Θα αλλάξω...

Και εσύ αναγνώστη, εν ενεργεία στρατηγέ, ε.α. ναύαρχε ή επανελθόντα πτέραρχε, να ξέρεις ότι είμαι το ‘παιδί’ σου. Είτε με το παράδειγμα σου είτε με την αδιαφορία σου με οδήγησες εδώ. Και δεν δικαιούσαι να με κατακρίνεις.

Κουράστηκα ποια. Βαρέθηκα. Απηύδησα με όλα και με όλους. Και υπόσχομαι να αλλάξω. Ναι, να αλλάξω. Και δεν είναι απόφαση της στιγμής όπως τις άλλες φορές. Ούτε λόγια του αέρα για να εκτονώνομαι και να ξαναβουλιάζω στην ηθική και τα πιστεύω. Όχι. Αυτή την φορά θα πράξω αυτά που οφείλω. Αυτά που οφείλω σε ΕΜΕΝΑ. Όχι στην Ελλάδα (με το Ε χαριστικά κεφαλαίο), στο έθνος, η στους προγόνους. Θα πράξω αυτά που οφείλω στον εαυτό μου, αυτά που δικαιωματικά αξίζω. Αυτά που έπρεπε τόσοι άλλοι να έχουν πράξει για εμένα, αυτά τα οποία στερήθηκα χρόνια, αυτά τα οποία μισούσα και κορόιδευα. Αλλά και αυτά που οφείλω στο άτομο μου αλλά και στην οικογένεια μου. Και αν δεν μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου το πρωί που ξυρίζομαι, δεν πειράζει. Θα βλέπω την οικογένεια μου και θα ικανοποιούμε. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.

Δυστυχώς, ναι δυστυχώς, γαλουχήθηκα σε μία οικογένεια με αρχές. Μια οικογένεια που μου έμαθε τον πάτερ ημών και τον εθνικό ύμνο πριν πάω σχολείο. Γαλουχήθηκα από την αγάπη μιας μάνας που μου έμαθε την ορθοδοξία, αλλά και ότι το ήθος είναι αυτό που μετράει στον άνθρωπο. Από τις αξίες ενός πατέρα που με το παράδειγμά του μου έδειξε ότι η καλοπέραση και το εύκολο κέρδος δεν μετράνε μπροστά στον κόπο και τον ιδρώτα για να έχω ‘ψηλά το κεφάλι’ και ‘καθαρό το κούτελο’. Αγαπημένοι μου γονείς, πόσο λάθος είχατε και οι δυο…

Με το υστέρημα τους μορφώθηκα και έγινα άντρας. Και το υστέρημα τους ήταν αυτό, που μου έδωσε την δυνατότητα να μπορώ να γίνω ότι θέλω στην ζωή μου. Ναι, απέκτησα τα εφόδια για να παλέψω και να νικήσω σε οποιαδήποτε επαγγελματική μάχη, σε οποιοδήποτε τομέα. Αλλά οι ηθικές αξίες ήταν αυτές που με οδήγησαν στην απόφαση να παλέψω για κάτι υψηλότερο. Να κάνω κάτι το οποίο να μην είναι απλή δουλειά αλλά να είναι λειτούργημα. Κάτι με το οποίο να βοηθήσω την πατρίδα μου. Κάτι με το οποίο να τιμήσω αυτούς που στο παρελθόν πέθαναν για να είμαι εγώ ελεύθερος. Κάτι για το οποίο να δώσω και την ζωή μου αν χρειασθεί. Και έγινα αξιωματικός.

Και το πίστεψα ότι είναι λειτούργημα. Ότι δεν εκτελώ απλώς τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Ότι η ευθύνη απέναντι στην ετοιμότητα μήπως και με χρειασθεί η πατρίδα είναι μεγάλη. Ότι η υποχρέωση απέναντι στις διαταγές δεν δέχεται συζητήσεις και σκέψεις. Αλλά κυρίως ότι η υποχρέωση απέναντι στο προσωπικό που μου εδόθη να εκπαιδεύσω, να διοικήσω, να επιβραβεύσω αλλά και να νουθετήσω ανάλογα με την περίπτωση, είναι ύψιστη και έχει να κάνει με αυτήν την ίδια την έννοια της πατρίδα. Πόσο οικτρά πλανιόμουν.

Τα χρόνια πέρναγαν, οι τόποι άλλαζαν, τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις αυξανόντουσαν. Δεν άγγιζαν όμως το ήθος και τις αξίες μου. Ούτε τα τηλεφωνήματα των γονιών μου που λόγο μεταθέσεων έκανα και μήνες να τους δω. Δεν με πτοούσε το βλέμμα της γυναίκας μου όταν έπρεπε να ξαναπακετάρουμε το σπιτικό μας για την επόμενη μετάθεση. Και οι ερωτήσεις των παιδιών μου, γιατί πρέπει να χωρισθούν από τους φίλους τους και να σταματήσουν το κολυμβητήριο (στο χωριό και σε κάθε χωρίο, τι ιατρούς, φροντιστήρια, γήπεδα, κινηματογράφους, δραστηριότητες να έχει άραγε), κάποια στιγμή σταμάταγαν. Μα και το δακρυσμένο ‘μπαμπά μην φύγεις’ της κόρης μου στην 6μηνη αποστολή μου στο εξωτερικό, σε ένα μέρος που ούτε να προφέρει μπορούσε, λύγισε την θέληση μου για το λειτούργημα μου. Και συνέχιζα απτόητος.

