Το μόνο που μένει είναι να επαναστατήσει ο λαός ...!

Λάβαμε και δημοσιεύουμε με μεγάλη μας χαρά την πρακάτω επιστολή του κου Παπανικολάου Κωνσταντίνου αρχηγού τάξεως 1973 της ΣΣΕ.

Συνδικαλισμός των Αποστράτων
Κατ’ αρχήν να σημειώσω ότι διαφωνώ με τον τίτλο της ανάρτησής σας «Δεν μας εκπροσωπεί πλέον η ΕΑΑΣ! Έκθετος ο πρόεδρος της ΕΑΑΣ Αντγος Κοράκης Γ. Δεν νομιμοποιείται πλέον να παραμένει πρόεδρος της ΕΑΑΣ.»
Θα συμφωνούσα απόλυτα εάν ΔΕΝ είχατε γράψει – και στις δύο προτάσεις – την λέξη «πλέον», όμως αυτό είναι μάλλον άνευ σημασίας.(Σημ. : Υπάρχει χρωματικός διαχωρισμός των φράσεων, προκειμένου να φανεί η διαφορετικότητα των δύο προτάσεων)
Όλοι οι παροικούντες γνωρίζουν τα έργα και τις ημέρες της ΕΑΑΣ, γνωρίζουν τις μεγάλες (!) επιτυχίες της και έχοντας πλήρη γνώση του ρόλου της την «αξιώνουν» ανάλογα, όπως τουλάχιστον φαίνεται από τα αποτελέσματα των εκάστοτε αρχαιρεσιών.
Εδώ βρίσκεται και η ένστασή μου. Ουδέποτε μας εκπροσώπησε η ΕΑΑΣ, ουδέποτε εξελέγη ο κάθε πρόεδρος της ΕΑΑΣ όπως θα έπρεπε, τουλάχιστον σε μια κοινωνία ατόμων αυξημένης ευαισθησίας όπως οι στρατιωτικοί.
Εκείνο, όμως, που είναι μεγάλης σημασίας είναι ο συνδικαλισμός, και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να καταθέσω κάποιες απόψεις μου.
Υπάρχουν πολλοί και – σε πολλές περιπτώσεις – εκτενέστατοι ορισμοί του Συνδικαλισμού, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων συμφωνεί στο ότι ο Συνδικαλισμός είναι μια αεί επαναστατική διαδικασία πάντα στη βάση ενός και του αυτού συνόλου αρχών που είναι:
1. Η φυσική οργάνωση των εργατών για την προώθηση των δικαιωμάτων τους και την καλυτέρευση της ζωής τους.
2. Η συλλογική λήψη αποφάσεων.
3. Η μαζική κινητοποίηση και άσκηση των δικαιωμάτων για την διατήρηση των κεκτημένων και την απόκτηση νέων δικαιωμάτων.
4. Η εκλογή ανακλητών συμβουλίων και η εντολοδότησή τους από την βάση.
5. Η δημιουργία συνδικάτων επίπεδης ιεραρχίας από τα ανακλητά συμβούλια των επιμέρους οργανώσεων.
6. Η λειτουργία των συνδικάτων επί της αρχής της εκτέλεσης των αποφάσεων που λαμβάνονται σε συνελεύσεις της βάσης

Στην Ελληνική πραγματικότητα και παρά την μικρή ηλικία του συνδικαλισμού, τα συνδικάτα πολύ γρήγορα απεδείχθησαν ανίκανα να λειτουργήσουν επί τη βάσει των αρχών της ιδρυτικής των διακήρυξης και να σταθούν στο ύψος των προσδοκιών της βάσης τους.
Το Κράτος και το οργανωμένο κεφάλαιο, πολύ νωρίς, από ορκισμένοι εχθροί συνέπηξαν μια ιδιότυπη λυκοφιλία και γρήγορα την εξέλιξαν σε μια αγαστή συνεργασία του τύπου «το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο μαζί το πρόσωπο» έχοντας απέναντί τους ένα κοινό εχθρό, τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Οι πολιτικοί κατάφεραν να διεισδύσουν στο κίνημα και αφού το αποστέρησαν από κάθε επαναστατικό χαρακτηριστικό του, το μετέτρεψαν σε μια ιδεολογική πλατφόρμα ικανή να ποδηγετήσει τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους και να τα υπαγάγει στις επιθυμίες του πολιτικού σχεδιασμού.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων τα συνδικάτα λειτουργούν υποστηρίζοντας και διοχετεύοντας τις πολιτικές επιλογές διαχείρισης του εργατικού δυναμικού, καθιστώντας εν τέλει τους εργαζόμενους υποχείρια των οργανωμένων συμφερόντων.
