΄Ημέρα ἐθνικοῦ πένθους.

Ποίημα αφιερωμένο στην ημέρα μνήμης για την γενοκτονία των Ποντίων

Σήμερα εἶναι ἡμέρα ἐθνικοῦ πένθους.
Σωπᾶστε νὰ ἀκούσουμε τὰ ὃσα φέρνουν οἱ ψίθυροι τοῦ ἀνέμου.

Σήμερα ὃλοι, ὂσοι νοοῦν τὰ στοιχειώδη, θρηνοῦν.
Πονάει τὸ εἶναι μας καὶ πονάει πολύ.
Σὰν τὸ μαχαίρι ποὺ στρίβει μέσα στὴν πληγὴ γιὰ νὰ θερίση ὃτι δὲν ἒκοψε στὸ διάβα του.
Σὰν σήμερα, ἡ μάνα σου, ἡ θειὰ μου, ὁ παπποὺς του, κάποιος πολύ κοντινός ὃλων τῶν Ἑλλήνων ἐσφάγη σὲ κομματάκια ἀπὸ τὰ βέβηλα χέρια τοῦ ὑβριδικοῦ μογγολικοῦ κτήνους. Ἐσφάγη, ἐκόπη διὰ παντὸς, σὰν νὰ μὴν ἦταν ἂνθρωπος ἀλλὰ μία ταπεινή μαργαρίτα, ἓνα τυχαῖο ἀγριολούλουδο, ἓνα κάτι τὶς, τὀσο μικρὸ κι ἀσήμαντο, τόσο χαμερπές, ποὺ δὲν ἂξιζε τὸν κόπο ἀπὸ τὰ κτήνη οὖτε γιὰ μία ματιὰ. Οὖτε γιὰ ἓνα ἀλλαξοδρόμι…..
Κι ἀκόμη καὶ τούτην τὴν ὣρα, οἱ φωνὲς, τὰ δάκρυα, οἱ κραυγὲς, ἡ ἂδικη πολτοποίησις, γεμίζουν μὲ ἀπόγνωσι τὰ αὐτιὰ μας.
Πῶς θὰ τοὺς ἁρπάξουμε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ κτήνους; Πῶς θὰ τοὺς σώσουμε ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ τέρατος; Τὶ ἐφιάλτης εἶναι αὐτὸς; Πῶς θὰ ξεφύγουμε; Πῶς θὰ ἀπαλύνουμε τὶς πληγὲς. Πῶς θὰ κολλήσουμε τὰ κεφάλια; Πῶς θὰ χαϊδέψουμε τὰ ξεριζωμένα μαλλιὰ τῶν κοριτσιῶν; Πῶς θὰ σκουπίσουμε τὸ δάκρυ τῶν γερόντων; Πῶς; Πῶς νὰ γυρίσουμε πίσω τὸν χρόνο γιὰ νὰ ἀγγίξουμε μὲ κάθε στοργὴ καὶ συναίσθησι ὃποια πληγὴ γἐμισε τὰ σώματα καὶ τὰ μυαλὰ τὸ ἂσκεφτο χέρι τοῦ κτήνους; Πῶς θὰ γεμίσουμε κάθε ἀνθρώπινο κενὸ; Πῶς νὰ τὸ καλύψουμε; Πῶς;

Δὲν θὰ ξεφύγουμε. Δὲν πρέπει νὰ ξεφύγουμε ΠΟΤΕ ὃσο τὸ κάθε ὑβριδικὸ μογγολικὸ κτῆνος ἀναπνέει. Τὰ δάκρυα δὲν θὰ γιάνουν τὴν πληγὴ ποὺ κακοφόρμισε καὶ σαπίζει. Ζέχνει πιὰ καὶ τρώει τὰ σωθικὰ τὰ δικὰ μας καὶ τῶν παιδιῶν μας. Αἷμα ἀθώων, αἷμα γενναίων, αἷμα ἡρώων ποὺ ἒσβησαν μὲ ἓνα μεγάλο γιατί χαραγμένο στὰ χείλη. Δὲν θὰ ξεφύγουμε ΠΟΤΕ. Δὲν πρέπει νὰ ξεφύγουμε ΠΟΤΕ. ΠΟΤΕ. Ἀκοῦτε Ἓλληνες; ΠΟΤΕ!!!!
Δὲν ἒχουμε κανένα δικαίωμα νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν μνήμη καὶ τὴν εὐθύνη….
Πρέπει νὰ ξαναγίνουμε ὃλο αὐτὸ ποὺ πράγματι εἲμαστε. Ἂνθρωποι κι Ἓλληνες.
Ἓλληνες Ἂνθρωποι…..

Δὲν θὰ πάρουμε τὴν Πόλη. Θὰ πάρουμε πίσω ὃμως τὴν ζωὴ ποὺ μᾶς ἒκλεψαν. Δὲν θὰ πάρουμε τὰ ἃγια χώματα. Θὰ πάρουμε ὃμως πίσω τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὁσια τῆς φυλῆς. Θὰ τὰ στήσουμε στοὺς τόπους τους καὶ θὰ τὰ ἐνεργοποιήσουμε. Ἀκοῦτε Ἓλληνες; Δὲν θὰ ἁρπάξουμε τίποτα. Θὰ μᾶς δοθοῦν ΟΛΑ. Ἒτσι ἐπιτάσσει τὸ συμπαντικὸν δίκαιον. Ἒτσι ὁρίζει ἡ θεία φύσις. Ἒτσι ὀφείλουμε νὰ πράξουμε ὃσοι ἀκόμη νοοῦν. Πρέπει νὰ ἀντιστρέψουμε τὰ πάντα γιὰ ΠΑΝΤΑ. Πρέπει νὰ σηκωθοῦμε γιὰ ΠΑΝΤΑ καὶ νὰ σηκώσουμε κι ἂλλους, πολλοὺς, ὃλους.
Ξυπνῆστε γρήγορα. Ξεμουδιᾶστε τάχιστα ἀπὸ ὓπνο βαθὺ, αἰώνων. Σηκωθεῖτε. Πιᾶστε τὰ Ἑλληνικὰ σας ὃπλα τὰ ἱερὰ στὰ δυνατὰ σας χέρια καὶ κινεῖστε τὰ γρήγορα καὶ δυνατὰ. Ἡ Ἱστορία μας καλεῖ. Ἡ Ἱστορία μᾶς δεικνύει κάθε βῆμα. Εἶναι πανίερο χρέος αὐτὸ ποὺ θὰ πράξουμε. Εἶναι ἐλαχίστη τιμὴ στὰ ὃσα οὐδεὶς ὡς τῶρα δὲν ἐτίμησε. Τμὴ μας καὶ χρέος μας. Ὀφειλὴ αἰώνων.


Πατρίδα μου. Λεηλατημένη. Αἱματοβαμμένη. Σὲ ῥούφηξαν καὶ σὲ ῥουφοῦν. Ἒφθασε ἡ στιγμὴ νὰ σὲ κερδίσουμε πίσω, νὰ σὲ ξαναστήσουμε στὰ πόδια σου γιὰ νὰ ξαναφωτίσης τὸν ἂνθρωπο καὶ νὰ τὸν σώσης ἀπὸ τὰ νύχια τῶν βεβήλων καὶ τῶν ὑβριστῶν.
Ξεκινᾶμε Ἓλληνες κι ἒχουμε πολύ δουλειὰ καὶ μεγάλο δρόμο. Ξεκινᾶμε τῶρα. Μὲ κάθε μέσον, μὲ κάθε τρόπο. Κανένα κτῆνος δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ σταθῆ ἐμπρὸς μας. Τὸ ἱερὸν καὶ δίκαιον τῆς φύσεως ὁρίζει τὰ βήματά μας. Ὁρίζει τὸν στόχο μας. Ξεκινᾶμε πάνοπλοι, πανέτοιμοι γιὰ ὃλα.
Ὃπλα μας ἡ Γνώσις, ἡ Πίστις, ἡ Ἐπίγνωσις τοῦ ποιοὶ εἲμαστε καὶ ποιὸς ὁ ῥόλος μας. Ἱερὰ ὃπλα. Ἀνίκητα.
Ἡ ὓβρις κακῶς ἐκράτησε στὴν γῆ τόσους αἰῶνες. Ἒφθασε ἡ ὧρα τῆς Νεμέσεως. Κι ἐμεὶς ὡς Ἓλληνες εἲμαστε τὸ χέρι τῆς Νεμέσεως καὶ τὸ μέσον. Ὁ πλανήτης κι ὁ ἂνθρωπος μᾶς καλοῦν.
Ἒμπρὸς…….. Μόνον ἐμπρὸς……….

ΕΛΛΗΝΙΣ