Εξωτερική Πολιτική: Ούτε Εξωτερική, oύτε Ελληνική

Κανονικά θάπρεπε να παρατηρούνται εμφράγματα και ασπρίσματα μαλλιών σωρηδόν, σ’ όσους ηγούνται της εξωτερικής πολιτικής, αλλά και στο προσωπικό τού ΥΠΕΞ.

Αντ’ αυτών βλέπουμε μακάριες συμπεριφορές, ατσαλάκωτα κοστούμια και διαχύσεις με savoir vivre χορών debutante και αναφωνήσεις τύπου «ο φίλος μου Ταγίπ», την ίδια στιγμή που, αμείλικτα, η τηλεόραση φωτίζει έναν Ταγίπ συνοφρυωμένο και κάθε άλλο παρά φίλα διακείμενο. Με άλλα λόγια διπλωματικές πρακτικές μικρομικρών χωρών 19ου αιώνα αντί εναρμονισμένη λειτουργία τού κράτους στις απαιτήσεις σύγχρονων διεθνών σχέσεων.

Έτσι παρακολουθούμε να συμβαίνουν στην Ελλάδα τα εξής χαρακτηριστικά και αμίμητα:

α) το Υπουργείο Εξωτερικών ΔΕΝ είναι (ή δεν θέλουν να είναι) αρμόδιο για τον συντονισμό όλου τού Δημοσίου και των φορέων του στην επίτευξη των στόχων και την αποτροπή κινδύνων, τα δε Υπουργεία και οι ‘εποπτευόμενοι’ φορείς τους κάνουν ό, τι θέλουν , χωρίς να διερωτώνται έστω για τις επιπτώσεις που έχουν οι αποφάσεις τους, στην εξωτερική πολιτική της χώρας.

Πάρτε για παράδειγμα το Υπουργείο Παιδείας. Μέσω εοκικών λεφτών, τραβάει ένα πρόγραμμα για την μελέτη και υλοποίηση εισαγωγής της Τουρκικής Γλώσσας σε όλα τα δημόσια δημοτικά και Γυμνάσια της Θράκης, καθώς και την λειτουργία δίγλωσσων νηπιαγωγείων. Όλα αυτά δήθεν για τούς μουσουλμάνους πολίτες. Έλα όμως που τα 2/3 εξ αυτών μιλούν πομάκικα και τσιγγάνικα κι’ όχι τουρκικά, όπως θέλει το Παιδείας να γίνει με το ζόρι!!.

Αν αυτό γινόταν όπουδήποτε αλλού, ο Υπουργός και οι εμπλεκόμενοι υπάλληλοι θάχαν εξωπεταχτεί, το λιγότερο, μαζί με όσους από το ΥΠΕΞ δεν το ΄χαν πάρει χαμπάρι. Το ίδιο ισχύει και για το Άμυνας, όπου αποφασίζεται για ψηφοθηρικούς λόγους η μείωση της θητείας, χωρίς καν να ερωτηθεί το ΥΠΕΞ, λες και μιλάμε για την Ελβετία ή την Γροιλανδία.

)Εκτός τούτων, το ΥΠΕΞ δεν έχει ξεκάθαρα επεξεργασμένη και παρουσιασμένη ελληνική γεωστρατηγική οπλιτική, πράγμα που καθιστά εξαιρετικά επισφαλή την όποια συμφωνία θα ήθελε να συνάψει ένα κράτος μαζί μας. Παράδειγμα το Ισραήλ και η νεφελώδης γενική φιλοαραβική πολιτική μας, που δεν ξεχώριζε «άραβες» από άραβες και συμβάντα από «συμβάντα». Αυτή η μυωπική πολιτική είχε σαν συνέπεια να βλάπτονται τα συμφέροντά μας και να δυναμιτίζουμε μόνοι μας τις σχέσεις μας με Γερμανία, Ισραήλ, Αίγυπτο, Βρετανία. Αποτέλεσμα η Αίγυπτος να μην προχωρά σε ΑΟΖ μαζί μας, το Ισραήλ να έρχεται σε συμφωνίες με Τουρκία, οι μουσουλμανικές χώρες να αποδέχονται την κατεχόμενη Κύπρο. Φυσιολογικά, αφού μεταξύ Τουρκίας και ημών των Φιλότουρκων, θα προτιμήσουν το ... πρωτότυπο.

Αλλά ακόμη και τώρα που τα τοπίο έχει δραστικά αλλάξει (πιάνοντας δυστυχώς στον ύπνο το ΥΠΕΞ), και ενώ το Ισραήλ στην ουσία αναγνωρίζει την ΑΟΖ μας και μας βάζει ξανά στο παιχνίδι της Ανατ. Μεσογείου, ενώ η Ευρώπη καλεί την Τουρκία να υπογράψει το Δίκαιο τής Θάλασσας, ενώ ανακαλύπτονται ‘αιφνιδίως’ τα δίκια των Κυπρίων, ενώ Γερμανία Γαλλία κλείνουν σιγά σιγά την πόρτα στην Τουρκία και ενώ η Κύπρος μάς θερμοπαρακαλά να οριοθετήσουμε την ΑΟΖ μαζί τους, εμείς εκεί φιλότουρκοι κάνουμε το πάν, παρά τούς λεονταρισμούς τού Ερζερούμ, για να μην θίξουμε τους καταπατητές και εκβιαστές μας. Με την διαφορά ότι το παράθυρο αυτής τής ευκαιρίας δεν θα μείνει για πολύ ανοιχτό (ήδη η Μέρκελ μάς παρέκαμψε, συνεννοούμενη μόνο με Κύπρο και Ισραήλ).

του Γιώργου Κακαρελίδη


--Ο κ. Γ. Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχειρηματική Έρευνα & Στατιστική ΤΕΙ Πατρών
http://www.elzoni.gr/html/ent/037/ent.7037.asp