ΩΡΑ ΔΩΔΕΚΑΤΗ

«καi ειδον άγγελον ισχυρόν κηρύσσοντα εν φωνη μεγάλη• Τίς άξιος εστιν ανοιξαι το βιβλίον και λυσαι τας σφραγιδας αυτου;»
Αποκάλυψις, 5:2

Τα όρια ενός πολιτικού συστήματος, όπως και οι κατασκευαστικές του αντοχές, δοκιμάζονται, όσο ποτέ άλλοτε, στην διάρκεια οικονομικών κρίσεων. Η αβυσσαλέα οικονομική ανατροπή που απειλεί αυτή την ώρα την χώρα μας έχει ήδη αρχίσει να αποκαλύπτει τα δομικά εκείνα στοιχεία του ελληνικού πολίτικο-κοινωνικού σχήματος (όχι 'συστήματος') που καταρρέουν. Το όλον οικοδόμημα απειλείται εξ ίσου.
Η διάσωση μας όμως φαίνεται όχι απλώς δύσκολη, αλλά ίσως ανέφικτη (η ανοικτή επιστολή ΙΟΒΕ προς τον πρωθυπουργό της χώρας κρούει έναν παρόμοιο κώδωνα κινδύνου).
Η κυβέρνηση, της οποίας η "αρμονία" φαίνεται να είναι μάλλον "χωριό του Ποτέμκιν", βυθίζεται ταχύτατα στις ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, το γενικότερο χάος της "επικοινωνίας", και την κατάρρευση της "λειτουργικότητας" της πριν καν αυτή αρχίσει να έχει υποτίθεται αποτελέσματα.
Η μανιώδης επέλαση της επιβολής νέων φόρων επί όλων και παντού καταδεικνύει το σκότος που περιβάλλει τους κυβερνητικούς οικονομικούς "εγκεφάλους", οι οποίοι ούτε κατά διάνοιαν αντιλαμβάνονται πόσο εύκολο είναι να γονατίσουν τελείως μια αποσαθρωμένη και ανήμπορη οικονομία με το Οθωμανικής σύλληψης "σχέδιο" φορολόγησης μέχρι θανάτου "για να ικανοποιηθούν οι Βρυξέλλες".
Η αναζήτηση περισσοτέρων πόρων -- που, άραγε; -- με μοναδικό στόχο την διατήρηση του υπερτροφικού και ζημιογόνου Δημοσίου στις σημερινές βασικές του διαστάσεις αποδεικνύει ότι, παρ' όλες τις προειδοποιήσεις "των έξω" περί του πλήρους αδιεξόδου στο οποίο οδηγεί η συνέχιση του Χορού των Δημοσίων Παλλακίδων, η κυβέρνηση των "διασωστών" μας αρνείται να δεχθεί ότι η μόνη μας πραγματική διέξοδος εξαρτάται από την με σταλινικό σχεδόν τρόπο μείωση του μεγέθους του κρατικού Λεβιάθαν.
Αν και το σκοτάδι πυκνώνει, πολυπράγμονες "ειδικοί" μας πληροφορούν ότι η Ελλάδα "τα έχει ξαναπεράσει", πλην όμως δεν απέτυχε ποτέ να συνεχίσει "προς τη δόξα [να] τραβά".
Οι "ειδικοί" αυτοί ξεχνούν με αφοπλιστική ευκολία τα χαρακτηριστικά εκείνα που μεταβάλλουν την σημερινή συγκυρία, εννοιολογικά και πρακτικά, σε κάτι "πρωτόγνωρο", ήγουν σε φαινόμενο κατακλυσμικό, το οποίο, πολύ πιθανώς, ούτε χώρες πολύ ισχυρότερες της Ελλάδος θα μπορούσαν αν αντέξουν χωρίς σοβαρότατες απώλειες.
Η τρικουπική και μετα-μικρασιατική Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, ήσαν χώρες με φτωχές μέχρι πρωτόγονες εσωτερικές δομές και πληθυσμούς βασανισμένους οι οποίοι -- να το πούμε όσο πιο ευγενικά γίνεται -- ήσαν εθισμένοι σε συνθήκες ύπαρξης όλως σπαρτιατικές. Η πλήρης οικονομική κατάρρευση του "δυστυχώς επτωχεύσαμε" και της Μικρασιατικής Καταστροφής ενίσχυσε γεωμετρικά την ανέχεια και τον γενικό οδυρμό, πλην όμως δεν άλλαξε "τον μέσον όρον καθημερινής διαβιώσεως" της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού πληθυσμού: οι πάμπτωχοι αγρότες και χωρικοί, σχεδόν το 70% του όλου, δεν μεταβλήθηκαν σε καταστροφικά φτωχότερους διότι ήσαν ήδη "σχεδόν πάτο", η δε "αστική τάξις" εξακολούθησε να τρώει όσπρια πέντε φορές την εβδομάδα (πιθανώς σε μικρότερα πιάτα) αλλά "μετά ποσοτήτων άρτου ικανών να πληρώσουν την ημερησίαν διατροφικήν μερίδα". Με άλλα λόγια, η δημοσιονομική κατάρρευση υπήρξε, αλλά δεν οδήγησε σε λοιμό και οικτιρμό τον ήδη εξαθλιωμένο και χιλιοχτυπημένο Έλληνα.
Εν αντιθέσει, η σημερινή κρίση -- ένα ηφαίστειο Κρακατόα, σε σύγκριση τάξης οικονομικών μεγεθών, μπροστά στους τοπικούς οικονομικούς σεισμούς των 5 ή 6 Ρίχτερ του παρελθόντος -- απειλεί μια Ελληνική κοινωνία πλαδαρή και "βολεμένη", γεμάτη με "4Χ4" και Prada, στα επίπεδα κατανάλωσης χωρών με ασύγκριτα ισχυρότερες, πλουσιότερες, και παραγωγικότερες οικονομίες. Η απότομη αφαίρεση αυτών των επιπέδων κατανάλωσης από την σημερινή Ελληνική κοινωνία υπόσχεται αναταράξεις που ένα ήδη φαύλο και ανίκανο πολιτικό σχήμα δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει διότι ούτε το "στομάχι" διαθέτει, ούτε το ειδικό εκείνο πολιτικό βάρος που διαχωρίζει τα με ισχυρούς θεσμούς προετοιμασμένα συστήματα από εκείνα των σαθρών υποσχέσεων, της συνθηματολογίας ως "πολιτικής", και της γενικευμένης και ακαταμάχητης διαφθοράς.
Στα μεταπολιτευτικά χρόνια, όλοι οι "ηγέτες" μας -- λαοπλάνοι και "εθνάρχες", λίγο κατάλληλοι έως "καταλληλότεροι", δημαγωγοί και "λογιστές" -- πορεύθηκαν μακριά από πεζές, αλλά επιτεύξιμες, πραγματικότητες προτιμώντας τους διάφορους τσίγκινους στόχους: την "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση", την "ανάπτυξη των δομών", την "αλλαγή παντού", "το όραμα της ισχυρής Ελλάδας", τον "στρατηγικό στόχο των Ολυμπιακών", και τις "δημόσιες επενδύσεις".
Κανείς εκ των "ηγετών", ποτέ, και με κανέναν τρόπο δεν "στόχευσε" (δηλαδή, σκόπευσε) να προσγειώσει το "κοινωνικό σύνολο" στις διαστάσεις μιας χώρας μικρής, χωρίς πλούσιους φυσικούς πόρους, χωρίς βιομηχανική παράδοση, χωρίς ιδιαίτερη προτίμηση για ένα ελάχιστο, έστω, "work ethic", χωρίς μια άλλη κάποια ειδική εμβέλεια μακράς ακτίνας (πλην της ναυτιλίας), χωρίς εξαγώγιμες "υπηρεσίες", και χωρίς δυνατότητες μικρής ίσως αλλά σταθερής παραγωγής με υψηλή προστιθέμενη αξία και ελάχιστα, μέχρι μηδέν, κίβδηλα "δίκια του εργάτη".
Αντίθετα, το Ελληνικό "θαύμα" της "μόνιμης ανάπτυξης" ήταν ένας πομφόλυγας δανεικών του "πώς κάνεις έτσι;".
Αλλά... την Ώρα Δωδεκάτη πληρώνονται όλα -- με τόκο και περικοπές του επιδόματος "βαρέων και ανθυγιεινών".

RIEAS