Για την Πατρίδα...

Ονομαζόταν Γεώργιος Λυκάκης. Ήταν Σημαιοφόρος του Πολεμικού μας Ναυτικού. Ήταν ένα νέο παιδί, που απλά η κοσμοαντίληψη και η στάση ζωής του, τον οδήγησαν σε κάποιες επιλογές που οι συνομήλικοί του το σίγουρο είναι ότι θα τις κοροΐδευαν. Επέλεξε να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού. Στους μίζερους και αντιηρωικούς καιρούς που ζούμε, επέλεξε να γίνει και βατραχάνθρωπος, επέλεξε να περάσει το δυσκολότερο σχολείο των Ειδικών μας Δυνάμεων, το σχολείο των υποβρυχίων καταστροφέων, των βατραχανθρώπων μας.

Στις 19 Αυγούστου του 2010, κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης, έπεσε από ύψος 22 μέτρων, βρίσκοντας τραγικό θάνατο εν ώρα υπηρεσίας. Στην ανακοίνωση που έβγαλε το ΓΕΝ, έκανε μία τυπική αναφορά για το συμβάν, με το γνωστό τυπικό τρόπο των ανακοινώσεων των επιτελείων. Ο Γεώργιος Λυκάκης, ήθελε να κάνει το όνειρό του πράξη. Σε μία εποχή που δεν σου επιτρέπει πλέον να ονειρεύεσαι, ο Γιώργος επέλεξε την Στολή. Οριοθέτησε τις Αξίες, επέλεξε μία άλλη στάση ζωής. Σε πείσμα της καθημερινότητας και της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, έστρεψε το βλέμμα του στις Ειδικές Δυνάμεις, έστρεψε το βλέμμα του εκεί που τίποτα δεν είναι εύκολο, εκεί που υπάρχει κούραση, αίμα και αγώνας, εκεί που αποφεύγουν οι πολλοί, αυτοί που δεν θέλουν να κουράζονται και να παλεύουν. Έπεσε στο καθήκον.

Πολλοί θα κοροϊδέψουν, άλλοι θα πουν ότι ήταν ένας «κολλημένος», ένας μιλιταριστής, ένας περίεργος. Στις μέρες μας, οι θεωρήσεις των γεγονότων γίνονται με εξαιρετική ευκολία. Δεν θα τον δούμε σε κανάλια. Δεν θα παίξει σε πρωϊνάδικα. Βλέπεις, ο συγκεκριμένος δεν ήταν ούτε επώνυμος, ούτε ψευτοκουλτουριάρης, ούτε κοσμικός, ούτε αριστεριστής. Γιατί νομίζω σχηματικά με αυτές τις κατηγορίες ασχολούνται όλοι σήμερα, σε μία από αυτές τις κατηγορίες πρέπει να υπάγεσαι για να είσαι θέμα. Οι γονείς του έγραψαν στον τάφο του μεταξύ άλλων: ...«Αναζητούσες το δύσκολο, το αθλητικό, το ηρωικό, το περιπετειώδες. Για την Πατρίδα και τα νιάτα σου». Για την Πατρίδα... Αυτό έγραψαν οι γονείς ενός παιδιού που χάθηκε στα 24 του χρόνια, τη στιγμή που οι υπόλοιποι συνομήλικοί του ξεκινούν με τα δικά τους σχέδια. Θεωρώ πως με όλη τη φράση, περιέλαβαν όλα όσα εμείς πιστεύουμε.

Δεν είδαμε αυτούς τους γονείς να βγαίνουν στα κανάλια, δεν τους είδαμε να κλαίνε σε εκπομπές. Τα αισθήματα και το δικό τους πόνο, τον έγραψαν σε κάποιες φράσεις, που όμως δεν προκαλούσαν λύπη και στενοχώρια, δεν προκαλούσαν πόνο και μιζέρια. Τόνιζαν το ηρωικό, τόνιζαν το πρότυπο του αθλητή, το πρότυπο του πολεμιστή. Τόνιζαν την αγάπη για την Πατρίδα. Που μπορεί να σε πληγώνει απ' όπου και αν κοιτάξεις, όμως για αυτή την Πατρίδα ο Γιώργος έδωσε τη ζωή του... Το όνομα του Γιώργου θα υπάρχει στα έγγραφα του Πολεμικού Ναυτικού. Θα υπάρχει στο μνημείο πεσόντων που βρίσκεται στην Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών. Ας υπάρχει και στις σκέψεις και στην ψυχή όλων μας...
http://www.elkosmos.g
Τάσος Δημητρακόπουλος