Σαν να μην έφυγες ποτέ...

Το παρόν άρθρο δημοσιευθέν στο φύλλο του Σαββάτου 29/1/2011 της εφημερίδας "Ελεύθερη Ώρα" χάριν μνημοσύνου από τα εβδομήντα χρόνια του Θανάτου του μοναδικού εκ των πραγμάτων εθνάρχου, Ιωάννη Μεταξά.

Το πρωινό της 29ης Ιανουαρίου του 1941 το λιτό ιατρικό ανακοινωθέν ενημερώνει όλους, πώς ο πραγματικός εθνάρχης που οδήγησε το έθνος στο έπος του Αλβανικού μετώπου μέσα απο τόσες δυσκολίες μα με στιβαρά χέρια στο τιμόνι και γέμισε με υπερηφάνια τις ψυχές του απανταχού ελληνισμού κάνοντας την πατρίδα μας σεβαστή και εκτιμητέα απο εχθρούς και συμμάχους, ο άνθρωπος του οποίου όραμα υπήρξε ο τρίτος ελληνικός πολιτισμός μέσω του συγκερασμού των θετικών στοιχείων του αρχαίου ελληνικού πνέυματος, της βυζαντινής κληρονομιάς και της ορθοδοξίας, ο στρατιωτικός, ο ηγέτης, ο άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών, ο οραματιστής και ο πολιτικός απο μια άλλη πάστα, αυτή του ανθρώπου που βάζει μπροστά απο όλους τους άλλους τον εαυτό του οχι για να αυτοπροβάλεται στα κανάλια και στα περιοδικά "ποκίλης ύλης" αλλά γιατί πραγματικά συμπονά και συμπάσχει με τον κάθε έναν έλληνα, τον έλληνα του μόχθου και της εργατιάς, πέρασε για πάντα στην αιωνιότητα πηγαίνοντας να συναντήσει όλους όσους προσέφεραν και πόνεσαν για τούτο εδώ τον τόπο.

Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός έν αιθρία πάνω σε όλους, από τον τελευταίο έλληνα,γυναίκες και άνδρες ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, μέχρι τους ήρωες της Αλβανίας και τα ένδοξα τμήματα του ελληνικού στρατού, τα οποία πολεμούσαν με ορμή τον εχθρό της πατρίδας ο οποίος τα 'φερε η μοίρα να έρχεται από δυσμάς τούτη την φορά και ήρθε αναπάντεχα για να σημάνει την απαρχή της κατάρευσης του μετώπου λίγους μήνες αργότερα με την είσοδο στον πόλεμο και της παντοδύναμης Γερμανίας, κάτι όμως το οποίο δεν θα ήταν δυνατόν να σβήσει ποτέ απο τα αυλάκια του μυαλού και του συλλογικού ασυνείδητου, τις μεγάλες εθνικές επιτυχίες και την στάση που κράτησε οταν το βράδυ ξημερώματα της δευτέρας 28 Οκτωβρίου, δέχτηκε απο την σκάλα υπηρεσίας (ίσως κάτι να σήμαινε αυτο για όποιον μπορούσε να διαβάσει την γλώσσα του σώματος), τον ιταλό πρεσβευτή Γκράτσι, ο οποίος του επέδωσε και το τελεσίγραφο παράδοσης της χώρας το οποίο και απέριψε χωρίς δέυτερη σκέψη, μά με ιδιαίτερη συγκίνηση, διότι ήξερε να ξεχωρίζει το κάλεσμα της ιστορίας και πώς στο σαλόνι εκείνο γράφονταν εκείνη την στιγμή η πρώτη λέξη σε μία ακόμη σελίδα της παγκοσμίου ιστορίας η οποία έμελλε να γραφτεί με χρυσά γράμματα.

Ο λαός συγκλονισμένος, τον συνόδεψε απο το σπίτι της οδού Δαγκλή στην κηφισιά στην τελευταία του βόλτα κάτω απο τον αττικό ουρανό εώς και το Α' νεκροταφείο, όπου και αναπαύεται έκτοτε στον οικογενειακό τάφο του, σε μία εθνική πανστρατιά, κλαίγοντας απαρηγόρητος, διότι ένιωθε πώς έχασε κάποιον δικό του άνθρωπο, κάποιον που πραγματικά νοιάστηκε για το μέλλον τούτου εδώ του τόπου και φρόντισε όσο ήταν δυνατόν σε σχέση με τις δυνάμεις της χώρας, πρός αποκατάσταση των αδικιών και την βελτίωση του βιοτικού του επιππέδου.

Ο Πρωθυπουργός Μεταξάς, υπήρξε άνθρωπος απλός, ο οποίος σχεδόν κάθε πρωί παίρνοντας το μπαστουνάκι του πήγαινε μέχρι τον κοντινότερο φούρνο για να πάρει το καθημερινό ψωμί για την οικογένεια του και όταν κάποτε κάποτε έκανε την βόλτα του μέχρι το κοντινό σχολείο, για να δεί πώς και τί διδάσκονται οι μαθητές και επανηλειμένως είδε πώς κάποιος μαθητής απουσιάζει συνεχώς και ρωτώντας να μάθει γιατί αυτό, έμαθε πώς το παιδί δεν μπορούσε να παρακολουθεί τα μαθήματα του, γιατί ήταν αναγκασμένο να δουλέυει απο πολύ μικρή ηλικία για να συντηρήσει την οικογένεια του, ανέλαβε αυτός τα έξοδα, προκειμένου να μην χάνει το παιδί τα μαθήματα.

Ο Πρωθυπουργός Μεταξάς, ήταν αυτός που με συγκίνηση και γνωρίζοντας ώς μάχιμος αξιωματικός, πώς ο χειρότερος εχθρός του φαντάρου, είναι οι κακουχίες, η κούραση και ο άσχημος καιρός, έγραφε με πόνο στο ημερολόγιο του πώς "απόψε κάνει κρύο, πόσο θα κρυώνουν τα παιδιά μου εκεί πάνω", υπήρξε ο άνθρωπος για τον οποίο όλοι σχεδόν αισθάνονταν πώς έχασαν πρώτα απο όλα έναν πραγματικό άνθρωπο και έπειτα έναν ακόμη πολιτικό, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το κατάντημα του πολιτικού κόσμου των ημερών μας.

Στις σημερινές δέ, δύσκολες συνθήκες για όλους, οπού η ελλάς βρίσκεται όχι μόνο περικυκλωμένη απο εχθρούς αλλά έχει να αντιμετωπίσει και εν δυνάμει εσωτερικούς θύλακες αντίστασης σε μία ενδεχόμενη έκτακτη ανάγκη, όπου η ασυδοσία βαφτίζεται με την μεγαλύτερη ευκολία ώς δημοκρατία, όπου η σαπίλα σε όλα τα επίππεδα επικρατεί και επικροτείται ώς το μοναδικό μέσο "επιτυχίας" και προσωπικής ανάδειξης, όπου ο κακώς εννοούμενος εγωισμός υπερτερεί του συνόλου, το όραμα του Ιωάννη Μεταξά, το έργο και οι σκέψεις του περί αναγέννησης του τόπου, το οποίο απαξιώνουν επίτηδες με σκοπό την λησμόνηση του απο όλους η ακόμη καλύτερα την μνημόνευση του ώς κατι το απεχθές, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο νόημα και σημασία.

Λέγεται τέλος, πώς ο Μεταξάς εδολοφονήθη υπό των Άγγλων αν και το ιατρικό ανακοινωθέν μιλά για φυσιολογικά αίτια θανάτου κατόπιν λοιμόξεως και αμυδαλίτιδος, μά πραγματικά δεν έχει σημασία ή αν θέλετε έχει μόνο πρόσκαιρη σημασία κάτι τέτοιο, διότι ακόμη και αν βόλευε η δολοφονία Μεταξά εκείνη την εποχή και υπό εκείνες τίς συνθήκες είτε ακόμη και αν έγιναν τα πράγματα έτσι, αυτό που δεν θα μπορέσουν ποτέ να δολοφονήσουν ούτε οι φυσικοί αυτουργοί, ούτε και οι μετέπειτα ηθίκοι, οι θάπτωντες σκοπίμως το έργο του, είναι οι ιδέες του και η πραγματική αγάπη που έτρεφε πρός την πατρίδα...

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...

Χάριν Μνημοσύνου
Νικηφόρος Βυζαντινός
Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης (Ποίηση)
http://gianniotis.blogspot.com/2011/01/blog-post_7807.html