Επιστολή-φόρος τιμής συναδέλφου στον αδικοχαμένο Σμηναγό Ιωσήφ Αναστασάκη

Η μοιραία σύγκρουση της 26 Αυγούστου μεταξύ των δύο F-16 της 340 Μοίρας άφησε πίσω της δύο νέους ανθρώπους και ικανότατους πιλότους της ΠΑ νεκρούς τους Σμηναγούς Αναστάσιο Μπαλατσούκα και Ιωσήφ Αναστασάκη ο οποίος έχασε τη μάχη με το θάνατο τα ξημερώματα της Κυριακής. Η απώλεια για την ΠΑ όσο και για τις οικογένειες των δύο θυμάτων είναι τόσο τραγική όσο και εύλογη. Το ίδιο όμως είναι και για τους συναδέλφους τους στην Αεροπορία. Στα γραφεία του defencenet.gr έφθασε μια επιστολή από ένα από τους ιπταμένους συμπολεμιστές του Σμηναγού Αναστασάκη και την οποία δημοσιεύουμε ως τον ελάχιστο φόρο τιμής στο πρόσωπο ενός σύγχρονου ήρωα της Ελλάδας. Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής:

"Τον Σήφη τον γνώρισα με το που μπήκα στη Σχολή Ικάρων τον Αύγουστο του 1993. Στους Θαλάμους της 5ης Μοίρας Ικάρων. Μέναμε δίπλα σε συγκοινωνούντες θαλάμους και μοιραζόμασταν μαζί τις αγκαρίες και τα καψόνια της βασικής εκπαίδευσης. Από την προφορά του δεν μπορούσε (όχι πως ήθελε) να κρύψει την καταγωγή του· απ’ τη Γέργερη του Νομού Ηρακλείου της Κρήτης. Παιδί οικογένειας βιοπαλαιστών φαινόταν ότι είχε μεγαλώσει με αρχές πανανθρώπινες και περίσσια αγάπη.

Όσο καιρό τον γνώριζα, δεν θυμάμαι στιγμή να υψώνει τον τόνο της φωνής του σε άνθρωπο, παρόλες τις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες της στρατιωτικής εκπαίδευσης του πρώτου έτους.

Στη συνέχεια οι δρόμοι μας πήραν διαφορετική κατεύθυνση με τον Ιωσήφ (χωρίς τις πλάτες κανενός) να καταφέρνει να παίρνει την υψηλότερη βαθμολογία στα μαθήματα, τις πτήσεις και στα αγωνίσματα. Το ίδιο άλλωστε συνέβαινε και στη βαθμολογία προσόντων αφού ήταν παράδειγμα στο ήθος, τη συμπεριφορά του και τις ηγετικές ικανότητές του. Όλα αυτά συνέτειναν στο να αναδειχθεί πανάξια Αρχηγός Έτους και στο τέταρτο έτος φοίτησης Αρχηγός Σχολής.

Με την αποφοίτησή μας και το πέρας του προκεχωρημένου σταδίου πτήσεων στην Καλαμάτα οι δρόμοι χώρισαν εντελώς. Πότε πότε κανένα τηλέφωνο μέχρι τη χρονιά που ο Αρχηγός αποφάσισε να νυμφευτεί το Ελενάκι απ’ την Κρήτη.

Στο κάλεσμα του Αρχηγού και χωρίς να έχω ξαναπάει στην Κρήτη (πόσο μάλλον στη Γέργερη) αποφάσισα να πάω και γω να παντρέψω τον Αρχηγό. Έφτασα στην Κρήτη βράδυ, παραμονή του γάμου, στο μεγάλο ξεφάντωμα. Τη μέρα του γάμου στην εκκλησία, η γιαγιά του Σήφη σέρνει πρώτη το χορό μετά το μυστήριο του γάμου και χαρίζει σ’ όλους όσους είχαμε έρθει από μακριά, ένα εργόχειρο (κέντημα) που είχε κεντήσει η ίδια για το γάμο του εγγονού της.

Τα χρόνια πέρασαν και στη ζωή του Σήφη και της Ελένης ήρθε η μικρή Μαρία. "Το τέκνο" όπως έλεγε με θαυμασμό. Μιλούσε πάντα με σεβασμό και αγάπη για τη σύζυγο, την κόρη και τους γονείς του.
Τέτοιος ΑΝΘΡΩΠΟΣ ήταν ο Ιωσήφ ο Αναστασάκης. Ενας άνθρωπος που είχε μια καλή κουβέντα για όλους. Το παιδί του μέτρου αλλά και της παρέας. Ένας «Άξιος» ανάμεσά μας. Πρώτος στους πρώτους. Ένα παιδί που τον πήρε κοντά της η Παναγία (την ημέρα της γιορτής της σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο).

Στις δύσκολες ώρες που θα έρθουν για τους δικούς του ανθρώπους, όλοι εμείς οι συμμαθητές του θα τον θυμόμαστε με τις καλύτερες αναμνήσεις. Να είναι σίγουροι ότι θα είναι καλά εκεί που βρίσκεται ανάμεσα στους τόσους άλλους συναδέλφους που έδωσαν ο,τι πολυτιμότερο είχαν στην πατρίδα τους και ευχόμαστε καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο".
defencenet.gr