Εγώ αυτό το λέω …υποκρισία

Και ο πίνακας των αστυνομικών που δολοφονούνται κατά την εκτέλεση του καθήκοντος από στυγνούς εγκληματίες μεγαλώνει. Ως συνήθως, για λίγες μέρες όλοι θα εκφράζουν αποτροπιασμό, βαθιά θλίψη, ευχολόγια του τύπου «να είναι οι τελευταίοι», αλλά μόλις πέσει η αυλαία και η μάνα μείνει μόνη της να κλαίει, έχοντας στην αγκαλιά της την Ελληνική σημαία, οι «γνωστοί» ανεγκέφαλοι θα συνεχίζουν να αρθρώνουν τα «γνωστά» αισχρά συνθήματα.

Και τότε πάλι όλοι θα σιωπούν. Άλλωστε, τους βολεύει να τους έχουν για ασπίδα και να τους βρίζουν. Τους βρίζουν γιατί επενέβησαν, τους βρίζουν και γιατί δεν επενέβησαν. Προστατεύουν την περιουσία μας με κίνδυνο τη ζωή τους κι εμείς τους ανταμείβουμε με μειώσεις στους μισθούς. Τους αναγκάζουμε να αγοράζουν από τον πενιχρό μισθό τους αλεξίσφαιρα γιλέκα και κράνη για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους κι εμείς κάνουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα.
Ειλικρινά, δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι αφενός γιατί έχω επηρεασθεί κι εγώ από την απόλυτη εφαρμογή της «θεωρίας του σοκ» από την κυβέρνηση του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου και αφετέρου γιατί θεωρώ ότι ο πρώτος λόγος ανήκε (και ανήκει) στους συναδέλφους τους από τα Σώματα Ασφαλείας. Όσο περνούσε όμως η ώρα κι άκουγα – έβλεπα τους δημοσιογραφίσκους των μεγαλοκαναλιών να σταματούν τα κροκοδείλια δάκρυα και να αρχίζουν να λοιδορούν πάνω στα πτώματα των άτυχων αστυνομικών, δεν άντεξα, επαναστάτησα κι άρχισα να γράφω. Και τι δεν άκουσα:
Ότι είναι διαφορετική περίπτωση του 16χρονου Αλέξη και διαφορετική των δύο νέων των 22 και 23 χρονών. Κι όταν ο πατέρας του άλλου νέου που είναι ακόμα σε κώμα από τη βρώμικη υπόθεση στα Ζωνιανά διαμαρτυρήθηκε με τη φράση «Γιατί αυτά δε βγήκαν από μάνα;», η δημοσιογράφος τον διέκοψε. Το ίδιο έκανε κι όταν αναφέρθηκε στους μεγαλοδικηγόρους που υπεράσπισαν και αθώωσαν τους κατηγορούμενους στην ίδια υπόθεση. Όταν τόλμησε δε, να αναφέρει ότι η πολιτεία είναι απούσα στο δράμα του και ότι αν και ζήτησε να επισκεφθεί τον κ. Χρυσοχοίδη, τότε Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, εκείνος δεν βρήκε ποτέ χρόνο να τον δει, αποχαιρέτησαν τον άτυχο πατέρα και άλλαξαν θέμα. Βλέπετε ο πατέρας δεν είχε να χάσει πλέον κάτι περισσότερο και έλεγε τα πράγματα με το όνομα τους. Κι αυτό πονάει.
Ότι το πρόβλημα ήταν ο συντονισμός, έφταιγαν δηλαδή και από πάνω. Ότι έφταιγε το επιχειρησιακό σχέδιο και η εκπαίδευση των ειδικών φρουρών, βάζοντας έντεχνα σε δεύτερη μοίρα τις καταγγελίες των εδικών φρουρών και των συγγενών τους ότι τους δίνουν ληγμένα αλεξίσφαιρα και ότι δεν έχουν χρήματα για συντήρηση και επισκευές των οχημάτων και των μηχανών τους.
Ότι δεν υπήρχε λόγος αναβολής των χιουμοριστικών εκπομπών των καναλιών τους. Ένας από τους ακριβοπληρωμένους μάλιστα παρουσιαστές απαντώντας σε ηλεκτρονικά μηνύματα διαμαρτυρίας γιατί αντιμετωπίζει διαφορετικά τον Αλέξη και διαφορετικά τους Γιώργο και Γιάννη (αλλά και τόσους άλλους που σκοτώθηκαν στο καθήκον) υποστήριξε ότι πρόκειται για διαφορετικές περιπτώσεις. Άλλο λέει να πας για καφέ και να σε σκοτώνουν και άλλο να σε σκοτώνουν πάνω στη δουλειά σου. Τι γελοίοι τύποι, νομίζουν ότι επειδή γελάμε με τις βλακείες τους έχουν αποκτήσει και το δικαίωμα να κοστολογούν την ανθρώπινη ζωή.
Εγώ, όλα αυτά, τα λέω αλητεία!!! Αλητεία και υποκρισία!!! Να βγαίνεις από το σπίτι σου να χαιρετάς τη γυναίκα σου και το παιδί σου και να μην ξέρεις αν θα γυρίσεις πίσω, δεν είναι τόσο απλό κύριοι, πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι, των ΜΜΕ. Ούτε η αγωνία των γονιών των αστυνομικών, μετά από ένα τέτοιο μακελειό, μέχρι να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους για να βεβαιωθούν ότι είναι ζωντανά, είναι απλό πράγμα.

Του Απόστολου Παπαπαρίση