Από την πρώτη κιόλας στιγμή που εμφανίστηκε στο προσκήνιο η Κίνησή μας για την Απομάκρυνση του Τουρκικού Προξενείου, η πιο συχνή ίσως ερώτηση την οποία καλούμασταν να απαντήσουμε τόσο σε επίπεδο συνεντεύξεων στα ΜΜΕ, όσο και σε ιδιωτικές συζητήσεις, αφορούσε στο θέμα της λεγόμενης «αμοιβαιότητας». «Δεν σκέφτεστε πώς θα αντιδράσει η Τουρκία, αν κλείσουμε το εδώ προξενείο, δεν σας προβληματίζει ότι θα κλείσει αντίστοιχα το δικό μας στην Κωνσταντινούπολη και έτσι θα κινδυνεύσει και το Πατριαρχείο»; Η ερώτηση αυτή πράγματι δείχνει λογική, έχει ωστόσο άκρως ικανοποιητικές απαντήσεις, τις οποίες έχουμε ήδη προβάλει. Εξακολουθεί ωστόσο να ακούγεται κατά κόρον και ουσιαστικά να αποπροσανατολίζει τα πράγματα. Πριν λίγες μέρες μάλιστα σε τηλεοπτική εκπομπή που έγινε σε μεγάλο κανάλι περί Θράκης, αποτέλεσε και το βασικό όπλο στη φαρέτρα Έλληνα διπλωμάτη στην προσπάθειά του να «πείσει» ότι το Προξενείο Κομοτηνής δεν πρέπει ουσιαστικά να εκδιωχθεί. Θα ήταν χρήσιμο συνεπώς να δοθούν από πλευράς μας στο σημείο αυτό κάποιες ακόμη πιο ολοκληρωμένες απαντήσεις επί του συγκεκριμένου ζητήματος. Απαντήσεις που δεν θα θολώνουν τα νερά (όπως τα θόλωσε ο ερίτιμος κύριος πρέσβης), θα είναι ξεκάθαρες, θα ανάγονται πέρα από τυπολατρικές εμμονές αγγίζοντας το πρόβλημα στην ουσία του και φυσικά θα κινούνται και εκτός των ασφυκτικών ορίων της παροιμιωδώς φοβικής και ενδοτικής πολιτικής και διπλωματίας του παρόντος αστείου προτεκτοράτου.
Θα ήταν χρήσιμο να ξεκαθαριστεί κατ’ αρχάς ότι το ελληνικό Προξενείο της Πόλης συνδέεται σε σχέση αμοιβαιότητας με το αντίστοιχο τουρκικό της Θεσσαλονίκης και όχι με αυτό της Κομοτηνής. Αυτό βέβαια το αναφέρουμε εδώ περισσότερο για τυπικούς και όχι για λόγους ουσίας, οπότε δε θα επιμείνουμε στη συγκεκριμένη παράμετρο. Θα ήταν άκρως παρανοϊκό και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι η Τουρκία θα συμμορφωνόταν με την παρονυχίδα της συγκεκριμένης δέσμευσης, από τη στιγμή που γράφει σε μόνιμη βάση στα παλαιότερα των υποδημάτων της κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και παραβιάζει συστηματικά και κατά τον πλέον προκλητικό τρόπο ολόκληρες διεθνείς συνθήκες! Ξεκινούμε λοιπόν - για να μη χάνουμε και χρόνο - με το δεδομένο ότι αν κάποια στιγμή γινόταν επιτέλους δυνατή η εκδίωξη της παράνομης πρακτοροφωλιάς της Θράκης, που έχει φυσικά τεράστια σημασία για την Τουρκία, εκείνη θα «μετέφερε» αυτήν την…αμοιβαιότητα εκεί που θα μας πονούσε πιο πολύ. Στην Κωνσταντινούπολη. Πάμε παρακάτω.
Δεν θα φτάσουμε ασφαλώς στην ακραία θέση του να δηλώσουμε ότι το κλείσιμο του προξενείου της Κωνσταντινούπολης ως προοπτική μας αφήνει αδιάφορους. Το ερώτημα όμως και πάλι είναι απλό: «Ποιο είναι το διακύβευμα αυτή τη στιγμή στην Κωνσταντινούπολη για την Ελλάδα και ποιο το αντίστοιχο για την Τουρκία στη Θράκη»; Δεν μιλάμε για τον πολυπληθή και ακμαίο Ελληνισμό μισό αιώνα πριν – στην περίπτωση εκείνη δεν θα τολμούσαμε φυσικά καν να θέσουμε το ερώτημα. Τι εκπροσωπεί όμως σήμερα το προξενείο μας στην Πόλη και τι προσφέρει, πέρα από μια μικρή παρηγοριά σε μερικές εκατοντάδες γερόντων, που σε λίγα χρόνια θα πάψουν πια και αυτοί να υπάρχουν; Τι άλλο προσφέρει, πέραν του να «υποθάλπτει» το φαντασιακό μέρος του εγκεφάλου κάποιων ως πάλαι ποτέ διπλωματικό και ψυχολογικό στήριγμα χαμένων πια μες στο αίμα και τους καπνούς ονείρων; Και τι ακόμη προσφέρει, πέραν από ένα μικρό μηχανισμό στήριξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ίσως να είχε επίσης κάποιο νόημα παλαιότερα, αλλά τώρα πλέον του είναι και αυτός εντελώς περιττός;
Είναι νομίζω καιρός να δούμε και να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις. Να την αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά. Το ελληνικό προξενείο της Πόλης σε ελάχιστα πράγματα είναι πλέον χρήσιμο και όσο για το Οικουμενι(στι)κό Πατριαρχείο, κάτω από την υψηλή προστασία του Λευκού Οίκου, της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, δεν διατρέχει πια εδώ και χρόνια τον παραμικρό κίνδυνο, ώστε να χρειάζεται την οποιαδήποτε βοήθεια του καχεκτικού ελλαδικού μορφώματος (και αυτή είναι η μόνη ορατή αλήθεια, ό,τι κι αν λένε υπόπτως στις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους κάποιοι διπλωμάτες). Αντίθετα, το προξενείο της Κομοτηνής είναι μείζονος σημασίας φορέας και βασική αιχμή του δόρατος για την επεκτατική πολιτική της Άγκυρας στα Βαλκάνια. Είναι παράγοντας που απειλεί ευθέως την ελληνική κυριαρχία στη Θράκη. Είναι η μόνη πηγή ανωμαλίας και αποσταθεροποίησης μιας ολόκληρης περιοχής. Είναι και ο αγωγός φασιστικού μίσους και σκοταδισμού, που ποδηγετεί ολόκληρους πληθυσμούς και δεν τους αφήνει να εκδημοκρατιστούν, να προοδεύσουν και να συμβιώσουν ομαλά και ειρηνικά μέσα στη Θράκη. Είναι λοιπόν τελικά το ίδιο διακύβευμα; Βλέπετε εσείς να είναι ισοβαρώς φορτωμένα τα δύο μέρη της ζυγαριάς;
Νομίζω ότι πήρατε μια ιδέα για το πώς έχει η κατάσταση. Εμείς πάντως είμαστε αποφασισμένοι να κρατήσουμε το θέμα του προξενείου Κομοτηνής στην επικαιρότητα για πολύ καιρό, με στόχο να ενταθούν οι πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις προς την κατεύθυνση της ένταξής του επιτέλους κάποια στιγμή στην πολιτική ατζέντα. Θεωρούμε λ.χ. απαράδεκτο και εντελώς παράλογο στις διμερείς σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας να αγνοείται συστηματικά αυτό το κορυφαίο πρόβλημα (με όλες τις παραμέτρους που σχετίζονται με την άμεση, προκλητική και παράνομη παρεμβατικότητα μιας ξένης χώρας μέσα στην ελληνική επικράτεια) και να δίνεται αντιθέτως τόση βαρύτητα σε ζητήματα της ΠΛΑΚΑΣ, όπως π.χ. εκείνη η συνεχιζόμενη γελοιότητα με τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης (για την οποία φυσικά θα αναρωτηθώ για μια φορά ακόμη τι νόημα έχει όλη αυτή η απίστευτα παρανοϊκή εμμονή κάποιων στην επαναλειτουργία της και ποια αξία έχει εντέλει αυτό το θέμα, ειδικά μάλιστα τώρα που οι ΗΠΑ το χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό πλέον χαρτί για να επιτύχουν μεγάλης σημασίας ανταλλάγματα υπέρ της Τουρκίας στη Θράκη). Είναι πια καιρός να πάψουμε να ασχολούμαστε με αστεία ανέκδοτα και γελοίες πομφόλυγες και να διεκδικήσουμε εκείνα που πραγματικά έχουν σημασία. Το μείζον πρόβλημα του προξενείου Κομοτηνής καλύπτεται (όσον αφορά την κωμική ελληνική εσωτερική και εξωτερική πολιτική) από ένα πέπλο ένοχης σιωπής, λες και δεν υπάρχει καν. Η κίνησή μας λοιπόν αποσκοπεί στο να το βγάλει στην επιφάνεια. Και βεβαίως αυτό ακριβώς θα συνεχίσει να κάνει… ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ, Ν.Δαπέργολας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου