η στρατιωτική και η πολιτική ηγεσία, έχει προ πολλού απολέσει την εμπιστοσύνη της συντριπτικής πλειοψηφίας των στελεχών, εμείς απευθυνόμαστε στους ίδιους τους αναξιόπιστους για να επιλύσουν τα προβλήματα του κλάδου μας.
Ψάχνουμε για υποσχέσεις, πολιτικές δεσμεύσεις, που θα μας επιλύσουν τα προβλήματα.
Ή αναζητούμε εναγωνίως πεφωτισμένο ηγέτη, αρχηγό, προστάτη να μας σώσει.
Κάποιο τίμιο, αδιάφθορο πατριώτη, που θα πατάξει τη διαφθορά, θα τιμωρήσει τους επίορκους, θα νοικοκυρέψει τα πράγματα.
Πολλοί αποδέχονται ή προτείνουν και τη λύση του πραξικοπήματος.
Ένας «σκληροτράχηλος» αλλά ελληνοψυχος συνταγματάρχης ίσως ήταν μια λύση, λένε.
Από τα περισσότερα σχόλια, γίνονται εμφανή τα βιοποριστικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος μας.
Επίσης σε κάποια άλλα, φαίνεται η επιρροή της άρχουσας ιδεολογίας, η συντεχνιακή νοοτροπία, η υπεραπλουστευτική σκέψη, η επαγγελματική υπεροψία.
Το παράδοξο είναι ότι στην πραγματικότητα, είμαστε στην πλειονότητα μας και λόγω συνθηκών εργασίας (μεταθέσεις κλπ), χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, που παλεύουμε στα όρια της φτώχειας, να συντηρήσουμε την οικογένεια μας.
Με αντικειμενικά εισοδηματικά κριτήρια, ανήκουμε στην εργατική τάξη, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Εκεί μας έχει κατατάξει η άρχουσα τάξη.
Με βάση τις συνθήκες δουλειάς ή τα εργασιακά δικαιώματα, ίσως ακόμη χαμηλότερα.
Δε βλέπουμε λοιπόν από τη σωστή οπτική γωνία τα πράγματα ...
Δεν έχουμε κάμει σωστή εκτίμηση καταστάσεως.
Δεν αντιληφθήκαμε το βάθος και το πλάτος του προβλήματος.
Η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των στρατιωτικών, η απαξίωση της προσφοράς των, η αποδόμηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας, δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση που αφορά τον κλάδο μας.
Δεν έγινε τυχαία, ούτε οφείλεται, στην υπαρκτή ομολογουμένως, ανικανότητα ή φαυλότητα των πολιτικών.
Εμείς υφιστάμεθα όπως όλοι οι εργαζόμενοι τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης σε παγκόσμιο επίπεδο.
Του ευτελισμού της ζωντανής εργασίας, έναντι της νεκρής.
Ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος για να επιβιώσει, να μετασχηματίζεται συνεχώς, να επεκτείνει την εκμετάλλευση σε νέους χώρους, να αυξάνει τα κέρδη του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων, να ανακαλύπτει νέες αγορές, να υποβαθμίζει την εργατική δύναμη, να αναπροσαρμόζει το εργασιακό περιβάλλον σύμφωνα με τα συμφέροντα της εργοδοσίας.
Στα πλαίσια αυτά προωθούνται και η διευθέτηση των ελληνοτουρκικών με παραχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στη γείτονα και παρεπόμενη παράδοση της οικονομικής διαχείρισης πλουτοπαραγωγικών πηγών σε εταιρείες υπερατλαντικών συμμάχων.
Είναι αφελές, μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό να αναζητούμε σωτηρία σε συντεχνιακό επίπεδο.
‘Όσο εθελοτυφλώντας δεν αποδεχόμαστε αυτήν την πραγματικότητα…
Όσο νομίζουμε, ότι η παραίτηση ένα ή δύο στρατηγών, μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα μας.
Όσο έστω και ενδόμυχα ελπίζουμε ότι ο … Καρχιμάκης ή ο … Λεονταρίτης θα αγωνισθούν για εμάς:
Πλανώμεθα, πλάνην οικτρά…
Γινόμαστε αιώνια εκούσια ή ακούσια θύματα.
Μόνο με συστράτευση στο λαϊκό κίνημα, χωρίς κομματικές αγκυλώσεις οποιασδήποτε κατεύθυνσης, με κριτήριο δράσης το συμφέρον του λαού μας, έχουμε ελπίδα και δικής μας διάσωσης.
Σήμερα είναι τέτοια τα προβλήματα ώστε μόνο με συλλογική δράση αντιμετωπίζονται…
Πρέπει το εγώ να ταυτιστεί με το εμείς.
Αλλιώς, οι έννοιες κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική αξιοπρέπεια, που αρκετοί επικαλούνται εδώ, είναι κενές περιεχομένου.