Σε όλες τις χώρες του κόσμου, ακόμη και στις πιο διαφανείς και δημοκρατικές, η πολιτική ασφάλειας στη διπλωματική και στρατιωτική της πτυχή περιλαμβάνει και βρόμικες δουλειές τις οποίες συνήθως επιφορτίζονται τα επιχειρησιακά τμήματα των υπηρεσιών πληροφοριών ή ακόμη και παράλληλες δομές εκτός του θεσμικού κρατικού μηχανισμού.
Στην Τουρκία των στρατηγών ο διαχωρισμός αυτός δεν υπήρχε και πιθανόν να μην υπάρχει ακόμη εντός του Γενικού Επιτελείου, όπως δείχνουν οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας προχθές Τετάρτη στην τουρκική εφημερίδα «Ταράφ».
Ενα είναι βέβαιο, ο διαχωρισμός του κεμαλικού καταστημένου από το «βαθύ κράτος» είναι αδόκιμος: Οταν 162 εν ενέργεια αξιωματικοί με επικεφαλής δύο στρατηγούς και ένα πτέραρχο όχι μόνον ετοιμάζονται να ανατρέψουν με πραξικόπημα την πρόσφατα τότε εκλεγμένη κυβέρνηση Ερντογάν αλλά κυρίως να δημιουργήσουν κλίμα αποσταθεροποίησης με βομβιστικές επιθέσεις σε Τζαμιά, μουσεία, αλλά κυρίως με πρόκληση θερμού αεροπορικού ελληνοτουρκικού επεισοδίου στο Αιγαίο, τότε η ταύτισή του με το παρακράτος απλά αποτυπώνει την πραγματικότητα.
Το μήνυμα των αποκαλύψεων προς την Αθήνα είναι πλέον σαφές: Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό είναι το κατ' εξοχήν, αν όχι το αποκλειστικό, πλέον, πεδίο όπου το κεμαλικό κατεστημένο - «βαθύ κράτος» προσδοκά ακόμη να φθείρει ανεπανόρθωτα και στη συνέχεια να ανατρέψει τη σημερινή κυβέρνηση.
Μια ελληνοτουρκική σύγκρουση είτε στο Αιγαίο, είτε στο Κυπριακό θα ήταν μοιραία για την κυβέρνηση Ερντογάν:
- Σε μία στρατιωτική σύγκρουση στο Αιγαίο ή στην Κύπρο η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων όχι μόνον θα είχε τον κύριο λόγο στις επιχειρήσεις, αλλά θα έθετε υπό ομηρεία την εξωτερική πολιτική της χώρας στο σύνολό της. Αυτή τη φορά το πραξικόπημα θα είχε ως πρελούδιο την σύγκρουση με τον προαιώνιο εχθρό, την Ελλάδα, που θέλει να καταστήσει το Αιγαίο ελληνική λίμνη και να εξοντώσει τους Τουρκοκυπρίους αδελφούς?
- Μία περιορισμένη έστω σε έκταση και σε χρόνο ελληνοτουρκική πολεμική σύγκρουση θα έδινε τη χαριστική βολή στις ήδη καρκινοβατούσες ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε., που αποτελεί στόχο υψηλής προτεραιότητας για τον σκληρό πυρήνα των Κεμαλιστών.
- Ο Ερντογάν και η κυβέρνηση του ΑΚΡ θα βρίσκονταν σε τραγικό δίλημμα: Είτε θα ακολουθούσαν συρόμενοι το κεμαλικό κατεστημένο στην τυχοδιωκτική φυγή προς τα εμπρός για να αυτοακυρωθούν πριν ανατραπούν, είτε θα συγκρούονταν ανοικτά για να καταγγελθούν ως εθνικοί μειοδότες και να γνωρίσουν πιθανόν την τύχη του Μεντερές και των στενών του συνεργατών Ζορλού και Πολακάν, που απαγχονίστηκαν το 1961 μετά από μια δίκη παρωδία.
Η στρατιωτική ηγεσία έσπευσε χθες να ψελλίσει ότι δεν επρόκειτο για σχέδιο δράσης αλλά για σενάριο άσκησης. Είναι φανερό ότι θυμίζει τους πραξικοπηματίες του Αυγούστου του 1991 στη Μόσχα, που όταν έδωσαν την πρώτη συνέντευξη Τύπου αντί για δέος προκάλεσαν τα γέλια των παρισταμένων.
Τι δείχνουν τα παραπάνω; Οτι παρά τη μέχρι τώρα αδράνεια της Αγκυρας και την απογοήτευση που προκαλούν οι πρόσφατες τουρκοκυπριακές θέσεις που κατέθεσε ο Ταλάτ ο διάλογος με τον Ερντογάν είναι μονόδρομος για την Αθήνα, όπως μονόδρομος είναι η στήριξη της ενταξιακής προοπτικής μιας δημοκρατικής Τουρκίας.
Ημερησία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου