Χιούμορ που σκοτώνει...
Η μία κόρη (=Ελλάδα) της οικογένειας (ΕΕ), η οποία δεν έχει βγάλει ακόμα το Λύκειο (=σοβαρές μεταρρυθμίσεις), ξοδεύει από τον οικογενειακό κουμπαρά Χ χρήματα (χαρτζιλίκι=επιδοτήσεις) τα οποία ενώ της έχουν δοθεί για να τα ξοδέψει με φειδώ σε πράγματα που χρειάζεται π.χ. ρούχα εκείνη αγοράζει π.χ. αρώματα.
Από την τσέπη του μπαμπά (=Γερμανία) πηγαίνουν τα έξοδα του φροντιστηρίου για το καθ΄ αυτό σχολείο (Μεσογειακά προγράμματα, Πακέτο Ντελόρ 1& 2, ΕΣΠΑ κτλ), των Αγγλικών, Γαλλικών και των Η/Υ (=επενδύσεις) και η βενζίνα για τις μετακινήσεις (=δημόσια έργα), ώστε να καταφέρει να σπουδάσει (=δημόσιες επενδύσεις) και μεγαλώνοντας να προσφέρει κι αυτή στον οικογενειακό προϋπολογισμό (=ισότιμο μέλος) μέχρι να μπορεί να αντέξει μόνη της και κυρίως με την πεποίθηση ότι, δεν μπορεί, η κόρη σε αντάλλαγμα θα τον φροντίσει στα γεροντάματά του ή όταν εκείνος δεν θα μπορεί (=κοινοτική αλληλεγγύη).
Εκείνη λοιπόν όχι μόνο δεν πηγαίνει φροντιστήριο (=ανάπτυξη), όχι μόνο δεν διαβάζει για να γίνει καλύτερη μαθήτρια (=ανταγωνιστικό περιβάλλον), αλλά έχει πείσει τον πατέρα να της αφήσει και τη διαχείριση αυτού του ποσού (=εθνική οικονομία), από το οποίο αποδίδει δυο-τρεις μήνες στο φροντιστήριο και στα Αγγλογαλλικά και τα υπόλοιπα από ένα σημείο και μετά τα τρώει στα μπουζούκια και στα λούσα (=χρήματα σε τρίτους, παροχές).
Για να μπαλώσει τις τρύπες, βρίσκει μια δουλειά με χαμηλές αποδοχές π.χ. σερβιτόρος (=ανοίγω δουλειές που όλοι μπορούν να κάνουν ή μόνο και μόνο γιατί κάποιοι από εκείνους που τις κάνουν βγάζουν πολλά λεφτά) και με την προσδοκία ότι κι εκείνη θα βγάλει πολλά λεφτά χωρίς κόπο, περνά και αυτά τα έσοδα (ή ένα πολύ μεγάλο κομμάτι τους) στα ...έξοδα.
Στο τέλος φυσικά, θα πρέπει να πληρώσει τα φροντιστήρια και θα πρέπει να δώσει και εξηγήσεις στο σπίτι (=κοινοτικός έλεγχος). Εκείνη, όχι μόνο δεν δίνει εξηγήσεις, αλλά μετά από συζήτηση με μερικές της φίλες (=ΗΠΑ, Goldmans Sachs) που όπως ξέρουμε σε αυτή την ηλικία είναι απλώς ...αριόλες, κάνει μια σούμα δική της (=απογραφή), λέει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα (=δημιουργική λογιστική) και στο τέλος επικαλείται την κλασική εφηβική ατάκα "ας μη μου τα δίνατε, ας τα κρατούσατε, στο κάτω κάτω ας μη με γεννούσατε, έχετε υποχρέωση να πληρώσετε το ότι μεγαλώνω" (=Παπανδρέου).
Πράγματι, η οικογένεια για να μη στενοχωρήσει την κόρη (και γιατί ο μπαμπάς περιμένει από εκείνη ΚΑΠΟΤΕ να την γηροκομήσει, δηλ. να βάζει ΕΚΕΙΝΗ τα λεφτά για να ζει εκείνος στα γεράματά του, ή γιατί ο ίδιος έχει ρουχάδικο και σκέφτεται ότι άμα η κόρη του τον κάνει ξεφτίλα στην κοινωνία, τότε οι φίλες της δεν θα αγοράζουν ρούχα απ΄ αυτόν) στην αρχή πληρώνει, αλλά βάζει και κάποιους όρους (=Μημόνιο). Της λέει λοιπόν ότι θα δώσει όσα λεφτά χρειάζονται για να εξοφλήσει, υπό την προϋπόθεση ότι με ένα μέρος από τα λεφτά που βγάζει από τη μικρή δουλειά της θα συμμετέχει κι αυτή στην πληρωμή της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και του πετρελαίου (=τόκοι) και ακόμα ότι το χαρτζιλίκι κομμένο (=κομμένες οι επιδοτήσεις). Επίσης, θα πρέπει κι αυτή να συμμετέχει στον κουμπαρά του σπιτιού, διότι έρχεται από πίσω της η μικρότερη κόρη (=η Πορτογαλία) η οποία από κάπου κι αυτή θα πρέπει να βοηθηθεί, έτσι και κάνει τα ίδια, αλλά κυρίως έχει αρχίσει και διαμαρτύρεται γιατί στη μεγάλη κόρη δίνουν λεφτά, ενώ εκείνη την έχουν για πέταμα.
Στο τέλος λοιπόν η κόρη διαμαρτυρόμενη (=απεργίες) μένει με ένα μισθό, ο οποίος εξαρχής δεν της έφθανε για την ίδια και του οποίου τα καθαρά έσοδα για την πάρτη της δεν φθάνουν ούτε για ...ζήτω (=μείωση μισθών στο Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα) και με μερικές φίλες οι οποίες της γυρνάνε την πλάτη (=ΗΠΑ, Goldman κτλ) οι οποίες μάλιστα είχαν παίξει και στοίχημα μεταξύ τους (=επενδυτικά ομόλογα) ότι στο τέλος κατά πάσα πιθανότητα θα φάει τα μούτρα της (=επένδυση υψηλού ρίσκου) και το είχαν πει και σε άλλους (=Διεθνής υποβάθμιση σε ΒΒΒ-).
Αυτή είναι μια συνηθισμένη ιστορία η οποία καταλήγει ως εξής: ή η κόρη στρώνεται στο διάβασμα, ώστε να καταφέρει να σπουδάσει και παράλληλα βρίσκει καλύτερη δουλειά (=επενδύσεις και εξειδίκευση εργασίας, άρα περισσότερες απολαβές και ΜΕΤΑ αύξηση των Δημοσίων επενδύσεων, έργων κτλ), ή αρχίζει το τζόγο (=ΛΟΤΤΟ, ΚΙΝΟ, Στοίχημα, ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ) με τον οποίο χάνει ακόμα περισσότερα λεφτά με την ελπιδα ΑΝ και ΟΠΟΤΕ ή ...παντρεύεται έναν που έχει λεφτά και στον οποίο θα φορτώσει όλα τα έξοδά της (=Πολυεθνικές, Τράπεζες, ΔΝΤ κτλ) με αντάλλαγμα ...το πήδημα.
Φρονώ ότι η κόρη που λέγεται Ελλάδα, αντί να κάνει το πρώτο και επειδή έχει κάνει επί πολλά χρόνια το δεύτερο, αυτή τη στιγμή δικαίως (και καλά να πάθει) βρίσκεται στο τρίτο. Μέχρι το διαζύγιο βέβαια, ή μέχρι να βρει εραστή (=Ρωσία; Κίνα; Ινδία;)... Τουλάχιστον να το ευχαριστιέται...
Χρήστος Μαυρογιάννης
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου