Γιατί δεν αντιδρούμε

Ο φορέας της ανατροπής δεν πρέπει να προέρχεται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα ή και από πρόσωπα που στέκουν σε απόσταση ασφαλείας από τα προβλήματα του έθνους και που το σύστημα με τα δικά του κριτήρια τα έχει αναδείξει σε προσωπικότητες, αλλά από γνήσιους ανθρώπους, που μπορεί να είναι και επιφανείς και που συμμετέχουν στον αγώνα και τις αντιξοότητες της καθημερινής προσπάθειας για την επιτυχία του.

Σε προηγούμενο άρθρο έχει αναφερθεί ότι για να επιτύχουμε την ανατροπή του

διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και την αναδόμηση της Ελλάδος χρειάζεται

σχέδιο που να συσπειρώνει όλες τις εθνικές μας δυνάμεις. Όποιος αγωνιά για

το μέλλον της χώρας και παρακολουθεί τις προσπάθειες για το σκοπό αυτό

γνωρίζει ότι προτείνονται μερικά κοινά σημεία αναφοράς που παρά ταύτα

φαίνονται αποσπασματικά.

Υπάρχουν πολλά επίπεδα δυσκολίας ή και ασυμφωνίας που μπορούν να συνοψισθούν

στα ακόλουθα ερωτήματα.

Πως αντιλαμβανόμαστε την κρίση;

Γιατί φθάσαμε έως εδώ;
Πως θα επανορθώσουμε;

Για τα δύο πρώτα ερωτήματα έχουν γίνει πολλές αναλύσεις με ισάριθμες απόψεις

οι οποίες δυσκολεύουν την απάντηση στο τρίτο που είναι και το ενεργό

ζητούμενο. Αν και για διαφορετικούς λόγους όλοι συμφωνούμε ότι η παρούσα

κατάσταση πρέπει να ανατραπεί δεν συμφωνούμε πλήρως για το τι θα την

διαδεχθεί και δεν έχουμε ιδέα για το ποιος θα είναι ο φορέας της ανατροπής,

πολύ δε περισσότερο για το πώς θα γίνει η ανατροπή έτσι ώστε να διαφυλάξει

την κοινωνική συνοχή και κυρίως να μην καπελωθεί και τελικά δεν πετύχει τους

στόχους της.

Σαν παράδειγμα καπελώματος των αγώνων του λαού μας αναφέρεται η επανάσταση

του 1821 που όλοι δέχονται ότι παρέμεινε ημιτελής, μιας και οι μεγάλες

δυνάμεις καθόρισαν το πολίτευμα του νέου Ελληνικού κράτους έτσι ώστε

ουσιαστικά να εξαρτάται από αυτές, ενώ οι πραγματικοί αγωνιστές

παραμερίστηκαν και κακοποιήθηκαν όπως ο Κολοκοτρώνης ή και δολοφονήθηκαν

όπως ο Καποδίστριας.

Τα κύρια σημεία που όλοι συμφωνούμε ότι ευθύνονται για την κρίση είναι:

Tο οικονομικό, που αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα, την μείωση της

παραγωγικότητας και το υπέρογκο χρέος.

Η λαϊκίστικη και διεφθαρμένη πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ

και της ΝΔ, καθώς και η ανεύθυνη στάση της Αριστεράς.

Το κομματικό πολιτικό σύστημα που δεν εξασφαλίζει την ανεξάρτητη

λειτουργία της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας και

η ανάγκη αλλαγής του σε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα.

Η αντισυνταγματική υπογραφή της δανειακής σύμβασης, που η αποδοχή

της απαιτούσε τα 2/3 της παρούσης Βουλής και θέτει σε ενέχυρο την εθνική

κυριαρχία.

Η άδικη οικονομική επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων και της

εργατικής τάξης για τοκογλυφία έναντι δανείων που συνήφθησαν για τη

διατήρηση της φαυλοκρατίας στην εξουσία και

Η έλλειψη παιδείας, η παρακμή και ο αμοραλισμός που χαρακτηρίζουν

την κοινωνία μας

Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν και για τα οποία υπάρχει συμφωνία είναι:

Η απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του υπάρχοντος πολιτικού

συστήματος.

Η τιμωρία των ενόχων, με βάση τις αρχές του δικαίου και

Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους και των σχέσεων μας με την Ε.Ε. και

το παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Τα σημεία που διαφωνούμε και εμποδίζουν την συσπείρωση σε μία οργανωμένη

αντίδραση κατά της διαφθοράς και της ξένης κατοχής που μας επέβαλαν, μπορούν

να συνοψισθούν στα ακόλουθα.

Ο τρόπος που θα επιτευχθεί η ανατροπή

Το πολιτικό σύστημα που πρέπει να διαδεχθεί την υπάρχουσα

κομματοκρατία και να εξασφαλίσει την δημοκρατικότερη συμμετοχή των πολιτών

στη διακυβέρνηση.

Η αντίληψη περί Ελληνικού έθνους και ο ρόλος του στη σύγχρονη

κοινωνία που θα καθορίσει σε ποίους πολίτες θα απευθύνεται η αλλαγή.

Η απάντηση στα ανωτέρω θέματα θα επιτρέψει τη δημιουργία και την ανάδειξη

του φορέα που θα πραγματοποιήσει τη συσπείρωση και θα υποδείξει τον τρόπο

που θα πετύχει την αλλαγή έτσι ώστε να εξασφαλίζει την κοινωνική συνοχή και

την εθνική μας ασφάλεια έναντι ξένων επιβουλέων. Ο καθένας μπορεί να έχει τη

δική του γνώμη αλλά θα ήθελα να παρουσιάσω τις προσωπικές μου απόψεις για τα

θέματα αυτά που η πρόταση για την επίλυση τους μπορεί εν συντομία να

ονομασθεί ως κίνημα .

Καταρχήν, εφόσον όλοι συμφωνούμε ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα πρέπει

να ανατραπεί, είναι προφανές ότι η ανατροπή δεν μπορεί να προέλθει μέσα από

αυτό και προϋποθέτει μία ουσιαστική συμμετοχή του λαού. Μία τέτοια πράξη θα

θέσει σε κίνδυνο τα συμφέροντα των λοιμικών της εξουσίας και του κόπου του

Ελληνικού λαού και θα προκαλέσει την αντίδραση της υπάρχουσας φαυλοκρατίας

κυρίως δε των ξένων συμφερόντων που αυτή εξυπηρετεί. Ως εκ τούτου το κίνημα

θα πρέπει να εξασφαλίσει αφενός την ασφάλεια των πολιτών και αφετέρου την

ακεραιότητα της χώρας πράγμα που απαιτεί τη συμμετοχή και την εγρήγορση των

Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας που έχουν εθνικό

φρόνημα. Δυστυχώς η εμπειρία της χούντας έχει δημιουργήσει πρόβλημα και έχει

γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη φαυλοκρατία της μεταπολίτευσης που

έχει ψυχράνει τις σχέσεις του στρατού με το λαό αλλά είναι ανάγκη αυτό να

ξεπεραστεί διότι μόνο η συνεργασία λαού και στρατού μπορεί να εγγυηθεί την

επιτυχία του κινήματος.

Σχετικά με το πολίτευμα που θα προκύψει από τη δημιουργία του νέου

καταστατικού χάρτη εκτός του ότι θα πρέπει να εξασφαλίζει την πραγματική

δημοκρατία, την αποτροπή των φαινομένων της κομματοκρατίας και τη διαιώνιση

της φαυλοκρατίας θα πρέπει να θωρακίσει την ανεξαρτησία των εξουσιών δηλαδή,

της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής που σήμερα ελέγχονται

από τον πρωθυπουργό και έχει χαθεί κάθε έννοια ελεγκτικών μηχανισμών.

Επιπλέον το νέο πολίτευμα θα πρέπει να έχει σαφή οικονομικό προσανατολισμό

και να διακρίνει εάν ο φορέας δημιουργικής δραστηριότητας θα είναι οι ίδιοι

οι πολίτες ή η αρμοδιότητα αυτή θα ανήκει στο κράτος με όλες τις

δυσλειτουργίες και τη γραφειοκρατία που ιστορικά πλέον έχει αποδειχθεί ότι

συνεπάγεται ο κρατικός συγκεντρωτισμός. Αυτό είναι ένα σημείο διαφωνίας το

οποίο αποκρύπτεται δια τη δήθεν συνοχή του κινήματος αλλά θα είναι πολύ

καθοριστικό για την ανάπτυξη της χώρας και το ρόλο της στην Ευρώπη και το

παγκόσμιο γίγνεσθαι στα οποία δεν θα πάψουμε ποτέ να συμμετέχουμε με όρους

αμοιβαίου σεβασμού και όχι δουλοπαροικίας.

Τέλος όσον αφορά το όραμα περί Ελληνικού έθνους αυτό θα πρέπει να αποκαθιστά

την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού που στηρίζεται αφενός στην αρχαία

κλασσική παιδεία, που διατηρήθηκε και μετά την κατάκτηση των Ελληνικών

εδαφών από τους Ρωμαίους και αφετέρου στη Χριστιανική πίστη, που έδωσε

Ελληνικό χαρακτήρα στη Νέα Ρώμη την Κωνσταντινούπολη και τις δυνάμεις

απελευθέρωσης του γένους από τον Τουρκικό ζυγό με το να δώσει θρησκευτικό

χαρακτήρα στον αγώνα. Οι Έλληνες Χριστιανοί επαναστάτησαν ενώ οι εξωμότες

που εξισλαμίστηκαν αποτελούν την άρχουσα τάξη της Τουρκίας που σήμερα μας

αντιμάχεται.

Σήμερα δυστυχώς η Νέα Τάξη πραγμάτων, που στοχεύει στην παγκοσμιοποίηση και

τον εθνομηδενισμό, έχει μεθοδεύσει την αποκοπή μας από την κλασσική Ελληνική

παιδεία με την αλλοίωση της γλώσσας και της ιστορίας καθώς και την

αλλαξοπιστία μας από την πίστη στην ανάσταση, που υπερνικά το φόβο του

θανάτου και δίνει πρόταση κοινωνικής ζωής, με την υποταγή μας στα υλικά

αγαθά και το άγχος της απόκτησης τους, που οδηγεί στον ατομικισμό, την

οικονομική εξάρτηση, τη φοβία και την υποταγή.

Ο φορέας της ανατροπής δεν πρέπει να προέρχεται από το υπάρχον πολιτικό

σύστημα ή και από πρόσωπα που στέκουν σε απόσταση ασφαλείας από τα

προβλήματα του έθνους και που το σύστημα με τα δικά του κριτήρια τα έχει

αναδείξει σε προσωπικότητες, αλλά από γνήσιους ανθρώπους, που μπορεί να

είναι και επιφανείς και που συμμετέχουν στον αγώνα και τις αντιξοότητες της

καθημερινής προσπάθειας για την επιτυχία του. Οι ηγέτες του φορέα της

ανατροπής πρέπει να αναδειχθούν μέσα από τους αγωνιστές και οφείλουμε να

τους συμπαρασταθούμε και να τους προστατεύσουμε.

30 Μαρτίου 2011
Ηλίας Σταμπολιάδης
καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης