γιατί δεν ρωτούν αυτούς που φεύγουν γιατί έφυγαν αλλά μονίμως και διαχρονικά ρωτούν αυτούς που έμειναν γιατί έφυγαν αυτοί που έφυγαν;
Ακούγεται (όπως είναι πλέον η σημερινή πρακτική) ότι οι εν αποστρατεία στρατιωτικοί ιατροί δεν θα μπορούν να ασκούν το λειτούργημα τους καθώς θα πρέπει να επιλέξουν μεταξύ ιατρείου και σύνταξης και μέχρις ότου συμπληρώσουν το 55ο έτος της ηλικίας τους. Και μετά τα 55; Θα μπορούν να ξανακάνουν ιατρείο και να παίρνουν και την σύνταξή τους; Έτσι νομίζουν ότι θα μπορέσουν να «εγκλωβίσουν» τους στρατιωτικούς ιατρούς στην ενέργεια; Και αφού τους κρατήσουν θα έχουν απαιτήσεις να είναι και οι καλύτεροι; Εάν ειλικρινά το επιθυμούν, γιατί δεν ρωτούν αυτούς που φεύγουν γιατί έφυγαν αλλά μονίμως και διαχρονικά ρωτούν αυτούς που έμειναν γιατί έφυγαν αυτοί που έφυγαν; Γιατί δεν διαμορφώνουν ένα επιστημονικά «ελκυστικό» περιβάλλον το οποίο τα ίδια τα στελέχη δεν θα επιθυμούν να αποχωριστούν μέχρι και την τελευταία ημέρα της θητείας τους στις ΕΔ; Γιατί παρά τις αντιρρήσεις του κ Υπουργού Εθνικής Άμυνας, «δεν ρωτούν τους ίδιους τους στρατιωτικούς ιατρούς;» Ας μην εξανίσταται ο κ. Υπουργός δηλώνοντας ότι «μιλά αποκλειστικά με τις ΔΥΓ των ΓΕ» (καθώς πέρα από τους νόμους υπάρχει και η ερμηνεία των νόμων). Αν ανατρέξει στη μνήμη του, θα θυμηθεί κάποια στιγμή που αναφώνησε «τι μου συμβαίνει γιατρέ ΜΟΥ;» Και ο «γιατρός ΤΟΥ» μπορεί εκείνη τη στιγμή να ήταν ένας οπλίτης ιατρός ή ο διευθυντής ενός στρατιωτικού νοσοκομείου. Γιατί αυτή η ανθρώπινη σχέση δεν τυχαίνει συλλογικής παραγωγικής εκμετάλλευσης για το καλό όλων;
Ας το ξανασκεφτούν δύο φορές αυτοί που πρότειναν ή καλλιεργούν παρόμοιες μεθοδεύσεις. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, η διατήρηση εύρωστου ιδιωτικού ιατρείου συμπεριλαμβάνεται στα προσόντα του στρατιωτικού ιατρού για τον απλούστατο λόγο ότι εκεί οι ασθενείς «επιλέγουν» τον ιατρό με βάση το καλό του όνομα και την επιστημονική του επάρκεια (σε αντίθεση με το νοσοκομείο που δεν ξέρουν ποιος θα τους τύχει – από τον καλύτερο έως τον πλέον αδιάφορο), ενώ τα περιστατικά που αντιμετωπίζονται στο ιδιωτικό ιατρείο είναι συνήθως πολύπλοκα και πολυ-επίπεδα κάτι που δεν αποτελεί τον κανόνα στα στρατιωτικά νοσοκομεία λόγω του διαχειριζόμενου πληθυσμού. Αυτή η «ιδιωτική» εμπειρία μεταφέρεται στη συνέχεια και καθημερινά στο νοσοκομείο προς όφελος των υπηρετούντων στελεχών, των οικογενειών τους και λοιπών δικαιούχων με τελικό στόχο τη διατήρηση του παρατακτού της δυνάμεως των ΕΔ. Αυτή άλλωστε είναι και η αποστολή των στρατιωτικών ιατρών σε ειρήνη και στον πόλεμο.
Ο ιατρός θα είναι πάντα ιατρός μέχρι το τέλος της ζωής του και ακόμη και εάν του απαγορευτεί (τι γελοία διατύπωση…) να ασκεί επίσημα το λειτούργημα του, εκείνος θα εξακολουθεί να παρέχει τις γνώσεις και την εμπειρία του ακόμη και δωρεάν ή ανταλλάσσοντας την «υποχρέωση» της επίσκεψης με υλικά αγαθά για την επιβίωση του όπως έκαναν τόσοι και τόσοι συνάδελφοι τα παλιά χρόνια. Μικρό παιδί θυμάμαι έναν εξαιρετικό στρατιωτικό Ουρολόγο στα Ιωάννινα που ερχόταν στη Λέσχη Αξκών και μοίραζε στους Αξκούς και τις οικογένειες τους αυγά, τυριά και φρούτα που του έφερναν όσοι δεν είχαν να πληρώσουν στο ιατρείο του.
Η ιστορία είναι ένας κύκλος που συνέχεια επαναλαμβάνεται, ιδίως τώρα που φαίνεται ότι ένας νέος οδυνηρός και συνάμα επικίνδυνος κύκλος έχει αρχίσει και διαγράφεται… Είναι σίγουρο ότι οι ιατροί θα βρουν τη λύση – όμως η «εγκεφαλική δυσκαμψία» των αρμοδίων έχει αρχίζει να αποκτά «γονιδιακή» υπόσταση για την οποία η επιστήμη προς το παρόν δεν διαθέτει τρόπους αντιμετώπισης… Ίσως μετά από αρκετά χρόνια η «γενετική μηχανική» να μπορεί να διορθώσει παρόμοιες δυσλειτουργίες προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Τέλος, για να προλάβω τις γνωστές αντιρρήσεις εκείνων που έχουν προσωπική γνώση από κακές υπηρεσίες στρατιωτικών ιατρών και νοσοκομείων, αναφέρω ότι αν και το θέμα είναι γνωστό, δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος. Λίγη υπομονή για επόμενο δημοσίευμα. Πολλά από τα κακώς κείμενα στον χώρο μπορούν να διορθωθούν αρκεί να έχουμε το κατάλληλο περιβάλλον και την ανάλογη έμπνευση, έφεση και διάθεση για δημιουργία και πρόοδο.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
5 σχόλια:
Δεν μπορώ να πω έχετε κάποιο δίκιο.
Όμως αυτή η καραμέλα περί λειτουργήματος πρέπει να σταματήσει,οι υπόλοιποι μηχανικοί,δάσκαλοι κλπ σε τι διαφέρουν?
Για την εμπειρία αποκτήστε την μένοντας περισσότερο χρόνο στο νοσοκομείο και φέρνοντας εκεί τους πελάτες χωρίς αποζημίωση (άλλωστε λειτούργημά δεν είναι?) και όχι να κοιτάτε πότε θα φύγετε για το ιδιωτικό ιατρείο.
Για το επιστημονικά «ελκυστικό» περιβάλλον υπεύθυνοι δεν είναι οι ίδιοι οι προϊστάμενοι των νοσοκομείων?
Στο λεξικό του Μπαμπινιώτη στο λήμμα "λειτούργημα" αναγράφεται: επάγγελμα που αποτελεί κοινωνική προσφορά: το επάγγελμα του γιατρού είναι --" Μαλλον τυχαία θα το έγραψε. Αλλά εν πάσει παριπτώσει, ας το προσθέσουμε σε όλους από πουτάνες μέχρι γιατρούς (για να συμπεριληφθεί και το δικό σας επάγγελμα) ή ας το αφαιρέσουμε από όλους (μιας και το δικό σας δεν ανήκει ως φαίνεται στην κατηγορία αυτή). Το λειτούργημα του μηχανικού πως ακριβώς προσδιορίζεται σε σχέση με του ιατρού και του δασκάλου για παράδειγμα. Για να μην τρελαθούμε επιτέλους!!! - ΥΓ
Πάμε τώρα στη δεύτερη παράγραφο: Εσείς στο δικό σας λειτούργημα ας πούμε του μηχανικού αφού κατασκευάσετε το προβλεπόμενο έργο, κάνετε και μια ριζική ανάπλαση χώρου έτσι για να αποκτήσετε εμπειρία και χωρίς χρέωση φυσικά. Το ιδιωτικό ιατρείο λειτουργεί μετά από άδεια της Υπηρεσίας και στον ελεύθερο χρόνο μας. Αυτό σημαίνει ότι εάν υπάρχει άσκηση, επιφυλακή, άγονη γραμμή, κατάταξη και ένα σωρό άλλα το ιατρείο παραμένει κλειστό. Οπως επίσης ανοιγοκλείνει κάθε φορά που παίρνουμε μετάθεση - εκτός εάν νομίζετε ότι οι ασθενείς κάθονται και περιμένουν πότε θα γυρίσουμε. Τέλος νομίζετε ότι όποιος θέλει μπορεί να ανοίξει ιατρείο και να το διατηρήσει επί σειρά ετών? Αραγε τι φταίει και πάντα έχουμε άποψη για θέματα που δεν γνωρίζουμε, δεν τα έχουμε βιώσει προσωπικά και απλά ανακυκλώνουμε φήμες προσθέτοντας το προσωπικό μας δηλητήριο ??? - ΥΓ
Με τη σειρά μου θα συμφωνήσω μαζί σας στην τρίτη παράγραφο: σαφώς και είναι υπεύθυνοι οι προιστάμενοι των νοσοκομείων. Δεν θα σας πως για συγκεκριμένα άτομα - όχι γιατί δεν γνωρίζω (και μάλιστα για ένα από αυτά μέχρι πρόσφατα θα είχαμε να διηγηθούμε ανέκδοτες ιστορίες με ιδιαίτερο ενδιαφέρον) - αλλά γιατί πλέον δεν έχει σημασία. Ξέρετε κάποτε η μέγιστη φιλοδοξία ήταν να γίνεις Δντής Νοσοκομείου ή Δνσης ή Κλάδου ή Επιτελείου. Ομως εδώ και λίγα χρόνια υπάρχεικαι το μετά από Δντής ή Αρχηγός. Υπάρχει η δεύτερη πολιτική καριέρα είτε σε χώρο εργασίας είτε στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Ετσι ποιός θα ενδιαφερθεί τώρα για το νοσοκομείο, για τα εξωτερικά του ιατρεία, για τα ραντεβού, για το χάος των κατατάξεων, για την έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού για ένα σωρό άλλα σπουδαία και σημαντικά. Ποιός θα θελήσει να αλλάξει νοοτροπίες, να φέρει νέο αέρα, να αποτελέσει έμπνευση για τους νέους ιατρούς που εδώ και καιρό τρομάζουν μήπως καταλήξουν ίδιοι με τους προϊστάμενους τους. Μεγάλο θέμα που θα το πιάσουμε λίγο αργότερα μόλις κατασταλλάξουν κάποια πράγματα. - ΥΓ
"επάγγελμα που αποτελεί κοινωνική προσφορά"
Πείτε μου ένα επάγγελμα που δεν αποτελεί κοινωνική προσφορά.Το να χτίσεις ένα σχολείο δεν είναι κοινωνική προσφορά?Το να κατασκευάσεις ένα υδροηλεκτρικό δεν είναι κοινωνική προσφορά?Το να μαζέψεις τα σκουπίδια δεν είναι κοινωνική προσφορά?
Απαντήστε μου και στο εξής: Γιατί ένας μηχανικός δημόσιος υπάλληλος δεν έχει το δικαίωμα να ασκεί ιδιωτικά το επάγγελμά του τις ελεύθερες ώρες,ενώ ένας γιατρός το έχει?Γιατί ένας καθηγητής δεν έχει το δικαίωμα για ιδιωτικά φροντιστήρια τις ελεύθερες ώρες του?Δεν ασκούν λειτούργημα και αυτοί?
Να σας πω την άποψή μου.Οι γιατροί το μόνο που δικαιούνται και δεν έχουν είναι μεγαλύτεροι μισθοί σε σχέση με άλλους υπαλλήλους λόγω της ευθύνης που αναλαμβάνουν (τη ζωή των άλλων).Όλα τα υπόλοιπα προνόμια (ιδιωτικά ιατρεία κλπ) πρέπει να εξισωθούν με των υπόλοιπων υπαλλήλων.Είτε να έχουν όλοι το δικαίωμα,είτε κανένας.Δεν βλέπω το λόγο να υπάρχει αυτή η διάκριση
Δημοσίευση σχολίου