Όμως σιγά-σιγά η κατάσταση άλλαξε. Η ηθική άρχισε να φθίνει. Προσπαθώντας να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, χάλαγα την ‘πιάτσα’. Η λειτουργία του συστήματος που βασίζεται στην ‘αρπαχτή’, στην εκμετάλλευση στο ‘βύσμα’ και στο ‘χώσιμο’, άρχισε να με κάνει στην άκρη. Έψαχνα να βρω αποκούμπι στην ηγεσία του στρατού, για να διαπιστώσω ότι είναι μέρος του συστήματος. Έψαχνα να βρω ένα υγιές μέρος την κοινωνίας μας για να διαπιστώσω ότι η Ελλάδα δεν υπήρχε. Είχε δώσει την θέση της στη ελλάδα της μίζας της ρεμούλας και της αρπαχτής. Το δεδομένο του σάπιου ως το κόκαλα συστήματος, στο οποίο οι νόμοι υπάρχουν για να καταπατούνται, οι άρχοντες για να εκμεταλλεύονται τον κόσμο, οι πλούσιοι για να διοικούν και οι γνωστοί για να δωροδοκούνται δεν είναι η Ελλάδα μου. Η ασυδοσία στην θέση της δημοκρατίας, και ο νόμος του ισχυρού δεν κληροδοτήθηκαν από τους προγόνου μας. Η δικιά τους Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την τωρινή. Οι οικογενειακές αξίες φθήνυναν και οι θρησκεία έγινε μειονότητα και πρόβλημα στην πρόοδο. Και το χειρότερο είναι ότι όλα έγιναν με κοινή αποδοχή.

Έτσι, απλά πράγματα άρχισαν να με πειράζουν. Το φακελάκι του γιατρού, η φοροδιαφυγή του παντοπώλη (πάντα στο χωριό), η καταπάτηση της καφετέριας στην πλατεία, ο οχαδερφισμός του διευθυντή του σχολείου, ο τοπικισμός του αστυνομικού, το βύσμα του συναδέλφου. Ανακάλυψα (έστω και αργά) ότι εγώ ήμουν λάθος. Ζώντας σε ένα τέτοιο σύστημα, έπρεπε να προσαρμοστώ. Να πατάξω τις αρχές των γονέων μου. Να πνίξω την ηθική μου. Και να αποβάλω εικόνες θρησκείας, Ελλάδας και οικογένειας.

Αυτό θα κάνω. Θα αλλάξω. Την μετάθεση μου θα την κανονίσω με βύσμα. Την δουλεία μου θα την φορτώσω σε άλλους. Και τις ευθύνες μου μαζί. Αν μπορώ θα λουφάρω. Και μόνο αν έχω προσωπικό κέρδος θα δουλεύω. Αν δουλεύω. Θα κλέβω από την υπηρεσία από το στυλό μέχρι καύσιμα. Θα παρανομώ στο ΚΨΜ για δικό μου όφελος. Και θα πουλώ τις άδειες. Θα κλέβω το δημόσιο στο ΦΠΑ. Θα τα παίρνω από όπου μπορώ. Θα πλαστογραφώ. Θα φωνάζω και θα βρίζω. Θα απειλήσω και θα εκμεταλλευτώ. Και στην ανάγκη θα πλακώσω και κανέναν στο ξύλο. Και θα μου πούνε και μπράβο!

Και εσύ αναγνώστη, εν ενεργεία στρατηγέ, ε.α. ναύαρχε ή επανελθόντα πτέραρχε, να ξέρεις ότι είμαι το ‘παιδί’ σου. Είτε με το παράδειγμα σου είτε με την αδιαφορία σου με οδήγησες εδώ. Και δεν δικαιούσαι να με κατακρίνεις.

Και εσύ πολιτικέ, μέρος της πολιτικής ‘ηγεσίας’, που πλέον και ο τίτλος μόνο πολιτικός είναι συνώνυμο με την ρεμούλα και την μίζα, μην με αναζητήσεις αν με χρειαστείς. Γιατί εσύ ο ίδιος με εξαφάνισες. Και αν τώρα αδιαφορείς, να ξέρεις ότι όταν οι ικανοί γίνονται ανήθικοι, αλλάζει η ιστορία.

Και εσύ απλέ αναγνώστη, ναι υπήρχαν (δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα) άνθρωποι τόσο αφελής. Τόσο που να μην γνωρίζουν πόσο ακριβός είναι ο μισθός τους, γιατί θεωρούν ότι αυτοί που τους φροντίζουν κάνουν καλά την δουλειά τους. Που δεν γνωρίζουν τα δικαιώματα τους γιατί είναι έχουν στραμμένο το βλέμμα μόνο στις υποχρεώσεις τους. Αλλά όχι πια. Κατέκρινε με, ονόμασε με καραγκιόζη και δοσίλογο. Σκέψου όμως αν έδωσες ή πήρες ποτέ φακελάκι, αν υπέκρυψες ποτέ ΦΠΑ, αν λάδωσες ή λαδώθηκες, αν εκμεταλλεύτηκες ή ρουφιάνεψες. Γιατί εγώ δεν το έκανα ποτέ. Αλλά θα αρχίσω.

Και έτσι θα πορευτώ. Και τα παιδιά μου θα έχουν επιτέλους ότι τους αξίζει. Και η γυναίκα μου κοντά τον άντρα της. Και εγώ αυτά που στερήθηκα. Με μόνο πρόβλημα το πρωινό ξύρισμα. Το κοίταγμα στον καθρέφτη.

Και το μόνο που θα φοβάμαι είναι μην τύχει και συναντήσω στον δρόμο κάποιον (από τους λίγους) μητροπολίτη Γορτυνίας Ιερεμία ή κάποια (από τις ελάχιστες) Χαρά Νικολοπούλου. Γιατί τότε δάκρια τύψης θα με πνίξουν και σε ανάμνηση της χαμένης ηθικής μου θα τρέξω να κρυφτώ, πολύ μικρός απέναντι τους…

Ο εν ενεργεία απογοητευμένος