Και εσύ αναγνώστη, εν ενεργεία στρατηγέ, ε.α. ναύαρχε ή επανελθόντα πτέραρχε, να ξέρεις ότι είμαι το ‘παιδί’ σου. Είτε με το παράδειγμα σου είτε με την αδιαφορία σου με οδήγησες εδώ. Και δεν δικαιούσαι να με κατακρίνεις.
Κουράστηκα ποια. Βαρέθηκα. Απηύδησα με όλα και με όλους. Και υπόσχομαι να αλλάξω. Ναι, να αλλάξω. Και δεν είναι απόφαση της στιγμής όπως τις άλλες φορές. Ούτε λόγια του αέρα για να εκτονώνομαι και να ξαναβουλιάζω στην ηθική και τα πιστεύω. Όχι. Αυτή την φορά θα πράξω αυτά που οφείλω. Αυτά που οφείλω σε ΕΜΕΝΑ. Όχι στην Ελλάδα (με το Ε χαριστικά κεφαλαίο), στο έθνος, η στους προγόνους. Θα πράξω αυτά που οφείλω στον εαυτό μου, αυτά που δικαιωματικά αξίζω. Αυτά που έπρεπε τόσοι άλλοι να έχουν πράξει για εμένα, αυτά τα οποία στερήθηκα χρόνια, αυτά τα οποία μισούσα και κορόιδευα. Αλλά και αυτά που οφείλω στο άτομο μου αλλά και στην οικογένεια μου. Και αν δεν μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου το πρωί που ξυρίζομαι, δεν πειράζει. Θα βλέπω την οικογένεια μου και θα ικανοποιούμε. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.
Δυστυχώς, ναι δυστυχώς, γαλουχήθηκα σε μία οικογένεια με αρχές. Μια οικογένεια που μου έμαθε τον πάτερ ημών και τον εθνικό ύμνο πριν πάω σχολείο. Γαλουχήθηκα από την αγάπη μιας μάνας που μου έμαθε την ορθοδοξία, αλλά και ότι το ήθος είναι αυτό που μετράει στον άνθρωπο. Από τις αξίες ενός πατέρα που με το παράδειγμά του μου έδειξε ότι η καλοπέραση και το εύκολο κέρδος δεν μετράνε μπροστά στον κόπο και τον ιδρώτα για να έχω ‘ψηλά το κεφάλι’ και ‘καθαρό το κούτελο’. Αγαπημένοι μου γονείς, πόσο λάθος είχατε και οι δυο…
Με το υστέρημα τους μορφώθηκα και έγινα άντρας. Και το υστέρημα τους ήταν αυτό, που μου έδωσε την δυνατότητα να μπορώ να γίνω ότι θέλω στην ζωή μου. Ναι, απέκτησα τα εφόδια για να παλέψω και να νικήσω σε οποιαδήποτε επαγγελματική μάχη, σε οποιοδήποτε τομέα. Αλλά οι ηθικές αξίες ήταν αυτές που με οδήγησαν στην απόφαση να παλέψω για κάτι υψηλότερο. Να κάνω κάτι το οποίο να μην είναι απλή δουλειά αλλά να είναι λειτούργημα. Κάτι με το οποίο να βοηθήσω την πατρίδα μου. Κάτι με το οποίο να τιμήσω αυτούς που στο παρελθόν πέθαναν για να είμαι εγώ ελεύθερος. Κάτι για το οποίο να δώσω και την ζωή μου αν χρειασθεί. Και έγινα αξιωματικός.
Και το πίστεψα ότι είναι λειτούργημα. Ότι δεν εκτελώ απλώς τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Ότι η ευθύνη απέναντι στην ετοιμότητα μήπως και με χρειασθεί η πατρίδα είναι μεγάλη. Ότι η υποχρέωση απέναντι στις διαταγές δεν δέχεται συζητήσεις και σκέψεις. Αλλά κυρίως ότι η υποχρέωση απέναντι στο προσωπικό που μου εδόθη να εκπαιδεύσω, να διοικήσω, να επιβραβεύσω αλλά και να νουθετήσω ανάλογα με την περίπτωση, είναι ύψιστη και έχει να κάνει με αυτήν την ίδια την έννοια της πατρίδα. Πόσο οικτρά πλανιόμουν.
Τα χρόνια πέρναγαν, οι τόποι άλλαζαν, τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις αυξανόντουσαν. Δεν άγγιζαν όμως το ήθος και τις αξίες μου. Ούτε τα τηλεφωνήματα των γονιών μου που λόγο μεταθέσεων έκανα και μήνες να τους δω. Δεν με πτοούσε το βλέμμα της γυναίκας μου όταν έπρεπε να ξαναπακετάρουμε το σπιτικό μας για την επόμενη μετάθεση. Και οι ερωτήσεις των παιδιών μου, γιατί πρέπει να χωρισθούν από τους φίλους τους και να σταματήσουν το κολυμβητήριο (στο χωριό και σε κάθε χωρίο, τι ιατρούς, φροντιστήρια, γήπεδα, κινηματογράφους, δραστηριότητες να έχει άραγε), κάποια στιγμή σταμάταγαν. Μα και το δακρυσμένο ‘μπαμπά μην φύγεις’ της κόρης μου στην 6μηνη αποστολή μου στο εξωτερικό, σε ένα μέρος που ούτε να προφέρει μπορούσε, λύγισε την θέληση μου για το λειτούργημα μου. Και συνέχιζα απτόητος.
Όμως σιγά-σιγά η κατάσταση άλλαξε. Η ηθική άρχισε να φθίνει. Προσπαθώντας να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, χάλαγα την ‘πιάτσα’. Η λειτουργία του συστήματος που βασίζεται στην ‘αρπαχτή’, στην εκμετάλλευση στο ‘βύσμα’ και στο ‘χώσιμο’, άρχισε να με κάνει στην άκρη. Έψαχνα να βρω αποκούμπι στην ηγεσία του στρατού, για να διαπιστώσω ότι είναι μέρος του συστήματος. Έψαχνα να βρω ένα υγιές μέρος την κοινωνίας μας για να διαπιστώσω ότι η Ελλάδα δεν υπήρχε. Είχε δώσει την θέση της στη ελλάδα της μίζας της ρεμούλας και της αρπαχτής. Το δεδομένο του σάπιου ως το κόκαλα συστήματος, στο οποίο οι νόμοι υπάρχουν για να καταπατούνται, οι άρχοντες για να εκμεταλλεύονται τον κόσμο, οι πλούσιοι για να διοικούν και οι γνωστοί για να δωροδοκούνται δεν είναι η Ελλάδα μου. Η ασυδοσία στην θέση της δημοκρατίας, και ο νόμος του ισχυρού δεν κληροδοτήθηκαν από τους προγόνου μας. Η δικιά τους Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την τωρινή. Οι οικογενειακές αξίες φθήνυναν και οι θρησκεία έγινε μειονότητα και πρόβλημα στην πρόοδο. Και το χειρότερο είναι ότι όλα έγιναν με κοινή αποδοχή.
Έτσι, απλά πράγματα άρχισαν να με πειράζουν. Το φακελάκι του γιατρού, η φοροδιαφυγή του παντοπώλη (πάντα στο χωριό), η καταπάτηση της καφετέριας στην πλατεία, ο οχαδερφισμός του διευθυντή του σχολείου, ο τοπικισμός του αστυνομικού, το βύσμα του συναδέλφου. Ανακάλυψα (έστω και αργά) ότι εγώ ήμουν λάθος. Ζώντας σε ένα τέτοιο σύστημα, έπρεπε να προσαρμοστώ. Να πατάξω τις αρχές των γονέων μου. Να πνίξω την ηθική μου. Και να αποβάλω εικόνες θρησκείας, Ελλάδας και οικογένειας.
Αυτό θα κάνω. Θα αλλάξω. Την μετάθεση μου θα την κανονίσω με βύσμα. Την δουλεία μου θα την φορτώσω σε άλλους. Και τις ευθύνες μου μαζί. Αν μπορώ θα λουφάρω. Και μόνο αν έχω προσωπικό κέρδος θα δουλεύω. Αν δουλεύω. Θα κλέβω από την υπηρεσία από το στυλό μέχρι καύσιμα. Θα παρανομώ στο ΚΨΜ για δικό μου όφελος. Και θα πουλώ τις άδειες. Θα κλέβω το δημόσιο στο ΦΠΑ. Θα τα παίρνω από όπου μπορώ. Θα πλαστογραφώ. Θα φωνάζω και θα βρίζω. Θα απειλήσω και θα εκμεταλλευτώ. Και στην ανάγκη θα πλακώσω και κανέναν στο ξύλο. Και θα μου πούνε και μπράβο!
