ΠΑΙΔΙΑ.... ΚΑΝΕΝΟΣ ΘΕΟΥ...!!!

Μια επιστολή απόστρατου αξιωματικού του ΠΝ,με λόγια τα οποία βγαίνουν μέσα από την καρδιά του, όπως θα διαπιστώσετε, που λέει την αλήθεια για όλους αυτούς οι οποίοι βάλλουν κατά των ΕΔ, όσων ευθύνονται για την σημερινή κατάντια μας. Τα ερωτήματά του δυστυχώς δεν πρόκειται ποτέ να απαντηθούν από τους υπεύθυνους γιατί απλά είναι υπεύθυνοι!

Αξιότιμοι κύριοι…
Είμαι απόστρατος Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και παίρνω την πρωτοβουλία να σας γράψω αυτή την επιστολή επειδή είμαι βέβαιος ότι με την ευαισθησία που σας διακρίνει θα μπορέσετε να αναδείξετε τα προβλήματα που έχουν προκύψει τον τελευταίο καιρό, όσον αφορά τους εν ενεργεία και εν αποστρατεία στρατιωτικούς. Επιθυμώ να θέσω υπόψη σας καταστάσεις και γεγονότα -που πιστεύω ότι βρίσκουν σύμφωνους τους περισσότερους Έλληνες- με “το χέρι στην καρδιά“ όπως άλλωστε θα ήθελα να αντιμετωπίσετε και εσείς αυτές τις λίγες σκέψεις που τολμώ να γράψω σε λίγες σελίδες χαρτί, πέρα από οποιαδήποτε ιδιότητα φέρει ο καθένας, απλά και μόνο με γνώμονα την ανθρώπινη υπόστασή μας.
Υπηρέτησα επί σειρά ετών με πίστη και αφοσίωση τις αρχές και τα ιδανικά των προγόνων μου και της ίδιας μου της πατρίδας.
Ξεκίνησα τη θητεία και προσφορά μου στο Π.Ν., στην κυριολεξία ‘αμούστακο παιδί’ δεκαέξι ετών, αφήνοντας την ίδια μου τη ζωή και την αξία της στα χέρια της πατρίδας μου, θυσιάζοντας πενταήμερες εκδρομές, φοιτητικές ζωές και ξέγνοιαστα εφηβικά χρόνια για μια ιδέα και μια ελπίδα.
Υπηρέτησα επί σειρά ετών στα Υποβρύχια του Πολεμικού μας Ναυτικού, βιώνοντας καταστάσεις που πολύ λίγοι θα αντιμετωπίσουν στο σύνολο της ζωής τους. Παρά λοιπόν το νεαρό της ηλικίας μου, ακροβατούσα σε τεντωμένο σχοινί μεταξύ ζωής και θανάτου. Ενδεικτικά να σας αναφέρω ότι ταξίδευα με ένα Υποβρύχιο ηλικίας πλέον των πενήντα ετών (όταν δεν εμπιστευόμαστε ούτε ποδήλατο τόσο παλιό ), ξεπερασμένης τεχνολογίας και αμφιβόλου προσφερόμενης ασφαλείας (όπως όλοι γνωρίζαμε και τελικά αποδείχτηκε σε γενόμενη ναυπηγική επιθεώρηση), αντιμετωπίζοντας φωτιές και ‘black out’ ή ακόμα και ανεξέλεγκτη εισροή υδάτων ενώ ήταν σε κατάδυση αρκετά μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. 
Βίωσα αναπνευστικά προβλήματα λόγω καύσης αμιάντου (που απαγορεύεται σε κλειστό χώρο), τραυματισμό σαν αποτέλεσμα εκρήξεως δικτύου αέρα υψηλής πίεσης (3000 lbs), βλέποντας με τα ίδια μου τα μάτια συνάδελφό μου να καλεί σε βοήθεια με κομμένο από τον μηρό πόδι όταν γύρω μου όλα είχαν βαφτεί κόκκινα από το αίμα του και τελικά σήμερα έχω πολλά προβλήματα υγείας λόγω αυτής της υπηρεσίας μου στα Υ/Β.
Έχω να θυμηθώ ατελείωτες ώρες αϋπνίας σε πολυήμερα ταξίδια με το Υ/Β λόγω φυλακών Υπηρεσίας (12 ώρες το εικοσιτετράωρο), ασκήσεων, πολεμικών καταστάσεων κ.ά.
Συμμετείχα σε δύο αποστολές σε εμπόλεμες περιοχές (Περσικός κόλπος και Γιουγκοσλαβία)με πλοία του Ελληνικού Στόλου και αισθάνθηκα -όσο ελάχιστοι της γενιάς μου σε αυτή τη χώρα- την οδύνη του πολέμου.
Ζούσα και κυκλοφορούσα δίπλα στα ραδιενεργά βλήματα, στις εκπομπές κυμάτων και ακουμπούσα την πλάτη μου για να κάνω βάρδια στον κυματαγωγό του ραντάρ.
Σε ηλικία δεκαοκτώ μόλις ετών (όταν όλοι μου οι φίλοι διασκέδαζαν) μου εμπιστεύτηκαν είκοσι ζωές (ναύτες) για να συμμετάσχω σε κατάσβεση πυρκαγιάς την οποία έβλεπα να μας περικυκλώνει.
Εκτελούσα βάρδιες δίνοντας πραγματική μάχη με τα ποντίκια στις προβλήτες του Ναυστάθμου.
Βοήθησα με αυτοθυσία την κατάσβεση πυρκαγιάς σε Φρεγάτα του Στόλου μας σε αποθήκη που τριγύρω υπήρχαν πυρομαχικά και οπλισμός, ενώ θα μπορούσα να φύγω και να ‘τρέξω’ μακριά γιατί απλά είχα εξόδου.
Άκουγα τόσα χρόνια στα δύσκολα (πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς, θαλασσοταραχές κ.ά), να λένε όλοι : «Ο Στρατός» και εγώ έτρεχα πρόθυμα κάθε φορά.
Για όλα αυτά η πατρίδα μου με έχει τιμήσει με μετάλλια, παράσημα, ηθικές αμοιβές και έχω γεμίσει ένα ολόκληρο τοίχο με πτυχία, βεβαιωτικά και πιστοποιητικά από σχολεία και εξειδικεύσεις Υποβρυχίων, Αυτοδυτών της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών κ.ά. Τα παιδιά μου μιλούν με υπερηφάνεια για τον πατέρα τους, αλλά δυστυχώς δε μπορούν να ζήσουν με μετάλλια και ηθικές αμοιβές.
Όλα αυτά τα προσέφερα στην πατρίδα μου με τη θέλησή μου και φυσικά είμαι υπερήφανος γι’αυτό γνωρίζοντας από την πρώτη στιγμή (έστω και αν ήμουν μόνο δεκαέξι ετών) ότι δεν θα πλουτίσω, ούτε καν θα έχω μια ‘άνετη’ ζωή, αλλά τουλάχιστον ότι θα ζήσω με αξιοπρέπεια τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου, προσφέροντας στα παιδιά μου τα απλούστερα και ουσιαστικότερα που θα μπορούσα.
Μετά λοιπόν από πολλά χρόνια προσφοράς, αφοσίωσης και κατάθεσης ψυχής και ζωής στην πατρίδα μου (κάτι που πολλοί προσπαθούν να αποφύγουν έστω και για ένα χρόνο σαν Στρατεύσιμοι), με πολλές χιλιάδες ημέρες απουσίας από το σπίτι μου (εικοσιτετράωρες βάρδιες τρείς ή ακόμα και τέσσερεις φορές την εβδομάδα, ταξίδια, επιφυλακές κ.ά), έφτασα να δημιουργήσω οικογένεια στα τριανταπέντε μου χρόνια κάτι που είχα στερηθεί ακόμα και από την πατρική μου γιατί κατατάχθηκα πολύ νωρίς στο Π.Ν.
Πρίν λίγους μήνες όταν ακόμα ήμουν σε ενέργεια, η μισθοδοσία μου ήταν χίλια πεντακόσια (1.500) ευρώ περίπου. Ληφθεί υπόψη ότι ήμουν παντρεμένος με δύο παιδιά, πτυχιούχος ΑΕΙ (διετούς φοίτησης) σύμφωνα με το κράτος και με εικοσιτέσσερα χρόνια υπηρεσίας στο Π.Ν.
Η απόφαση η οποία με οδήγησε στην παραίτηση από τις τάξεις του Π.Ν., είχε να κάνει με το ύψος των αποδοχών μου (κανένας άλλος Έλληνας δεν πληρώνεται με τόσα λίγα χρήματα δεδομένης της πολυετούς υπηρεσίας, του ρίσκου ζωής και των ωρών απασχόλησης), καθώς και με την οικογένειά μου.
