ΕΚΘΕΣΗ RAND: ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;

Σταύρος Καρκαλέτσης, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.
Θυμίζει κάτι από το παρελθόν. Άλλη μια έκθεση, αυτή τη φορά του αμερικανικού ιδρύματος στρατηγικών ερευνών RAND, που συντάχθηκε στην Ουάσιγκτον στις αρχές Ιανουαρίου, παρουσιάζει ως "μεγάλο τον κίνδυνο θερμής ελληνοτουρκικής σύγκρουσης

στο Αιγαίο'', τονίζοντας περαιτέρω πως μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Aνατολή και τον Καύκασο. Ακολουθώντας την πεπατημένη προηγούμενων αναλύσεων, η αμερικανική έκθεση επαναλαμβάνει, σε εξισωτικές λογικές, πως ''παρά το γεγονός ότι οι τουρκοελληνικές σχέσεις έχουν σημαντικά βελτιωθεί από το 1999, οι διαφορές στο Αιγαίο εξακολουθούν να επηρεάζουν αρνητικά τις διμερείς σχέσεις και συνιστούν απειλή για τη σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο''. Το ίδρυμα RAND επισείει τον αυξημένο κίνδυνο για πιθανό επεισόδιο, εν είδει ''ακριβούς αντιγράφου'' της κρίσης των Ιμίων.
Σχετίζεται η έκθεση αυτή με το ότι οι ΗΠΑ ''τείνουν να εντείνουν'' τις προσπάθειές τους προς το να οδηγηθούν Ελλάδα και Τουρκία σε τράπεζα επίλυσης των διαφορών(;) τους στο Αιγαίο; Είναι συμβατή με την πρόσφατη επιστολή Ερντογάν προς ''ολιστική'' διαπραγμάτευση με την Ελλάδα; Οι ΗΠΑ είναι προφανές πως, αντιλαμβανόμενες τις πολύ σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στο Αφγανιστάν και αλλού, επιθυμούν να προλάβουν μια κρίση στο Αιγαίο. Δίχως όμως από την άλλη να θέλουν να ''τραβήξουν το αυτί'' του κακομαθημένου παιδιού της περιοχής, της Τουρκίας δηλαδή. Διότι απλά, έχει εμπεδωθεί στα αμερικανικά κέντρα λήψης αποφάσεων πως η Τουρκία είναι η χώρα που διαθέτει και προσφέρει ''προστιθέμενη αξία'' στην περιοχή. Η Τουρκία είναι ο γεωπολιτικός ''παίκτης του μέλλοντος''. Και αυτή την νεο-οθωμανική αντίληψη ''προστιθέμενης αξίας'' και ''ειδικού βάρους'' η Άγκυρα την έχει προωθήσει επιστημονικά, με τρόπο αξιοζήλευτο, επί υπαρκτών ή και φαντασιακών παρονομαστών.
Την ώρα δηλαδή που οι συμβατικές ελληνικές πολιτικές ελίτ, ελίτ ''περιορισμένης ευθύνης'', καλούνται να διαχειριστούν τα συσσωρευμένα οικονομικά αδιέξοδα μιας μικροδιαχειριστικής πρακτικής δεκαετιών, η Άγκυρα αποδεικνύει πόσο ευφάνταστος αλλά και ρεαλιστής περιφερειακός παράγοντας μπορεί να είναι, παίζοντας ''φούλ επίθεση'' μέσα στο παγκοσμιοποιημένο χωριό. Με σειρά στρατηγικών συμμαχιών, πολυσχιδή διπλωματία και την διαρκώς αυξανόμενη στρατιωτική της ισχύ σε ρόλο ''εργαλείου'', προς επίτευξη μακρόπνοων στρατηγικών σχεδιασμών.
Ειλικρινά, κσι δίχως συμπλέγματα, ας μου επιτραπεί να μιλήσω με το συναίσθημα. Παρ' ότι αυτό δεν χωράει σε τέτοιου είδους αναλύσεις: Καταθέτω οδυνηρά πως, τους Τούρκους, τους ζηλεύω....