Απαντηση του Κωνσταντίνου Ζούλα

Δέχθηκε, λέει, επιδοκιμαστικά σχόλια στο e-mail του, zoulas@kathimerini.gr!

Καλύτερα να μασάς... κρουασάν παρά να μιλάς!

Του Κωνσταντίνου Ζούλα/ zoulas@kathimerini.gr

Αλήθεια οι Ένοπλες Δυνάμεις της Χώρας βρίσκονται εκτός και μακράν της άκρως νοσηρής κατάστασης που κυριαρχεί στο Δημόσιο; Ή μήπως είναι υπεράνω κριτικής;

Τα μάλλον αυτονόητα αυτά ερωτήματα προκάλεσε άθελα μου το σημείωμά μου στις 2 Απριλίου που ανέδειξε ενδεικτικά κάποια κακώς κείμενα του ελληνικού στρατού και έγινε αφορμή να δεχθώ δεκάδες επιστολές διαμαρτυρίας κυρίως από απόστρατους αξιωματικούς. Στην πλειοψηφία τους, μάλιστα, όχι μόνον «διέταξαν» την έμπρακτη μεταμέλειά μου, αλλά κάποιοι εξ αυτών έσπευσαν να εντάξουν την κριτική μου σε μια ευρύτερη… συνωμοτική κίνηση εναντίον των Ενόπλων Δυνάμεων.

Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να συζητήσω ή και να αποδεχθώ π.χ την κριτική που μου άσκησε στην «Κ» ο -συμπαθής και σε μένα- πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ κ. Θαν. Ντόκος περί «μεθοδολογικού ολισθήματος» ζητώντας συγνώμην από εκατοντάδες αξιωματικούς που έχουν κερδίσει διαχρονικά τον αυτονόητο σεβασμό και την εκτίμησή μας. Εννοώ πρωτίστως τους ιπταμένους της πολεμικής αεροπορίας που καθημερινά δοκιμάζουν τα όριά τους σε συνθήκες πρωτόγνωρες για χώρα που ζει σε περίοδο ειρήνης, τις επίλεκτες δυνάμεις (λοκατζήδες, αλεξιπτωτιστές, πεζοναύτες κλπ) και βέβαια τα στελέχη του πεζικού και του πολεμικού ναυτικού που κατά κυριολεξία εγγυώνται τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας.

Αλλά αυτό ήταν νομίζω αυτονόητο και στο πρώτο μου «επίμαχό» σημείωμα το οποίο έκανε μια σαφή διάκριση, μεταξύ ήρας και σιταριού. Εξ ού και την «ήρα» του Στρατεύματος, όχι μόνον την καυτηρίασε δημοσίως και ο (γνωρίζων καλύτερα από εμένα τα πράγματα) κ. Ντόκος, αλλά τη στηλιτεύσε και μια σημαντική μερίδα αξιωματικών όπως βέβαια και πληθώρα πρώην ή νυν στρατευμένων, κάτι που προκύπτει από τα επιδοκιμαστικά σχόλια που επίσης «ακολούθησαν» το γραπτό μου στα mail της εφημερίδας και στο ίντερνετ.

Στο «λιβελογράφημα» μου, λοιπόν, όπως το χαρακτήρισαν μερικοί απόστρατοι, τι είπα επί της ουσίας; Ότι κατά την άποψή μου -και εμμένω μέχρι κεραίας σε αυτήν- ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού στρατεύματος θυμίζει εδώ και χρόνια μια άκρως προβληματική και καλομαθημένη ΔΕΚΟ που χρήζει πλήρους αναδιάρθρωσης, προκειμένου να καταστεί στοιχειωδώς παραγωγική.

