Το έλλειμμα της Ελλάδας είναι πρωτίστως πολιτικό

Η κατάσταση θα ήταν αφόρητα πληκτική, αν δεν διαγραφόταν τόσο δυσοίωνη. Πρώτα ήρθαν οι πανηγυρισμοί της Κυριακής για την αποσαφήνιση του περίφημου μηχανισμού στήριξης. Ο τελευταίος είχε ήδη πανηγυρισθεί ως το σωτήριο περίστροφο που θα κρατούσε μακριά τους κερδοσκόπους, πλην απεδείχθη άσφαιρος.

«Τώρα πια το περίστροφο είναι γεμάτο» δήλωσε ο πρωθυπουργός, δίνοντας την ευκαιρία σε τηλεοπτικούς αναλυτές να διαλαλήσουν για νιοστή φορά την πεποίθηση ότι, ακόμη και αν δεν υπήρχε Γιώργος Παπανδρέου, ο καλός θεός της Ελλάδας θα έπρεπε να τον επινοήσει.
Δυστυχώς, οι αγορές δεν έδειξαν την ίδια καλή πίστη και μας χρέωσαν, για τα 6μηνα και 12μηνα γραμμάτια, τοκογλυφικά επιτόκια επτά φορές μεγαλύτερα από εκείνα της Ισπανίας και δέκα φορές μεγαλύτερα από εκείνα της Γερμανίας. Την επομένη, το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου αυξήθηκε πάνω από το ανυπόφορο όριο του 7%, ακολουθώντας την τρελή πορεία των spread, που ουδόλως συγκινούνται από τον καταιγισμό κυβερνητικών νομοσχεδίων. Με τον ήλιο τα βγάζουμε, με τον ήλιο τα βάζουμε, τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε, όπως θα έλεγαν και οι δύο συμπαθείς γιαγιάδες των γνωστών τηλεοπτικών διαφημίσεων.
Να λοιπόν που η ισχυρή Ελλάδα του κ. Σημίτη και της ΟΝΕ ή του κ. Καραμανλή και της Ολυμπιάδας αποδείχθηκε αντικατοπτρισμός της ερήμου - ένα ευρωπαϊκό Ντουμπάι, το οποίο, αφού δεν διαθέτει αδελφό εμιράτο για να το εξαγοράσει, σύρεται ικέτης στην πόρτα της Ε. Ε. και του ΔΝΤ. Μάλιστα, καταφέραμε να συνδυάσουμε τα χειρότερα στοιχεία των δύο λύσεων, αφού οδεύουμε προς δανειοδότηση με τσουχτερά επιτόκια Ευρώπης και ειδεχθείς όρους ΔΝΤ. Για τρίτη φορά, μετά το 1893 και το 1932, η ουσιαστικά πτωχευμένη Ελλάδα γίνεται χώρα περιορισμένης κυριαρχίας - μόνο που αυτή τη φορά το πολιτικό προσωπικό δεν πιστώνεται ούτε την αναβάθμιση των εσωτερικών υποδομών, όπως ο Τρικούπης, ούτε εθνικές επιτυχίες, όπως ο Βενιζέλος.
Η προχθεσινή Wall Street Journal δημοσίευσε άρθρο του Καρλ Γουάινμπεργκ με τίτλο «Μόνο η αναδιάρθρωση του χρέους μπορεί να σώσει την Ελλάδα». Ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης αναφέρει ότι μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια η Αθήνα πρέπει να καταβάλει το απίθανο ποσό των 240 δισ. ευρώ, δηλαδή σχεδόν ό, τι παράγει σε ένα χρόνο, για το χρέος της. Σε αυτό το φόντο, ακόμη και αν εισπραχθούν, με τεράστιο κοινωνικό κόστος, τα 45 δισ. από Ε. Ε. και ΔΝΤ, θα πρόκειται για σταγόνα στον ωκεανό. Οχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και μεγαλύτερες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, είναι αδύνατο να σηκώσουν το βάρος των χρεών τους, λέει ο Γουάινμπεργκ, και αυτό που χρειάζεται είναι μια λογική διευθέτηση που θα τους επιτρέψει να τα ξεπληρώσουν όχι σε 10, αλλά σε 25 χρόνια.
Δυστυχώς, έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται στην Ελλάδα η άποψη ενός Αμερικανού οικονομολόγου στην κατ’ εξοχήν νεοφιλελεύθερη εφημερίδα του Μέρντοχ σχεδόν… αριστερίστικη και πάντως εκτός της διαπραγματευτικής ικανότητας οποιασδήποτε κυβέρνησης. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Γ. Παπανδρέου βαδίζει εκών - άκων προς το ΔΝΤ, προσμένοντας κάποιο θαύμα που θα τον προφυλάξει από την τύχη των ομοϊδεατών του, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο - όπως το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουγγαρίας, το οποίο καταβαραθρώθηκε από το 43% στο… 19%! Ασφαλώς, ο πρωθυπουργός δεν λησμονεί πως μετά το τρικούπειο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ακολούθησε το «ανθ’ ημών Γουλιμής» …
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