Η Εμπειρία του Πειθαρχείου.

Μια κατάρα(;) που έσπασε για δεύτερη φορά, 30 χρόνια μετά.

Προσερχόμενος στην κυρία ανακρίτρια προκειμένου να απολογηθώ για τις κατηγορίες που μου αποδόθηκαν, μια παλιά αμυδρή μακρινή ανάμνηση αναδύθηκε από τα βάθη της μνήμης μου, μια ανάμνηση της μεταεφηβικής νιότης μου ως Εύελπις. Μια εμπειρία μοναδική που έζησα στη ΣΣΕ,ταυτόχρονα με όλους τους Ευέλπιδες και εκατομμύρια Έλληνες Αθηναίους
εκείνη την νύχτα της 24ης Φεβρουαρίου 1981.
Ήταν η στιγμή που εισέβαλε στα μελετητήρια τμήματος της ΙΙ τάξης της σχολής, ένα όργανο υπηρεσίας. «Ποιος ασχολείται με αλλότρια;» ρώτησε.
Ο ήχος της καμπάνας ήχησε πάνω από το κεφάλι μου και πιστός στον κώδικα τιμής σήκωσα το χέρι μου, παραδεχόμενος το σφάλμα μου,αναμένοντας την επιείκεια με την οποία αντιμετωπίζονταν η ειλικρίνεια.
Με το βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου, τη βιογραφία του στρατηγού Ρόμελ να με προδίδει, στάθηκα μπροστά του αναμένοντας τα περαιτέρω.
Όπως διαπίστωσα σε λίγα λεπτά το κουβάρι της κακής μου τύχης είχε αρχίσει να ξετυλίγεται, καθώς εκείνη την ημέρα υπήρχαν πολλοί Ευέλπιδες IV τάξης υποψήφιοι για το πειθαρχείο. «Έπρεπε» λοιπόν να βρεθούν «εθελοντές» για μία διανυκτέρευση προκειμένου κανείς από την σεβαστή διοικούσα τάξη να μη αποχωριστεί το κρεβάτι του. «Θύματα» πάντα οι δευτεροετείς, οι οποίοι δεν προστατεύονται από κανέναν!. Η τάξη της καμπάνας. Οι πρωτοετείς είχαν τον διπλανό τους, οι τριτοετείς «πρίγκιπες» περίμεναν να αναλάβουν την διοίκηση, κατά συνέπεια οι δευτεροετείς η εύκολη λεία. Θυμάμαι ότι εκείνη την ημέρα ήταν που έσπασε η «παρθενία» μου και γνώρισα τον περιορισμό. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι έπραξα τα ίδια ως τεταρτοετής χωρίς να μετανιώνω. Όλα η υπηρεσία εν σοφία εποίησε.!!
Η διαδικασία απλή. Πηγαίνεις στο προσκλητήριο τιμωρημένων, κοιμάσαι ένα βράδυ στο πειθαρχείο και το πρωί παίρνεις «άκυρο» ως αντίδωρο που γλύτωσες κάποιον τεταρτοετή από τον περιορισμό. Έτσι και εγώ ετοιμάστηκα και παρουσιάστηκα στην αναφορά και με την συνοδεία του Δεσμοφύλακα οδηγηθήκαμε στο νυκτερινό μας κατάλυμα. Καμιά εικοσαριά πρωτοετείς και δευτεροετείς. Δεν ξέρω ακόμη γιατί οι δευτεροετείς διαλέγαμε τον επάνω όροφο. Αφού τακτοποιηθήκαμε, ο καθένας στο κελί του, ο δεσμοφύλακας ασφάλισε τις πόρτες και έφυγε να δώσει την κατάσταση των εγκλείστων στον Αξιωματικό Υπηρεσίας.
Δεν είχαμε προλάβει να κλείσουμε τα μάτια μας, όταν ακούστηκε ένας ισχυρός θόρυβος και το κτήριο σείστηκε συθέμελα. Ο σοφάς από την οροφή έπεσε πάνω μου και παρέσυρε εμένα και τις τρεις ξύλινες τάβλες που αποτελούσαν το κρεβάτι μου στο δάπεδο. Σαστισμένος από το χτύπημα και έντρομος (μεταξύ μας αυτό), προσπαθώντας να αντιληφθώ τι συνέβη άκουγα τις φωνές των υπολοίπων συγκρατουμένων που έλεγαν «ΑΝΟΙΞΤΕ», «Δεσμοφύλακα Άνοιξε!». Ευτυχώς για όλους μας ένας πρωτοετής είχε αιτηθεί ανοικτό κελί και προς τιμήν του έτρεξε και άνοιξε όλα τα κελιά.
"ΣΕΙΣΜΟΟΟΣ" ήταν η λέξη που ακούγονταν από παντού καθώς κατεβαίναμε τα σκαλιά για πάμε στον προαύλιο χώρο της σχολής. Όλοι ήταν με τα εσώρουχα ή τις πιτζάμες και προσπαθούσαν να συνταχθούν μέσα στην ένταση της στιγμής. Φυσικά δεν επιστρέψαμε στα κελιά. Αλλά ποιος μπορούσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ. Έτσι έληξε και η κράτηση μου.
Το τι επακολούθησε εντός και εκτός ΣΣΕ είναι λίγο έως πολύ γνωστό.
Σε αυτό το κτίριο, στο παλαιό πειθαρχείο, στον 2ο όροφο και στο ίδιο ακριβώς κελί ήταν και το γραφείο της κυρίας ανακρίτριας. Όταν προσάχθηκα για να απολογηθώ ανεβαίνοντας τα σκαλιά του κτιρίου εικόνες 30 χρονών έρχονταν σιγά σιγά στο μυαλό μου. Προχωρώντας στον διάδρομο προσπαθούσα να θυμηθώ πως ήταν ο χώρος πριν 30 χρονιά. Και η έκπληξη ήρθε καθώς περίμενα έξω από την πόρτα. Το κελί που είχα κοιμηθεί εκείνο το βράδυ ήταν μπροστά μου και σε λίγο θα έμπαινα μέσα. Η θύμηση δεν μου προκάλεσε συγκίνηση αλλά το χαμόγελο. Όλοι γύρω μου απόρησαν (η δικηγόρος μου, ο γιος μου, οι αστυνομικοί) δεδομένης και της κατάστασης στην οποία βρισκόμουν. Αφού τους εξιστόρησα τα όσα έγραψα και σε σας αγαπητοί αναγνώστες έμειναν άναυδοι μπροστά στο μεγαλείο του κύκλου της ζωής, ιδίως ο γιος μου, στην συνωμοσία του σύμπαντος κόσμου που όσο και αν γυρίζει επιστρέφει στο ίδιο σημείο.
Η μοίρα με έστειλε για δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο μετά από 30 χρόνια χάρη στην ειλικρίνεια μου. Και τις δυο φορές πέρασα το κατώφλι το αυτού δωματίου ως κρατούμενος. Και τις δυο φορές αφέθηκα και εξήλθα χωρίς περιορισμούς και ελεύθερος. Οι περιστάσεις δεν ήταν οι ίδιες αλλά παρά την επιθυμία "στρατιωτικών" και τις δύο φορές να παραμείνω έγκλειστος το κελί, η τύχη, ο θεός (όπως εσείς θέλετε να το πείτε) είχε άλλη γνώμη. Ο καθένας ας το ερμηνεύσει όπως θέλει. Εγώ ξέρω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Τα γεγονότα μου δίνουν όμως την δύναμη να συνεχίσω λέω την γνώμη μου.

Σπύρος Σταματόπουλος
Συνταγματάρχης (ΠΖ) ε.α