Και εσύ αναγνώστη, εν ενεργεία στρατηγέ, ε.α. ναύαρχε ή επανελθόντα πτέραρχε, να ξέρεις ότι είμαι το ‘παιδί’ σου. Είτε με το παράδειγμα σου είτε με την αδιαφορία σου με οδήγησες εδώ. Και δεν δικαιούσαι να με κατακρίνεις.
Και εσύ πολιτικέ, μέρος της πολιτικής ‘ηγεσίας’, που πλέον και ο τίτλος μόνο πολιτικός είναι συνώνυμο με την ρεμούλα και την μίζα, μην με αναζητήσεις αν με χρειαστείς. Γιατί εσύ ο ίδιος με εξαφάνισες. Και αν τώρα αδιαφορείς, να ξέρεις ότι όταν οι ικανοί γίνονται ανήθικοι, αλλάζει η ιστορία.
Και εσύ απλέ αναγνώστη, ναι υπήρχαν (δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα) άνθρωποι τόσο αφελής. Τόσο που να μην γνωρίζουν πόσο ακριβός είναι ο μισθός τους, γιατί θεωρούν ότι αυτοί που τους φροντίζουν κάνουν καλά την δουλειά τους. Που δεν γνωρίζουν τα δικαιώματα τους γιατί είναι έχουν στραμμένο το βλέμμα μόνο στις υποχρεώσεις τους. Αλλά όχι πια. Κατέκρινε με, ονόμασε με καραγκιόζη και δοσίλογο. Σκέψου όμως αν έδωσες ή πήρες ποτέ φακελάκι, αν υπέκρυψες ποτέ ΦΠΑ, αν λάδωσες ή λαδώθηκες, αν εκμεταλλεύτηκες ή ρουφιάνεψες. Γιατί εγώ δεν το έκανα ποτέ. Αλλά θα αρχίσω.
Και έτσι θα πορευτώ. Και τα παιδιά μου θα έχουν επιτέλους ότι τους αξίζει. Και η γυναίκα μου κοντά τον άντρα της. Και εγώ αυτά που στερήθηκα. Με μόνο πρόβλημα το πρωινό ξύρισμα. Το κοίταγμα στον καθρέφτη.
Και το μόνο που θα φοβάμαι είναι μην τύχει και συναντήσω στον δρόμο κάποιον (από τους λίγους) μητροπολίτη Γορτυνίας Ιερεμία ή κάποια (από τις ελάχιστες) Χαρά Νικολοπούλου. Γιατί τότε δάκρια τύψης θα με πνίξουν και σε ανάμνηση της χαμένης ηθικής μου θα τρέξω να κρυφτώ, πολύ μικρός απέναντι τους…
Ο εν ενεργεία απογοητευμένος
7 σχόλια:
Αγαπητέ Συνάδελφε,
Διάβασα την ανάρτηση σου και συμπλέω πλήρως. Δυστυχώς δεν μπορείς να τροποποιήσεις τον γενετικό προγραμματισμό σου και να γίνεις σαν κι αυτους. Θα έπρεπε να το κάνεις σε πιο τρυφερή ηλικία - τότε που τα παιδάκια προσέφεραν το μήλο στη δασκάλα για να αποκτήσουν την εύννοια της. Ακόμη κι αν προσποιηθείς ότι αλλαξες, τα μέλη της "φυλής" θα σε αντιληφθούν πάραυτα. Είναι η μόνη ικανότητα που έχουν αναπτύξει στο έπακρο! Να εντοπίζουν αυτούς που δεν γλύφουν συνειδητά, δεν σκύβουν με την ψυχή τους, δεν στοχεύουν στην κυριαρχία της φυλής... Μείνε όπως είσαι και να θυμάσαι ότι ο "καθρέπτης" είναι το πλέον πολύτιμο απόκτημα σου! - ΥΓ
Όλα τα παραπάνω συνοψίζονται φίλε μου σε ένα απλό ρητό: το "αμύνεσθαι περί πάτρις" και πως μας καντατάνε να γίνεται "αμύνεσθαι περί πάρτις". Ο καθένας για την πάρτι του!
Από τις ελάχιστες ειλικρινείς και ρεαλιστικές προσεγγίσεις της στρατιωτικής πραγματικότητας που έχουμε διαβάσει εδώ μέσα.
Αντίθετα διαβάζουμε συνεχώς για αμέμπτου ηθικής ενστόλους που τους ενοχλεί να τους περιγελούν για το τσέπωμα των κρουασάν (εννοώντας συμβολικά τη νοοτροπία της λαμογιάς και του βολέματος που υπάρχει και στο στρατό και όχι φυσικά τα ίδια τα κρουασάν), αλλά δεν τους ενοχλεί ότι πράγματι γίνεται από συναδέλφους τους. Η' μιλάνε κάποιοι για στρατιωτικους που είναι εξορισμού καλύτερης πάστας ανθρώποι από τους υπόλοιπους διαφθαρμένου έλληνες ή ότι η σταρτιωτική εκπαίδευση τους μετέτρεψε σε ηθική ελίτ της ελληνικής κοινωνίας. Αστεία πράγματα...
Ο φίλος με την επιστολή του επιβεβαιώνει αυτό που όλοι ξέρουμε. Ότι δεν μπορεί ο στρατός ως μέρος αυτού του βαθιά διεφθαρμένου κράτους να αποτελεί φωτεινή εξαίρεση αξιοκρατίας και ηθικής. Όσο πιο γρήγορα αναγνωρίσεται τη σαπίλα που υπάρχει και στο δικό σας χώρο, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχει κάτι να διορθωθεί. Αλλιώς θα θυμίζετε μαγαζάτορες που τους νοιάζει να φαίνεται καλογυαλισμένη μόνο η βιτρίνα τους, αλλά το υπόλοιπο μαγαζί τους είναι μέσα στη βρώμα και τη δυσωδία.
Μπράβο συνάδελφε! Εύστοχο και εκφραστικό το κείμενό σου. Διαβάζοντάς το, διαπίστωσα ότι εκφράζει πλήρως και τις δικές μου σκέψεις, διαπιστώσεις, συναισθήματα. Στα 24 χρόνια μου στον στρατό, συνάντησα αρκετούς συναδέλφους μόνιμους, εθελοντές, ακόμα και κληρωτούς, οι οποίοι δούλευαν ευσυνείδητα, αθόρυβα, δημιουργικά, βάζοντας την ηθική και την αγάπη για την πατρίδα πιό πάνω κι από την οικογένειά τους. Αυτοί όμως ήταν πάντα οι αδικημένοι, διότι ο κάθε προϊστάμενος τους χρειαζόταν για να οργανώσουν τη βολή, την άσκηση, την εκπαίδευση, να επανδρώσουν το άγημα ή τον ουλαμό παρελάσεως, να μπούν μέσα το απόγευμα για να ολοκληρωθούν οι πάσης φύσεως εργασίες και υποχρεώσεις κλπ....
Κάνοντας έναν απολογισμό από όλα αυτά τα χρόνια και μετά την υπηρέτησή μου σε 6 διαφορετικά τάγματα πεζικού, διαπίστωσα τα ίδια με σένα: Στον ελληνικό στρατό επιβιώνουν μόνο οι ακαμάτηδες, τα βύσματα, οι απατεώνες και τα λαμόγια. Αυτοί είναι που διαλέγουν πρώτοι τις άδειες και τις μεταθέσεις τους, αυτοί είναι που παίρνουν τα πιό ξεκούραστα πόστα, αυτοί είναι που δεν τολμά κανείς να τους ενοχλήσει, όσο άδικο κι αν έχουν! Αντίθετα, όσους πορεύονται με ιδανικά, με αγάπη για το λειτούργημα που επιτελούν και για την πατρίδα που υπηρετούν, με πνεύμα δικαιοσύνης και συναδελφικότητας, αυτούς τους περιμένουν τα "χωσίματα", η αδικία, οι δυσμενείς μεταθέσεις και τόσα άλλα... Στο τέλος τους τρώει η μαρμάνγκα και τους καταπίνει το σύστημα. Ο στρατός που ονειρευόμασταν ξεκινώντας αυτό το επάγγελμα (-λειτούργημα)στα νιάτα μας, είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που ζούμε τελικά!
Εδώ όμως, τίθεται το μεγάλο δίλημμα: αντιδράς και γίνεσαι σαν κι αυτούς, όπως υπαγορεύει η κοινή λογική, ή συνεχίζεις γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας σου και δεν σου πάνε οι φούστες, όπως σε κάποιους άλλους... Δύσκολη η απάντηση. Αν έχεις γαλουχηθεί με πραγματικές αξίες και ιδανικά, δύσκολα γίνεσαι λαμόγιο, όσο και να ξεχειλίζει μέσα σου το άδικο και η αγανάκτηση! Σε φρενάρει ο σεβασμός στους συναδέλφους σου και στην ταλαιπωρημένη και βιασμένη πατρίδα σου. Σε φρενάρει η λεβεντιά του πραγματικού Έλληνα. Σε φρενάρει η διαπίστωση ότι εσύ και οι όμοιοί σου κρατάτε ακόμα όρθιο αυτόν τον στρατό και συνεχώς λιγοστεύετε... Και τί μένει για μας? Το κοίταγμα στον καθρέπτη που περιγράφεις... Αγνοείς όσους δεν αξίζουν σεβασμού, σταματάς τους "ηρωϊσμούς", φυλάγεσαι από τα αρπαχτικά και συνεχίζεις αθόρυβα με το κεφάλι ψηλά. Εξάλλου, γιατί να χαλάσουμε την εικόνα μας στο τέλος? Ο στρατός δεν μας αντάμειψε και δεν θα μας ανταμείψει ποτέ. Ο Θεός όμως είναι Μεγάλος και στον καλό θα δώσει καλό, έστω και καθυστερημένα. Αντίθετα, τους κακούς θα τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα...
Δεν μπορείτε να κοροιδέψετε την Τρόικα. Από τον πρωθυπουργό μέχρι την τελευταία τρύπα του ζουρνά του άχρηστου δημόσιου τομέα(εξαιρώ πολλοί λίγους), το κρατος υποθάλπτει την φοροδιαφυγή. Σας πήρανε είδηση τι λαμόγια αρχιδιαφθορείς είστε.
Συγχαρητήρια συνάδελφε, για το κείμενο σου.Περιγραφεις λίγο πολύ τους περισσότερους απο εμάς τους αφελείς Στρατιωτικούς.Ενώ στην κοινωνία το τσιμπούσι καλα κρατουσε για δεκαετίες,εμείς τρεμαμε μη μας λειπει καμμια βιδα απο την απογραφή μας και αναγκαστουμε να την αγοράσουμε απ'το υστέρημα μας.Ηττηθήκαμε κατά κράτος, οι στην πλειοψηφία, τίμιοι στρατιωτικοί.Τώρα δεν έχουμε παρά να περιμένουμε σαν τους ζητιάνους τον μειωμένο μισθό μας και να ευχαριστουμε γιά τα ψίχουλα.Σε προτρέπω να μην γινεις ίδιος με αυτούς.Εγώ δε θα γίνω...δε θα σκυλεύσω τις εναπομείνασες σαρκες του πτώματος,θα συνεχίσω να διαφυλλάτω τα Δημόσια αγαθά και μόνο αν επίσημα διαλυθούμε (όπως συνεβη σε άλλα κράτη),θα παραδωσω το υλικο,θα μαζεψω τις στολές μου και θα ψαξω την τύχη μου σαν εργάτης.
ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΥΝΕΛΛΗΝΑ
ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ ΣΤΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΣΟΥ ΤΟΥΤΟ.
Η ΤΙΜΗ ΤΙΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑΣ ΤΟΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ.
ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ
Ο ΤΖΕΦΡΥ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΝΕΝΟΣ ΜΑΣ
Δημοσίευση σχολίου