ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ιστορικά οι εργαζόμενοι ευρίσκονται σε ανειρήνευτη μάχη με τους εργοδότες.
Όποιος και αν είναι ο εργοδότης, κράτος ή ιδιώτες, τα συμφέροντα των δύο αυτών κοινωνικών ομάδων ευρίσκονται σε σύγκρουση.
Σχεδόν πάντα «το μήλο της έριδος» είναι «η τιμή της εργασίας» με τη ευρεία έννοια του όρου.
Ημερομίσθια, μισθοί, ωράριο, συνθήκες εργασίας, ασφάλεια, περίθαλψη, συντάξεις…
Η σύγκρουση αυτή παίρνει κατά καιρούς διάφορες μορφές και χρησιμοποιούνται εκατέρωθεν ποικιλόμορφα «όπλα».
Το κράτος που θεωρητικά ευρίσκεται υπεράνω τάξεων και τάχα εκπροσωπεί το γενικό συμφέρον των πολιτών, στην πραγματικότητα είναι ο νυκτοφύλακας του φιλελευθερισμού πάντα παρά τω πλευρω της οικονομικής ολιγαρχίας.
Έτσι όλοι έχουμε διαβάσει , ακούσει, δει, άσκηση κρατικής βίας σε κάθε λογής εργαζόμενους, συνταξιούχους, ακόμη και αστυνομικούς, όταν αυτοί διεκδικούν δικαιώματα «απαράδεκτα» για την εργοδοσία.
Στον πόλεμο αυτό πολλές φορές το συνδικαλιστικό κίνημα συκοφαντείται, αποπροσανατολίζεται, φιμώνεται, καπελώνεται, υπονομεύεται, εκφυλίζεται.
Αντίθετα, ποτέ δεν είδαμε και είναι απίθανο να παρακολουθήσουμε στο μέλλον, μια πορεία πχ του ΣΕΒ ή εκπροσώπων της ολιγαρχίας, έξω από τη βουλή, για διεκδίκηση αιτημάτων.
Το «παζάρι» με την εξουσία, της τάξης αυτής, γίνεται με μορφή «επιταγών» με τη διττή έννοια της λέξης. Συνήθως τα αιτήματα επιβάλλονται προ των εκλογών στην προγραμματική ατζέντα διακυβέρνησης του κόμματος που θα λάβει το χρίσμα για την εξουσία.
Όλοι έχουμε ακούσει για «μυστικούς δείπνους», υπαγόρευση νόμων προς την κυβέρνηση, χαριστικές διατάξεις, επιδοτήσεις και πολλά άλλα.
Σήμερα στη χώρα μας ο κόσμος της εργασίας απαξιώνεται δραματικά και τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων καταρρέουν.
Στις συνθήκες αυτές το κάθε άτομο ενστικτωδώς προσπαθεί να βρει ατομική λύση στην κοινωνική θεομηνία συνήθως με υιοθέτηση χυδαίου ατομικισμού.
HOMUS HOMINIS LUPUS: Με τη διαφορά ότι ακόμη και ο λύκος είναι ζώο αγελαίο και τις περισσότερες φορές δρα συλλογικά.
Επειδή όμως η ατομική «λύση» είναι πρακτικά ατελέσφορη (γιατί δε μπορεί να σωθούν οι πολλοί με ατομικές προσπάθειες) πάλι ενστικτωδώς, ενεργοποιείται η συντεχνιακή λογική.
Τώρα το συμφέρον του κλάδου πρωτοστατεί έναντι των πάντων…
Αποτέλεσμα του παραπάνω είναι να βλέπουμε και να ακούμε κωμικοτραγικά πράγματα:
Καθηγητές εναντίον εφοριακών, ιδιωτικούς υπαλλήλους εναντίον δημοσίων, στρατιωτικούς εναντίον αστυνομικών και διάφορα άλλα απείρου κάλους.
«Κοινωνικός αυτοματισμός», η χαρά της εξουσίας και της εργοδοσίας, η οποία στο τέλος με σοφία και άπειρη δικαιοσύνη, θα τους εξισώσει όλους στο χαμηλότερο επίπεδο.
Αυτό που τελικά βαρύνει απέναντι στο μέτωπο της πολιτικής – οικονομικής ελίτ, που έχει συγκροτηθεί αντίθετα στα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι ο «συσχετισμός των κοινωνικών δυνάμεων» συνολικά.
«Εν τη ενώσει η ισχύς» διαλαλεί σε όλους του τόνους η ΕΑΑΣ.
Απόλυτα σωστό! Με την προϋπόθεση ότι κοινωνικά αποτελέσματα θα έχει η ένωση των εργαζομένων μόνο με την ευρύτερη μορφή που μπορεί να λάβει.
Η απειλή είναι τέτοια που δε μπορεί να «κερδίσουν» μόνο οι στρατιωτικοί (ή κάποιος άλλος κλάδος) και καταστραφούν όλοι οι άλλοι.
Αλλά και να «κερδίσουν» δε σώζονται γιατί θα καταστραφούν τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους, οι γύρω τους.
Η λογική «ο καθένας για τον εαυτό του» τελικά ζημιώνει όλους.
Ας μη γελιόμαστε: Οι επιφανειακές διαμαρτυρίες μεμονωμένων κλάδων, αν αυτοί δεν είναι άμεσα «χρήσιμοι» στην οικονομικοπολιτική ελίτ, δεν αποδίδουν.
Χρειάζεται μαζικό κίνημα με «κοινωνικό βάθος» για το «παζάρι» με την ολιγαρχία.
Απαιτούνται κοινωνική αφύπνιση, τακτική και στρατηγική παρέμβαση, ορθή επιλογή στόχων, ώστε η αυθόρμητη αντίδραση να μεταβληθεί σε συνειδητή δράση
Πρέπει τα ρυάκια της ατομικής αγανάκτησης, οι χείμαρροι των συνδικαλιστικών αιτημάτων, να ενωθούν σε μεγάλο κοινωνικό ποτάμι που θα ανατρέψει συνολικά το σύστημα της κοινωνικής αναλγησίας, της υποκρισίας και της διαφθοράς.
Αλλιώς δεν έχει νόημα, να κερδίσεις μια συντεχνιακή μάχη αλλά να χάσεις τον "κοινωνικό πόλεμο".
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