ΤΟ ΑΣΒΕΣΤΟ «ΟΧΙ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

του Χρίστου Γούδη
«Η ιταλική κυβέρνησις δέον σχετικώς να υπενθυμίσει εις την ελληνικήν κυβέρνησιν τας προκλητικάς ενεργείας τας διεξαχθείσας έναντι του αλβανικού έθνους δια της τρομοκρατικής πολιτικής την οποίαν υιοθέτησεν έναντι του πληθυσμού της Τσαμουριάς και δια των εμμόνων προσπαθειών προς δημιουργίαν ανωμαλιών εκείθεν των συνόρων της…Η ιταλική κυβέρνησις θεωρεί έκδηλον ότι η πολιτική της ελληνικής κυβερνήσεως έτεινε και τείνει να μεταβάλει το ελληνικόν έδαφος…Η Ιταλία δεν δύναται να ανεχθεί εφεξής πάντα ταύτα…Όθεν η ιταλική κυβέρνησις κατέλειξεν εις την απόφασιν να ζητήσει από την ελληνικήν κυβέρνησιν…το δικαίωμα να καταλάβει δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων…ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους…Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήσει αντίστασιν, η αντίστασις αύτη θα καμφθεί δια των όπλων και η ελληνική κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας αι οποίαι ήθελον προκύψει εκ τούτου».
(Απόσπασμα από την τελεσιγραφική διακοίνωση της ιταλικής κυβερνήσεως προς την ελληνική, επιδοθείσα προσωπικώς από τον Ιταλό πρεσβευτή στον Έλληνα πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην Αθήνα την 3η πρωϊνή της 28ης Οκτωβρίου 1940).
Αυτό το μεγάλο ΟΧΙ σηματοδοτεί μία από τις λαμπρότερες σελίδες της τρισχιλιόχρονης ιστορίας μας. Μαζί με το μολών λαβέ του Λεωνίδα, και το δε την πόλιν σοι δούναι ούτ΄ εμόν εστί, ούτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ενσαρκώνει την συλλογική αντίσταση του λαού μας στις πλέον κρίσιμες ιστορικές στιγμές του, και υπερβαίνει τα πρόσωπα που την συμπύκνωσαν στην επιγραμματική τους απάντηση.
Αλήθεια σε ποιόν και γιατί είπαν ΟΧΙ οι Έλληνες τον Οκτώβριο του 1940; Σε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία που στηριζόμενη στην ωμή της βία θέλησε να επιβάλλει την δική της τάξη πραγμάτων μεταμορφώνοντας την Μεσόγειο σε ρωμαϊκή λίμνη κάτω από την λατινική επιγραφή «mare nostrum»: η θάλασσά μας (η δική τους δηλαδή). Είχε νόημα να αρνηθούν οι Έλληνες τις επιδιώξεις των Ιταλών, και του άξονα γενικότερα, για μια Νέα Ενωμένη Ευρώπη κάτω από την υψηλή τους επιστασία; Η ιταμότητα των αξιώσεων, η αλαζονική τους συμπεριφορά και η επαπειλούμενη βιαιότητα των αντιδράσεών τους δεν άφηνε περιθώρια συμβιβασμών. Οι Έλληνες όφειλαν να υπερασπισθούν άϋλες αξίες και υπερβατικά πιστεύω. Το Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος της προκήρυξης του Υψηλάντη, συνεχιστή και αυτού του ομηρικού αμύνεσθαι περί πάτρης και του ΄Ιτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών που κυριάρχησε στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, συσπείρωσε, ένωσε και δυνάμωσε ξανά το γένος των Ελλήνων.
Ανήκω στα παιδιά της δεκαετίας του ΄50. Διαπλάσαμε την συμπεριφορά μας και τα πιστεύω μας μέσα σε μια κοινωνική ατμόσφαιρα που μόλις είχε υποστεί τη διέλευση ενός κύματος σοκ μακράς διάρκειας, το οποίο είχε συγκλονίσει την πατρίδα μας, και είχε ξεθεμελιώσει ανθρώπους και πράγματα. Το σοκ είχε τη μορφή στρατιών που προχωρούσαν συντεταγμένες και συντονισμένες με βήμα χήνας, συνεπικουρούμενες από κινούμενα μεταλλικά φρούρια που ξερνούσαν φωτιά και ατσάλι, κάτω από τα λάβαρα των γερμανικών λεγεώνων. SS, SA, Totenkopf, Swastika, Luftwaffe, και όλα τα συναφή παραφερνάλια που προκαλούσαν δέος, φόβο, τρόμο και απέχθεια σ΄ ολόκληρο τον πλανήτη. Ήταν η «νέα τάξη» πραγμάτων. Η καινούργια, βίαια ενωμένη, Ευρώπη, η νέα σφριγηλή αυτοκρατορία, το τρίτο Ράϊχ που θα επιβαλλόταν για μια χιλιετία στη ζωή και τις συνειδήσεις μας.
Η Γαλλία κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος μέσα σε μερικές μέρες από το Blitzkrieg των γερμανικών τεθωρακισμένων του Γκουντέριαν. Η Αγγλία βομβαρδιζότανε καθημερινά από τα γερμανικά Stukas και Messerschmitt του Γκαίριγκ κι έστελνε τον πληθυσμό της να κρυφτεί στα λαγούμια του μετρό του Λονδίνου. Η Σοβιετική Ρωσία με τις αχανείς εκτάσεις της οργώνονταν από τις Panzerdivisionen της νεο-τευτονικής επέλασης και βρισκόταν στα όρια της συντριβής. Ο Ρόμμελ του Afrika Korp κυρίαρχος της Βόρειας Αφρικής πλησίαζε την Αλεξάνδρεια. Κατά την ρήση του Τσώρτσιλ, σε κάποια φάση του πολέμου, δυο μόνον έθνη σήκωναν στους ώμους τους το βάρος της αντίστασης στην Ευρώπη: η Μεγάλη Βρετανία και η Μικρή Ελλάδα. Με τους «μικρούς» της ήρωες. Τους πραγματικούς ήρωες με σάρκα και οστά που έδιναν τη ζωή τους σ΄ έναν αγώνα που φαινόταν μάταιος, παράλογος, σχεδόν τρελός.
Στα χρόνια της Κατοχής πέρασαν στην αντίσταση. Τον Σεπτέμβριο του 1942 ο Κώστας Περρίκος τινάζει στον αέρα τα γραφεία των Ελλήνων προδοτών της ΕΣΠΟ στην Πατησίων στην Αθήνα, στέλνοντας στο θάνατο σαρανταπέντε Γερμανούς αξιωματικούς και στρατιώτες. Αυτός και η Λέλα Καραγιάννη προσωποποιούσαν την αντίσταση των Ελλήνων ως ατόμων. Αυτοί μόνοι τους. Περήφανοι, μοναχικοί, γενναίοι. Χωρίς διαπλοκές, χωρίς συλλογικές δράσεις με προοπτικές κατάληψης ή διατήρησης της εξουσίας μετά την απελευθέρωση, χωρίς τακτικισμούς, χωρίς μεσσιανικά οράματα και δογματικούς μανδύες. Αντίσταση ύπαρξης. Του Έλληνα που νιώθει πως κουβαλάει μέσα του έναν ολόκληρο κόσμο. Με παρελθόν, με παρόν, και με μέλλον. Του Έλληνα της τιμής, της πίστης, της υπερηφάνειας και της θυσίας. Του «Μικρού Ήρωα» του λαϊκού αναγνώσματος της εποχής μας. Που δεν ήταν ένας αλλά πολλοί. Οι μικροί ήρωες δεν ήταν πλάσματα της φαντασίας. Ήταν η ρεαλιστικότερη έκφανση της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Όχι μόνον αυτής που διαδραματίσθηκε λίγα χρόνια πριν, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, αλλά και αυτής που διαδραματιζόταν παράλληλα με τη γραφή του λαϊκού αυτού αναγνώσματος.