Με δεδομένο, ωστόσο, ότι η ανοργανωσιά και το χάος συνιστούν σε όλους τους τομείς (και στο Στράτευμα) εκτροφείο ασυδοσίας και διαφθοράς διερωτώμαι: Γιατί προκάλεσε, άραγε, την οργή των επικριτών μου ό,τι επισήμανα ενδεικτικά πως εκατοντάδες «μονιμάδες» ελλείψει παραγωγικού αντικειμένου εργασίας χαζεύουν όλη μέρα τηλεόραση, ότι κάποιοι εξ αυτών μαζεύουν τα… κρουασάν των φαντάρων και τα πωλούν έξω από τα στρατόπεδα ή και «τροφοδοτούν» τα σπίτια τους με γάλατα και γιαούρτια και ο,τι τέλος πάντων περισσεύει από τις υπηρεσίες τους; Αλήθεια δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά όσοι μου ζήτησαν -ακόμη και με την απειλή να με οδηγήσουν στον… Κορυδαλλό- ονόματα και διευθύνσεις; Και αν δεν τα γνωρίζουν, γιατί δεν αξίωσαν το ίδιο από τον κ. Ντόκο και όσους απόστρατους ουδόλως διεφώνησαν με την ουσία της κριτικής μου;

Ειλικρινά διαβάζοντας τα άκρως αποδοκιμαστικά σχόλια έναντι του κειμένου μου, αναρωτήθηκα αν πρώτη φορά ακούσαν οι έχοντες την υποχρέωση του ελέγχου και της εποπτείας «ανώτεροι»- και αναφέρομε μόνον στους επικριτές μου- ότι γίνονται τέτοια φαιδρά πράγματα στα στρατόπεδα; Μα δεν υπάρχει, νομίζω, Έλληνας φαντάρος που να έχει υπηρετήσει τα τελευταία (πολλά) χρόνια που να μην έχει να διηγηθεί μια αντίστοιχη ιστορία. Είτε για περίεργες παραλείψεις και «απώλειες» στην υπηρεσία... ωνίων, είτε για κάποιους «περίεργους» ιδιώτες ή εταιρείες που έχουν την προνομία να πωλούν κατ αποκοπήν την πραμάτια τους στο στράτευμα, είτε για εκατοντάδες «μονιμάδες» αξιωματικούς που ολομερής δίνουν την εντύπωση ότι απλά φυλλομετρούν τα χρόνια για τη σύνταξή τους.

Αν δεν με πιστεύουν ας ρωτήσουν και τον υποναύαρχο ε.α. Ιωάννη Κουντουριώτη. Στην επιστολή του που δημοσιεύθηκε σήμερα στην «Κ» παραδέχθηκε ευθαρσώς ότι ακόμη και προ έτους, ο ναύτης γιος του «παρατήρησε πως στο γραφείο που υπηρετούσε οι δύο «μονιμάδες» είχαν σαν μόνιμη ασχολία και αντικείμενο συζήτησης το πότε θα συμπληρώσουν συντάξιμα χρόνια, τα επιδόματα και τα οδοιπορικά (που ουδέποτε εκτελούσαν), το πώς θα αποφύγουν τις βάρδιες και κρίσεις και κουτσομπολιά για τους ανώτερους τους Αξιωματικούς της ΔΤΣ». Ο ίδιος μάλιστα κατήγγειλε ότι οι υπαξιωματικοί που συναναστρέφονται με το πολιτικό προσωπικό εδώ και χρόνια «εθίστηκαν στην μεταφορά στο σπίτι αγαθών που «περισσεύουν» από την «υπηρεσία»»…

Που θέλω να καταλήξω; Οι παθογένειες του στρατού, όπως άλλωστε συμβαίνει πλέον σ' όλους τους τομείς του Δημοσίου, είναι από χρόνια γνωστές σε όλους, ασχέτως αν οι ιθύνοντες αποφεύγουν να τις συζητήσουν. Kαι καθώς δέχθηκα από τους επικριτές μου καταιγισμό ερωτήσεων ας τους θέσω κι εγώ 1-2 ερωτήματα: Θεωρούν λογικό σήμερα το ελληνικό στράτευμα, με δύναμη 90.000 ανδρών και γυναικών να έχει 61(!) στρατηγούς, πτέραρχους και ναυάρχους, όταν ολόκληρες Ηνωμένες Πολιτείες (με 675.000 στρατιωτικούς) διοικείται από 65 επικεφαλής. Και πώς σχολιάζουν το μάλλον «ελληνοφανές φαινόμενο» η χώρα μας να «διαθέτει» εκατοντάδες συνταξιούχους υποστράτηγους, υποναύαρχους, υποπτέραρχους, οι οποίοι απολαμβάνουν τα προνόμια των τίτλων τους, έχοντας αποκτήσει τα «τελικά» γαλόνια τους λίγους μήνες πριν αποστρατευθούν, επειδή όλοι κρίθηκαν «δικαιούχοι» αποκλειστικώς για συνταξιοδοτικούς λόγους; Προφανώς δε σε βάρος κάποιων εν ενεργεία αξιωματικών που ανταποκρίνονται με πληρότητα, αλλά και υποαμοιβόμενοι στα καθήκοντά τους.

