ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ

"Η συγκεκριμένη δουλοπρεπής πολιτική υπηρετείται από καρικατούρα στρατού ανδρεικέλων, ασπόνδυλων, αριβιστών , εγκάθετων, παντός καιρού που τους ενδιαφέρει μόνο η προσωπική τους ανέλιξη."

Δυστυχώς η ανθρωπότητα δεν ευτύχησε ακόμη να μπει στην περίοδο της «αιώνιας ειρήνης», που οραματίστηκε ο Καντ και έτσι ακόμη εξακολουθεί να ισχύει ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα».
Αναγκαστικά λοιπόν, στρατός εγγυάται την κρατική οντότητα, την ελευθερία του λαού, την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική κυριαρχία, την υπεράσπιση του κοινωνικού συμφέροντος.
Ο στρατός που επιτυγχάνει τα παραπάνω είναι αποδοτικός.
Και σε οικονομικό επίπεδο…
Ποιος θα μπορούσε για παράδειγμα να ισχυριστεί ότι ο στρατός των ΗΠΑ δεν προωθεί τα οικονομικά συμφέροντα της υπερδύναμης ανά τον κόσμο.
Αλλά για να έρθουμε στη γειτονιά μας: Ποιος διανοείται να χαρακτηρίσει το στρατό της Τουρκίας αντιπαραγωγικό; Όχι βέβαια στο …εσωτερικό της χώρας (αυτό θα ήταν θανάσιμο αμάρτημα) αλλά και στο εξωτερικό.
Αναλογιζόμενοι τις δικές μας υποχωρήσεις, λόγω συσχετισμού δυνάμεων και τα συνακόλουθα αυτών οφέλη της Τουρκίας, αντιλαμβανόμαστε εύκολα, ότι η στρατιωτική ισχύς μετατρέπεται σε έναν παραγωγικότατο οικονομικό μηχανισμό.
Στη δημοκρατία ο στρατός είναι όργανο της πολιτικής εξουσίας.
Είναι το μέσο που θα εφαρμόσει την εθνική στρατηγική της χώρας και σαν τέτοιο είναι παραγωγικός ή αντιπαραγωγικός ανάλογα με τον τρόπο χρήσης του. Την προετοιμασία και την αξιοποίηση του από την κυβέρνηση.
Στην περίπτωση μας, ο στρατός δεν είναι αποδοτικός, γιατί η κυβέρνηση μας δε θέλει αποδοτικό στρατό.
Όταν η εθνική στρατηγική που καταρτίζεται από την κυβέρνηση είναι ενδοτική, τότε ο στρατός που πρέπει να υπηρετήσει ή να προσαρμοσθεί στη στρατηγική αυτή, είναι απαραίτητο να είναι αντιπαραγωγικός.
Όταν η κυβέρνηση … αγωνίζεται για περιστολή κυριαρχικών δικαιωμάτων, συνδιαχείριση στο Αιγαίο, συνεκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, κυπροποίηση της Θράκης Ανανοποίηση της Κύπρου, ένας παραγωγικός στρατός μπορεί να είναι και επικίνδυνος.
Στην περίπτωση αυτή ο εχθρός δεν είναι εξωτερικός αλλά εσωτερικός.
Είναι ο πατριωτισμός, η εθνική αξιοπρέπεια,το αγωνιστικό φρόνημα, η ιστορία, που πρέπει να νικηθούν.
Κύριος φορέας (εξ αποστολής) των στοιχείων αυτών είναι ο στρατός.
Είναι απαραίτητο να απαξιωθεί, να διασυρθεί, να υποτιμηθεί, στα μάτια του πολίτη.
Να λουφάξει… Αλλιώς αποτελεί εμπόδιο.
Η συγκεκριμένη δουλοπρεπής πολιτική υπηρετείται από καρικατούρα στρατού ανδρεικέλων, ασπόνδυλων, αριβιστών , εγκάθετων, παντός καιρού που τους ενδιαφέρει μόνο η προσωπική τους ανέλιξη.
Γι’ αυτό ο αντιπρόεδρος μας χαρακτηρίζει αντιπαραγωγικό το στρατό. Σε σχέση πάντα με την μειοδοτική πολιτική της κυβέρνησης. Αν συναινείς να παραδώσεις το μισό Αιγαίο τι χρειάζεσαι του πιλότους;
Σχόλιο αναγνώστου