Όταν μιλάω για ύψος αποδοχών, δεν εννοώ μόνο τι εισπράττω, αλλά και το τι διαθέτω για να μπορέσω να υπηρετώ στο Π.Ν. Αν υπολογιστούν έξοδα μετακίνησης, αγορά ειδών ιματισμού (στολές), φαγητό κ.ά , εύκολα γίνεται αντιληπτό τι απομένει. Βλέποντας μάλιστα συναδέλφους να υπηρετούν μακριά από το σπίτι τους, σκεφτόμουν αν θα φτάνει ο μισθός μου για να συντηρώ δύο σπίτια και να πληρώνω εισιτήρια για να δω τα παιδιά μου. Όσο για την οικογένειά μου σε σχέση με τους λόγους παραίτησης μου, έκρινα ότι έφτασε ο καιρός να ζήσω τις πιο ανθρώπινες, απλές και καθημερινές στιγμές, που για όλους τους υπόλοιπους Έλληνες είναι δεδομένες. Το δικαίωμα δηλαδή να είμαι κοντά στα παιδιά μου, να είμαι παρόν στη χαρά και τη λύπη τους, να ζω και να χαίρομαι τις επιτυχίες τους, να τα πηγαίνω στο σχολείο και να μπορώ να τους προσφέρω ένα ποτήρι νερό όταν έχουν πυρετό, αντί να αγωνιώ πάνω από ένα τηλέφωνο εκατοντάδες μίλια μακριά (το οποίο μάλιστα δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να μην φανερώσω τη θέση του Πολεμικού Πλοίου). Πόσο σκληρό αλήθεια είναι να ρωτάει ένα παιδί «πότε θα γυρίσει ο μπαμπάς» και η μητέρα του να μην μπορεί να του απαντήσει πότε και αν θα ξαναγυρίσει σπίτι ; Πόσο δύσκολο είναι να αποχαιρετάς τους δικούς σου το πρωί με την ελπίδα ότι θα ξαναβγείς στην επιφάνεια ζωντανός και θα τους ξαναδείς; Πόσο εύκολο είναι να παίζεις κάθε μέρα σε μια ρώσικη ρουλέτα την ίδια σου τη ζωή;
Αποστρατεύτηκα λοιπόν μετά από αίτηση παραίτησής μου, αλλά δεν τελείωσα με το Π.Ν. Ακόμα είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να τηρήσω τον όρκο που έδωσα και να χύσω το αίμα μου για τα ιδανικά και την πατρίδα μου σαν έφεδρος. Ακόμα και τώρα δηλαδή και για πολλά ακόμη χρόνια θα είμαι στη διάθεση της πατρίδας όπως προβλέπεται και όπως είμαι αναγκασμένος να κάνω. Ίσως οι Στρατιωτικοί είναι οι μόνοι για τους οποίους ισχύει κάτι τέτοιο.
Μετά λοιπόν από όλα αυτά, η πατρίδα που αγάπησα και της πρόσφερα την ίδια μου τη ζωή (γεγονός που θα μου υπενθυμίζουν τα προβλήματα υγείας που έχω) αποφάσισε να με τιμωρήσει και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο. Με κατατάσσει σε διαφορετικές ταχύτητες αποστράτων (πάνω ή κάτω των εξήντα χρονών, αποστρατεία με πρωτοβουλία της υπηρεσίας ή μη). Μήπως έχω προσφέρει λιγότερα από τους υπόλοιπους συναδέλφους μου ή μήπως ρίσκαρα λιγότερο τη ζωή μου από τους άλλους για να με ξεχωρίζει η πολιτεία με αυτόν τον τρόπο; Ακούω τους πάντες να λένε γιατί τόσο νωρίς σε αποστρατεία, χωρίς όμως κανένας να λέει γιατί τόσο νωρίς διέθεσε τη ζωή του στην πατρίδα, γιατί καταστράφηκε τόσο νωρίς (προβλήματα υγείας), γιατί τόσο νωρίς έχει ζήσει τόσα που οι περισσότεροι Έλληνες δε θα ζήσουν ποτέ και τελικά γιατί τόσο νωρίς βλέπει τους φίλους και τους συναδέλφους του να πεθαίνουν ή να αργοπεθαίνουν πληρώνοντας ακριβά το τίμημα για την αγάπη τους προς την πατρίδα και το όραμά τους να δώσουν στα παιδιά τους μια όσο το δυνατόν καλύτερη, ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Κανείς δε λέει ότι ο αλλοδαπός που συμπληρώνει δεκαπέντε χρόνια ένσημα μπορεί να συνταξιοδοτηθεί και να πηγαίνει τα χρήματα στην πατρίδα του…!!! Κανείς δε λέει ότι ο Βουλευτής συνταξιοδοτείται στα οκτώ χρόνια βουλευτικής θητείας. Ακούω δηλώσεις για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανάλογα με την αύξηση στο «προσδόκιμο ζωής», αλλά δεν άκουσα κανένα για συνταξιοδότηση Στρατιωτικών ανάλογα με το «προσδόκιμο ζωής» τους. Πόσο να είναι άραγε το προσδόκιμο ζωής για αυτούς που υπηρετούν στα Υποβρύχια, για τους πιλότους , για αυτούς που εξουδετερώνουν νάρκες, κ.ά.; Πόσο είναι άραγε το «προσδόκιμο ζωής» σε μια δουλειά που προβλέπει και δικαιολογεί ανθρώπινες απώλειες ;
Τελικά όμως αυτή η πατρίδα με τιμωρεί και με θεωρεί λιγότερο «Έλληνα» από όλους τους άλλους. Μου στερεί και μου αφαιρεί και αυτά τα λίγα που μου έδινε (με αντάλλαγμα τη ζωή μου). Ενώ είχα προσαρμόσει τη ζωή μου σε αυτά τα λίγα, μου στερεί όχι απλά το δικαίωμα στην υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια, αλλά και το δικαίωμα στην επιβίωση.
Μου μάθαιναν τόσα χρόνια να διοικώ με παράδειγμα και να μην έχω απαίτηση από τον κατώτερό μου να είναι ξυρισμένος όταν εγώ είμαι αξύριστος. Ποιο όμως το παράδειγμα της πολιτείας προς εμένα ; Πώς θα πρέπει να αισθάνομαι όταν στη μέση της οικονομικής κρίσης διατίθενται χρήματα για αγορά Η/Υ εξοπλισμού των βουλευτών όταν εγώ πλήρωνα ακόμα και το στυλό που έγραφα; Όταν η πολιτεία διαθέτει εκατομμύρια ευρώ για μετονομασίες Υπουργείων (πινακίδες, επιγραφές, σφραγίδες, έντυπα κ.ά), για αγορά νέου στόλου κρατικών αυτοκινήτων, για εγκατάσταση ασυρμάτου δικτύου (Wi-Fi) στη Βουλή και εμένα μου ‘κόβουν’ το δικαίωμα για την ίδια τη ζωή παράλληλα με τις μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, δώρων κ.ά.;
Πώς θα πρέπει να αισθάνομαι όταν για αντικατάσταση κουρτινών ενός Υπουργείου διατίθενται τόσα χρήματα όσα και αυτά που θα ξεπληρώνω για μια ζωή το όνειρό μου δηλαδή την απόκτηση ενός διαμερίσματος ; Όταν μαθαίνω ότι πρίν μερικές ημέρες κάποιος συνάνθρωπός μου διέθεσε περίπου δώδεκα (12000) ευρώ για παιδικό πάρτυ (το οποίο μπορεί και να περάστηκε στα έξοδα της εταιρείας του)δηλαδή όσα λαμβάνω εγώ σε οκτώ μήνες !!!, ενώ εγώ στερώ από τα παιδιά μου βασικά αγαθά και σκέφτομαι να διαθέσω είκοσι ευρώ για να τα πάω σε παιδότοπο ; Πώς μπορώ να εκλάβω σαν αστεϊσμό το σύνθημα που ακούστηκε σε κέντρο διασκέδασης της Μυκόνου «δε θα μας πάρεις τα Cayenne (πολυτελέστατο και πανάκριβο αυτοκίνητο) Όλι Ρέν» όταν από τη μια το “δε ΘΑ….. “ των προνομιούχων είναι επιτακτικό για εμένα και από την άλλη συγκρίνω το Cayenne (πολυτέλεια) με το ψωμί μου (ανάγκη επιβίωσης)…;
Πώς να νιώσω όταν το «μεροκάματο» ορισμένων Ελλήνων είναι ίσο με μηνιαίες αποδοχές δέκα (10) και πλέον απλών ανθρώπων που καλούνται μάλιστα να συνεισφέρουν στην ‘δύσκολη ώρα’ της πατρίδας μας ;
Πώς να αισθάνομαι όταν αυτά που μου διδάσκουν από τα σχολικά μου χρόνια και υπηρετούσα επί σειρά ετών εξαφανίζονται (ΠΑΤΡΙΔΑ στο χείλος του γκρεμού σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του πρωθυπουργού, ΘΡΗΣΚΕΙΑ που καταργείται και εξαφανίζεται από παντού και ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ η οποία θεωρείται “πολυτέλεια“); Όταν βλέπω από τη μια καταθέσεις στεφάνων και απόδοση τιμών με τελετές και τυμπανοκρουσίες σε μνημεία πεσόντων και από την άλλη με αποκαλούν «αυτιστικό μέλος μιας συντεχνίας»; Όταν το κράτος προέβλεπε για εμένα ειδική μεταχείριση και ειδική πρόβλεψη με τον Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα, αλλά νόμο περί ευθύνης Υπουργών που διαγράφει τα πάντα…; Όταν εγώ μπορούσα να τιμωρηθώ και να πληρώσω από τα χρήματά μου όχι μόνο για πράξη αλλά και για παράλειψη εκτελέσεως καθήκοντος ή ενέργειας (Ν.Δ. 721/70, ΦΕΚ 1114/5-11-74), σε ότι έχει σχέση με τη διαχείριση της Δημόσιας περιουσίας, αλλά για άλλους να μην ισχύει το ίδιο…; 
Όταν βλέπω το γαλάζιο του Αιγαίου να γίνεται γκρί και τα μόνα που μένουν είναι ο θάνατος του Καραθανάση, του Βλαχάκου, του Γιαλωψού, του Ηλιάκη όπως πολλών άλλων και η «απουσία» της Ελληνικής σημαίας γιατί την πήρε ο αέρας…!!! ; Όταν αναλογίζομαι πόσα εκατομμύρια ευρώ ξοδεύουμε κάθε χρόνο για αναχαιτίσεις αεροσκαφών και παρακολούθηση πλοίων χωρίς κάποιο ουσιαστικό νόημα, αλλά μου κόβουν και τους υποτυπώδεις δύο – τρείς μισθούς και συντάξεις για την κατάσταση της Ελλάδας; Όταν ακούω όλους αυτούς τους καλοβολεμένους των μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ να παραπονιούνται και να παίζουν το ρόλο του “προστάτη” των συμφερόντων του κράτους ; Όταν ακούω τους Ευρωπαίους να κατηγορούν τους Έλληνες (και φυσικά και εμένα μαζί), ενώ πλήρωνα κανονικά στην εφορεία και ήμουν συνεπής στις υποχρεώσεις μου και ενώ αυτοί ξεχωρίζουν τους Στρατιωτικούς τους (έναντι των Ελλήνων) όσον αφορά συνθήκες και αποζημιώσεις ; Όταν πληρώνω τις εισφορές μου στον Δήμο που ανήκω, αλλά με «τρώνε» τα σκουπίδια; Όταν πληρώνω για κάτι που δε διάλεξα, δε θέλω και δε χρειάζομαι όπως η ΕΡΤ; Όταν ακόμα οι αιχμάλωτοι πολέμου ή ακόμα και τα ζώα έχουν δικαιώματα στη ζωή αλλά εμένα μου αφαιρούνται τα «δικαιώματα» ένα – ένα; Όταν ακόμη και οι καταδικασμένοι και έγκλειστοι στις φυλακές προσμετρούν διπλά χρόνια σε περίπτωση κοινωνικής προσφοράς (αγροτικές φυλακές) και εμένα με κατηγορούν για τη διπλή συντάξιμη υπηρεσία στα Υποβρύχια; Όταν βλέπω στα εβδομαδιαία περιοδικά ποικίλης ύλης χλιδάτα και πολυδάπανα ‘πάρτυ’ επωνύμων, ενώ εγώ προσμετρώ το κάθε μου ευρώ; Όταν ακούω ότι ο Βουλευτής δεν «βγαίνει» με τις οκτώ χιλιάδες (8000) ευρώ που εισπράττει το μήνα, δεδομένων των ατελειών, των διευκολύνσεων και της παραχώρησης κρατικού αυτοκινήτου, ενώ εγώ εισπράττω χίλια πεντακόσια ευρώ και στην ουσία υποχρεώνομαι να καταβάλω και από την τσέπη μου ποσά για να μπορώ να υπηρετήσω την πατρίδα μου; Όταν βλέπω συνάνθρωπους μου να εισπράττουν μεγαλύτερους μισθούς από εμένα με λιγότερα χρόνια υπηρεσίας και αποζημιώσεις απολύσεως ενώ δε δουλεύουν επί σειρά μηνών και στο τέλος να μετατάσσονται σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου; Όταν ακούω για καταστροφή του κράτους αλλά ματώνουν μόνο οι μισθωτοί και συνταξιούχοι; Γνωρίζω λοιπόν ότι αν δεν έχει χρήματα το σπίτι μου θα πεινάσει όλη η οικογένεια. Σαφέστατα δεν είναι θεμιτό να πεινάνε τα παιδιά μου και εγώ να «κάνω τη ζωή μου»…!!!
Τι φταίω εγώ αν κάποιοι «έκλεψαν», ίδρυσαν offshore, «διόρισαν», έκαναν «χλιδάτη ζωή», «αδιαφόρησαν για την πατρίδα», «εγκατέλειψαν στα δύσκολα», «χάρισαν», «είπαν ψέματα»; Εγώ ήμουν συνεπείς στις υποχρεώσεις μου. Δε ζήτησα ποτέ εύνοια ή εξαίρεση. Ζητάω μόνο ότι δικαιούμαι (σύμφωνα με αυτά που αποφάσισαν άλλοι για εμένα) και ότι… πρέπει. Αυτά που μου υποσχέθηκαν και συμφώνησα πολλά χρόνια πριν…!!!
Φταίω που με βοήθησε ο Θεός και κατάφερα να φύγω όρθιος από το Π.Ν.; Φταίω που πίστεψα σε ιδανικά και αξίες; Φταίω που πληρώνω για την υγεία και την ….δωρεάν παιδεία;
Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας εργαζόμενος ή συνταξιούχος, σε όποιο κομμάτι του Δημοσίου και αν ανήκει, θα έχει να καταθέσει κάποιες απόψεις για περιστολή δαπανών του δημοσίου (στο αντικείμενό του), με σκοπό να περισώσει τον μισθό, τη σύνταξη, τα επιδόματα ή και τα δώρα του.
Πώς να πιστέψω τα λόγια που είπε στην ομιλία του ο Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Π.Μπεγλίτης σε τελετή στο Πολεμικό Μουσείο πριν λίγες ημέρες: “Δεν φοβάμαι όμως και δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτές τις προκλήσεις, γιατί έχουμε ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, έχουμε έναν αξιόμαχο στρατό είμαστε δίπλα στις Ένοπλες Δυνάμεις, ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που περνάμε σήμερα στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, γιατί θέλουμε Ένοπλες Δυνάμεις αξιόμαχες. Και έχουμε Ένοπλες Δυνάμεις αξιόμαχες.”
Πώς να μεταφράσω τη φράση που επαναλαμβάνει συνέχεια ο Πρωθυπουργός “ΠΡΩΤΑ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ”; Στην φτώχεια, τη δυστυχία, την ανέχεια, την εξαθλίωση, την πείνα και τελικά το θάνατο;
Πόσο μονόπλευρα και απαισιόδοξα να βλέπω τα πράγματα και τις καταστάσεις; Έχω άδικο;
Ποιο το νόημα των αναφερομένων στο Σύνταγμα της Ελλάδας για “Λαϊκή Κυριαρχία”, ”Εξουσίες που πηγάζουν από τον Λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού”, ”Πολίτες ίσοι ενώπιον του νόμου…”, ”Ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις…”, ”Συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους…”, ”Η οικογένεια τελεί υπό την προστασία του κράτους…”, ”Η αρχή του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου τελεί υπό την εγγύηση του κράτους…”;
Γιατί ο Λαός δεν τα αντιλαμβάνεται και δεν τα απολαμβάνει όλα αυτά;
Είναι παράλογο που ζητώ την Υπερηφάνεια και την Αξιοπρέπειά μου;
Ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο που διαθέσατε.
ΜΕ ΤΙΜΗ