Γιατί τα χρόνια της κορύφωσης της δράσης του «Μικρού ΄Ηρωα», την περίοδο από το 1955 μέχρι το 1959, κορυφώνονταν επίσης και η δράση των μικρών ηρώων του Κυπριακού Αγώνα. Γιατί εδώ στη Μεγαλόννησο, η Μικρή Ελλάδα έπρεπε να αντιπαρατεθεί στην Μεγάλη Βρετανία. Γιατί η ιστορική μοίρα των μικρών ηρώων είναι να αντιπαρατίθενται στους μεγάλους κατακτητές. Ίσως όχι για να νικήσουν. Σίγουρα όμως για να υπάρξουν. Μέσα από τον ηρωϊκό τους θάνατο. Για να υπάρξουν στην Ιστορία μας, για να οδηγούν εμάς, τα παιδιά του τότε, και να μας εμπνέουν να οδηγούμε εμείς τα παιδιά του τώρα. Ο μικροί μας ήρωες δεν διδάσκανε σωφροσύνη. Γιατί «σώφρονες είχαμε πολλούς, κανείς τους όμως δεν θυσιάστηκε για την πατρίδα». Δίδασκαν το Χώμα και το Αίμα. Δίδασκαν τον σεβασμό στο χώμα της πατρίδας και στο νεανικό αίμα με το οποίο έπρεπε να ποτισθεί, για να κρατηθεί απάτητο από τον κατακτητή. Διέπλαθαν ψυχές έτοιμες να αντικρύσουν τον θάνατο για την Μεγάλη Ιδέα της Ελευθερίας.
Ο «Μικρός Ήρως» ήταν ο αυθεντικός, αντιπροσωπευτικός Έλληνας του καιρού του. Δεν ήταν φανταστικό ανάγνωσμα. Δεν ήταν εθνικιστικό παραλήρημα. Δεν ήταν εικονική πραγματικότητα. Το μαρτυρούν οι ηρωϊκοί πεσόντες και τα «φυλακισμένα μνήματα» του Κυπριακού Αγώνα σ΄εκείνα τα τέσσερα ένδοξα χρόνια του τέλους της δεκαετίας του ΄50. Ο Ανδρέας Παρασκευάς έπεσε πυροβολημένος σε ηλικία μόλις 15 ετών. Ο Ανδρέας Βλάμης 16 ετών. Ο Νίκος Ευαγόρου έπεσε ηρωϊκά στο πεδίο της μάχης σε ηλικία 17 ετών. Ο Πετράκης Γιάλλουρος, ο σημαιοφόρος στη διαδήλωση της Αμμοχώστου, 18 ετών. Ο Πετράκης Κυπριανού 18 ετών. Ο Παναγιώτης Τουμάζος 19 ετών. Ο Γιώργος Παπαβερκίου 19 ετών. Ο Αριστείδης Χαραλάμπους 20 ετών. Ο Μάκης Γεωργάλας, σύντροφος και συναγωνιστής του Αυξεντίου, έπεσε στη μάχη 20 χρονών, μόλις είχε αποφοιτήσει. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης που εγκατέλειψε το σχολειό του για «να πάρει μιαν ανηφοριά, να πάρει μονοπάτια, να βρεί τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά» απαγχονίσθηκε 18 χρονών. Ήτανε όλοι τους μαθητές του Γυμνασίου.
Ο Μιχαλάκης Καραολής απαγχονίσθηκε 23 ετών, ο Ανδρέας Δημητρίου 22 ετών, ο Στέλιος Μαυρομάτης 23 ετών, ο Μιχάλης Κουτσόφτας 20 ετών, ο Ανδρέας Παναγίδης – πατέρας τριών παιδιών – 22 ετών. Επίσης επάνω στον ανθό της νειότης τους απαγχονίσθηκαν ο Ιάκωβος Πατάτσος (22 ετών), ο Ανδρέας Ζάκος (24 ετών) και ο Χαρίλαος Μιχαήλ (21 ετών). Ο πρώτος νεκρός αντάρτης του Κυπριακού αγώνα στο πεδίο της μάχης, ο Χαράλαμπος Μούσκος, ανηψιός του Εθνάρχη Μακαρίου, σκοτώθηκε σε ηλικία 25 ετών. Ο Στυλιανός Λένας – ο Στυλλής της ΕΟΚΑ – ξεψύχησε 24 ετών, ο Γιώργος Κάρυος 28 ετών. Ο Μάρκος Δράκος, διαλεχτός ανάμεσα στους διαλεχτούς, έπεσε ηρωϊκά από τις σφαίρες του δυνάστη σε ηλικία 24 ετών. Και στο ολοκαύτωμα στον «αχυρώνα» στο Λιοπέτρι – στο σύγχρονο αυτό «Χάνι της Γραβιάς» – οι «παίδες εν καμίνω», ο Φώτης Πήττας (23 ετών), ο Ηλίας Παπακυριακού (22 ετών), ο Ανδρέας Κάρυος (32 ετών) και ο Χρίστος Σαμάρας (33 ετών), καίγονταν ζωντανοί για την πατρίδα, με τη μάνα του Κάρυου, που έβλεπε τις φλόγες ν΄ αγκαλιάζουν τον αχυρώνα που πυρπόλησε ο πολιτισμός της Μεγάλης Βρετανίας, καθώς οι καπνοί ανέβαιναν ψηλά, να φωνάζει το συγκλονιστικό: «Δύναμιν γιέ μου. Δύναμιν. Να πεθάνεις λεβέντης!»
Ο «αητός του Μαχαιρά» – ο ηρωϊκός «Ζήδρος» της ΕΟΚΑ – Γρηγόρης Αυξεντίου (το πραγματικό παιδί-φάντασμα που τον Δεκέμβριο του 1955 στην μάχη των Σπηλιών έκανε τους Άγγλους να χτυπηθούν μεταξύ τους σε μία πολύνεκρη σύγκρουση, πυροβολώντας με το αυτόματό του ομάδες Άγγλων στρατιωτών που ορειβατούσαν σε αντιμέτωπες βουνοπλαγιές καθώς ο ίδιος κατρακυλούσε στην απότομη χαράδρα), πυρπολήθηκε από τους Άγγλους σε ηλικία 28 ετών, λέγοντας λίγο πριν γίνει ολοκαύτωμα: «ο σπόρος που σπείραμε βλάστησε, τίποτε πια δεν μπορεί να σβήσει τη φλόγα στις καρδιές των Ελλήνων». Και ο Κυριάκος Μάτσης, ο «σταυραητός του Πενταδάκτυλου» – εκείνος ο Μάτσης που όταν ο «σιδηρούς στρατάρχης» Χάρντιγκ του πρόσφερε στη φυλακή μισό εκατομμύριο Κυπριακές λίρες (πενήντα εκατομμύρια δραχμές σε νόμισμα του 1990) για να αποκαλύψει το κρυσφήγετο του Διγενή, του απήντησε: «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής» – έπεσε ηρωϊκά στα 32 του χρόνια, κομματιασμένος από τις βρετανικές χειροβομβίδες, καθώς αναφωνούσε σ΄αυτούς που τον καλούσαν να βγεί έξω από τον κρυψώνα και να παραδοθεί : «αν βγω, θα βγω πυροβολώντας».
Μέσα από την άδολη θυσία τους για την ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα, τα παιδιά της Κύπρου, όπως και τα παιδιά της Ελλάδας του ΄40 («Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά»), τα στρατευμένα παιδιά του Ιερού Λόχου της Μέσης Ανατολής, και τα παιδιά της Κατοχής και της Αντίστασης, αυτοί οι αιώνιοι Μικροί –μεγάλοι– Ήρωες του Ελληνισμού, επαλήθευσαν για μία ακόμη φορά την πεμπτουσία της Ηρακλείτειας ρήσης: «Αιών παίς εστί παίζων πεσσεύων. Παιδός η βασιλίη».
Και κάτι τελευταίο για τον Κυπριακό αγώνα. Την μέρα που πέθανε ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, ο θρυλικός αρχηγός της ΕΟΚΑ, βρισκόμουν στην Αγγλία όπου παρακολούθησα μια τηλεοπτική συνέντευξη του BBC με τον, γηραιό τότε, αντίπαλό του, τον Στρατάρχη Χάρντιγκ. Ο Άγγλος στρατιωτικός, ακριβοδίκαιος στις κρίσεις του, όχι μόνο έπλεξε το εγκώμιο του ομότεχνού του «εν όπλοις», αλλά χαρακτήρισε τον ηρωϊκό Διγενή ως τον ευφυέστερο και ικανότερο ηγέτη ανταρτοπολέμου του 20ου αιώνα!
Αυτοί ήταν οι ήρωες της εποχής μας. Οι μικροί και μεγάλοι ήρωες. Ήρωες όχι της φαντασίας, αλλά της τρέχουσας πραγματικότητας που υπερέβαινε τη φαντασία. Βατήρες σήμερα και εφαλτήρια για να επανέλθουν στη ζωή μας οι κρυμμένες σελίδες δόξας της σύγχρονης ελληνικής αλκής. Σελίδες που καταχωνιάσθηκαν και που ποτέ δεν συμπεριληφθήκανε στα ξενέρωτα σχολικά βιβλία των εγκύκλιων σπουδών της ιστορίας μας. Αυτήν την αιώνια νεότητα των Ελλήνων, την πλασμένη για ηρωϊσμούς. οφείλουμε να συντηρήσουμε σήμερα. Γιατί, αυτήν τη νειότη της αντίστασης την χρειαζόμαστε, όλοι όσοι πιστεύουμε ότι είμαστε Έλληνες. Γιατί κατά τον Πλάτωνα εμείς οι Έλληνες «αεί παίδες εσμέν, γέρων δε Έλλην ουκ εστίν». Και μέσα από την αέναη παιδικότητά μας, μπορούμε να κυττάζουμε αγέρωχα τους πάσης φύσεως περιστασιακούς και εφήμερους ισχυρούς της γης και να απαντούμε στις προκλήσεις τους με το λιτό, λακωνικό, πολύσημο και υπερβατικό πρόσταγμα που καταξιώνει το ευθυτενές της παρουσίας μας στη ζωή : «μολών λαβέ».
Γιατί, κατά μία ειρωνική συγκυρία, ο άμεσος, ορατός και μεγάλος κίνδυνος δρα ευεργετικά, ενεργοποιεί και πολλαπλασιάζει την ισχύ των Ελλήνων. Οι Πέρσες, οι Τούρκοι και οι Ιταλοί μας ένωσαν, μας σφυρηλάτησαν και μας γιγάντωσαν. Ο Έλληνας δεν φοβάται την μείζονα κρίση, γιατί πάντα, όσο καιρό κι αν διαρκέσει, μήνες, χρόνια, αιώνες, πάντοτε βγαίνει νικητής. Ο Έλληνας είναι πλασμένος για να λεει ΟΧΙ εκεί που οι άλλοι λένε «ναι» και υποκύπτουνε ομαδικά στον στείρο και μυωπικό ορθολογισμό τους. Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές δεν κινδυνεύει να αλωθεί με μετωπική επίθεση αλλά με αργή, σιωπηλή, ύπουλη χρονοβόρα αλλά διαβρωτική διείσδυση που παραλύει τ’ ανακλαστικά του γιατί αποκρύπτει την αμεσότητα του κινδύνου. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η διατήρηση της εθνικής μας υπόστασης δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένη. Προϋποθέτει επαγρύπνηση έναντι εσωτερικών και εξωτερικών καταστάσεων αλλά και παραγόντων, οι οποίοι με ποικίλους τρόπους και για ποικίλους λόγους επιβουλεύονται την διατήρησή της συνοχής της.
Η εικόνα της Ελλάδος σήμερα είναι γνωστή σε όλους μας. Είναι κοινό μυστικό ότι «η Ελλάδα είναι ένα φρούριο πολιορκημένο και μέσα της αλωνίζει ελεύθερος ο εχθρός» κάτω από τον μανδύα της προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών, και με προκάλυψη την φοβία του πολιτικού κατεστημένου μήπως και κατηγορηθεί για εθνικισμό και ξενοφοβία. Περιβαλλόμαστε από ένα ξέσπασμα βαλκανικών και μεσανατολικών εθνικισμών, πολλοί εκ των οποίων καθιστούν σαφείς τις προθέσεις και βλέψεις τους έναντι της ακεραιότητας των εδαφών μας. Μεγάλες δυνάμεις αναδιατάσσουν τα πιόνια τους στην διεθνή σκακιέρα και οι κινήσεις τους θα πρέπει να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της ανάταξης των δυνάμεων του ελληνισμού σε όλα τα επίπεδα. Μια τέτοια συνειδητοποίηση δεν είναι φυσικά εύκολη υπόθεση. Η ψευδαίσθηση μιας σταθερότητας που υπάρχει, ως έκφανση του νόμου της αδράνειας, μας κάνει πολλές φορές να αγνοούμε την ιστορική πραγματικότητα της περιοχής μας, αλλά και του πλανήτη μας.
Πάντα θυμάμαι το σοκ που ένιωσα όταν, στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, και πριν από την Κυπριακή κρίση, ζώντας στην Αγγλία και παρακολουθώντας μια συνέντευξη στην τηλεόραση του BBC του Χένρυ Κίσινγκερ, τον άκουσα να λέει, με τον απρόσωπο, ψυχρό, χαρακτηριστικό του τρόπο: «οι μόνοι χάρτες που απεικονίζουν την πραγματικότητα είναι οι γεωφυσικοί. Οι πολιτικοί χάρτες με τα χρώματά τους πάνω σε διάφορες περιοχές του πλανήτη πάντα αλλάζουν και θα αλλάξουν. Μην παγιδεύεστε με την ιδέα ότι τα χρώματα που βλέπετε σήμερα θα είναι τα ίδια με τα χρώματα που θα έχουν αύριο».
Πολύ σύντομα από τότε το ζήσαμε στην Κύπρο, ενώ την ίδια εκείνη εποχή της τουρκικής (και όχι μόνον) εισβολής - αλήθεια τι δουλειά είχαν τα ισραηλινά πολεμικά πλοία που βρέθηκαν δίπλα στο «Κοτσατεπέ», και τα άλλα τουρκικά πλοία, να περισυλλέγουν τους Τούρκους ναύτες που σκυλοπνίγονταν βομβαρδισμένοι από την δική τους τουρκική αεροπορία; - άρχισαν να κυκλοφορούν διεθνώς και οι πρώτοι χάρτες μιας ενιαίας Μακεδονίας πολυπολιτισμικών και πολυθρησκευτικών προδιαγραφών, υποκρύπτοντας επιδιώξεις επανασύστασης ενός είδους νέο-οθωμανικής Μακεδονίας, όπου βαλκάνιοι της ενδοχώρας, μεσογειακοί νεολεβαντίνοι, αλλά και μεταβαρόνοι της νεόκοπης σήμερα πλανητικής αυτοκρατορίας, επέπρωτο να αμφισβητούν, καθένας με τον τρόπο του και καθένας για τους δικούς του ιδιοτελείς επεκτατισμούς, την ελληνικότητά της.
Ποιός ή ποιοί σχεδιάζουν, τί και γιατί και πότε; Ποιος ή ποιοί στοχεύουν στον επηρεασμό του τρόπου με τον οποίο προσλαμβάνουμε την πατρίδα μας, και πώς και με ποιούς μεθοδεύουν τον εθνομηδενισμό μας; Σε αυτή την σκοτεινή υπόθεση ενός υφέρποντος αφελληνισμού ποιοι είναι οι πράκτορες και ποιοι οι κρετίνοι; Ποιοί είναι αυτοί που διαμορφώνουν καταστάσεις τέτοιες, που στην ώρα της κρίσεως μας αναγκάζουν να ψελλίζουμε ότι «η Κύπρος είναι μακριά» αντί να βλέπουμε ότι «η Κωνσταντινούπολη είναι κοντά»;
Ώρα μας να ξυπνήσουμε και να ζυγίσουμε τα πράγματα προσεκτικά, όσο ακόμη υπάρχει ο καιρός να ξαναπούμε ΟΧΙ στα τείχη που επιχειρούν να χτίσουν γύρω μας, και που αν τώρα δεν γκρεμίσουμε, αύριο θα είναι αργά. Γιατί η μυστική βοή μας έρχεται των γεγονότων που πλησιάζουν. Ακόμα κι αν εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.
ΟΧΙ, λοιπόν, στο όνομα των νεομαρτύρων της Ελληνικής Ιστορίας, των ηρωϊκών παιδιών της ΕΟΚΑ του αντιαποικιοκρατικού αγώνα, στο όνομα των άδολων στρατευμένων παιδιών και των αγνοούμενων που έπεσαν και χάθηκαν κατά την προδοσία του ΄74, στο όνομα των άοπλων παιδιών που έπεσαν πρόσφατα αψηφώντας τον Τούρκο κατακτητή, στο όνομα των μανάδων και των πατεράδων τους, των συζύγων και των αγαπημένων τους, των παιδιών τους που τους έχασαν και των παιδιών μας που χάνουν σήμερα την Ελλάδα, πείτε, εσείς οι Έλληνες της Μεγάλης Κύπρου, σε όλους εκείνους που θέλουν μικρή την Ελλάδα, πώς θα βροντοφωνήσετε ξανά ΟΧΙ στην εκ νέου μεθοδεύομενη υποχθόνια τουρκοποίηση του νησιού.
Είμαστε χίλια χρόνια σε σύγκρουση με τους Τούρκους. Δεν κατάφεραν να μας ξεριζώσουν. «Πλεονάκις επολέμησάν μας εκ νεότητός μας και γαρ ουκ ηδυνήθησαν». ΟΧΙ. Ούτε και τώρα θα μπορέσουν. Δεν θα περάσουν. «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα».
Και μην ξεχνάτε πώς Ελλάδα δεν είναι η Ελλάδα των κατεστημένων της. Η Ελλάδα των Ελλήνων είναι η Ελλάδα του λαού της. Και αυτός ο λαός γνωρίζει αυτό που γνωρίζετε κι εσείς. Η Κύπρος μπορεί να είναι σκλαβωμένη, είναι όμως ελληνική. Το ΟΧΙ είναι η απάντηση των Ελλήνων. ‘Ολα τα υπόλοιπα τα ξέρουν μόνο οι χατζηαβάτες, οι προσκυνημένοι και οι προδότες.
Γιατί, χατζηαβάτες είναι οι ψοφοδεείς Έλληνες, οι έκθαμβοι μπροστά στη δύναμη των ισχυρών, οι οποίοι, αν και θα ήθελαν, δεν αντέχουν λόγω χαρακτήρα να αντισταθούν στις πιέσεις, και περιδεείς υποκύπτουν αμαχητί. Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς, οι οποίοι θεωρούνται διαμορφωτές της κοινής γνώμης μέσα από τις θέσεις εξουσίας που τους απονέμονται για τις υπηρεσίες τους, προσκαλούνται κατά τακτά διαστήματα στα ισχυρά κέντρα εξουσίας του πλανήτη, όπου και τους επιδεικνύεται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η ισχύς των μεγάλων δυνάμεων. Κάτι ανάλογο με την πρόσκληση των ερυθροδέρμων φυλάρχων από τους προέδρους των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον, την εποχή της «κατάκτησης της Δύσης», οι οποίοι διοργάνωναν «προς τιμήν τους» μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια του αμερικανικού στρατού. Οι ατυχείς φύλαρχοι μετά την επίδειξη κανονιοβολισμών από βαρέα πυροβόλα μεγάλου διαμετρήματος και εντυπωσιακές εικονικές επελάσεις του αμερικανικού ιππικού κατά ενός φανταστικού εχθρού, επέστρεφαν στις φυλές τους και υπεδείκνυαν στο λαό τους ότι η μόνη λύση είναι η εγκατάλειψη της γης τους και ο αυτόβουλος εγκλεισμός τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στα οποία τους μετήγαγαν. Έτσι έγινε στην πράξη η «κατάκτηση της Δύσεως». Τα άλλα, τα ηρωϊκά και παράτολμα, έγιναν μόνο στα γουέστερν του Χόλιγουντ. Εκεί δυστυχώς γράφεται η σύγχρονη Ιστορία.
Οι προσκυνημένοι είναι μια άλλη μεγάλη και ενσυνείδητα δουλοπρεπής κατηγορία. Είναι οι μειδίσαντες «οδοιπόροι στα Σούσα» της ελληνικής αρχαιότητας, οι συνεχιστές της φαναριώτικης παράδοσης που πρεσβεύει ότι ο Έλληνας μπορεί να βρεθεί στην κορυφή, συρόμενος ως ερπετό, μέσα σε μια επικυρίαρχη «οθωμανική» αυτοκρατορία. Να γίνει μέγας δραγουμάνος της Πύλης και ηγεμονίσκος της Μολδαβίας και της Βλαχίας, όπως τότε. Είναι οι απόγονοι όλων αυτών που τους έπιανε ναυτία στο άκουσμα των σχεδίων για Ελληνική Επανάσταση το 1821. Είναι οι ένθερμοι θιασώτες της «ψυχολογίας του σαλίγκαρου», ο οποίος θεωρεί ότι ως τέτοιος δικαιωματικά ανέρχεται στην κορυφή. Γι΄ αυτό, όταν κάποτε ρωτήθηκε (ο σαλίγκαρος) από τον φυσικό κυρίαρχο των κορυφών, τον αητό, πώς βρέθηκε τόσο ψηλά, απάντησε με περισσό θράσος: «έρποντας, με το γλείψιμο και με τα κέρατά μου». Απλά, η παραμονή τους εκεί είναι περιστασιακή και ολιγόχρονη. Γιατί το ράμφος των αητών τους εξαφανίζει.
Οι προδότες είναι πολλοί και πολλών κατηγοριών («Ελλάς, χώρα ελάχιστων ηρώων και μυρίων προδοτών»). Όλοι εκείνοι που φτύνουν τα ιερά και τα όσια έναντι τριάκοντα αργυρίων. Για να εξυπηρετήσουν τους δυνατούς, οι οποίοι πληρώνουν, ανταμείβουν, και αναβιβάζουν στο κοινωνικό στερέωμα τους μαϊντανούς, τους πίθηκους και τους παπαγάλους μέσα στη μεγάλη φάρμα των ζώων, ενώ τα λιοντάρια και οι τίγρεις βρίσκονται στα κλουβιά των κυνηγών και των μεταβαρόνων της νέας εποχής.
Απέναντι σε όλους αυτούς βρίσκονται οι Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί, σύμφωνα με τον Πλήθωνα Γεμιστό που, την εποχή του Δεσποτάτου του Μυστρά επί Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, έθετε τα θεμέλια του νεώτερου Ελληνισμού, εκφάνσεις του οποίου είμαστε εμείς σήμερα. Και προσδιοριζόμαστε από το ιστορικό μας παρελθόν, από την μακραίωνα Ελληνική Ιστορία που διακρίνεται, χαρακτηρίζεται και προσδιορίζεται από μιαν ιδιότητα, ξένη και άγνωστη στους πολυπολιτισμικούς αρουραίους, στους προσκυνημένους, τους χατζηαβάτες και τους προδότες που ευτελίζουν με την παρουσία τους, αυτή ακριβώς την ιστορική μας ιδιότητα, που εκείνοι είναι ανήμποροι να διανοηθούν, την ιδιότητα της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ σε υπέρτερες υλικά δυνάμεις.
Έτσι επιβιώσαμε, έτσι επιβιώνουμε και έτσι θα επιβιώσουμε,
καθώς εκείνοι θα πορεύονται στον σκουπιδοτενεκέ – ελλείψει Καιάδα – της Ελληνικής Ιστορίας.
Είμαστε εδώ σήμερα για να τιμήσουμε σε ένα προσκλητήριο πεσόντων αυτούς που
«ώρισαν στη ζωή των να φυλάγουν Θερμοπύλες,
ποτέ από το χρέος μη κινούντε»ς.
Αυτούς που στην επίκληση του ονόματός τους, απαντούμε νοερά για τον καθένα τους, όχι «Απών», αλλά:«Παρών, έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»