Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος

Σήμερα συμπληρώνονται 55 χρόνια από τον θάνατο μιας μεγάλης μορφής της Ελλάδας। Του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου. Του ήρωα των Ιωαννίνων, του αρχιτέκτονα του ελληνοϊταλικού πολέμου, του εμπνευστή της ανοικοδόμησης της πατρίδας από τα συντρίμμια του Β' Παγκοσμίου και του εμφυλίου. Του αντιστασιακού και διά τούτου δεσμώτη του Νταχάου. Η ιερή μορφή του ξεχασμένη απ' όλους τους ανάξιους επιγόνους της παράταξης που υπηρέτησε με αφοσίωση και σθένος.






Ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος (9 Δεκεμβρίου 1883 – 4 Οκτωβρίου 1955) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Διετέλεσε Αρχιστράτηγος κατά τον ελληνοϊταλικό και τον εμφύλιο πόλεμο και μετέπειτα Πρωθυπουργός της χώρας.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 9 Δεκεμβρίου 1883 και γονείς του ήταν ο τότε προσωπάρχης του Υπουργείου Στρατιωτικών, αντιστράτηγος Λεωνίδας Παπάγος και η Μαρία το γένος Αβέρωφ, ανηψιά του εθνικού ευεργέτη εκ Μετσόβου Ιωαννίνων Γεωργίου Αβέρωφ.
Ο πατέρας του Λεωνίδας, που είχε γεννηθεί το 1844 στη Σύρο - όπου η οικογένειά του, καταγόμενη από τις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας είχε εγκατασταθεί πριν από το 1821- σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων, εξήλθε ως αξιωματικός του Πυροβολικού και υπηρέτησε σε πολλές θέσεις, μεταξύ των οποίων και Προσωπάρχης στο Υπουργείο Στρατιωτικών μέχρι το 1906, όταν και αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Υποστράτηγου. Πέθανε το 1914.
Ο Αλέξανδρος μετά τις γυμνασιακές του σπουδές εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1901 αλλά την εγκατέλειψε σε ένα χρόνο προκειμένου να ακολουθήσει στρατιωτική εκπαίδευση στο εξωτερικό. Φοίτησε για μία διετία 1902- 1904 στη στρατιωτική σχολή των Βρυξελλών και στην επόμενη διετία στη σχολή Εφαρμογής Ιππικού του Ιπρ.
Το 1906 επέστρεψε στην Ελλάδα και κατετάγη στο στρατό ως Ανθυπίλαρχος (15 Ιουλίου 1906). Το 1910 ορίστηκε υπασπιστής του Υπουργού των Στρατιωτικών και παρέμεινε μέχρι τις παραμονές του Βαλκανικού πολέμου. Το 1911 νυμφεύτηκε τη Μαρία Καλίνσκυ, εγγονή του στρατηγού Τιμολέοντα Βάσσου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Ειρήνη (μετέπειτα σύζυγο Γρυπάρη) και το Λεωνίδα (μέτέπειτα ανώτερο διπλωμάτη). Συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους ως Υπίλαρχος και Διαγγελέας του Αρχιστράτηγου διαδόχου Κωνσταντίνου, έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάληψη των Ιωαννίνων και πολέμησε στη Μακεδονία. Ιδιαίτερα στη μάχη του Μπιζανίου (Φεβρουάριος 1913) προκειμένου να μεταφέρει διαταγή του Κωνσταντίνου διέδραμε έφιππος εχθρικό έδαφος επί 8ωρο. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους επέτυχε σε διαγωνισμό και εισήλθε στο «Σχολείο Ανωτέρων Σπουδών», που είχε δημιουργηθεί από το Γάλλο συνταγματάρχη Μπουσκέ της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής, από το οποίο αποφοίτησε με σειρά επιτυχίας πρώτος. Ακόλουθα υπηρέτησε στο Α’ Σύνταγμα Ιππικού στη Θεσσαλονίκη ως Ίλαρχος και στο Γ' Σώμα Στρατού ως Επιτελής. Το 1916 με το βαθμό του Επίλαρχου υπηρέτησε ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού.
Μετά την επικράτηση του Βενιζέλου το 1917, θεωρούμενος δεδηλωμένος οπαδός του Κωνσταντίνου, η νέα κυβέρνηση τον αποστράτευσε και τον εξόρισε διαδοχικά στα νησιά Ίο, Θήρα, Μήλο και Κρήτη. Η νίκη των κωνσταντινικών δυνάμεων και η επάνοδος του Βασιλιά Κωνσταντίνου το Νοέμβριο του 1920 είχε ως επακόλουθο την ανάκληση του Παπάγου στο στράτευμα και την αναδρομική απόδοση του βαθμού του Αντισυνταγματάρχη. Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία στην αρχή σαν Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού και μετά Μεραρχίας Ιππικού όπου και παρέμεινε μέχρι τη κατάρρευση του Μετώπου τον Αύγουστο του 1922. Μετά την Επανάσταση του 1922 με αρχηγό τον τότε Συνταγματάρχη Νικόλαο Πλαστήρα, τον Οκτώβριο του 1923 τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία.
Επανήλθε για δεύτερη φορά στις τάξεις του στρατού το 1926 επί οικουμενικής κυβέρνησης με το βαθμό του Συνταγματάρχη και ανέλαβε Επιτελής στην Ανώτερη Σχολή Στρατηγικών Σπουδών και στη συνέχεια υπηρέτησε στις ακόλουθες θέσεις:
• 1927- 1931 Διοικητής της Ταξιαρχίας Ιππικού Λάρισας. Το 1930 προάχθηκε σε Υποστράτηγο.
• 1931- 1933 ανέλαβε Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού.
• 1933- 1935 τοποθετήθηκε Επιθεωρητής Ιππικού του Γ.Ε.Σ. και το 1935 ονομάστηκε αναδρομικά Αντιστράτηγος και διοίκησε τα Α΄ και Γ΄ Σώματα Στρατού.
Στο μεταξύ το 1934 δημειουργείται η παραστρατιωτική οργάνωση Δημοκρατική Άμυνα υπό την προεδρία του αντιστράτηγου Α. Παπούλα και με υπαρχηγούς την τριαδρία Στ. Σαράφη, Α. Ζάννα, και Α. Κολιαλέξη. Ανώτερος αρχηγός αυτής αναλαμβάνει ο Ν. Πλαστήρας, ενώ ο Ε. Βενιζέλος γνωρίζει τα σχέδια αυτής για κίνημα και εγκρίνει αυτό προτείνοντας μάλιστα την ηγεσία στον Α. Οθωναίο, που δεν αποδέχτηκε.
Το κίνημα αυτό εκδηλώθηκε στις 1 Μαρτίου 1935 με πλήρη αποτυχία και οι πρωτεργάτες αυτού διέφυγαν στο εξωτερικό ενώ ακολουθεί σειρά καθαιρέσεων στρατιωτικών με τρεις εκτελέσεις ποινών σε θάνατο. Έτσι ακολούθησε μία δικαιολογημένη δυσφορία μερίδας των ενόπλων δυνάμεων, λόγω των συνεχιζομένων και αλλεπάλληλων αναβολών του δημοψηφίσματος προς επάνοδο ή όχι του Βασιλιά, θέμα που είχε υποσχεθεί η ίδια η Κυβέρνηση και θα έδινε τέλος στην επικρατούσα αναταραχή.
Έτσι στις 10 Οκτωβρίου 1935 ο Παπάγος μαζί με τους αρχηγούς υποναύαρχο Οικονόμου και τον αντιπτέραρχο Ρέππα υπέβαλαν έντονο διάβημα - επιστολή στον Πρωθυπουργό Παναγή Τσαλδάρη που είχε αναδειχθεί στις εκλογές του ίδιου χρόνου (9 Ιουνίου του 1935), μαζί με τον Γεώργιο Κονδύλη, για την επίσπευση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος επικαλούμενοι την ανάγκη εξόδου από τη χαοτική κατάσταση της δημόσιας διοίκησης. Αποτέλεσμα της ενέργειας αυτής υπήρξε η παραίτηση της κυβέρνησης Τσαλδάρη και την ανάληψη από την κυβέρνηση που σχημάτισε ο Γεώργιος Κονδύλης, ως αξιωματική αντιπολίτευση, (2ο κόμμα), χωρίς βέβαια να ορκιστεί σε στρατιωτικούς, ορίζοντας υπουργό Στρατιωτικών τον Α. Παπάγο.
Η νέα κυβέρνηση κατήργησε με Ψήφισμα της Συντακτικής Συνέλευσης το καθεστώς της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, ορίζοντας αντιβασιλέα τον πρωθυπουργό Γ. Κονδύλη και επανέφερε το Σύνταγμα του 1911. Προκήρυξε Δημοψήφισμα για την επιβεβαίωση της αλλαγής του πολιτεύματος, το οποίο απέβη υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας και ο Παπάγος ορίστηκε να μεταφέρει το αποτέλεσμα στο Βασιλιά Γεώργιο Β’ στην Αγγλία όπου διέμενε.
Παρέμεινε Υπουργός Στρατιωτικών και στην επακόλουθη υπηρεσιακή κυβέρνηση "γενικής αποδοχής" του Κωνσταντίνου Δεμερτζή αλλά ήρθε σε σύγκρουση με το Βασιλιά λόγω του Συμφώνου Σοφούλη – Σκλάβαινα, που προέβλεπε συνεργασία του Κόμματος των Φιλελευθέρων με το κομμουνιστικό Παλλαϊκό Μέτωπο για το σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης, αποπέμφθηκε και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Ιωάννης Μεταξάς. Μετά την πρωθυπουργοποίηση του Ι. Μεταξά από το Γεώργιο Β’ τοποθετήθηκε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού την 1η Αυγούστου 1936 με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του στρατεύματος κατά το επερχόμενο πραξικόπημα. Παρέμεινε στη θέση αυτή και κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου συμβάλλοντας στην αναδιοργάνωση και τον επανεξοπλισμό του ελληνικού στρατού υπό το πρίσμα του διαφαινόμενου πολέμου.
Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου ανέλαβε Αρχιστράτηγος των δυνάμεων του στρατού ξηράς καταφέρνοντας, παρά τις υλικές αδυναμίες και τον αρχικό αιφνιδιασμό, να οργανώσει την αποτελεσματική άμυνα της χώρας και την απώθηση των Ιταλικών στρατευμάτων στην αλβανική ενδοχώρα. Παρέμεινε στην ηγεσία του στρατεύματος έως τις 23 Απριλίου 1941 οπότε παραιτήθηκε προκειμένου να μη συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις της συνθηκολόγησης μετά τη ναζιστική εισβολή και προέλαση ενώ επέκρινε το στρατηγό Τσολάκογλου για το σχηματισμό δοσιλογικής κυβέρνησης. Σε τηλεγράφημά του μάλιστα στις 21 Απριλίου 1941 προς το Διοικητή Στρατιάς Ηπείρου ανέφερε: «Πληροφοροῦμαι ὅτι ἀντιστράτηγος Τσολάκογλου ἀνέλαβε πρωτοβουλίαν συνθηκολογήσεως. Δὲν κατανοήθη παρὰ πάντων ὅτι ὕψιστα συμφέροντα Πατρίδος ἀπαγορεύουσι τοῦτο. Ἐπικαλοῦμαι πατριωτισμὸν πάντων. Στρατὸς δέον ἀγωνισθῆ μέχρις ἐσχάτου ὁρίου δυνατοτήτων του. Ἀντικαταστήσατε ἀμέσως Τσολάκογλου».
Στη διάρκεια της Κατοχής δημιούργησε μία πατριωτική οργάνωση τη Στρατιωτική Ιεραρχία, όπου συμμετείχαν Έλληνες αξιωματικοί. Η αποκάλυψη της δράσης τους τον Ιούλιο 1943 συνοδεύτηκε από την αποστολή του, μαζί με άλλους τέσσερεις αντιστράτηγους, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία παρέμεινε μέχρι τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1945 και τον Ιούλιο του 1947 του απονεμήθηκε ο βαθμός του Στρατηγού εν αποστρατεία. Αρχικά ο Βασιλιάς Παύλος τον διόρισε Μεγάλο Αυλάρχη και στις 19 Ιανουαρίου του 1949 ανέλαβε τη Γενική Αρχηγία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με στόχο την οριστική επικράτηση του εθνικού στρατού έναντι του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος.
Η επιτυχής έκβαση του εμφυλίου πολέμου για τις εθνικές δυνάμεις οδήγησε τη Βουλή των Ελλήνων να ανακηρύξει με ΝΔ στις 17 Οκτωβρίου του 1949 τον Α. Παπάγο σε Στρατάρχη, τίτλος που απονεμήθηκε για πρώτη φορά σε Έλληνα στρατιωτικό. Το ίστορικό εκείνο ΝΔ είχε ως εξής:
ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
17 Οκτωβρίου 1949
ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ
Τιμής ένεκεν, λόγω των υψίστων υπηρεσιών ας προσήνεγκεν εις την
μαχομένην πατρίδα ο στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος υπό την ανωτάτην
ηγεσίαν του οποίου οι Ένοπλες Δυνάμεις ετίμησαν κατ΄ επανάληψιν τα
ελληνικά όπλα και κατήγαγον περιλάμπρους νίκας, επιτρέπεται όπως δια
Βασιλικού Διατάγματος απονημηθή εις αυτόν το άξίωμα του
ΣΤΡΑΤΑΡΧΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ
Ο Στρατάρχης, πλέον, Παπάγος παρέμεινε επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων συμβάλλοντας στην ίδρυση στις 11 Απριλίου 1950 του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΥΠ.ΕΘ.Α), σε αντικατάσταση των μέχρι τότε υφιστάμενων Υπουργείων Στρατιωτικών, Ναυτικών και Αεροπορίας, και την οργάνωση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας (Γ.Ε.ΕΘ.Α), του οποίου υπήρξε και ο πρώτος αρχηγός.
Οι αποτυχημένες προσπάθειες για σύμπτυξη των βενιζελογενών δυνάμεων προς τη δημιουργία ενός ισχυρού κεντρώου συνασπισμού είχαν οδηγήσει τον αμερικανικό παράγοντα να βλέπει θετικά τη λύση της ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Παπάγο, που πλέον διέθετε ιδιαίτερο ισχυρό γόητρο στην ελληνική κοινωνία. Το εγχείρημα στηριζόταν και από τα μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα της εποχής αλλά αντιμετώπισε τη σθεναρή αντίδραση των Ανακτόρων, που φοβούνταν απώλεια του ελέγχου του στρατεύματος.
Στις 28 Μαΐου 1951 ο Παπάγος υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο εκφράζοντας την πρόθεσή του να πολιτευτεί. Ο Βασιλιάς Παύλος, επικαλούμενος εξαπάτηση του Θρόνου με τη διαβεβαίωση του Στρατάρχη να μην πολιτευτεί, διέταξε τον αρχηγό Γ.Ε.Σ. στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο να συλλάβει τον Παπάγο αλλά η εντολή δεν εκτελέστηκε. Το βράδυ μεταξύ 30 Μαΐου και 31 Μαΐου εκδηλώθηκε το Κίνημα του ΙΔΕΑ από αξιωματικούς που πίστευαν οτι ο Παπάγος αναγκάστηκε να παραιτηθεί της Αρχιστρατηγίας ύστερα από πιέσεις της βασιλικής οικογένειας. Ο Παπάγος παρέμβει το πρωί της 31 Μαΐου και διέταξε του Κινηματίες να εγκαταλείψουν την προσπάθειά τους.
Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 το κόμμα που είχε ιδρύσει στα πρότυπα του Συναγερμού του γαλλικού λαού του Γάλλου Στρατάρχη Ντε Γκωλ, ο "Ελληνικός Συναγερμός" συγκέντρωσε το 36,53%. Οι κεντρώες πολιτικές δυνάμεις σχημάτισαν βραχύβια κυβέρνηση με πρόεδρο το Νικόλαο Πλαστήρα, η οποία μετά την ασθένεια Πλαστήρα και την εκτέλεση Μπελογιάννη κλονίστηκε σοβαρά.
Στις 10 Οκτωβρίου 1952 προκηρύχθηκαν νέες εκλογές για τις 16 Νοεμβρίου με νέο πλειοψηφικό σύστημα. Σε αυτές επικράτησε σαρωτικά ο Παπάγος με ποσοστό 49,22% και 238 κοινοβουλευτικές έδρες. Στις 18 Νοεμβρίου η κυβέρνηση του Στρατάρχη ορκίστηκε ενώπιον του Βασιλιά Παύλου και στις 20 Δεκεμβρίου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Στην εξωτερική πολιτική η νέα κυβέρνηση ευθυγραμμίστηκε με την πολιτική των Η.Π.Α. κατανοώντας την ηγετική τους σημασία μεταξύ των χωρών του «ελευθέρου κόσμου» και τους παραχώρησε το δικαίωμα της δημιουργίας στρατιωτικών βάσεων στο ελληνικό έδαφος. Αυτή την περίοδο κορυφώνεται ο απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων από τη βρετανική αποικιοκρατία με αποτέλεσμα την άμεση εμπλοκή της Ελλάδας στο θέμα, επιδιώκοντας την ένωση αντιμετωπίζοντας όμως και την αντίδραση της ισχυρής συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας. Η ελληνική διπλωματία έδρασε επίσημα με προσφυγή στον Ο.Η.Ε. στις 16 Αυγούστου 1954, ενώ είχε προηγηθεί στις 22 Δεκεμβρίου 1953 συνάντηση του Παπάγου με το Βρετανό Υπουργό Εξωτερικών Άντονυ Ήντεν χωρίς να υπάρξει συμφωνία. Τελικά η υπόθεση της Κύπρου αποφασίστηκε να μη συζητηθεί από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και ως απότοκα της έντασης ανάμεσα σε ελληνοκυπρίους και τουρκοκυπρίους συνέβησαν τα Σεπτεμβριανά έκτροπα εναντίον των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, στα οποία η κυβέρνηση αντέδρασε με χλιαρό τρόπο.
Στο οικονομικό πεδίο απόλυτος κυρίαρχος υπήρξε ο Υπουργός Συντονισμού Σπυρίδων Μαρκεζίνης, ο οποίος με τολμηρές κινήσεις κατάφερε τη μερική ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Στις 9 Απριλίου 1953 η κυβέρνηση, με πρόταση του Μαρκεζίνη, προχώρησε στην υποτίμηση κατά 50% του εθνικού νομίσματος απέναντι στο δολλάριο συνδέοντας με αυτό τον τρόπο την ισοτιμία της δραχμής με τα διεθνή νομίσματα σύμφωνα με την παγκόσμια συνδιάσκεψη του Bretton Woods της 22ης Ιουλίου 1944. Η απόφαση αυτή θεωρείται από τις πλέον επιτυχημένες οικονομικές κινήσεις και συνέβαλε δραστικά στη σταθεροποίηση της εθνικής οικονομίας. Ο Μαρκεζίνης θα έρθει σε ρήξη με το Στρατάρχη εξ αιτίας των εσωτερικών συσχετισμών, που ήθελε να διαμορφώσει ο πρώτος μέσα στην κυβέρνηση και θα παραιτηθεί στις 10 Απριλίου 1954 ιδρύοντας το Κόμμα των Προοδευτικών.
Ο Στρατάρχης Παπάγος πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 1955 μετά από σύντομη ασθένεια, ενώ ήταν ακόμη Πρωθυπουργός. Διάδοχός του στην προεδρία της κυβέρνησης ορίστηκε από το Βασιλιά Παύλο ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μηπως ειχε δικιο ο πλαστηρας που του εδωσε ποδι. απο οτι θυμαμαι απο την ιστορια αποφαση του διοικητη της 8ης μεραρχιας(υπγου κατσιμητρου) ηταν να δωθει η μαχη στο καλπακι. ο παπαγος ειχε δωσει εντολη για συμπτυξη και παραδοση της ηπειρου. ΜΗΝ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ ΚΙΟΛΑΣ.

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς η ιστορία γράφεται απ' τους νικητές και νικητής εδώ ήταν ο Παπάγος με ολόκληρη την αμερική και τις πολυεθνικές της πίσω του.... να τον δαφνοστολίζουν !
Η άλλη πλευρά[με τους αληθινούς στρατηγούς-μαχητές της Αλβανίας να βλέπουν αδύναμοι και εγκλωβισμένοι στα βουνά της,...αυτό που ετοίμαζε ο αρχιστράτηγος τους... στην Αθήνα για τη χώρα μας (...γερμανική κατοχή, ως δραστικού μέσου,...αμερικανικής "σύλληψης", εξάλειψης της Βρετανοκρατίας) και για το μέλλον του(...στρατάρχης, Π/Θ, ως δραστικού μέσου εμπέδωσής της αμερικανοκρατίας σ' αυτή)], είχε ξωμείνει "αγκαλιά" με τη ξεδοντιασμένη Αγγλία που πάσχιζε, "με νύχια και με δόντια", να κρατηθεί στο "βράχο" μας, με έρεισμα της το παλάτι και τους απομείναντες Βενιζελογενείς πολιτικούς, δηλαδή τους πιστούς(στη βασική και απαράβατη Βρετανική "γραμμή" του Ελ. Βενιζέλου)Αγγλόφιλους, που στις αντίξοες νέες συνθήκες Αμερικανοκρατίας,... γίνανε πιστοί και στο θεσμό της βασιλείας !!!
Τη παραδοξότητα αυτή, η επίσημη ιστορία την αντιπαρέρχεται... ως μία απλή "ίωση" στο σύστημα εξουσίας της χώρας μας,...μιας και Αμερικάνοι και Άγγλοι το ίδιο πράγμα είναι, για το πολύ το κόσμο που "δεν ψειρίζει τη μαιμού"...
Η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για βαρειά "πνευμονία" που καταταλαιπώρησε το λαό μας(με συμπτώματα της "ασθένειας" ακόμη και σήμερα- πχ Μητσοτάκης, Σημίτης,... Παπαρήγα, ως κατάλοιπο Φλωράκη, για όσους μπορούν ακόμη να "βλέπουν" ...), για να περάσει απ' το Βρετανικό σύστημα εξουσίας στο Αμερικανικό.....
Η "εκδίκηση" των ηττημένων τότε Βρετανόφιλων επιφυλάσσεται στους καιρούς μας για τα τελευταία ερείσματα των ΗΠΑ και στη χώρα μας...απ' την ΕΕ, όταν και έαν σταθεί κάποτε ως αυτόνομος πολιτικός οργανισμός και "απογαλακτισθεί" από τις ΗΠΑ... και τις πολυεθνικές της !!!
Οι καιροί πάντα έχουν τα γυρίσματα τους....
Με πολύ συμπάθεια και χωρίς φόβο και πάθος.

Ανώνυμος είπε...

Για να μην τρελλαθούμε κιόλας υπενθυμίζω πως ο Κατσιμήτρος καταδικάσθηκε μετά την απελευθέρωση σε 5ετή κάθειρξη γιατί διετέλεσε υπουργός στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου.
Ο δε Πλαστήρας κατηγορήθηκε ότι επεδίωκε την συμμετοχή του ως Πρωθυπουργός σε κατοχική κυβέρνηση, και δικαίως, καθώς ήρθε στο φως της δημοσιότητος επιστολή του που το αποδείκνυε, γεγονός που ούτε ο ίδιος το αρνήθηκε.
Το αν είχε διατάξει ο Παπάγος σύμπτυξη και παράδοση της Ηπείρου άστο καλύτερα φίλε Ανώνυμε 4 Οκτωβρίου 2010 9:09 μ.μ. Υπάρχει μια διαμάχη πάνω σ΄αυτό το θέμα και η κριτική ασκείται συνήθως από αντιπάλους,κυρίως πολιτικούς, του Παπάγου και τα κίνητρά τους είτε είναι καθαρά πολιτικά-ιδεολογικά, είτε κίνητρα προσωπικά από στρατιωτικούς.
Σου συνιστώ να διαβάσεις,αν το βρείς, το πολύ σπάνιο βιβλίο του Επιτελάρχου της VIII Μεραρχίας κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο 1940-41,δηλ.του Επχη του Κατσιμήτρου, Ανχη Χαρίλαου Δρίβα (μετέπειτα Διοικητού Στρατιάς)που λέει μια εντελώς άλλη εκδοχή και ανταπαντά στο βιβλίο του Κατσιμήτρου "Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣΑ" που εκδόθηκε το 1954.Το βιβλίο έχει τίτλο "Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ VIII ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΠΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΛΑΜΑΝ" (Ψεύδη που εχαλκεύθησαν και αλήθειαι που απεκρίβησαν)και εκδόθηκε το 1975, με πλήθος χειρογράφων εγγράφων.
Τώρα αν μερικοί θέλουν να μειώσουν το έργο του Στρατάρχου για το γεγονός ότι ΑΥΤΟΣ ήταν που συνέτριψε τους Κομμουνιστές εντάξει ...πάω πάσο.
Να υπενθυμίσω επίσης ότι ο Στρατάρχης ήταν αυτός που έθεσε θέμα ΕΝΩΣΗΣ της Κύπρου με την Ελλάδα και ότι στη συνομιλία που είχε με τον ΗΝΤΕΝ στην ΑΘήνα,είχε έντονο καυγά,γιατί ο σνόμπ Άγγλος του μιλούσε με την πλάτη γυρισμένη.Αγανακτισμένος ο ΠΑΠΑΓΟΣ σε έντονο ύφος του απήντησε πως όταν θα μιλάει με τον Πρωθυπουργό δεν θα του γυρνάει την πλάτη και αποχώρησε κλείνοντας την πόρτα πίσω του με δύναμη. Η αντίθεση του Παπάγου με τους Άγγλους είχε αρχίσει από το 1940 κατά τη διάρκεια του Πολέμου όταν εξέφρασε τις αντιρρήσεις του για την ελάχιστη βοήθεια που προσέφεραν οι Αγγλοι και τον τρόπο χρησιμοποίησής της.Μάλιστα δε σε συμβούλιο που εκαναν οι ¨Αγγλοι διπλωματες και στρατιωτικοί με τον Τσώρτσιλ επροτάθη να του απονεμηθεί ενα μετάλλιο προκειμένου να τον καλοπιάσουν, για να λάβουν την απάντηση από τον τσώρτσιλ:"Αφήστε είναι φτηνό κόλπο, δεν πιάνει".
Για τις σχέσεις ΠΑΠΑΓΟΥ-ΠΛΑΣΤΗΡΑ θα διαφωνήσω φίλε.Ανεξάρτητα από τις πολιτικές διαφορές υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση,απο τότε,ναι, την Μικρασιατική Εκστρατεία.Να υπενθυμίσω έναν διάλογο στη Βουλή των Ελληνων όπου ο Πλαστήρας επικαλούμενος την δική του ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΤΙΜΗ ζήτησε από τον ΠΑΠΑΓΟ προκειμένου να τηρήσει μία υπόσχεση να δώσει τον λόγο της ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΗΣ,για να λάβει την απάντηση "Έχετε τον λόγο της Στρατιωτικής μου τιμής ΣΤΡΑΤΗΓΕ".Άμα δεν εκτιμάς τον άλλο ζητάς απ΄αυτόν να δώσει τέτοιον λόγο;Δεν νομίζω!
Σίγουρα ο ΠΑΠΑΓΟΣ δεν ήταν τέλειος.Μα αλήθεια ποιός άνθρωπος είναι;Αρκεί τα λάθη του να μην στοιχίζουν στην Πατρίδα.Η προσφορά πάντως στην Πατρίδα είχε θετικό πρόσημο.Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Αν θέλουμε να δούμε δολοπλοκίες, συμφωνίες με Αμερικανούς κλπ εντάξει.Πιστεύω πως ο Παπάγος αηδιασμένος από τις Αγγλικές δολοπλοκίες για την Κύπρο-και όχι μόνο-και διαβλέποντας την μεταπολεμική αδυναμία της Αγγλίας εστράφη στην νέα μεγάλη υπερδύναμη, τις ΗΠΑ, εκτιμώντας πως έτσι η ΕΛΛΑΣ κάτι έχει να κερδίσει,προκαλώντας την μήνιν των Εγγλέζων που με ποικίλους τρόπους συνεχώς τον διέβαλαν και τον λασπολογούσαν.

Ανώνυμος είπε...

Σε συνέχεια του προηγουμένου παραθέτων ενδεικτικά σχετική βιβλιογραφία:
Για τις σχέσεις Πλαστήρα-Παπάγου γίνεται αναφορά στο βιβλίο- ύμνος για τον Νικόλαο Πλαστήρα του Κώστα Χατζηαντωνίου «Νικόλαος Πλαστήρας, Ιστορική βιογραφία» , Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ
Για τις σχέσεις του Στρατάρχου με τους Άγγλους και το βρώμικο πόλεμο που εξαπέλυσαν εναντίον του, διαβάστε περισσότερα στο βιβλίο του Γεώργιου Α.Λεονταρίτη
«Ο Παπάγος το στέμμα και οι Αγγλοι»,
που εκδόθηκε το 2003 από τις εκδόσεις Προσκήνιο
Μία μικρή περίληψη:
Η απόφαση του Στρατάρχου Αλέξανδρου Παπάγου, το 1951, να κατέλθει στον πολιτικό στίβο, προκάλεσε αναταραχή και πανικό στους πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους της χώρας.
Γιατί;
Το περίεργο όμως είναι ότι οι έντονες αντιδράσεις για την κάθοδό του στην πολιτική δεν προήλθαν από τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά κυρίως μέσα από τον δικό του ιδεολογικό χώρο! Ανάκτορα, πολιτικοί και στρατιωτικοί παράγοντες θορυβήθηκαν και προσπάθησαν με κάθε μέσο να τον εμποδίσουν.
Γιατί;
Ο ξένος παράγων και συγκεκριμένα η Μεγάλη Βρετανία, μπροστά σ' αυτό το πολιτικό γεγονός, παρουσίασε μια ζωηρή δραστηριότητα. Εμφανώς, αλλά και παρασκηνιακώς, οι αγγλικές υπηρεσίες επεχείρησαν να διασπάσουν το κόμμα του και να τον υπονομεύσουν.
Γιατί;
Μέσα από συνεχείς ίντριγγες, ο Αλέξανδρος Παπάγος, θερμός πατριώτης, αγωνιζόταν, κάτω από μεγάλες αντιξοότητες, να ανακινήσει το θέμα της αυτοδιαθέσεως του Κυπριακού Ελληνισμού, σε μια περίοδο που κάτι τέτοιο φαινόταν ακατόρθωτο. Η Βρετανία αντέδρασε. Η σύγκρουση του Στρατάρχου με τους Βρετανούς επισήμους πήρε οξύτατη μορφή. Ως πού έφθασαν οι σκοτεινές δολοπλοκίες των ξένων;
Στην πιο κρίσιμη φάση του Κυπριακού, ο Παπάγος άρχισε να παρουσιάζει τα συμπτώματα μια μυστηριώδους ασθένειας και ο οργανισμός του, αργά αλλά σταθερά, εξασθενούσε. Γιατί δεν έγινε ποτέ γνωστή η αιτία της αρρώστιας του που τον έστειλε στον τάφο;

Ανώνυμος είπε...

'Ηταν το βρετανικό "κρύο πιάτο" για τους νέους αφέντες(ΗΠΑ) πούστειλαν, πριν 13 χρόνια το Μεταξά ....στους χλοερούς τόπους, όταν ο "πατριώτης" αυτός, κατά παράβαση Ελληνο βρετανικής άτυπης συμφωνίας και κατ' εντολή των αμερικανών αφεντικών του, έφερε το Κυπριακό στον ΟΗΕ ! Είχε αρχίσει ξέρεις, η περίοδος ξηλώματος και των τελευταίων βρετανικών και γαλλικών προτεκτοράτων και οι αμερικανοί είχαν για τη κάθε περίπτωση τους "ανθρώπους" τους.....και τις γνωστές "επαναστατικές" μεθόδους τους !!!

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε 8 Οκτωβρίου 2010 12:25 π.μ..Η άποψη αυτή έχει εκφρασθεί και κατά το παρελθόν.Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον αείμνηστο Νίκο Βεργίδη που ισχυρίζετο πως το Κυπριακό το προκάλεσαν οι Αμερικάνοι για να πλήξουν την Βρεττανική Αυτοκρατορία.
Είναι μία άποψη που μπορεί να έχει κάποια βάση ή καλύτερα ακούγεται σαν λογική,αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που συμμετείχαν στον αγώνα της ΕΟΚΑ ήταν πράκτορες των ΗΠΑ.Ή ακόμη ότι ο Παπάγος ήταν πράκτορας των Αμερικανών.Τι ανάγκη έχει ένας ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ νικητής το '40 και το '49 για ναναι πράκτορας;Δόξα; Την είχε.Κύρος; Όλος ο Στρατός καθόταν "Σούζα" μπροστά του και τον αποδεχόταν(μην συγκρίνουμε τις μετέπειτα στρατ.ηγεσίες για κύρος και αποδοχή από τις Ε.Δ. γιατί θα γελάσει κάθε πικραμένος.Την πρόσφατη έρευνα για το τι πιστεύουν τα στελέχη των ΕΔ για την ηγεσία τους την έχετε διαβάσει πιστεύω).
Δεν αποδεικνύεται από πουθενά ότι ο ΠΑΠΑΓΟΣ ήταν ενεργούμενο των Αμερικανών.Το αν επιχείρησε να εκμεταλλευθεί την ισχύ των Αμερικανών προς ικανοποίηση των Ελληνικών δικαίων ούτε κακό είναι ούτε κατακριτέο.
Και ο σωστός ηγέτης πρέπει να εκμεταλλεύεται τις συγκυρίες, να συνάπτει τις απαραίτητες συμμαχίες προκειμένου να υπερασπίσει τα συμφέροντα του Έθνους του και του λαού του.
Και φυσικά οι Αμερικανοί δεν βοήθησαν την Ελλάδα για την ψυχή της μάννας τους.Τα συμφέροντά τους προωθούσαν κάνοντας οικονομική διείσδυση στην Ελλάδα, δημιουργώντας νέα οικονομικά τζάκια, ελεγχόμενα απ΄αυτούς και εγκαθιστώντας την νεά μεταπολεμική τάξη πραγμάτων στον τόπο μας.
Αυτοί καλά έκαναν για την Πατρίδα τους (ή αν θέλεις για τις βιομηχανίες τους).
Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς.Εμείς (η άρχουσα τάξη δηλ.)προστρέχουμε πρόθυμα υποκλινόμενοι στην υπερδύναμη κοιτώντας μόνο το ατομικό μας συμφέρον και τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και μη λαμβάνοντας υπόψη το συμφέρον της Πατρίδος. Γι΄αυτό είμαστε άξιοι της μοίρας μας.


"...Χρειάζεται μόνο ένα απλό βλέμμα στο χάρτη για να αντιληφθεί κανείς ότι η επιβίωση και η ακεραιότητα του ελληνικού Έθνους έχουν μεγάλη αξία για πολύ ευρύτερης σημασίας θέσεις..."
(Από τη διακήρυξη του Προέδρου H. Truman στη Βουλή -δόγμα Truman- της 12ης Μαρτίου 1947).
Αυτά τα είπε ο Truman ξεκάθαρα.Δεν έκρυψε τίποτε.
Όμως καμιά φορά όταν βρίσκεσαι σε πολύ δύσκολη θέση,όταν δεν έχεις να περιμένεις τίποτε από πουθενά,δεν έχεις άλλη επιλογή.Η πρόσδεση της Ελλάδος στο άρμα των ΗΠΑ ήταν περίπου αναπόφευκτη(βοηθούντων και των αγαπητών μας Κομμουνιστών που προκαλώντας έναν άσκοπο εμφύλιο,καταστρέφοντας την όποια υποδομή είχε απομείνει, έσπρωξαν την χώρα στην αγκαλιά των ΗΠΑ.Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως δεν ήταν και αυτό τυχαίο, αλλά επρόκειτο για συμπαιγνία Στάλιν-ΗΠΑ προκειμένου να εγκαθιδρυθει γρηγορότερα η νέα τάξη πραγμάτων, χωρίς την "φτωχή" πλέον Βρεττανία στη μέση).
Παρακαλώ εδώ να μην θεωρηθεί σαν υποστήριξη του μνημονίου του ΔΝΤ αν και οι αναλογίες είναι εμφανείς.
Πάντως η αμερικανική βοήθεια "έσωσε"(;) την Ελλάδα άσχετα αν τα περισσότερα φαγώθηκαν από τα γνωστά λαμογιοτζάκια. Και όπως επισημαίνει Ο Νίκος Νικολάου στην Καθημερινή(29-3-2008):"Η μεγάλη πλειοψηφία, όμως, των μεταπολεμικών βιομηχάνων ανδρώθηκε λεηλατώντας τα κεφάλαια της αμερικανικής βοήθειας (Δόγμα Truman - Σχέδιο Marshall) εν συνεχεία «φέσωσε» τις κρατικές τράπεζες στη δεκαετία του ’60 με τις λεγόμενες παγωμένες πιστώσεις, για να καταλήξει στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 στα κουφάρια των προβληματικών που τη χρεωκοπία τους πλήρωσε ο Ελληνας φορολογούμενος, ενώ οι ιδιοκτήτες τους πάμπλουτοι κυκλοφορούν ανέμελοι μεταξύ Αθηνών και Ζυρίχης"
Την ίδια άποψη έχει και ο Γ.Μίρκος, Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης 1993-1996 στο βιβλίο του
"Τό δόγμα Truman και το σχέδιο Marshall στην Ελλάδα"Εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη το 2004 με πρόλογο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν ξέρω αν υπήρξαμε πραγματικά ανεξάρτητη χώρα ποτέ.Ξέρω όμως πως όσοι ηγέτες μας επιχείρησαν να "ξεφύγουν", είχαν άδοξο τέλος, π.χ Καπιδίστριας,Μεταξάς(;), Παπάγος(;)

Ανώνυμος είπε...

Ξέρεις, το άν αποδεικνύεται ότι ο Παπάγος σου ήταν ενεργούμενο ή όχι των Αμερικανών, βγαίνει από μόνο του...και μη ψάχνεις άδικα τα ίχνη του "δολοφόνου" γιατί τόσες υπηρεσίες στη διάθεση του τα σβήνουν...αν κι αν ψάξεις καλά κάτι θάβρεις...Δεν γίνεται κανείς αρχιστράτηγος σε ένα "προτεκτοράτο" σαν την Ελλάδα, γιατί τον διάλεξε ο Θεός στους ουρανούς αλλά σαφώς γιατί τον διάλεξε ο επί της γης "θεός"...κι αυτός τότε ήταν ο Αμερικάνος με πολιτικό του εκπρόσωπο στο Ελλάντα το Σοφούλη !
Πάντως με εξέπληξες που διάβασες Βεργίδη και παραμένεις ακλόνητος στις πεποιθήσεις σου....Καλό πάντως είναι κάποια στιγμή να ανατρέξεις και στη βιβλιογραφία του(ξένη κυρίως) για να εμπεδώσεις το μάθημα περι ξενοκρατίας και τις μεθόδους της(επιλογές ηγεσιών) και τα ξαναλέμε...

Ανώνυμος είπε...

Και για "καπάκι" συνεχίζω, ότι αυτοί οι "ύμνοι"... για το πρόσωπο απ' τα Παπαγικά...παπαγαλάκια(κοίτα σύμπτωση οι λέξεις...)μέχρι σήμερα...., απλά αποκαλύπτουν ότι η αμερικανοκρατία ζει και βασιλεύει ακόμη στο Ελλάντα!!!
Όσο για την αντικειμενικότητα τους,...ε, τι να πει κανείς...
Στο μεν Αλβανικό μείναμε με τις "οδηγίες του Αρχιστρατήγου"... όπως λέμε οδηγίες προς ναυτηλομένους, που δεν αντέχουν σε ουσιώδη κριτική (Χωρίς πρόβλεψη στρατηγικής αναδιάταξης για κάτι που υποτίθεται περίμενε...), τη φοβερή δγη προς Μπακόπουλο(Δκτη ΤΣΑΜ) της 8ης Απρ.'41,"μάχη μέχρι εσχάτων και σε αδύναμία... παράδοση των όπλων επί τόπου!!!) την "εκπληκτικής" τακτικής και στρατηγικής σύλληψης δγη... της προηγουμένης-7Απριλίου-... για αντεπίθεση στο κέντρο της ιταλικής διάταξης, εν μέσω Γερμανικής "θυέλλης" και τέλος, σαν "κερασάκι στη τούρτα",... τη σύσταση προς τον σκληρά μαχόμενο σε αγώνα επιβράδυνσης, Βρετανό δκτη Ουίλσων, κάπου στη Λαμία, όταν αυτός ο ξένος ζήτησε τη συνδρομή του "αρχιστρατήγου" με όποιες δυνάμεις,..."να τα μαζεύει και να φεύγει το συντομώτερο" Την ίδια ώρα, με πρόσχημα τη διακοπή των επικοινωνιών που όφειλε να αποκαταστήσει...και το άφησε, άφηνε και τους υφισταμένους του στο Αλβανικό μέτωπο, τρελαμένους χωρίς ουσιαστικές οδηγίες, παρά "γατζωμένους" στην εύηχα "πατριωτική" προτροπή του "μάχη μέχρι εσχάτων"!!!! (για σκέψου για λίγο τον εαυτό σου στη θέση τους...) Και τέλος, δεν ακολούθησε στη Κρήτη(γιατί άραγε...το έψαξες;), για συνέχιση του αγώνα, ως όφειλε... και που ζήταγε, "σώνει και καλά"!!!
Εάν όλα αυτά δεν σου λένε τίποτε, ως στρατιωτικό, τότε μάλλον χρειάζεσαι φροντιστήριο....
Όσο για τον "θρίαμβο"του το '49, ε, εκεί γελάνε και οι πικραμένοι, 200.000 πάνοπλοι με απόλυτο έλεγχο στον αέρα... εναντίον 17500 σε ελεηνή κατάσταση "κατσαπλιάδων" !!! Ρε μεγάλε είναι ντροπή να επαίρεσε για ένα τέτοιο... "άθλο" και κυρίως δεν είναι αντρίκιο !!!

Ανώνυμος είπε...

Και κάτι ακόμη Το '35, με την επάνοδο του Γεωργίου Β,...μέσω Κονδύλη, ο "τύπος" έσπευσε να ταχτεί στο πλευρό του επανακάμψαντος,...ως γνήσιος βασιλικός και αριστοκρατικός γόνος, ...μη ξεράσω (Για να θυμιθούμε... το "μάχιμο" παρελθόν του "μπαρουτοκαπνισμένου" αυτού αριστοκράτη...)Ο Γεώργιος "μάσησε"... το αριστοκρατικό παρελθόν και κάποια στιγμή ξύπνησε μαζί με το Μεταξά απ' το αμερικάνικο...παρόν του "κυρίου", που εντάθηκε μετά τη θανατηφόρα επίσκεψη "ενθάρυνσής"του, του Σχη Ντόνοβαν,στις αρχές του '41, δντή της τότε CIA των HΠΑ. Την "εντολή" πρόσκλησης των βρετανικών ενισχύσεων την έδωσε καταρχην ο "καλός" μας αμερικάνος στο Μεταξά, που είπε το δεύτερο ΟΧΙ(γνωρίζοντας προφανώς ότι κάτι τέτοιο σήμαινε αυτόματη εισβολή των Γερμανών)...και πήγε στα "θυμαράκια" ο φουκαράς, "πιστός" τοις Εγγλάζων "ρήμασι", αφήνοντας το Γεώργιο μόνο του με τον "αμερικανογυρισμένο" Παπάγο απέναντί του, αλλά ενισχύμένο τώρα με τον "ομοιδεάτη" του, τραπεζίτη Κορυζή, που επέβαλαν(ΗΠΑ)ως ΠΘ,...ξέρετε εκείνο που αυτοκτόνησε...με δύο σφαίρες(!!!), μετά τη δριμύα αποπομπή του απ' το Γεώργιο, για την συμβολή του στη ολοκλήρωση της διάλυσης(χάος) του υποχωρούντος στρατού μας!
Αλήθεια, αυτές τις "στροφές" που επικροτείς(ξέρεις ποιος) ως αναγκαίες... για το Παπαγικό καλό του τόπου τότε, σήμερα όταν γίνονται κατά σύστημα απ' τους στρ.ηγέτες της χώρας μας,κάτι δηλαδή σαν "νηπιοβαπτισμοί" από ΝΔ σε ΠΑΣΟΚ κατά βάση,...για το καλό του στρατεύματος,πως τους κρίνεις; Λοιπόν η κοροιδία κάποτε πρέπει να τελειώνει! Ο λαός μας(ένστολος ή μη)γνωρίζει πια απ' τη καταγραμμένη στη πέτσα του δραματική του εμπειρία, που είναι το σωστό και που το λάθος και περιμένει στη γωνία...
Οι διάφοροι "κοντηλοφόροι" της "διανόησης", ξέρετε αυτοί που δουλειά τους είναι το κουκούλωμα, καλό (γι'αυτούς)ας κάτσουν στην άκρη και να ψάξουν για άλλη δουλειά γιατί αυτούς πρώτα ο λαός θα πάρει με τις πέτρες.....

Ανώνυμος είπε...

Και κάτι ακόμη Το '35, με την επάνοδο του Γεωργίου Β,...μέσω Κονδύλη, ο "τύπος" έσπευσε να ταχτεί στο πλευρό του επανακάμψαντος,...ως γνήσιος βασιλικός και αριστοκρατικός γόνος, ...μη ξεράσω (Για να θυμιθούμε... το "μάχιμο" παρελθόν του "μπαρουτοκαπνισμένου" αυτού αριστοκράτη...)Ο Γεώργιος "μάσησε"... το αριστοκρατικό παρελθόν και κάποια στιγμή ξύπνησε μαζί με το Μεταξά απ' το αμερικάνικο...παρόν του "κυρίου", που εντάθηκε μετά τη θανατηφόρα επίσκεψη "ενθάρυνσής"του, του Σχη Ντόνοβαν,στις αρχές του '41, δντή της τότε CIA των HΠΑ. Την "εντολή" πρόσκλησης των βρετανικών ενισχύσεων την έδωσε καταρχην ο "καλός" μας αμερικάνος στο Μεταξά, που είπε το δεύτερο ΟΧΙ(γνωρίζοντας προφανώς ότι κάτι τέτοιο σήμαινε αυτόματη εισβολή των Γερμανών)...και πήγε στα "θυμαράκια" ο φουκαράς, "πιστός" τοις Εγγλάζων "ρήμασι", αφήνοντας το Γεώργιο μόνο του με τον "αμερικανογυρισμένο" Παπάγο απέναντί του, αλλά ενισχύμένο τώρα με τον "ομοιδεάτη" του, τραπεζίτη Κορυζή, που επέβαλαν(ΗΠΑ)ως ΠΘ,...ξέρετε εκείνο που αυτοκτόνησε...με δύο σφαίρες(!!!), μετά τη δριμύα αποπομπή του απ' το Γεώργιο, για την συμβολή του στη ολοκλήρωση της διάλυσης(χάος) του υποχωρούντος στρατού μας!
Αλήθεια, αυτές τις "στροφές" που επικροτείς(ξέρεις ποιος) ως αναγκαίες... για το Παπαγικό καλό του τόπου τότε, σήμερα όταν γίνονται κατά σύστημα απ' τους στρ.ηγέτες της χώρας μας,κάτι δηλαδή σαν "νηπιοβαπτισμοί" από ΝΔ σε ΠΑΣΟΚ κατά βάση,...για το καλό του στρατεύματος,πως τους κρίνεις; Λοιπόν η κοροιδία κάποτε πρέπει να τελειώνει! Ο λαός μας(ένστολος ή μη)γνωρίζει πια απ' τη καταγραμμένη στη πέτσα του δραματική του εμπειρία, που είναι το σωστό και που το λάθος και περιμένει στη γωνία...
Οι διάφοροι "κοντηλοφόροι" της "διανόησης", ξέρετε αυτοί που δουλειά τους είναι το κουκούλωμα, καλό (γι'αυτούς)ας κάτσουν στην άκρη και να ψάξουν για άλλη δουλειά γιατί αυτούς πρώτα ο λαός θα πάρει με τις πέτρες.....