Δείτε την οργάνωση – δομή – και λειτουργία της ΓΣΕΕ (Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας). «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» ! Η βάση καλείται να ψηφίσει το Συμβούλιο και στην συνέχεια, το Συμβούλιο αποφασίζει και η βάση εκτελεί. Δηλαδή το ανάποδο ακριβώς από ότι θα έπρεπε να γίνεται.
Και ο πρόεδρος του Συμβουλίου, ο «ενσαρκωτής» των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ο «αρχηγός» των αγώνων των εργαζομένων, ο «άνθρωπος» που θα έπρεπε να είναι ο μόνιμος πονοκέφαλος και η διαρκής αϋπνία των οργανωμένων συμφερόντων, . . . γίνεται υπουργός εργασίας! Τόσο καλά!
Συνδικαλιστικό όργανο των αποστράτων λοιπόν!
Σαν την ΓΣΣΕ μήπως; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Αλλά;
1. Ποια αιτήματα θα προβάλει;
Μόνο οικονομικού χαρακτήρα ή καλύτερα αποτίμησης; Κοινωνικό τουρισμό, θέσεις περισσότερες στα ΚΑΑΥ, αύξηση των σημείων ελέγχου – θεώρησης των βιβλιαρίων νοσηλείας, ΜΤΣ, ΑΟΟΑ, ΟΣΜΑΕΣ, κ.τ.λ.
2. Με ποιόν τρόπο θα τα διεκδικήσει;
Οι μέχρι τώρα επιστολές, διαμαρτυρίες, αναρτήσεις και αρθρογραφίες, είχαν κάποιο αποτέλεσμα; Τι περισσότερο θα κάνει το συνδικαλιστικό όργανο;
Το μόνο που μέχρι σήμερα προχωρεί έστω και με βραδύτατους ρυθμούς είναι οι οικονομικές διεκδικήσεις που πήραν τον δρόμο των δικαστηρίων.
Οι αιτηθέντες την χορήγηση της «προικοδότησης» είναι στο «περίμενε» και κανένας «κύριος» δεν έχει, την ευθιξία έστω, να ενημερώσει τους ενδιαφερόμενους, ενώ η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία αδιαφορούν ή αλληθωρίζουν.
3. Με τί είδους αγώνες θα ασκήσει πιέσεις και προς ποίους;
Θα συνεχίσει την δοκιμασμένη και αποτυχημένη πρακτική της ΕΑΑΣ; à propos, η σε κάθε τεύχος της εφημερίδας της εμφανιζόμενοι κανόνες αρθρογραφίας και επιστολών (διάβαζε λογοκρισία) ποιους εξυπηρετούν;
Θα προσφύγει στα δικαστήρια για την αποκατάσταση των αδικιών και των παρανόμων αποφάσεων;
Θα καταφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ή όπου αλλού για ό,τι τελεσιδίκησε στα Ελληνικά;
Θα καταφύγει σε οργάνωση ανοικτών συγκεντρώσεων – πορειών;
Ή μήπως θα αξιοποιήσει την ψήφο των απόστρατων, αυτών των εύπιστων ξωμάχων που δεν έμαθαν ποτέ το λαϊκό απόφθεγμα «άσπροι σκύλοι – μαύροι σκύλοι, όλοι οι σκύλοι μια γενιά», και που τοις κείνων ρήμασι (δεν προκάναμε) αεί πείθονται! (1)
4. Ποια μέσα άσκησης πιέσεως διαθέτει;
Δεν έχει διακόπτες να τους κατεβάσει, δεν έχει μηχανοδηγούς, πιλότους, ελεγκτές και καπετάνιους να σταματήσει τις μεταφορές, δεν έχει τρακτέρ και φορτηγά να κόψει την Ελλάδα φέτες, δεν έχει τελωνιακούς και ναυτεργάτες να κλείσουν σύνορα και λιμάνια, δεν έχει κουκουλοφόρους να κάψουν και να ρημάξουν τις περιουσίες των άτυχων συμπολιτών που θα βρεθούν στο διάβα τους
5. Ποιους και πόσους θα «κατεβάσει»;
Ποιους έχει; Μα τους απόστρατους φυσικά! Μπράβο, το βρήκατε!
Το προφίλ τους; Αδικημένοι, παραγνωρισθέντες, παραγκωνισθέντες, υποληφθέντες, αποχωρήσαντες αηδιασθέντες και/ή διαφωνήσαντες και/ή ασύμβατοι με το σύστημα, ένας περίεργος, αν μη τι άλλο, εσμός ανθρώπων που στην πλειοψηφία τους βρήκαν την φωνή τους όταν αποστρατεύτηκαν.
Στρατηγοί οι περισσότεροι που όταν ήταν στα πράγματα εκτελούσαν πειθήνια και «άνευ αντιλογίας» τις επιθυμίες των πολιτικών των προϊσταμένων. Στα δάχτυλα του ενός χεριού όσοι πήραν το καπέλο τους και έφυγαν και έχουν γραφεί στην Ιστορία και τις συνειδήσεις των συναδέλφων.
Και άλλοι γράφηκαν στην Ιστορία και στις συνειδήσεις των συναδέλφων . . . πχ αυτός που δήλωνε στην TV ότι ο οδηγός του (ο πολίτης) έπαιρνε μεγαλύτερο μισθό από τον ίδιο, ή εκείνοι που τους έβαλε η Ρηγίλλης να παραιτηθούν, ή εκείνοι οι Γερμανοί που παρητούντο ο ένας πίσω από τον άλλο μέχρι η τότε κυβέρνηση δεχθεί την υλοποίηση των θέσεών τους.
Η δυναμική τους; Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, της παντόφλας, του καναπέ, των υπογλωσσίων και του νταντέματος των εγγονών. Άντε και κάποιος καφές στη Λέσχη, κάποια συγκέντρωση της αποκριάς, ή κάποιο ρεβεγιόν στη λέσχη πάλι, για να μας βγει και φθηνά. Προς Θεού, δεν κατηγορώ. Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που ξέφυγαν από τον κανόνα. Κάποιοι που και σαν απόστρατοι, αναπτύσσουν αξιόλογη δραστηριότητα, σαν πρόεδροι σωματείων και συλλόγων, σαν συγγράφοντες, σπουδάζοντες, διδάσκοντες, εμφανιζόμενοι στα ΜΜΕ ως αναλυτές ή ιστορικοί ή, . . . ο καθένας με το έλλειμμα που θέλει να θεραπεύσει ή την ενέργεια που έχει να εκτονώσει.
Πόσους τελικά θα «κατεβάσει»; Δεν θα απαντήσω για να μην θεωρηθώ απαισιόδοξος και αρνητής. Θα πρέπει όμως να κατεβάσει όσους χρειάζονται για να μην θαφτεί από την πρώτη στιγμή μια κατά τα άλλα λαμπρή ιδέα.
6. Ποιοι θα υποστηρίξουν; Οσοδήποτε δυναμική και αν είναι μια διαμαρτυρία και, τολμώ να προσθέσω, οσοδήποτε πιεστικά και αν είναι και τα μέσα με τα οποία ασκείται αυτή, ποτέ δεν θα υπάρξει η μεγιστοποίηση της ενέργειας αν αυτή δεν γίνει ευρύτερα γνωστή στον υπόλοιπο κόσμο.
Απαιτείται εκτεταμένη πληροφόρηση – ενημέρωση και υποστήριξη από τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες. Μια τέτοια πληροφόρηση και κάλυψη των εκδηλώσεων προϋποθέτει την συμπαράσταση των ΜΜΕ και όσο μακρύτερα πάει το «σήμα» τόσο το καλύτερο.
Όμως, τα ΜΜΕ ανήκουν αλλού, και από την άλλη, το κράτος δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταστείλει οποιαδήποτε δυναμική εκδήλωση. Το έχει ξανακάνει όταν έβαζε την αστυνομία να δέρνει τους συνταξιούχους που έκαναν πορεία ή ακόμα και τους ίδιους τους αστυνομικούς όταν το συνδικάτο τους, τους έβγαζε σε πορεία διαμαρτυρίας

Κατά τα λοιπά δεν έχω λόγο να μην υποστηρίξω την δημιουργία συνδικαλιστικού οργάνου των αποστράτων. Τουλάχιστον θα δημιουργηθούν κάποιες ακόμα θέσεις για αυτούς που έχουν ακόμη κάποια ενέργεια που πλεονάζει και χρήζει εκτόνωσης.

Θα ήθελα να κλείσω με ένα ανέκδοτο που θεωρώ ότι ταιριάζει με το θέμα.
Κάποια στιγμή ένας τρελός άρχισε να ενοχλεί καθημερινά τον Δντή του τρελοκομείου, ισχυριζόμενος ότι δεν είναι τρελός, μπορεί να το αποδείξει και αν το κάνει θα πρέπει να πάρει απολυτήριο.
Κάποια στιγμή, για να σταματήσει ο τρελός τις ενοχλήσεις του, ο Δντής του λέει:
Άκουσε, για να πάρεις απολυτήριο πρέπει να φτιάξεις χωρίς καμία άλλη βοήθεια από οπουδήποτε, μια πισίνα καταδύσεων Ολυμπιακών προδιαγραφών εκεί στην άκρη στον μαντρότοιχο και να εκπαιδεύσεις όλους τους τρελούς στις καταδυτικές βουτιές.
Φεύγει ο τρελός και σε ένα μήνα έχει τελειώσει. Πάει στο γραφείο του Δντή, τον τραβάει μπροστά στο παράθυρο που έβλεπε στην πισίνα, βγάζει ένα μαντήλι και του λέει. Περιμένουν το σήμα μου για να αρχίσουν την επίδειξη. Πάμε;
Πάμε! του απαντά, και ο τρελός κουνά το μαντήλι. Αμέσως ο πρώτος τρελός ανεβαίνει την σκάλα, προχωρεί στη σανίδα και μετά από μερικές ταλαντώσεις, πηδάει, κάνει τρεις ανάποδες τούμπες και χάνεται στην πισίνα. Ακολουθεί ο δεύτερος τρελός, κάνει κι αυτός τα δικά του, ακολουθεί ο τρίτος και . . . ο Δντής κοντεύει να τρελαθεί.
Κάθεται στο γραφείο του, ο τρελός του βάζει μπροστά του το απολυτήριο που έχει ήδη ετοιμάσει και του δίνει την πένα να υπογράψει. Ο Δντής υπογράφει μουρμουρίζοντας φανταστικό! φανταστικό! και δίνοντάς το στον τρελό, αποτολμά την ερώτηση: Καλά βρε παιδί μου, πώς το κατάφερες, αυτό είναι θαυμάσιο!
Και ο τρελός: Αυτό δεν είναι τίποτα κ. Διευθυντά! Πού να δείτε τι θα γίνει όταν γεμίσει η πισίνα νερό!


Κ. Παπανικολάου
Απόστρατος
ΥΓ . Στην κατάσταση που έχουμε φτάσει πιστεύω ακράδαντα ότι όσα έγιναν και όσα δυστυχώς χειρότερα αναμένονται είναι πέρα και πάνω από τις δυνατότητες της κυβέρνησης να τα διαχειριστεί. Η μόνη ελευθερία που της αφέθηκε και υποχρέωση που της ανατέθηκε είναι να τηρήσει τις ντιρεκτίβες του ΔΝΤ.
Το ΜΟΝΟ που θα μπορούσε να ηρεμήσει την ψυχή μου είναι να βγουν στη σέντρα όλα τα κωλόπαιδα και οι αλήτες που μάσησαν και να δημευτούν οι περιουσίες τους για την δική μου, της γυναίκας τους για την γυναίκα μου, της αδελφής τους για την αδελφή μου, της μάνας τους για την μάνα μου και των παιδιών τους για τα παιδιά μου.
Όποιος το καταφέρει . . .
Διαφορετικά, το μόνο που μένει είναι να επαναστατήσει ο Λαός για να οδηγηθούν στον Καιάδα όλοι όσοι είναι εν ζωή και ευθύνονται για το κατάντημά μας