Πρόσφατα κυκλοφόρησε στην χώρα μας, το βιβλίο του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας κ Αχμέτ Νταβούτογλου, «Στρατηγικό βάθος». Στο βιβλίο αυτό, αναλύονται οι στόχοι της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και καθορίζονται οι αρχές της εθνικής στρατηγικής για την υλοποίηση της.
Σίγουρα πρόκειται για μεγαλεπήβολο σχέδιο αξιοποίησης της σπουδαίας γεωστρατηγικής θέσης της χώρας του, σε συνδυασμό με την αυτοκρατορική κληρονομιά και το Δυτικό προσανατολισμό με σκοπό την αναβάθμιση του ρόλου και της επιρροής της Τουρκίας στο διεθνές στερέωμα.
Κατά πόσον το σχέδιο αυτό είναι ρεαλιστικό και πραγματοποιήσιμο, συνολικά ή εν μέρει, εξαρτάται από τη συλλειτουργία μιας σειράς παραγόντων κυριότεροι των οποίων είναι:
Η ύπαρξη σταθερής πολιτικής βούλησης από την κυβερνώσα ελίτ της Τουρκίας για υλοποίηση του μακροπρόθεσμου σχεδίου.
Ο ευνοϊκός διεθνής συσχετισμός δυνάμεων και ο ρόλος της Τουρκίας σε αυτόν.
Δυναμική πολυδιάστατη διπλωματία.
Ισχυρή στρατιωτική ισχύς.
Αξιόπιστος κρατικός μηχανισμός.
Η μέχρι τώρα προσπάθεια εφαρμογής του σχεδίου αυτού ανέδειξε τις δυνατότητες και τις αδυναμίες της Τουρκίας στο ρόλο της περιφερειακής δύναμης. Ο ανταγωνισμός με το Ισραήλ, οι ισορροπίες με ΗΠΑ και Ρωσία, το παιγνίδι των αγωγών, η πορεία προς την ΕΕ, οι σχέσεις με τον αραβικό κόσμο και Ιράν, αλλά (ας μη το ξεχνάμε) και οι αναπόφευκτες διεργασίες στο εσωτερικό της Τουρκίας, περνάνε από διάφορες φάσεις που σκιαγραφούν τις δυσκολίες και το ρίσκο του εγχειρήματος.
Οι απορρέουσες για την Ελλάδα συνέπειες σύμφωνα με το σχέδιο αυτό αφορούν, συνδιαχείριση του Αιγαίου, χαλαρή συνομοσπονδία δορυφόρο της Τουρκίας στην Κύπρο, σταδιακό εκτουρκισμό της Θράκης, αλλαγή ισορροπιών στα βαλκάνια και δημιουργία του μουσουλμανικού τόξου στα βόρεια σύνορα μας, με μοχλό τις υπάρχουσες μειονότητες στα γειτονικά κράτη.
Εδώ όμως τα πράγματα εξελίσσονται ευνοϊκά για τη Τουρκία. Η κυρίαρχη πολιτική της χώρας μας για αντιμετώπιση της αναθεωρητικής πολιτικής της γείτονος είναι ο κατευνασμός. Υποχωρητική στάση παντού. Αυτό είναι το σχέδιο μας. Αντιδρούμε εκ των υστέρων σε τετελεσμένα γεγονότα. Παθητικά. Χωρίς στρατηγική. Με προχειρότητα.
Και το χειρότερο είναι ότι επενδύουμε πολιτικά και ιδεολογικά το φοβικό μας σύνδρομο. Την ανυπαρξία συγκροτημένης εξωτερικής πολιτικής την έλλειψη εθνικής στρατηγικής τη βαφτίζουμε «στρατηγική ψυχραιμία» και «μέρισμα ειρήνης».
Απέναντι στην πολιτική του «στρατηγικού βάθους» αντιτάσσουμε την πολιτική του στρατηγικού χάους, του πολιτικού κενού και της εθνικής απραξίας. Συνονθύλευμα αλληλοσυγκρουόμενων τακτικισμών, χωρίς στρατηγικό πλαίσιο, αλληλουχία, εσωτερική συνέπεια, συνοχή, οργάνωση, στόχους.
Από τους λεονταρισμούς του πρωθυπουργού την παραμονή των Ιμίων, καταλήγουμε στην υποστολή της σημαίας την επομένη και αργότερα στην αναγνώριση στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Από την αγορά των S-300 για ενίσχυση του ενιαίου αμυντικού δόγματος καταλήξαμε στην αποθήκευση τους. Και ο κατάλογος της εθνικής υποτέλειας δεν έχει τέλος…
Μόνιμη επωδός-δικαιολογία της πολιτικής μας αβελτηρίας και του εθνικού εφησυχασμού είναι οι καλές προθέσεις της Τουρκίας, τα εσωτερικά της προβλήματα και κυρίως το ανέφικτο της πολιτικής του στρατηγικού βάθους, η υπερεκτίμηση από τους «ανησυχούντες» των δυνατοτήτων του εμπνευστού της, η παρανόηση της θεωρίας και των στόχων του κλπ.
Είναι γνωστό ότι, αν ένα πρόσωπο έχει μεγαλεπήβολα σχέδια είναι γραφικό. Αν όμως έχει τη δυνατότητα να τα πραγματοποιήσει, τότε είναι επικίνδυνο. Το ελληνικό κράτος πρέπει να αποφασίσει για τον κ Νταβούτογλου και την στρατηγική του: Γραφικός ή επικίνδυνος;
Έγκαιρα!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου