Βρισκόμαστε και πάλι αρχή ενός νέου χρόνου. Ενός χρόνου ο οποίος ξεκίνησε με κακούς οιωνούς για το μέλλον αυτής της Πατρίδας, για τον Έλληνα και την Ελλάδα. Αν και θεωρούμε λάθος η σκέψη και αναφορά μας να γίνεται στα στενά ελληνικά πλαίσια, τη στιγμή που ολόκληρη η Ευρώπη για πρώτη φορά στην ιστορία του Λευκού Ανθρώπου απειλείται με βιολογική καταστροφή, ωστόσο είναι τέτοια η κατάπτωση σ' αυτόν εδώ τον τόπο, που με δυσκολία επικεντρώνεται το ενδιαφέρον μας στους Ευρωπαίους αδελφούς μας, οι οποίοι και αυτοί παλεύουν ενάντια στο παγκόσμιο κτήνος.
Ήδη διάγουμε την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνος, ο οποίος αναμένεται από κάθε άποψη εφιαλτικός. Και αυτό όχι φυσικά γιατί αναφερόμαστε στους διάφορους εσχατολόγους και ψευδοπροφήτες, φαινόμενα άλλωστε συνήθη σε κάθε περίοδο παρακμής, αλλά διότι ο αιώνας αυτός φαίνεται ήδη από το ξεκίνημά του πως θα σηματοδοτήσει μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Θα σηματοδοτήσει την απαρχή του τέλους της εποχής του ανθρώπου, τουλάχιστον στην ιστορική διάσταση που το γνωρίζουμε μέχρι και τις ημέρες μας.
Ο καταστροφικός 20ος αιώνας καταγράφηκε ως εκείνος της μεγάλης αλληλοεξόντωσης των Λευκών εθνών. Το πρώτο του μισό κυριαρχείται από μια αδιάκοπη αλληλοσφαγή των Ευρωπαίων, και το δεύτερο από τον κατακερματισμό και το μίσος των Ευρωπαίων στην κατεχομένη από σοβιετικούς και καπιταλιστές Ευρώπη. Το ότι ο Ευρωπαίος άνθρωπος κατάφερε να επιβιώσει και να επανέλθει δυναμικά στο κοινωνικό προσκήνιο έπειτα από αυτή την καταστροφή, τούτο οφείλεται μόνον στην διατήρηση των ηθικών και πολιτισμικών του αξιών. Ο κοντόφθαλμος σοβινισμός, αν και οδήγησε σε αλληλοεξόντωση της Ευρώπης, εν τούτοις οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ήταν ένας παράγοντας για την διατήρηση της ιδιαιτερότητας των λαών, καθώς επίσης και η θρησκεία και οι πολιτισμικές-ηθικές αξίες, οι οποίες έδωσαν το ηθικό στήριγμα και κυρίως τον συνεκτικό δεσμό σε ανθρώπους οι οποίοι είχαν εξέλθει από την καταστροφή του πολέμου.
Αν όμως φοβερός 20ος αιώνας δεν κατάφερε να εξαφανίσει τον Λευκό άνθρωπο, πάρα την άνευ προηγουμένου γενοκτονία του, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον αιώνα τον οποίο διάγουμε. Γιατί αυτός δεν είναι φοβερός, αλλά εφιαλτικός. Ένας παγκόσμιος τρόμος αρχίζει να απλώνεται πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες, και αυτή τη φορά δεν τις απειλεί με αιματοχυσία και πόλεμο, αλλά με πολιτισμική και ηθική μετάλλαξη. Με βιολογική αποσύνθεση και πλήρη εξαφάνιση του πολιτισμού. Η μετάλλαξη είναι το φυσικό επακόλουθο, το τραγικό αποτέλεσμα της αλλοτρίωσης, και αν στην Ευρώπη οι λαοί λόγω ενός υψηλού επιπέδου Παιδείας το οποίο σε μεγάλο βαθμό έχουν, μπορούν και αναπτύσσουν άμυνες στον επερχόμενο όλεθρο, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και γι' αυτήν εδώ την Πατρίδα. Μια Πατρίδα που κάθε μέρα βιάζεται στα «πρωινάδικα», εξευτελίζεται στα «μεσημεριανάδικα», και τελικά δολοφονείται στα δελτία ειδήσεων.
Ο λαός της πολύ σύντομα θα είναι ένας λαός χωρίς άμυνες, χωρίς πίστη και πνεύμα συνοχής και αντίστασης. Δυστυχώς οι μαζάνθρωποι αντικαθιστούν τους Έλληνες. Ο Ελληνισμός ως κοσμοθεωρία σημαίνει ακριβώς την αντίσταση απέναντι στον όλεθρο της παγκοσμιοποίησης, οι Έλληνες όμως αρνούνται να το πράξουν, ενδεχομένως δε και να μην μπορούν.
Και αυτό γιατί η αλλοτρίωσή τους επικεντρώνεται στην μετάλλαξη των ουσιωδών συστατικών της έννοιας του Ελληνισμού, στην Φυλή, στον Λαό και στην Κοινωνία. Η Ελληνική φυλή για πρώτη φορά στην ιστορία κινδυνεύει με αλλοίωση και μετάλλαξη, δηλαδή με εξαφάνιση. Ο ελληνικός λαός αρχίζει να γίνεται μια αγέλη τηλεθεατών και καταναλωτών μαζανθρώπων, χωρίς καμιά διάθεση αγώνα και αντίστασης. Η κοινωνία βάλλεται, με την εθνική παιδεία, τον ελληνικό πολιτισμό και την χριστιανική Εκκλησία να μεταλλάσσονται σε «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» του παγκόσμιου κτήνους.
Με το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα είναι φανερό πως ολόκληρος ο κόσμος, και δη αυτός που γέννησε τον πολιτισμό και δημιούργησε την έννοια του Ανθρώπου, βρίσκονται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι επιβίωσης. Ένας ιστορικός κύκλος της ιστορίας του Ανθρώπου βρίσκεται κοντά στο τέλος του. Κατά έναν παράξενο όμως αλλά διαρκώς επαναλαμβανόμενο τρόπο, σαν ενδόμυχη άγνωστη ροπή, ο Λευκός άνθρωπος στρέφεται στα δομικά συστατικά που τον γέννησαν. Στην Φυλή, στον Λαό και στην Κοινωνία. Ο Έλληνας ακολουθώντας τα ριζώματα της φυλετικής ψυχής του θα αναγκαστεί να επιστρέψει και να ανακαλύψει εκ νέου την σημασία τους. Και τούτο γιατί αυτά είναι που συμφωνούν με την φύση του, αυτά τον κράτησαν ζωντανό σε αιώνες κατοχής και σε περιόδους καταστροφής.
Η επιστροφή του Έλληνα στις ρίζες τις υπάρξεως και της ουσίας του, είναι και η μοναδική του ελπίδα επιβίωσης απέναντι στον επερχόμενο εφιάλτη. Έκτος και αν όταν το καταλάβει, είναι πλέον πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου