Είναι φανερό πιά, ότι ο λαός διψά για ελπίδα. Μπορεί να μην είναι ακόμη διατεθειμένος να βγει στους δρόμους μαζικά και αποφασιστικά, είναι όμως έτοιμος! Το μόνο που του χρειάζεται, είναι πια ένας ηγέτης που θα τον εμπνεύσει.
Οχι όμως ο Μίκης..
Μάζεψε κόσμο ο Μίκης Θεοδωράκης στο «Βελλίδειο» πριν λίγες ημέρες. Πραγματικά, ποτέ δεν είδα το «Βελλίδειο» τόσο γεμάτο! Πραγματική λαοθάλασσα! Κάτι δείχνει αυτό.
Είναι φανερό πιά, ότι ο λαός διψά για ελπίδα. Μπορεί να μην είναι ακόμη διατεθειμένος να βγει στους δρόμους μαζικά και αποφασιστικά, είναι όμως έτοιμος! Το μόνο που του χρειάζεται, είναι πια ένας ηγέτης που θα τον εμπνεύσει.
Η μορφή του Μίκη Θεοδωράκη μπορεί ηλικιακά να μην έχει τις προδιαγραφές για κάτι τέτοιο, δεν παύει όμως να αποτελεί τη μοναδική μέχρι στιγμής αναγνωρίσιμη πνευματική προσωπικότητα, που και πολιτική παρεμβατικότητα ασκεί εδώ και χρόνια και όρθωσε το ανάστημά της εκφέροντας έναν λόγο, φαινομενικά τουλάχιστον, αντίθετο στη νεοβαρβαρότητα της δυτικής οικονομοκρατίας και την εθελοδουλεία των ντόπιων εκπροσώπων της.
Ο ίδιος, προφανώς κατανοώντας ότι είναι αδύνατον να ηγηθεί πολιτικά μίας τέτοιας πρωτοβουλίας, αρκείται σε εξαντλητικές, από πλευράς περιεχομένου και χρόνου, ομιλίες και διακηρύξεις, μη δυνάμενος να ξεφύγει από τα πρότυπα της σταλινικής πολιτικής παιδείας του. Εξάλλου, φιλόδοξες προσωπικότητες της αριστεράς ήδη προσέτρεξαν ώστε να καταλάβουν τις θέσεις της «προσωρινής» συντονιστικής επιτροπής, διαβλέποντας ότι οι προοπτικές για τη μετεξέλιξη της κίνησης σε κόμμα είναι μάλλον αισιόδοξες. Εξάλλου, πότε άλλοτε πρόσωπα όπως ο Γ. Καραμπελιάς θα είχαν την ευκαιρία να απευθυνθούν σε μία συγκέντρωση πλέον των 3.500 ανθρώπων;
Τί είναι, όμως, αυτό που μπορεί πράγματι να προκύψει από τη «Σπίθα» που άναψε ο Μίκης; Ο ίδιος, ενώ από τη μία μας διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να μετεξελιχθεί σε πολιτικό κόμμα, από την άλλη προχωρά σε εξαγγελία πολιτικού προγράμματος! Ενώ ομιλεί για χιλιάδες άτομα που ήδη έχουν πλαισιώσει την κίνησή του, με δεκάδες πυρήνες στον ελλαδικό και κυπριακό χώρο, παράλληλα ανακοινώνει ότι άν τους επόμενους μήνες προκηρυχθούν εκλογές, θα δώσει εντολή για ... λευκό (!), γιατί «δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι»! Αυτά σίγουρα δεν είναι σοβαρά πράγματα και, αν συνδυάσει κανείς κάποιες βασικές θέσεις του (περί εξόδου από το ΝΑΤΟ λ.χ.), τότε δύσκολα θα μπορούσε να εξαντλήσει κανείς την εμπιστοσύνη του προς την προσπάθεια αυτή. Αυτό που θα μπορούσε με μία πρώτη προσέγγιση να πιθανολογήσει, είναι ότι ο Μίκης Θεοδωράκης σύρεται, μάλλον άθελά του, στο να αποτελέσει άλλη μία βαλβίδα εκτόνωσης στη χύτρα ταχύτητας της λαϊκής αγανάκτησης.