Θα συμφωνήσω απολύτως με τον κ. Ντόκο ότι για τη διαχρονική ασυδοσία και γενικευμένη «λούφα και παραλλαγή» στο Στράτευμα φέρει βαρύτατες ευθύνες η εκάστοτε πολιτική ηγεσία που ενέδωσε σε μια άκρως ρουσφετολογική διαχείριση των φαντάρων και των μονίμων για ψηφοθηρικούς λόγους. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κάποιον επικεφαλής στρατιωτικό π.χ να διαμαρτύρεται όταν χρίζονται «μηχανικοί ραντάρ της Πολεμικής Αεροπορίας» 16 δικηγόροι, 2 αρχαιολόγοι και μόνον 1 μαθηματικός! Και ποια ήταν εκ των υστέρων τα καθήκοντά μας (ναι, στη δική μου θητεία αναφέρομαι). Εν μέσω εκατοντάδων ωρών άσκοπης σκοπιάς στη μοίρα Μεταφορών του Αράξου (και με την εντολή να μην «καλούμε σε αναγνώριση» τη γυναίκα του διοικητή, όταν μάζευε χόρτα γύρω μας), να ελέγχουμε παρεμπιπτόντως (ως δήθεν μηχανικοί) αν λειτουργεί μια αρχαία ντιζελομηχανή σε περίπτωση διακοπής ρεύματος…

Για όλους αυτούς τους λόγους πραγματικά εκπλήσσομαι που οι περισσότεροι εκ των επικριτών μου εξέλαβαν ως υποτιμητική την πρότασή μου το στράτευμα -μόνιμο και μη- να συνειδητοποιήσει επιτέλους την πραγματική απειλή που δοκιμάζει τη χώρα και να μεταλλαχθεί με δική του πρωτοβουλία σε μια πραγματικά παραγωγική δύναμη.

Το ξαναθέτω ως ερώτημα: Θα ήταν παράλογο π.χ αν με πρόταση των αποστράτων στις εκατοντάδες μονάδες που υπάρχουν στην ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά κάποιοι μόνιμοι και στρατεύσιμοι εκπαιδεύονταν με συστηματικό τρόπο στην πυρόσβεση των πυρκαγιών για να μην βλέπουμε κατόπιν τραγωδίας κάποιους φαντάρους να επιστρατεύονται για το θεαθήναι με… τσουγκράνες και φτυάρια για να «πολεμήσουν» μια φωτιά; Θα ήταν εκτός στρατιωτικής «λογικής» ή και απαξιωτικό για όσους δεν έχουν παραγωγικό αντικείμενο εργασίας να υπάρχει ανά στρατόπεδο μια μονάδα προληπτικής προστασίας των δασών ή ακόμη και συνδρομής στις υπηρεσίες καθαριότητας των πόλεων; Θα ήταν παράλογο τα στρατιωτικά νοσοκομεία να λειτουργούν βοηθητικά στις προβληματικές μονάδες του ΕΣΥ όταν είναι κοινό μυστικό ότι χρησιμοποιούνται και ως γηροκομεία των συγγενών των αποστράτων;

Κατά τ'άλλα οφείλω να παραδεχθώ το εξής: Άνθρωποι που σε όλη τους τη ζωή έχουν συνηθίσει να δέχονται και -κυρίως- να δίνουν διαταγές, πολύ δύσκολα μπορούν να δεχθούν κριτική. Μόνο που στην εποχή που ζούμε κάθε κλάδος -με πρώτους εμάς τους δημοσιογράφους- υποχρεούται εκ των πραγμάτων να προβεί σε μια αυστηρή και διαχρονική αυτοκριτική για την πρωτοφανή κρίση που δοκιμάζει τη χώρα. Αν οι θιγόμενοι και στρατιωτικώς «ανώτεροι» μου δεν το αντιλαμβάνονται, ζητώ συγνώμην και από αυτούς (ως απλός σμηνίτης ε.α)...