Επιτρέψτε μου κάποιες σκέψεις σχετικά με το «φαινόμενο» Μίκης Θεοδωράκης.
Φυσικά μας ευχαριστούν οι (έστω όψιμες) θέσεις του, αλλά εγώ το προσλαμβάνω και ως «εκδίκηση» της Ιστορίας και νίκη εκείνων των ιδεών για τις οποίες πολέμησαν οι δικοί μας πατεράδες τη δεκαετία του 1950. Φυσικά είναι ευχάριστο που έστω και αργότερα, άνθρωποι με πολιτική ηθική και πολιτικό θάρρος, όπως ο Μίκης, ο Γιάννης Βούλτεψης, ο Τάκης Λαζαρίδης (συγγραφέας του «Σύντροφοι, ευτυχώς ηττηθήκαμε») και άλλοι πολλοί, διατηρώντας τις αρχές τους, αναγνώρισαν την ορθότητα των δικών μας θέσεων.
Βεβαίως, η πλευρά των νικητών είχε λειτουργήσει από την αρχή ηλιθίως: ανέθεσε στην Χωροφυλακή το κυνήγι των αντιφρονούντων και στον Στρατό την Εθνική και Ηθική Διαπαιδαγώγηση του λαού! Έτσι η Αριστερά έπαιζε επί δεκαετίες σε άδειο γήπεδο. Απέκτησε τον απόλυτο έλεγχο των πανεπιστημίων, άλωσε τον χώρο του πνεύματος και του πολιτισμού και έλεγξε ακόμη και τα σχολικά βιλία. Τα τελευταία χρόνια κάποιοι εκπρόσωποί της βρέθηκαν ακόμα και σε κυβερνητικές θέσεις. Και τώρα όλοι τρέχουμε να σώσουμε ότι μπορούμε και κυρίως την Παιδεία, που, όπως φαίνεται από το φαινόμενο Δραγώνα (και παλαιότερα Ρεπούση) και άλλων πολλών, δεν έχουν την πρόθεση να την αφήσουν να ξεφύγει από τον σφιχτό «εναγκαλισμό» τους.
Και ξαφνικά μας προέκυψε ο «από μηχανής Θεός». Ο πράγματι Κορυφαίος Μίκης, που έχει προβάλει την Ελλάδα σε όλο τον πλανήτη, δίνει τελευταία τη δική του μάχη, πλάϊ-πλάι με μας. Δεν νομίζω ότι έχουμε καλύτερο «επιχείρημα» έναντι της όποιας Αριστεράς, όταν ένα προβεβλημένο και μη αμφισβητούμενης πολιτικής ηθικής και ορθοφροσύνης παραδοσιακό στέλεχός της εκφράζει στην πράξη τις δικές μας θέσεις και ιδέες. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε. Έχουμε τον Μίκη…
Ευχαριστώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου