ΜΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑΤΕ!

Ξεκίνησα να διαβάζω τα διάφορα blogs πριν εφτά μήνες. Το πρώτο συναίσθημα που αποκόμισα ήταν υπέρμετρος ενθουσιασμός· δεν ήμουν ο μόνος «ακροδεξιός – εθνικιστής»...

όπως με χαρακτήριζαν τα ΜΜΕ και οι «σώφρονες» πολιτικοί μας, υπήρχαν και άλλοι και μάλιστα πολλοί. Οι απόψεις και οι παραινέσεις ξεσηκωτικές, οι πληροφορίες για σκάνδαλα και για ενέργειες προδοτικές, άπειρες. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ανυπομονούσα να συμμετάσχω στην κοινωνική αντίδραση – επανάσταση που διαφαινόταν στον ορίζοντα. Δυστυχώς όμως, η μία προδοσία διαδεχόταν την άλλη, και παρόλο που οι αναγνώστες των blogs αυξάνονταν γεωμετρικά, το ίδιο αποτέλεσμα· καναπές.
Τον ενθουσιασμό μου διαδέχτηκε η πίκρα. Πίκρα γιατί δεν αντιδρώ, γιατί φοβάμαι για τα λεφτουδάκια μου και για τη δουλίτσα μου, πίκρα γιατί δε βρίσκω το κουράγιο να σηκώσω ένα «στειλιάρι και να μετρήσω τα πλευρά και των τριακοσίων βολευτών» που έλεγε και η γιαγιά μου. Και δυστυχώς, όσο διάβαζα, τόσο με έπιανε κατάθλιψη, επηρεάζοντας αρνητικά τον περίγυρό μου. Η θλίψη με τη σειρά της έγινε οργή, οργή την οποία ίσως η γυναίκα μου να μπορεί να καταλάβει, δεν ισχύει όμως το ίδιο για τα νηπιακής ηλικίας παιδιά μου, που απορούν γιατί ο μπαμπάς δε γελάει και δεν παίζει μαζί τους.
Και ξαφνικά ……… ΒΑΡΕΘΗΚΑ. Συγνώμη κύριοι αλλά μας κουράσατε. Εξηγούμαι· σε κάθε blog υπάρχουν κάποιοι τακτικοί αρθρογράφοι – αναλυτές, οι οποίοι χαίρουν εκτιμήσεως από τους περισσότερους αναγνώστες. Κάποια κείμενα διαβάζονται και σχολιάζονται περισσότερο, μόνο και μόνο από το όνομα ή το ψευδώνυμο που τα υπογράφει. Αυτό λοιπόν που περιμένω πλέον, είναι να δω έναν από αυτούς να γράψει μόνο δύο αράδες· «αύριο θα κατέβω στο Σύνταγμα κρατώντας ένα πλακάτ. Θα παραμείνω εκεί, έστω και μόνος μου, για όσο χρειαστεί, μέχρι να φύγει και το τελευταίο λαμόγιο από τη βουλή. Θα περιμένω να έρθει ο δεύτερος, ο τρίτος, ο χιλιοστός με τα δικά τους πλακάτ, τα δικά τους συνθήματα».
Δώστε μου με αυτό τον τρόπο το δικαίωμα να ελπίζω και την υποχρέωση να συμμετάσχω. Δώστε μία διέξοδο στην οργή μου. Δεν χρειαζόμαστε άλλους αναλυτές, χρειαζόμαστε έναν μπροστάρη, έναν Πρωτεσίλαο (Ιλιάδα, θυσιάστηκε πηδώντας πρώτος από το καράβι, γνωρίζοντας ότι ο πρώτος θα σκοτωθεί).
Με τιμή και με την ειλικρινή μου συγνώμη αν σας μετέφερα την πίκρα μου.