Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος

Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος, προς τιμήν των μελών του, διαλύθηκε μετά την κοινοβουλευτική λύση και αυτό είναι μο-να-δι-κό φαινόμενο στην Ελλάδα.

Αναστατωμένοι από το επιτυχημένο κίνημα των Νεοτούρκων, «ανησυχούντες» υπαξιωματικοί και κατώτεροι αξιωματικοί του Στρατού μαζεύτηκαν στο Γουδί (αυτό που σήμερα μετονομάσαμε Γουδή, εκ της οικογένειας, πράγμα που δεν τηρήσαμε για τον Κουκάκη στο Κουκάκι και το βυζαντινό Μεσημέρη στο χωριό Μεσημέρι) και ανησύχησαν ομαδικώς. Επικεφαλής, οι γνωστοί άγνωστοι: Πλαστήρας, Κονδύλης, Πάγκαλος, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης εγγονός, ο Χατζημιχάλης, ο Ζυμβρακάκης. Το Γενάρη του 1909, το παράκαναν, ο Θεοτόκης έπεσε επειδή τους φοβήθηκε, ανέβηκε ο Ράλλης στην εξουσία που προσπάθησε να τιμωρήσει τους πρωταιτίους. Το κίνημα, αντικομματικό, αλλά όχι αντιδυναστικό, πέτυχε αμέσως, και μετά από μία απίστευτη σε μεθοδεύσεις περίοδο, ο Σάρρος, παλιός μακεδονομάχος του Βάλτου, ενημέρωσε τον Βενιζέλο που ήρθε Αθήνα τον Οκτώβριο, κι επέστρεψε τέλη του 1909 στην Κρήτη. Εγιναν εκλογές που έφεραν στην εξουσία τον Δραγούμη, με τον Ζορμπά υπουργό Στρατιωτικών. Η επικράτηση του Βενιζέλου, με ακόμη ολίγη «ωρίμανση» ήταν απόλυτη και καταλυτική. Τέλος του 1910 η πρώτη ρηξικέλευθη κυβέρνηση Βενιζέλου ήρθε στην εξουσία.

Το Γουδί ήταν το πρώτο κίνημα που έτυχε τέτοιας λαϊκής επιδοκιμασίας. Οι «καραβανάδες» που «ανησυχούσαν» έκτοτε, βρήκαν μια βάση δικαίωσης. Το Γουδί ως σύμβολο, σήμαινε, ως κυριολεξία ή γελοιογραφία την παρέμβαση του Στρατού που δεν έμοιαζε πραξικοπηματική, αν και ήταν, σε όλες τις περιπτώσεις: στο Γουδί εκτελέστηκαν οι «έξι» το 1922, από το Γουδί ξεκίνησαν τα τεθωρακισμένα της 21ης Απριλίου. Ακόμη και μετά τη μεταπολίτευση, πάντως, άρθρα και απόψεις για ένα «νέο Γουδί» δεν αντιμετωπίζονται καχύποπτα, ως δοκιμές δικτατορίας. Η λαϊκή βάση που θεωρούσε γνήσιους αγωνιστές τους αξιωματικούς του 1908, δικαιώθηκε επειδή οι περισσότεροι έπαιξαν κρίσιμο και σπουδαίο ρόλο στην αιματηρή πολεμική περίοδο 1912-1922.

Ο Ζορμπάς, διοικητής της Σχολής Ευελπίδων και συνταγματάρχης του πυροβολικού (το πυροβολικό ήταν το πιο οργανωμένο όπλο του ελληνικού στρατού), είχε πλήρη επίγνωση των εξελίξεων. Δική του ιδέα ήταν η μετάκληση του Βενιζέλου και η προετοιμασία του στρατού για τους επικείμενους πολέμους.

Το Γουδί του 1908/9 συχνά έχει ταυτιστεί ή συγκριθεί με την πρωτοβουλία της αστικής τάξης στην Ελλάδα να ξεπεράσει μια ατελή δυναστική περίοδο, αλλά αυτή είναι μια ερμηνεία τραβηγμένη από τα μαλλιά (της). Οι πρώτες περιγραφές της συγκέντρωσης των 181 αξιωματικών και το «ψάρεμα» ενός αδέσποτου υπομνήματος από τον Σχινά, όπως την παρουσιάζει ο Σπύρος Μελάς, δείχνουν μάλλον ένα γραφικό σκορποχώρι. Ωστόσο, γρήγορα επικράτησαν μεθοδικοί και τολμηροί χαρακτήρες, όπως ο Πάγκαλος, ο Ζυμβρακάκης, οι θαυμαστές του Βενιζέλου. Χωρίς να ανατραπούν εσκαμμένα, το Γουδί του 1908 μοιάζει περισσότερο με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981: πολλές αλλαγές, όχι πάντα αναμενόμενες. Με μια διαφορά. Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος, προς τιμήν των μελών του, διαλύθηκε μετά την κοινοβουλευτική λύση και αυτό είναι μο-να-δι-κό φαινόμενο στην Ελλάδα.
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=102&artid=87559