Μέχρι πότε....;
Η χώρα καταστέφεται.
Οι Έλληνες αγωνιούν αλλά έχουν πάψει να αγωνίζονται. Μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια ή όποτε αποφασίσουν οι επόπτες γραμμών, οι Έλληνες εξαντλούν δια μιας όλη τους την εξουσία, βάζοντας ένα όνομα μέσα σε ένα φάκελλο, που έχουν διαλέξει για αυτούς τα κομματικά διευθυντήρια , και έπειτα γίνονται η σιωπηλή λεία των αφεντικών που διάλεξαν, όπως εκείνα τα άτυχα έντομα που έχουν στην διάθεσή τους μόνο μία νύχτα έρωτα και καταβροχθίζονται μετά από το θηλυκό τους.
Πολύ θα επιθυμούσαμε να μιλάμε πότε -πότε, θα θέλαμε πολύ να λέγαμε την γνώμη μας για ορισμένα θέματα που θεωρούμε σημαντικά. Αλλά τότε είναι πια πολύ αργά. Κειτόμαστε άοπλοι, εξαντλημένοι από το εκλογικό πανηγύρι. Μας επιτρέπεται μόνο να επιλέγουμε τους εξουσιαστές μας, που βιάζουν την βούληση μας με τεχνικές πλύσης εγκεφάλου των μαζών, προπαγανδιστική ψευδολογία, εξαγορά συνειδήσεων, και χυδαίους εκβιασμούς. Και μετά μας φτύνουν κατάμουτρα οι εξουσιαστές και οι παρακεντέδες τους περιφρονώντας και λοιδορώντας ασύστολα όσους τολμούν να εκφράσουν, αγανάκτηση για τα χάλια της Παιδείας, την κατάντια της υγείας και τον συνεχή βιασμό από καλοπληρωμένους λακέδες της ιδέας που λέγεται Ελλάδα.
Μέχρι πότε θα καταπίνουμε αυτές τι αθλιότητες.
Μέχρι πότε θα δίνουμε την ψήφο εμπιστοσύνη μας στους σημερινούς αδίστακτους βιαστές της Ελλάδας.
Μέχρι πότε θα επιτρέπουμε, σε αυτούς τους ψοφοηδείς να διευθύνουν τις τύχες μας ευνουχίζοντας την πολιτική μας αξιοπρέπεια.
Γεμίσανε τα αριστοκρατικά προάστια της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας με μυθώδεις βίλες και οι μαρίνες με αναρίθμητα κότερα και εμείς τυλιγμένοι τον κομματικό μανδύα τους προσφέρουμε το ιδεολογικό άλλοθι για να λυμαίνονται το εθνικό προϊόν. Δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε να μαν κυβερνούν άνθρωποι που είτε δε θέλουν να δουν, είτε δεν έχουν την δύναμη να δουν... Χρεοκοπημένοι...
Συλλογίζομαι κάθε μέρα και περισσότερο, μήπως είμαστε ένα κουβάρι από σκουλήκια, ένας κοσμάκης σε τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, "Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα!".
Υπάρχουν και όρια! Αρκετά δώρα έκαναν στον εαυτό τους. Ο κόμπος της ανοχής και αν θέλετε και της βλακείας έφτασε στο κτένι της. Πρέπει να μπει τέλος στην πολιτική των υψηλών συγγενειών και της κατεργαριάς που δημιουργούν γύρω μας μια ατμόσφαιρα αγοράς και όχι εμπιστοσύνης. Τα μικρά ανθρωπάκια χωρίς αέρα ας πάνε στις βίλες τους και τα κτήματά τους. Αρκετά φάγανε. Οι άνθρωποι των εύκολων καιρών, οι στραγαλατζήδες του κομματισμού και της λαμόγιας δεν μας χρειάζονται άλλο. Πρέπει να κυλήσουν χάμω σαν σάπια φρούτα μέσα στη λάσπη και τον βόρβορο της διαφθοράς. Είναι ένα φριχτό δράμα να βλέπουμε την Ελλάδα να γονατίζει, να καίγεται, να καταστρέφεται και εμείς να ανεχόμαστε και να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο από αυτές τις ανθρώπινες χαλκομανίες, που έχουν ένα μόνο μότο "Διάλυε για να κυβερνάς" και κάθε τους πράξη μυρίζει πτωμαϊνη. Ποντίκια σε καράβι που βουλιάζει.
Αναρτήθηκε από maximos
http://tabouri.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου