Γιατί πάει η Ελλάδα με το ΝΑΤΟ στη Λιβύη

Είναι ενδεικτικό ότι το Πεντάγωνο επιβεβαίωσε το βράδυ της Παρασκευής τη διάθεση μίας τετράδας ελληνικών μαχητικών F-16 στη Δύναμη Ταχείας Επέμβασης της συμμαχίας – με τη διευκρίνιση ότι πρόκειται για καταδιωκτικά και όχι βομβαρδιστικά αεροσκάφη.

Τα ελληνικά μαχητικά μπορούν να απογειωθούν ανά πάσα στιγμή, προκειμένου να επιβάλουν το καθεστώς της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και να υποστηρίξουν τα νατοϊκά βομβαρδιστικά. Αντίστοιχα, ένα ή δύο ελικόπτερα Super Puma πρόκειται να διατεθούν για να καλύψουν τυχόν ανάγκες έρευνας - διάσωσης, ενώ μία ή δύο φρεγάτες ενδέχεται να λάβουν εντολές από το ΝΑΤΟ για να αναλάβουν αποστολές περιφρούρησης του εμπάργκο όπλων στην Λιβύη ή ανθρωπιστικές αποστολές. Ταυτόχρονα, η Σούδα ενεργοποιείται για μεταστάθμευση ή ανεφοδιασμό νατοϊκών αεροσκαφών.

Ολα αυτά σηματοδοτούν αλλαγή πλεύσης από μέρους της Αθήνας, που εδώ και αρκετά χρόνια αποφεύγει να αναβαθμίσει την συμμετοχή της σε επιχειρήσεις της συμμαχίας. Είναι ενδεικτικό ότι παρά τις συστηματικές πιέσεις που δέχτηκε από το ΝΑΤΟ και την Ουάσινγκτον για να στείλει ελικόπτερα στο Αφγανιστάν, η απάντηση ήταν σταθερά αρνητική. Η περίπτωση της Λιβύης, όμως, είναι πολύ διαφορετική:

• Ο Καντάφι σπρώχνει ένα τεράστιο κύμα προσφύγων προς τα σύνορα της Λιβύης, απειλώντας με «τσουνάμι» λαθρομεταναστών προς Ιταλία και Ελλάδα. Η Αθήνα έχει ήδη επικαλεστεί αυτό το ενδεχόμενο ζητώντας την παράταση των επιχειρήσεων της FRONTEX, αλλά και τη συνολική επανεξέταση του προβλήματος, ώστε να το αντιμετωπίσουν από κοινού τα επόμενα χρόνια οι χώρες της ΕΕ. Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να ζητά στήριξη από τους εταίρους, εάν δεν έδειχνε αντίστοιχα πνεύμα αλληλεγγύης την ώρα της επέμβασης.

• Η Ελλάδα προμηθεύεται το 17% του πετρελαίου που καταναλώνει από την Λιβύη. Εχει λόγους να προσβλέπει σε συνέχιση και βελτίωση αυτής της συνεργασίας. Στην κυβέρνηση εκτιμούν ότι (λογικά) η νέα ηγεσία της χώρας θα συνομιλήσει ευκολότερα με τις κυβερνήσεις που ενήργησαν για την ανατροπή του Καντάφι.

• Η Ευρώπη φαίνεται έτοιμη να αναλάβει τον πρώτο ρόλο στην επέμβαση στη Λιβύη, που βρίσκεται στο «κατώφλι» της ΕΕ. Η άσκηση κοινής εξωτερικής πολιτικής υπήρξε πάντοτε στόχος της ελληνικής πλευράς και θα ήταν ανακολουθία μία απουσία της Αθήνας σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή για την Ευρώπη και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=9&artid=85151