Στρατός και λαθρομετανάστευση

Απορία: Αναρωτήθηκε κανείς γιατί, όχι πολλά έτη πριν, δεν περνούσε τίποτα από τα χερσαία σύνορά μας (του Έβρου π.χ.), αλλά και όσοι περνούσαν επέστρεφαν εν μια νυκτί από εκεί που ήρθαν; Όσοι έκαναν προκάλυψη θα καταλάβουν..

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν εξακολουθήσει ανεξέλεγκτο το μεταναστευτικό ρεύμα προς τη χώρα μας και αν εμείς εξακολουθήσουμε απλώς να παρατηρούμε -άβουλοι και άπραγοι- την εξέλιξη του προβλήματος (αλήθεια, η ιδέα για εκείνο τον φράκτη στον Έβρο τι απέγινε;), σε λίγα χρόνια η Αθήνα θα είναι μια όντως πανάθλια τριτοκοσμική πρωτεύουσα, ενδιαφέρουσα μόνον για όσους μελετούν μορφές της σύγκρουσης των πολιτισμών. Ηδη το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και ο Αγιος Παντελεήμονας έχουν παραδοθεί πλήρως σε κοινότητες λαθρομεταναστών και θα χρειασθεί πολύς χρόνος και μεγάλη προσπάθεια, αν είναι κάποτε να ανακτηθούν, ώστε οι κάτοικοί τους -Ελληνες και αλλοδαποί- να νιώσουν και πάλι ασφάλεια στους δρόμους τους.

Είναι σαφές, νομίζω, ότι οφείλουμε κατ’ αρχάς να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα εμείς οι ίδιοι, με τα μέσα και τις όποιες δυνάμεις διαθέτουμε. Καλώς ή κακώς, η γεωγραφική θέση της χώρας, σε σχέση με τις μεταναστευτικές ροές, μας καθιστά προθάλαμο της Ευρώπης· η δε ιδιομορφία των συνόρων μας διευκολύνει τη διείσδυση μεταναστών. Θα ήταν ευχής έργο αν υπήρχε η δυνατότητα τροποποίησης της ευρωπαϊκής συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ», που ορίζει την εξέταση της αίτησης ασύλου μόνον από το κράτος-μέλος της Ε. Ε. στο οποίο εισέρχεται ο αιτούμενος το άσυλο και η οποία, ουσιαστικά, μας απαγορεύει την προώθηση των παρανόμως εισερχομένων σε άλλες χώρες της Ενωσης. Αλλά -ας μη γελιόμαστε- μια χώρα που επαιτεί έχει ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας όταν απαιτεί. Χρειάζεται, λοιπόν, μία σύνθετη πολιτική αποτροπής, την οποία πρέπει εμείς να βρούμε και, ενδεχομένως, να διεκδικήσουμε εν καιρώ τη χρηματοδότησή της με ευρωπαϊκούς πόρους.

Ασφαλώς, κάτι τέτοιο δεν σημαίνει -προς Θεού- να βυθίζουμε όποιο πλεούμενο με λαθρομετανάστες πλησιάζει τα χωρικά ύδατα! (Προσφάτως, αποδόθηκε εσφαλμένα στον πρόεδρο του ΛΑΟΣ αυτή η δήλωση, αλλά όποιος διαβάσει τη σχετική ομιλία του διαπιστώνει ότι τα περί βύθισης πλοίων ήταν ένας παπανδρεϊκού τύπου λεονταρισμός, τον οποίο απηύθυνε ευθέως προς την Τουρκία, σε μια ομιλία, άλλωστε, την οποία ξεκίνησε με το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες»...) Ακόμη και με τα κριτήρια του πιο ψυχρού ρεαλισμού, η σκόπιμη βύθιση ενός πλοίου με λαθρομετανάστες θα ήταν ολέθριο λάθος για τη χώρα. Φαντασθείτε το κύμα των αντιδράσεων που θα ξεσήκωναν στην Ευρώπη οι εικόνες των νεκρών γυναικόπαιδων να επιπλέουν γύρω από το ναυάγιο. Θα ήταν ό, τι χειρότερο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, σε μια εποχή μάλιστα όπου η φήμη της έχει πιάσει στο ναδίρ.

Ομως, όσο και αν είναι δυσάρεστο για τους καθωσπρέπει του ανέξοδου ανθρωπισμού και της πολιτικής ορθότητος, είναι απολύτως αναγκαίο η Ελλάδα να πάρει μέτρα που θα κάνουν περισσότερο δύσκολη, επικίνδυνη και, εν τέλει, ακριβή υπόθεση τη λαθρομετανάστευση. Υποθέτω ότι μια τέτοια πολιτική θα περιελάμβανε, κατ’ αρχάς, την ίδρυση φυλασσόμενων χώρων υποδοχής, η κατάσταση των οποίων δεν θα ήταν δυσφημιστική για τη χώρα στο εξωτερικό, αλλά επίσης θα απέκλειε για τους λαθρομετανάστες όποια άλλη επιλογή πλην της οικειοθελούς επιστροφής στις πατρίδες τους, εξόδοις του ελληνικού κράτους. Θα περιελάμβανε επίσης τον προσανατολισμό των υπηρεσιών πληροφοριών στην πρόληψη των μεθόδων που χρησιμοποιούν τα κυκλώματα που διακινούν τους παράνομους μετανάστες. Τον πρωτεύοντα ρόλο όμως σε ένα τέτοιο σχέδιο νομίζω ότι θα έπρεπε να τον έχει το στράτευμα.

Με αφορμή, λοιπόν, το χθεσινό άρθρο στην «Καθημερινή» του γενικού διευθυντή του ΕΛΙΑΜΕΠ Θάνου Ντόκου, διερωτώμαι γιατί «η σαφής ανάγκη υιοθέτησης ενός νέου αμυντικού δόγματος» για τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, την οποία τονίζει ο αρθρογράφος, δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει και τη συμμετοχή στην αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών από την Ανατολή. Υποθέτω ότι οι επαγγελματίες στρατιωτικοί, αντιλαμβανόμενοι τη σύγχρονη εκδοχή του πατριωτισμού πέραν των στενών ορίων του, δεν θα δίσταζαν να ανταποκριθούν σε έναν τέτοιο ρόλο. Επιπροσθέτως, η ανάληψη αυτού του ρόλου από τις ένοπλες δυνάμεις θα έδινε πραγματικό νόημα στη στρατιωτική θητεία, θα την έκανε στ’ αλήθεια μέρος της αγωγής του υπεύθυνου πολίτη. (Γιατί -ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας- ο συβαριτισμός των δεκαετιών της κάλπικης προόδου, οι πολιτικές πιέσεις για μια θητεία ολοένα και πιο εύκολη, άνετη και ανώδυνη, την έχουν κάνει πια για τους περισσότερους μια ατελείωτη βαριεστημάρα και τίποτε παραπάνω...)

Ενδέχεται, βέβαια, για τεχνικούς λόγους, τους οποίους οι στρατιωτικοί γνωρίζουν καλύτερα, η ιδέα της αξιοποίησης των ενόπλων δυνάμεων για τη θωράκιση των συνόρων και από τη λαθρομετανάστευση να μην είναι απολύτως εφικτή. Μπορεί όμως και να είναι, εν μέρει ή εν όλω. Και, πάντως, το μέγεθος του προβλήματος, οι επιπτώσεις του, καθώς επίσης και η ύπαρξη ενός τεράστιου στρατιωτικού μηχανισμού (90.000 είναι οι επαγγελματίες στρατιωτικοί) με τις δυνατότητές του, νομίζω ότι επιβάλλουν να της δοθεί λίγη προσοχή...
Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr