Επαιτούμε ή Απαιτούμε;

ΤΗΣ ΚΛΑΙΡΗΣ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ*
Παρακολουθώντας τις συζητήσεις στους διάφορους σταθμούς, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς, βουλευτών, αρχηγών ή εκπροσώπων κομμάτων, μου δημιουργούνται τεράστια ερωτηματικά.
Αισθάνομαι ότι όλοι έχουμε παγιδευτεί σε μια χοάνη από απειλές, τόσο από την Τουρκική Κυβέρνηση όσο κι από τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έπρεπε να είναι ο βασικός υποστηρικτής μας, αφού είμαστε κομμάτι από την ίδια.
Όμως, αντί να υποστηρίζουν εμάς, κρατούν μια χλιαρή στάση και σε κάποια σημεία υποστηρίζουν την Τουρκία.
Ένα κράτος που δεν είναι μέλος και δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της προς την Ε.Ε, τις οποίες ανέλαβε.
Αντίθετα, θέλει να υποτάξει την Ε.Ε. στις δικές της αυταρχικές απαιτήσεις.
Διακρίνω ένα είδος φοβίας στις δηλώσεις αξιωματούχων, μερικά δε κράτη υποστηρίζουν εμφανώς την Τουρκία.
Από τη μεριά μας, είναι ακαθόριστη ακόμη η γραμμή πλεύσης.
Αντικρουόμενες απόψεις, ως προς τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου.
Είναι αδιανόητο, έχουν περάσει τριάντα πέντε χρόνια κατοχής, και δεν έχουμε ακόμη κατασταλάξει.
Τεράστιο ερώτημα: Γιατί;
Το Εθνικό θέμα δεν είναι κομματικό.
Είναι υπερκομματικό και έπρεπε οι αποφάσεις να ’ναι κοινές και αταλάντευτες.
Να μην έχουν ρωγμές ή διφορούμενα.
Οι απαιτήσεις που εκφράζονται από ’μάς για να επιτρέψουμε την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, είναι το λιγότερο γελοίες.
α) Ν’ ανοίξει έστω κι ένα λιμάνι για τα κυπριακά πλοία, σαν να ’ναι φερετζές κι ανοίγει η χανούμισσα το ένα μάτι και
β) Ν’ αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Μα, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αναγνωρισμένη από τα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι όταν η ίδια η Τουρκία με το Πρωτόκολλο της Άγκυρας αναγνώρισε τα κράτη της Ε.Ε. με την υπογραφή της, με την εις άτοπον απαγωγή αναγνωρίζει και την Κύπρο, έστω κι αν είπε «με προϋποθέσεις».
Γιατί λοιπόν επαιτούμε;
Από την Τουρκία έπρεπε να απαιτούμε, για να μη σταθούμε εμπόδιο στην ενταξιακή πορεία της, ουσιαστικά πράγματα:
1) Ν’ αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής.
2) Ν’ απομακρύνει τους εποίκους, που είναι ειδεχθές έγκλημα διεθνώς.
3) Να επιστρέψει την Αμμόχωστο.
4) Να κάνουμε σαφές, τόσο στην Τουρκία όσο και στα Ηνωμένα Έθνη, ότι, αν δεν γίνουν αυτά, δεν θα συνεχίσουμε τις ούτως ή άλλως άκαρπες συνομιλίες, οι οποίες μας οδηγούν συνεχώς σε περαιτέρω παραχωρήσεις.
Θα μου πείτε, δεν είμαστε υπερδύναμη για να μιλούμε με τον τρόπο αυτό.
Αυτή τη στιγμή κρατούμε ένα μικρό κλειδάκι, που ανοίγει στο δωμάτιο της Δικαιοσύνης.
Πρέπει να το διαφυλάξουμε, για να το χρησιμοποιήσουμε την κατάλληλη στιγμή.
Είναι το κλειδάκι που προσπαθούν να μας αρπάξουν και να το αχρηστεύσουν η Τουρκία και οι φίλοι της.
Να τους πούμε ευθαρσώς:
Το κλειδάκι είναι δικό μας.
Δεν επαιτούμε. Απαιτούμε.
Και απαιτούμε για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, για τη διάσωση του Ελληνισμού, στην πανάρχαια κοιτίδα του.
Απαιτούμε λοιπόν, δεν επαιτούμε.
*Πρώην Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού