ΕΘΝΙΚΗ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑ

Παραβιάσεις, παραβάσεις, πιέσεις, κατοχή στην Κύπρο, απαίτηση για αποστρατικοποίηση νησιών, αμφισβήτηση κυριότητας βραχονησίδων, κάζους μπελι.. Τι άλλο;

Λέγοντας αναγκαιότητα, εννοούμε αυτό που με δεδομένες τις συνθήκες θα πρέπει να συμβεί οπωσδήποτε.
Ειδικότερα στην περίπτωση μας, «ιστορική αναγκαιότητα», είναι το επιβεβλημένο αποτέλεσμα συγκεκριμένων ιστορικών προϋποθέσεων.
Και τέτοιες χαρακτηρίζονται η υπάρχουσα διεθνής συγκυρία, ο συσχετισμός στρατιωτικών δυνάμεων, η οικονομική ισχύς, η πολιτική βούληση κλπ.
Είναι γνωστό ότι τα κράτη, σε αντίθεση με τους λαούς, δεν έχουν ευαισθησίες, προτιμήσεις, φιλίες, αναστολές.
Δεν έχουν αισθήματα ή ηθική.
Δεν είναι καλά ή κακά, με ηθικά κριτήρια.
Έχουν μόνο συμφέροντα.
Πολιτικά, στρατηγικά, οικονομικά, εθνικά…
Υπάγονται ή διαμορφώνουν το διεθνές δίκαιο, ανάλογα με την στρατιωτική, πολιτική ή οικονομική τους ισχύ.
Οργανώνουν το διεθνές ή το εγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον, μέχρι το σημείο που τους επιτρέπει η δική τους δύναμη ή τους περιορίζει η ισχύς των άλλων.
Υπογράφουν ή διαλύουν συμφωνίες και συνθήκες, συγκροτούν ή διασπούν συμμαχίες, ανάλογα με τη διεθνή κατάσταση και τα παραγόμενα οφέλη.
Οι «καλές σχέσεις» μεταξύ δύο κρατών λοιπόν έχουν νόημα και πρακτικό αποτέλεσμα μόνο αν το επιθυμούν και τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη.
Με απόλυτο κριτήριο την συνολική αξιολόγηση των συμφερόντων τους.
Αν συμπίπτουν τα συμφέροντα τους.
Αν και οι δύο τα αντιλαμβάνονται και τα ερμηνεύουν με τον ίδιο τρόπο.
Αν δεν συγκρούονται…
Αν δεν είναι ανταγωνιστικά….
Αλλιώς μιλάμε για ευχολόγια.
Στην περίπτωση μας λοιπόν τα συμφέροντα των γειτόνων και ο τρόπος που αυτοί τα εννοούν, μας είναι γνωστά με τον πλέον επίσημο και χειροπιαστό τρόπο:
Θεωρητικά περιγράφονται λεπτομερώς, στο σύγγραμμα «Στρατηγικό βάθος» του υπουργού εξωτερικών και διακηρύσσονται παντού και προς όλους, με την αλαζονεία ηγέτη υπερδύναμης, από τον κ Ερντογάν.
Πρακτικά τα ζούμε καθημερινά, με προκλήσεις, επίδειξη ισχύος, παραβιάσεις, παραβάσεις, πιέσεις, κατοχή στην Κύπρο, απαίτηση για αποστρατικοποίηση νησιών, αμφισβήτηση κυριότητας βραχονησίδων, κάζους μπελι κλπ.
Αυτά είναι αναμφισβήτητα δεδομένα.
Το διαπιστώνουμε όλοι στο Αιγαίο, τη Θράκη, την Κύπρο, επί σειρά ετών!
Και συμπυκνώνονται στην αναθεωρητική πολιτική απέναντι στο Status quo με στόχο την γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας, την συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Αιγαίου και τη δημιουργία σε πρώτη φάση, οργανωμένης, ελεγχόμενης, εθνικής μειονότητας στη Θράκη, με στόχο μελλοντική πολλαπλή αξιοποίηση της.
Η αποδοχή, από μέρους μας των παραπάνω, είναι απαραίτητη προϋπόθεση, για «καλές σχέσεις» με την γείτονα.
Εκ των ων ουκ άνευ.
Έτσι εννοεί η Τουρκία την καλή γειτονία μαζί μας.
Μας το λέει σε όλους τους τόνους και μας το υποδεικνύει με όλους τους τρόπους.
Αν λοιπόν η επιδίωξη από την Ελλάδα, «καλών σχέσεων» με τους όρους αυτούς, είναι «ιστορική αναγκαιότητα», τότε αυτό είναι ομολογία αδυναμίας.
Στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής, εθνικής, κοινωνικής, υποχώρησης.
Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει για αυτά ευθύνεται ο … ΑΓΕΣ.
Επειδή κάνει εκτίμηση της κατάστασης.
Η ευθύνη είναι κυρίως πολιτική.
Αυτών που χαράζουν την εθνική στρατηγική!
Των δύο κομμάτων εξουσίας.
Φυσικά κανένας δεν επιδιώκει τον πόλεμο!
Αλλά είναι άλλο η αποτροπή του…
Με διατήρηση ισορροπίας ισχύος!
Και άλλο η αποφυγή του…
Με εθνική μειοδοσία!