Βεβαίως, οι φερέλπιδες πολιτικοί ηγήτορες αυτής της προσπάθειας αλλού αποσκοπούν. Άλλα ονειρεύονται βλέποντας την αυθόρμητη προσέλευση πολιτών στα καλέσματα τής «Σπίθας». Αυτό, όμως, που ονειρεύονται, λόγω των ιδεολογικών αγκυλώσεων των ανθρώπων που πλαισιώνουν αυτήν την προσπάθεια, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από την προοπτική της συγκρότησης ενός «αριστερού ΛΑΟΣ». Είναι έκδηλο ότι η πατριωτική πτέρυγα της αριστεράς στην Ελλάδα διψά για την πολιτική έκφραση που της αρνήθηκε το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ίσως να έφτασε η στιγμή να τη ζήσει.
Δεν είναι αυτό όμως που χρειάζεται η πατρίδα μας σήμερα. Ένα «δεξιό ΛΑΟΣ» και ένα «αριστερό ΛΑΟΣ», κόμματα δηλαδή που χρησιμοποιούν τις πατριωτικές ιδέες και αγωνίες του ελληνικού λαού, συντηρώντας όμως την διχαστική πόλωση του πολιτικού σκηνικού, μη ξεφεύγοντας από την ουσία του πολιτικού συστήματος, δηλαδή το «διαίρει και βασίλευε», δεν είναι απλά άχρηστα. Είναι και επικίνδυνα!
Αυτό που έχει ανάγκη η πατρίδα μας σήμερα, το έθνος μας γενικότερα, είναι η άμεση πολιτική συγκρότηση ενός σφριγηλού πατριωτικού κινήματος, υπερβατικού των τεχνητών διχασμών της κοινωνίας, που θα απαντά στα ψευτοδιλήμματα με αποφασιστικά χτυπήματα στην εθελοδουλεία και στον συμβιβασμό. Ένα πατριωτικό κίνημα με σαφή εθνικιστικά χαρακτηριστικά, δηλαδή με συνειδητοποίηση της αιτίας του αγωνίζεσθαι και των αξιών που θα υπερασπίζεται. Ένα τέτοιο κίνημα θα ξεφύγει από τις επιλογές του όχλου, αλλά και από τη μέγγενη των κομματικών καπελωμάτων και της προσπάθειας ποδηγέτησής του από το πολιτικό σύστημα.
Οι ηγέτες αυτού του κινήματος δεν είναι δυνατόν να προέλθουν μέσα από τις στρατιές των καταστροφέων της πατρίδας, αυτών που υπηρέτησαν το πολιτικό σύστημα και μας οδήγησαν στο σημερινό κατάντημα. Δυστυχώς, φαίνεται ότι δεν είναι πια εύκολο να προέλθουν ούτε από πρόσωπα στα οποία στήριξαν τις ελπίδες τους τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες πατριώτες, αλλά που γρήγορα και εύκολα υποτάχθηκαν στους μηχανισμούς της εξουσίας στηρίζοντάς τους και στηριζόμενοι παράλληλα από αυτούς.
Φαίνεται ότι το πατριωτικό αυτό κίνημα πρέπει υποχρεωτικά να διεξέλθει των συμπληγάδων της κοινωνικής θρυαλλίδας, που αναπόφευκτα θα σαρώσει τα επόμενα χρόνια την πατρίδα μας, με τεράστιες κοινωνικές και εθνικές συνέπειες. Το ότι όσοι ασχολήθηκαν (στον βαθμό που ασχολήθηκαν) με την προσπάθεια αποτροπής αυτής της προοπτικής, δεν πέτυχαν στο έργο τους, είναι σίγουρα ένα πεδίο αυτοκριτικής για όλους.
Η σφυρηλάτηση της ελπίδας, όμως, είναι υποχρέωσή μας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Στόχος" της 3/3/2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου