Η Λέρος , ένα μικρό νησί του Ανατολικού Αιγαίου, ένας επίγειος παράδεισος φυσικής και τεχνητής ομορφιάς, με την παλιά πόλη, το κάστρο και την υπέροχη θάλασσα, άνοιξε το μυστήριο των ανθρώπων της, όπως παντού, με τεράστια προτερήματα και συνήθη ελαττώματα. Άνθρωποι του μόχθου, με τις μεγενθυμένες από την κρίση αγωνίες, άνθρωποι με ανησυχίες και όμορφη την κρυμμένη φοβισμένη τους ψυχή.
Τη μικρή τους κοινωνία πρόσφατα επισκέφθηκε ο τουρισμός. Η εύκολη ευημερία, η μικρής διάρκειας ευμάρεια και ο κερδοσκοπικός ανταγωνισμός έκρουσε τη θύρα των απλών ανθρώπων και η επαφή τους με τον «πλούτο» αυτό γέννησε τα συνήθη τέκνα , την απομάκρυνση από τις παραδοσιακές ασχολίες και την αυτάρκεια, την απληστία, την αδιαφορία και εκμετάλλευση, όλα μαζί ανακατωμένα με τις αρετές των ανθρώπων, που καταπιεσμένες κρύβονται όσο γίνεται βαθύτερα και δεν εκδηλώνονται μη αντέχοντας στην πίεση της σύγκρουσης.
Έτσι η φιλοξενία και το φιλότιμο, όσο περνά ο καιρός συρρικνούνται στις ψυχές των κατοίκων, ως ασυμβίβαστες αρετές με τη σύγχρονη ζωή, άνθρωποι καταπατούν ιδιοκτησίες, κλέβουν συνανθρώπους τους , ψεύδονται και ψευδορκούν με ευκολία, υβρίζουν και καταπιέζουν το γείτονα, πουλούν το φίλο , έχοντας συμμαχήσει με τις δυνάμεις της άρνησης, που τους υπόσχονται τον «επίγειο παράδεισο» με τα αγαθά του.
Τη γνήσια Ελλάδα και τον αγνό και δυνατό Έλληνα, αντικρύζεις σε όλο και λιγότερα πρόσωπα, η προσωπικότητα όμως των οποίων γεφυρώνει τη χασματική διαφορά δυναμικού. Οι πολλοί είναι αδύνατοι και κρύβονται μπροστά στις συγκρούσεις με τη συνήθη δικαιολογία, ότι είναι μια μικρή κοινωνία και δεν μπορούν να δυσαρεστήσουν οποιονδήποτε, παίρνοντας θέση υπέρ του ορθού και δικαίου. Έτσι όμως επιλέγουν το λανθασμένο μονοπάτι.
Ενδιαφέρουσες ανταλλαγές εμπειριών με τον καπετάνιο στο Μπρατσέρα, που έζησε και ψάρεψε σε όλες τις θάλασσες της Μεσογείου και των Ατλαντικών, γεύτηκε την αυστηρότητα των αρχών της Αιγύπτου, που τον συνέλαβαν , κράτησαν επί 2 μήνες το καράβι του σε λιμάνι και του επέβαλλαν πρόστιμο πριν δεκαετίες 25.000.000 δραχμών, γιατί παραβίασε από μηχανικό λάθος για 100 μ. τη ζώνη απαγόρευσης αλιείας, την οποία επέβαλλαν μετά την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του ενάλιου πλούτου της. Αυτά σε μία χώρα , την οποία θεωρούμε τριτοκοσμική.
Στη χώρα μας όμως και μάλιστα στα παραδεισένια αυτά νησιά, βιώνεται η απόλυτη καταστροφή του πλούτου, που ήταν πάντα πηγή ζωής και αυτάρκειάς τους. Μείωση της αλιείας , με το Αιγαίο και τη Μεσόγειο να δέχονται την πλέον πολυμέτωπη και ανελέητη παγκόσμια πολιορκία. Ανέλεγκτο ψάρεμα με ανεμότρατες, τράτες, δυναμίτες, νυχτερινό ψάρεμα με μπουκάλες, επαγγελματίες και ερασιτέχνες ψαράδες, να ψαρεύουν καθένας κατά το δοκούν, χωρίς κανόνες , χωρίς καμμία αστυνόμευση, πάντα με την γενικευμένη πρακτική της κάλυψης των τοπικών, των γνωστών και φίλων, ασχέτως της καταστροφής που επιφέρουν. Και όλα αυτά χωρίς, όπως και σε όλες τις άλλες, σημαντικές ή μη , περιπτώσεις να εφαρμόζεται ο νόμος, σε μία γενικευμένη πρακτική συνειδητής ανομίας, που καλύπτει από την κορυφή ως της βάση της την κοινωνία , μία από τις πολλές εκφράσεις , που έχει λάβει στην σύγχρονη Ελλάδα το «καθεστώς» της διαφθοράς και των κοινωνικών υποστηρικτικών της μηχανισμών.
Μέσα σε όλα αυτά και ενώ η Ελλάδα και ο σύγχρονος κόσμος αντιμετωπίζει μία πρωτόγνωρη κρίση, που κλονίζει τα θεμέλια των «ισορροπιών» που επέβαλλε η διεθνής ελίτ, στη βάση της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος , ανακαλύψαμε ότι η Ε.Ε. και η Ελληνική πολιτεία βρήκαν το χρόνο και τη θέληση να ασχοληθούν και με τους ψαράδες! Πάντα με πρόσχημα την αειφόρο ανάπτυξη και προστασία του περιβάλλοντος, αποφασίστηκαν ενέργειες για μείωση των παραδοσιακών εργαλείων , ως είναι οι τράτες, των οποίων επιδοτείται η «απόσυρση», όχι όμως και των καταστροφικών ανεμοτρατών, που γδέρνοντας καταστρέφουν τα πάντα στο βυθό, ενώ ενισχύεται παντοιοτρόπως η ιχθυοκαλλιέργεια. Για όσους δεν βλέπουν τίποτε το ύποπτο στην επιλογή αυτή, ως δούμε αναλογίες με τη βιοτεχνία και τη γεωργία στην Ελλάδα , τις επιλογές που έγιναν στο παρελθόν και το αποτέλεσμά τους.
Μία ανυπόληπτη πολιτική, η ανίκητη γραφειοκρατεία με κίνητρο πάντα τη συντήρηση των μηχανισμών διαφθοράς του δημόσιου τομέα, συχνές αλλαγές φορολογικών καθεστώτων, εξανέμιση των πόρων χρηματοδότησης σε μη παραγωγικές , καταναλωτικές στοχεύσεις, η ανάθρεψη ενός παρασιτικού συνδικαλισμού, με κίνητρο των ηγετών του την ανάληψη βουλευτικών θώκων , που έπνιξε υγιείς επιχειρήσεις , τεράστιο κόστος εργασίας και ασφάλισης, λόγω κακοδιαχείρισης των αποθεμάτων από τα παγιωμένα στις θέσεις τους λαμόγια, ήταν μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για να καταστρέψουν την υγιή επιχειρηματική και παραγωγική βάση της χώρας. Έτσι μας τελείωσε τόσο η βιομηχανία όσο και η βιοτεχνία και παραδοθήκαμε στις τεράστιες πολυεθνικές, για ό,τι μας έχουν πείσει ότι μας είναι απαραίτητο. Εξάρτηση !
Ομοίως και η γεωργία μας, απαρχαιωμένη, χωρίς καμμία ουσιαστική βοήθεια για να διασωθεί στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, χωρίς καμμία δημιουργική φαντασία, χωρίς νέες ιδέες και προσαρμογή παραγωγής, έγινε εύκολο θύμα των υβριδίων και μεταλλαγμένων, πάλι των γνωστών πολυεθνικών , ώστε να ελέγχεται απόλυτα και η διατροφή μας. Εξάρτηση!
Και επειδή τίποτε στο ΝΕΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΚΟΣΜΟ δεν πρέπει να μένει εκτός ελέγχου, οι «ηγέτες» ασχολήθηκαν και με την αλιεία και αποφάσισαν ότι το περιβάλλον βλάπτεται από την παραδοσιακή αλιεία και η λύση είναι ο περιορισμός των μεθόδων της , απόσυρση και περιορισμός των ψαράδων και η σταδιακή περιμάντρωση των κοινωνιών στην προτεινόμενη θαυματουργική λύση … και ιδού η ιχθυοκαλλιέργεια και ιδού νέες πολυεθνικές και ψάρια τέρατα, λιπώδη και θρεμμένα με χημικά ! Πάλι εξάρτηση!
Πώς θα ξεφύγουμε από το τέλμα, στο οποίο αριστοτεχνικά μας έσπρωξαν; Πώς θα κερδίσουμε την ανεξαρτησία μας, την αυτάρκεια και ελευθερία μας; Είναι δυνατό να ελπίζουμε σε ο,τιδήποτε καλό χωρίς εμείς οι ίδιοι, καθένας από εμάς, να αγωνίζεται για το δίκαιο και το σωστό; Είναι δυνατό να μην παίρνουμε θέση σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, καθηλωμένοι σε γελοία θεάματα στην τηλεόραση και μόνιμα παγιδευμένοι στα δόκανα μιας ψεύτικης ευτυχίας, στηριγμένης στο ΕΧΕΙΝ και όχι στο ΕΙΝΑΙ;
Έφυγα απ’ το νησί με το μυαλό μου να στριφοφυρίζει στη φράση του καπετάνιου: Παντού τα πάντα!
Όπου και να ζούμε, όπου και να αγωνιζόμαστε ή να κρυβόμαστε, ο εαυτός μας θα αντιμετωπίζει τους ίδιους εσωτερικούς του δαίμονες, θα συμβιώνει με τους ίδιους ανθρώπους, πάντα με προτερήματα και αδυναμίες και θα πολεμά ή συμβιβάζεται με τους ίδιους αιώνιους εχθρούς της πραγματικής ευδαιμονίας , την Κοσμική Άρνηση και τους εν ανθρώποις συμμάχους της και στο τέλος αυτό που πάντα θα μετρά είναι η απάντηση , που θα δίνουμε μέσα μας στο Πυθαγόρειο ερώτημα: Πη παρέβην; Τι δ' έρεξα; Τι μοι δέον ούκ ετελέσθη; (1) Μόνο μία ειλικρινής απάντηση θα μας κατευθύνει στο δέον γενέσθαι και κανένας έξωθεν σωτήρας!
(1) Σε τί έσφαλα; Τι καλό έκανα; Τι έπρεπε να κάνω και το παρέλειψα;
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ - ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου