Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Το λαμόγιο

Με την επική πένα του JZ
(ενός από τους κορυφαίους αρθρογράφους του διαδικτύου)

Μόλις πάτησε το πόδι του ο Ανδρέας στην Ελλάδα, αισθάνθηκε πως έφτασε στη γη
της επαγγελίας. Ο θεός του, ή μάλλον, οι θεοί του, ήταν σαφείς στις εντολές που
του έδιναν όταν τον τάϊζαν και τον πότιζαν με άφθονο “λίπασμα” για να τον
πασάρουν ως εθνοφύλαρχο του – κατ’ αυτούς – ελληνιστάν. Κάθε -σταν είχε άλλωστε
και τον φύλαρχό του, που η σκούφια του κρατούσε άλλοτε από τζάκια, κι άλλοτε..
από κούτσουρα και μάλλιστα “νότια”, υγρά.

Ο Ανδρέας έγινε η πεπσικόλα, αφού ο μαγκούφης με τα φρύδια πρόλαβε το ρόλο της
κοκακόλα, ύστερα από μειοδοτικό διαγωνισμό που έγινε στις κατά τόπους
αμερικάνικες πρεσβείες. Ήταν η εποχή που οι “ηγέτες” δεν κρεμιόντουσαν στα
μανταλάκια αν πρώτα δεν ξελαρυγγιάζονταν στα μπαλκόνια και δε λιώναν τις
παλάμες τους στη χαιρετούρα. Με τη μετριοφροσύνη που τους διέκρινε, πλέρωσαν το
διευθυντή σκηνής, ώστε όλα τα προβόλια να πέφτουν στις φάτσες τους υιοθετόντας
τις “γκαντάφειας” αισθητικής τίτλους του “σωτήρα” και του “εθνάρχη”.

Με ένα σώβρακο κι ένα ζιβάνγκο ξεμπάρκαρε στο Ελληνικό. Έφερε μαζί του ένα σωρό
καθρεφτάκια και χάντρες, όλες Made in USA, κι όλες είχαν άϋλη μορφή. “Πύρινους”
λόγους κατά της ευεργέτιδός του αμερικής, και κάτι αντιστασιακά πιστοποιητικά
που τα πήρε όταν η χούντα τον τσάκωσε να λουφάζει σα κλεφτρόνι στη σοφίτα του
σπιτιού του. Την ώρα που τα ξερονήσια “βέλαζαν” απ’ το βάρος των ορίτζιναλ
αντιστασιακών, αυτός “την έκανε” άρχοντας για έξω… Ποτέ δεν κατάλαβε κανείς πως
μια τόσο σκληρή χούντα άφησε να της φύγει μέσα από τα χέρια της ένα τόσο μεγάλο
αντιστασιακό “κεφάλαιο” όπως ο Ανδρέας …ένας Τσέ των Βαλκανίων.

Η διαδρομή είναι λίγο πολύ γνωστή. “Αντιστασιακός” τουρισμός σε Σουηδίες κι
Αμερικές, ώσπου οι Αμερικάνοι να “αδειάσουν” Πατακούς και Ιωαννίδηδες για να
πασάρουν στους ιθαγενείς τη γιαλαντζί δημοκρατία που επικύρωσε το “ΕΔΩ
ΛΑΔΟΚΟΜΕΙΟ”.

Η "εποχή Ανδρέα"

Η “εποχή Ανδρέα” θα μείνει στην ιστορία ως η χρονική περίοδος που η πολιτική
σκηνή κατακλύστηκε από “νάνους” που ανέλαβαν να παίξουν ρόλους “σεντόνια” χωρίς
να γνωρίζουν ούτε το “Λόλα να ένα μήλο”. Ποτέ ξανά στην Ελληνική ιστορία δεν
εμφανίστηκαν τόσοι άχρηστοι, ανίκανοι, εγωπαθείς, χαζομουνάκιδες, γυφτοκόμηδες
και λιγδιάρηδες μέσα στην Βουλή. Όσα ποδάρια και να’ σπαγε ο διάολος δεν θα ταν
δυνατόν να γίνει σε τόσο μικρό χώρο μια τόσο μεγάλη σύναξη από ΛΑΜΟΓΙΑ.

Όλα τα δεινά της μοίρας μας έχουν εκεί τη ρίζα τους. Η αισθητική των προτύπων
που αποτυπώνεται σ’ εκείνη την εποχή ζέχνει σκυλάδικο, 316 “Μπαβάρια” και
πλαστική σημαία με ήλιους και πυρσούς. Η πολιτική συμπυκνώνεται στο “δώστα όλα”
και η παιδεία στον σχολικό συνδικαλισμό των κοματικών πιτσιρικάδων. Η “αυλή”
του Ανδρέα ήταν πολυεπίπεδη. Για συνεργάτες επέλεξε κάτι αμέμπτου ήθους και
εγνωσμένης ακεραιότητος τύπους σαν τον Τσοχαζόπουλο που μάλλον τ’ όνομά του το
πήρε όταν έκανε “τράκες” στις χαρτοπαιχτικές από τους έλληνες αρμπάϊτερς στη
Φράνκγουρτ και κάτι ΔΗΚΗγορίσκους όπως ο “γίγαντας” Τσοβόλας που έπιασε δουλειά
“καλησπεράκια” στο Μίζονε& Οικονομικόνε.


Σε μια χώρα που όποιο χώμα και να σκάψεις θα σκοντάψεις στον Αριστοτέλη,
βρέθηκαν να κυβερνούν κάτι βραδύνοες τρομπαδούροι με το μισό ημισφαίριο καμένο
και το άλλο μισό να ρετάρει αμερικάνικα. Κι επειδή πρώτη φορά στη ζωή τους
είδαν αβαλσάμωτο αστακό και ξιφία στο τραπέζι τους, αποφάσισαν πως πρέπει να
αποζημιώσουν τους εαυτούς τους για το “αντιστασιακό” τους παρελθόν. Ο καλύτερος
τρόπος ήταν αυτός που τους ‘μάθαν όβερσίς, δηλαδή να σταθούν εκεί που κυλάει το
χρήμα και να γίνουν οι τροχονόμοι του. Μπαστακώθηκαν λοιπόν ανάμεσα στην
περιουσία του λαού και τις χρηματοροές που προκύπτουν απ’ αυτή, και το αδηφάγο
εγχώριο κι αλοδαπό κεφάλαιο. Μπήκαν σφήνα εισάγοντας τον μαγικό οικονομικό όρο
ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ.

Η ΜΙΖΑ, στη συνέχεια θα είναι και ο κύριος ρυθμιστής του πολιτικού συστήματος.
Οι “πακέτοι” επινόησαν τις φυλάδες που έγιναν λουριά και φίμοτρα για τους
πολιτικάντηδες. Όσοι δεν κάθονταν στ’ αυγά τους, θα έβλεπαν τον κώλο και τα
βυζιά της παστρικιάς τους στα μανταλάκια.

Κάπως έτσι έφυγε κι ο Ανδρέας πασάροντας το δαχτυλίδι στο χαμογελαστό τυπάκι
και τη ΜΙΖΕρη ομήγυρή του. Έκαναν την εμφάνισή τους στρατηγοί του κώλου με μόνο
σχέδιο το πανέλα από τη Ζήμενς στο Μαξίμου και τούμπαλιν με το ανάλογο
παντελόνιασμα για τον κόπο τους. Ίσως η πιό σιχαμένη περίοδος που έζησαν οι
πραγματικοί Έλληνες. Ήταν τότε που πληρωμένοι τσογλαναράδες αποκαλούσαν τους
Έλληνες οπισθοδρομικούς πουλώντας φθηνιάρικο εκσυγχρονισμό. Απαταιώνες που
ξεπούλησαν την Πατρίδα μας για βίλες και δεκάμετρες καρίνες. Την ίδια στιγμή
που έφτυναν την Ελλάδα έσκουζαν πως “δεν είναι κανείς περσσότερο πατριώτης”,
ακριβώς την ίδια στιγμή που το παχύδερμο έψαχνε δικαιολογίες επιπέδου
φλυτζανοδιαβάστρας για την σημαία των Ιμίων.

Το ΛΑΜΟΓΙΟ έγινε το πρότυπο επιτυχίας. Επαγγελματικής, κοινωνικής, πολιτιστικής
αλλά κυρίως, πολιτικής. Τα παρατράγουδα της Πάνιας ωχριούν εμπρός στα τυπάκια
που βρέθηκαν στο προσκήνιο διαχειριζόμενα όλες τις πηγές της ζωής στην Ελλάδα.
Όσο ο Bravogiorgos χοροπηδούσε κατσικίσιο ζεϋμπέκικο, ο χλέμπουρας Κωστόπουλος
δίδασκε στα δεκαπεντάχρονα ποιές στάσεις μπορούν να γίνουν πάνω σε πλυντήριο
που στίβει. Η Σκύλα και η Χάρυβδη με όλα τους τα σόγια εγκαταστάθηκαν στη χώρα
με χορηγία Ζήμενς. Όπου και να κοιτούσες μόνο λαμόγια, λαμόγια, λαμόγια,
πετυχημένοι αεριτζήδες του χρηματιστηρίου, και “επιχειρηματίες” του κώλου, απ’
αυτούς που κάνουν φιλανθρωπίες με ότι περισσέψει απ’ το μιζαμπλί της κυράτσας
τους… Γέμισε ο τόπος από “ευαίσθητους”, από χορηγούς, από “πετυχημένους”.


Κι αναρωτιόμασταν… Αυτή είν η Ελλάδα μας;

Όχι. Ήταν ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ. Σοσιαλιστές της αρπαχτής, της μίζας και της μειοδοσίας
που έβριζαν αυτοί και τα σκυλιά τους όσους δεν γούσταραν “πολυπολιτισμούς”,
συνοριοπήδουλες, εκσυγχρονισμούς, “ελληνοτουρκικές φιλίες”, αμερικανολαγνείες…
Ο κάθε κυβερνητικός είχε και τις εμμονές του, άλλος με τον Πουλιανό επειδή
βρήκε τον προπάππου του Έλληνα να είναι ντόπιος, άλλος να στέλνει τα κόκκαλα
των Μαραθωνομάχων στα αμερικάνικα εργαστήρια για να τους βαπτίσει σιμήτες,
άλλος να σκίζει τα σώβρακά του για να πείσει τους Θρακιώτες πως έιναι τούρκοι,
κι άλλος να γλύφει τις πατούσες του Γκρουέφσκι σα πιστό σκυλί του Σόρος…
Ξεσάλωσαν κι αποφασίζαν για ότι κατεβάζει η γλάβα τους μια και τα αναχώματα που
στήσαν έδειχναν ν’ αντέχουν.

Τα τρία αναχώματα


Το πρώτο ανάχωμα ήταν οι “και καλά” δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής τους. Το
κάθε λαμόγιο αφού πρώτα συνδικαλίζονταν στα πράσσινα λιβάδια γινόταν
“Πρωτοπαπας” και “Ρέπας” υπουργός. Όλο το συνδικαλιστικό σύστημα στηρίχτηκε σε
λιγδιάρηδες που με την πρώτη ευκαιρία πρόδιδαν τους εργαζόμενους για να γίνουν
η τσατσά τους αλλάζοντας το αφμ της χώρας σε μπουρδέλου.

Το δεύτερο ανάχωμα ήταν τα δημοσιογραφικά καρακόλια, γνωστά τα τεκταινόμενα να
μή τα ξαναλέμε, αρκεί να θυμηθείτε το μεσόκοπο τυπάκι εκείνο που τους
εκπροσωπεί όταν οι καπνννοίιιι γίνονται πυκνννννοίιιι… Στο παρουσιαστικό του
αποτυπώνεται το ανάστημα της δημοσιογραφίας.

Και το τρίτο το πρωϊνομεσημεριανό τηλεπουταναριό που μεγαλώνει τα παιδιά μας.
Δόθηκε βήμα στο κάθε ανωμαλίδιο επιτρέποντάς του να μπαίνει στα σπίτια μας. Δεν
είναι τυχαίο που όλα τα πουστράκια γνωρίζουν εποχές δόξας χάι-ντεφινίσιον. Κάθε
κάδρο κι ένας κίναιδος. Κάθε εκπομπή και μια λουλού. Κάθε σήριαλ και μια
ανωμαλία.

Και οι τρείς κατηγορίες είναι γέννημα-θρέμα, ΛΑΜΟΓΙΑ. Με το κυάλι ψάχνεις να
βρεις ένα ισορροπημένο άτομο στην κάστα τους.

Και όλοι τους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ και ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ για
τα κοινά. Όταν το 3-4% που αντιπροσωπεύουν όλοι αυτοί ελέγχει το υπόλοιπο τότε
μιλάμε για ένα νέο είδος δια-κυβέρνησης, τη ΧΟΥΝΤΑ των ΛΑΜΟΓΙΩΝ.

Έτσι, ανενόχλητοι από τον κοιμισμένο λαό, οι διαδρομές του χρήματος είναι οι
εξής: Μεγάλα έργα& παραχωρήσεις -> μίζα + υπερκοστολόγιση ->
τσαπατσουλοδουλειά -> βίλες, κότερα, αμύθητος πλούτος σε δέκα τσέπες.

Σημερα δεν υπάρχει Έλληνας που να μη κατάλαβε τι του είχανε στημένο. Το σύστημα
κατέρευσε επειδή το καύσιμο του ΛΑΜΟΓΙΟΥ είναι η μίζα και οι τετράπαχοι μισθοί,
και τα φράγκα δυστυχώς γι αυτούς, τελείωσαν. Το ρίσκο έγινε μεγάλο και δύσκολα
θα διακινδυνεύσουν για ψίχουλα να φτύνουν σημαίες, αγώνες, πατρίδες, ιερά και
όσια. Η οργή είναι παντού, πίσω από κάθε γωνιά, σε κάθε στενό υπάρχουν και
πενήντα ερωτίλοι Έλληνες έτοιμοι να δείξουν την αγάπη τους στα λαμόγια τύπου
ΣΚΑΪ. Κάποιοι το συνειδητοποίησαν κάποιοι όχι. Κάποιοι άρχισαν να χάνουν τον
έλεγχο των σωματικών τους υγρών στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου.

Να τους υπενθυμίσουμε πως ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος έχει τίτλο:

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ.

Kατανοητόν;

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

- Ασφαλώς καί δέν πρόκειται γιά πρωταπριλιάτικο ψεύδος η τραγική φιγούρα τής φωτογραφίας, μα καί τά τωρινών γελοίων υποκειμένων!.-

ΠΠ είπε...

ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΕΒΓΑΙΝΑΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΜΟΓΙΑ.ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΜΕΓΑΛΑΑΑΑ ΛΑΜΟΓΙΑΑΑ-ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!!!

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΟΡΤΑΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ.Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΠΙ ΑΝΔΡΕΑ ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ.
ΡΕ ΦΙΛΕ ΤΟ Μ@@@Ι Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΙΝΟΝΤΑΙ.

Antonis είπε...

Αυτό που με λυπεί βαθύτατα είναι ότι όταν ο εικονιζόμενος (και οι όμοιοι του) θα διαβάζει τα παραπάνω (αν τα διαβάζει) θα χαμογελάει και θα πίνει το ουϊσκάκι του ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ εμάς δηλαδή.

Ανώνυμος είπε...

Το σύνδρομο του Φαέθωνα

-Ήταν σαφής, σαφέστατος ο Πατέρας του. «Εάν ποτέ πάρεις τα χαλινάρια στα χέρια σου, θα καταστρέψεις τη χώρα..». Και είχε συγκεκριμένους λόγους ο Πατέρας, να πιστεύει κάτι τέτοιο. Γνώριζε πώς μια ζωή ήταν φιλόδοξος, αρρωστημένος, φαύλος, αρχομανής, άπατρης, ρίψασπις, αγύρτης, εκβιαστής, μπεκρούλιακας, χαρισματικά λαοπλάνος, επιπόλαιος.
Με τα πολλά λόγια όμως, με τις διάφορες καί θορυβώδεις αλχημείες του, τα μπλά-μπλά του, τη μαλαγανιά του, τα δικολαβίστικα τσαλίμια του, τις απατηλές καί συνάμα απίστευτες υποσχέσεις του, τα «έξυπνα» ταχυδακτυλουργικά του κόλπα, κατάφερε κάποια στιγμή καί πήρε επιτέλους! τα ηνία, του πολυπόθητου άρματος του ‘Ήλιου στα χέρια του.
Και αμέσως άρχισαν να συμβαίνουν άλλα πράγματα. Οι γνωρίζοντες, οι έχοντες καί οι κατέχοντες έβλεπαν, άκουγαν καί έμεναν κατάπληκτοι. Ανησυχούσαν μάλιστα καί φοβόταν για το πού το πάει το άρμα! του ‘Ήλιου. Πορεία προς Ανατολάς καί μαζί πορεία προς τη Δύση. Προς Βορρά αλλά καί Νότια, σ΄ όλα τα μήκη καί πλάτη. Οι περισσότεροι ούτε πού καταλάβαιναν τι τους συνέβαινε, τους πότισε μανδραγόρα ο ευνούχος ηνίοχος!. Θέσεις, διορισμούς από τα παράθυρα, διάλυση των κοινωνικών ιστών αναποδογύρισμα θεσμών, ηθών καί εθίμων, μίζες, αρπαχτές, ενθηλακώματα, όπως και οι προκάτοχοί του. Ένας αέρας σαπρίας, διαφθοράς πού να σού δένεται κόμπος η ψυχή, μέχρι το λαιμό του ζιβάγκο. Επειδή είχε μανία να φτάσει ψηλά, μιά ανέβαινε, καί μιά έκαμνε βουτιά κάθετη, κι όποιον πάρει ο Χάρος .. καί όπως ήταν φυσικό, όλα άρχισαν να αντιστρέφονται. Λιμοί καί καταποντισμοί, σκοταδισμοί καί ερέβη, καί η μία συμφορά να διαδέχεται την άλλη. Τίποτα πλέον δεν έμεινε όρθιο. Καθημερινά λιτανείες, αποκηρύξεις, επίσημες κατάρες καί αναθέματα. Αυτός, ο ηνίοχος του ‘Ήλιου, κλεισμένος στο τρελoπράσινο φανταχτερό του άρμα, με μερικούς δικούς του συνεπιβάτες αυλοκόλακες, καί με άλλες τόσες παρδαλές παστρικές, προκλητικός καί αλαζών, χωρίς χαλινάρια πια, χωρίς συναίσθηση, πετούσε στα σύννεφα. Κάπου-κάπου έκαμνε καί μερικές κρουαζιέρες με θαλαμηγές επιστήθιων φίλων του κατά ελούντα μεριά ή καί υπερατλαντικά αεροπορικά ταξίδια με στρουμπουλές αεροσυνοδούς, ο σιδερένιος ηνίοχος. ‘Έκτισε καί «καλλιεργούσε» μία αγράμπελη, με χορηγίες άλλων κολλητών του μερικών εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων, για να ξεκουράζεται καί να παίρνει μια ανάσα δροσιάς...κάπου στα βόρεια προάστια, εκεί όπου είναι κάτι επαύλεις καί ρόζ βίλες, και να σπέρνει εξώγαμα.
Μέχρι πού, ένα αστροπελέκι οργής καί αγανάκτησης τον γκρεμοτσάκισε επιτέλους, έτσι καθώς βίος καί πολιτεία του άξιζαν, διασωληνωμένο επί εξάμηνο ακριβώς, καί χολωμένο. Ποιος δεν θυμάται τα κατασκηνωμένα τηλεβίζια και τα ιατρικά ανακοινωθέντα!!!. ‘Ακρως ενδιαφέρον θέμα, άθλιας ιστορίας για μελετητές…του μέλλοντος αιώνος.
- Για τον μύθο του Φαέθωνα έγραφα τόση ώρα, μην πάει το μυαλό σας κάπου αλλού. Για τον συμπλεγματικό καί ανίκανο Φαέθωνα πού τα θαλάσσωσε σε κάποια φάση, καί άφησε πίσω του το τρελοπράσινο άρμα του στον άλλον μπούλη του πλέυ στέισιον Φαέθωντα με τήν καμμένη γή. Για έναν από τους πολλούς ενδιαφέροντες μύθους της σοφής προφητικής μας Μυθολογίας.-

Ανώνυμος είπε...

Γράμμα στη Μάνα μου!!!.
-Mάνα μου, Μάνα γλυκιά !!!
Έλειπα χρόνια μακρυά σου και σε λησμόνησα!!!. Ήμουν εδώ, κι όμως έλειπα. Με πήραν στο παιδομάζωμα, Μάνα. Εκεί στις αρχές του Σεπτέμβρη του -72, εμένα κι άλλους πολλούς απ’ την ίδια γέννα, μας πήραν απ’ τον κόρφο σου και μας έβαλαν στη στράτα να μας κάνουν αναλλώσιμα για τις ιδεολογίες τους, τις λέρες και τις απατεωνιές τους. Οι αλάωντες, και τά λαμόγια Μάνα, που ‘ρθαν απ’ τα ξένα με τα τρανά ονόματα και το δανεικό εγγλέζικο σαγίο, τό αμερικάνικο τρύπιο ποδείο και τις γαλλικές κολόνιες… Αυτοί ήρθαν να σ’ αποτελειώσουν κόβοντας τα κεφάλια μας. Κι είχαν μαχαίρια και λόγχες που τέτοιες δεν ξανάδες ούτε του Πέρση βασιλιά, ούτε του Τούρκου, ούτε του Γερμανού.
Μας πήγαν στα “σχολειά” τους να μας τυφλώσουν, να μας σπάσουν τα δάχτυλα να στραβώσουν τα μυαλά μας, να γίνουμε ένα με αυτούς και να τους υπηρετούμε μια ζωή. Κι άρχισαν να σε ξεγυμνώνουν εμπρός μας… πρώτα τη γαλάζια ποδιά, ύστερα τα σχολικά Σάββατα, κατόπιν τους τόνους και τα πνεύματα.. τα νεύματα. Κάπου τον Σεπτέμβριο του ’81 με σχετικό τους νόμο μαζί με την δακοκτονία. Πήραν τα βιβλία και τα κιτρίνισαν… έκαναν τα σχολεία κουτιά. Τσιμεντένιες αυλές, κάγκελα στα παράθυρα, τσιμέντο και σοβάς παντού… σχολείο αδιάφορο, άχρωμο, άοσμο, άγευστο… η χειρότερη πόρτα για να μπεις στη ζωή, προθάλαμο φυλακών.
Ύστερα στο Γυμνάσιο… στραγγαλισμός των εφηβικών ονείρων… αίθουσες κονσέρβες των 35 και των 40 ψυχών, ευνουχισμός της κρίσης, ο βωμός της παπαγαλίας. Εκεί μας μάθανε πως δεν είμαστε παιδιά σου Μάνα, και πως στα χώματά σου ήρθαμε “ινδοευρωπαίοι” και σφάξαμε τον κόσμο σου. Πως το αλφάβητό σου είναι αραβικό κάποιου φοινικιστή γιαχβέ και ο Πλάτωνας αντέγραφε τον Μωυσή και πως οι αρχαίοι παππούδες μας ήταν κίναιδοι, ομοφυλόφιλοι και παιδεραστές…Για την Πύρα και τον Δευκαλίωνα Μάνα, τους πρωπάτoρές Μας μούγκα. Ακόμα θυμάμαι Μάνα τον θεολόγο πού μας δίδασκε βιολογία και τους ψαλμούς του δαβίδ. Τους Ορφικούς Υμνους! τους πέταξε στον Καιάδα, όπως έκαναν οι προκάτοχοί του, και όλη την Ελληνική Οικουμενική Γραμματεία!!! Στο Γυμνάσιο… εκεί σκοτώσανε το Διόνυσο μέσα μας… Σκονάκια στα μανίκια, και στούς μηρούς, τσιγάρο στην πίσω αυλή, κοπάνες, αλάνικο περπάτημα, ουίσκια και μπύρες στα κλεφτά, μπιλιάρδα και πρέφα στα ουφάδικα, βιντεοταινίες με τον Ντούζο, Ψάλτη και.. τσόντες με Γκουσκούνη στις καφετέριες… μαγκιές, ροχάλες και χουφτώματα… Αυτά μας τάϊζαν, αυτά τρώγαμε, άλλο δρόμο δε μας δείξαν Μάνα…οι τυφλοί σου ευνούχοι μισθοσυντήρητοι υποτακτικοί. (ΣΥΝΈΧΕΙΑ)

Ανώνυμος είπε...

Ύστερα ήρθε!!! το Λύκειο, Πολυκλαδικά πειράματα, Τεχνικά αλητοκότετσα, Γενικά της πτυχιακής παραμύθας. Από Λύκ-εια (Λύκ=Φώς) σκοτάδια και ερέβη. Πάλης ξεκίνημα, σχολείο κιρχνατζίδικο απ’ τις παρατάξεις και τα κόμματα… Ο γιός του βουλευτή πρόεδρος στο 15μελές… αλισβερίσια, άλλαξε-ο-κολιές δηλαδή, με τα γαλαζοπράσσινα συμβούλια καθηγητών, βουτιές στο “ταμείο”, μίζες απ’ τις εκδρομές… κονόμα τρελή στην πενταήμερη… Μαθητές κομματόσκυλα, σιχαμένες “προεκλογικές” εκστρατίες… αφίσσες τυπωμένες απ’ το κόμμα, ανορθόγραφα συνθήματα στον τοίχο που μόλις άσπρισε ο επιστάτης… και μετά κοπάνα, σούζες κι ορθάδικο ο ένας πάνω στον άλλο, με ντίσκο, ράπ, θράς, και το κακό συναπάντημα.
Δώδεκα χρόνια στα θρανία και δεν μου έμάθαν να κοιτώ την ομορφιά σου Ελλάδα μου. Και οι δάσκαλοι στο χορό της συνδίκας ως τα κέρατα βουτηγμένοι. Η ταυτότητά μας, ένα χαρτί με υπηκοότητα δηλαδή υπάκουος δούλος ένα πλαστικοποιημένο λατινογραφημένο μάλιστα έντυπο διπλής όψεως, αυτό μόνο.
Το Πανεπιστήμιο…ή τα πανεπιστήμια ευνουχιστήρια κρίσης, φυτώριο κοματόσκυλων. Μια μάντρα προπτυχιακών προβάτων… αφίσες για το πάρτυ της πάσπ με το φρόκαλο γκεστ-σταρ, εκπαιδευτική της δάπ στη Μύκονο για αχαλίνωτα σεξιστικά πάρτυς, οι άλλοι με τα κόκκινα κολημένοι στα υπόγεια με τον Βασίλη του κκε Α.Ε. να σκούζει “Πρώτη Μαϊου” κλπ κλπ. Εξεταστική, πεντάρια, τάβλι και φράπα, κλαμπάκι κι άπλυτο το άδειο απο μέρες τάπερ με τα γεμιστά… Ένα ολόκληρο κράτος να μη μπορεί να ενεργοποιήσει τα νιάτα του, να μη μπορεί να τα δείξει πως ν’ αναπνέουν στο φως σου…Μάνα
Ο Στρατός… λούφα, αγγαρία, υποταγή στον γαλονοφόρο βαθμοφύλακα καριέρας με τα συμπλέγματα εξουσίας και τη σκοπιά να κοιτάει τον τοίχο. Κανένα ιδανικό για σένα, Μάνα. όλος ο στρατός ένα πεδίο μίζας και βολέματος τού κοκακολά, του τυροπιτά, του χοντρέμπορου της Ορεστιάδας και της αγχωμένης μα..κίας του Διδυμοτείχου, και του Παπάγου. Νά κλείσει ο ΚΨΜτζής αξιωματικός τον μήνα, να κάνει απογραφή, να αποδώσει τις οφειλές προς τρίτους, στο 7ο-2ο Γρ. και για να αγοράσει η μονάδα, λέει, από τα εναπομείναντα κέρδη ιμάντα δυναμό μόνο για το τζίπ του διοικητού, για πάει η γυναίκα του τον σκύλο της βόλτα στο παζάρι και να αγοράσει πράσα!. Αρχαία ρητά παντού… ποιός να διαβάσει… «Ω ΞΕΙΝ, ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ» ποιός να το καταλάβει με την σαχλή “τυρόπιτα” στο κεφάλι και τη χακί “μπυτζάμα” για στολή… Βολές με μπαγιάτικα πυρομαχικά, το g3 ολογυάλιστο αλλά στο “γάμο του καραγκιόζη”… 18 μήνες και βάλε..πεταμένοι στο βωμό των δεικτών της ανεργίας…πλήρης εξευτελισμός της θητείας, και της υπόστασης της γυναικείας με την εισαγωγή των γυναικών εθελοντριών στο σύστημα από τον κόμη αβέρωφ.(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

Ανώνυμος είπε...

Μετά δουλειά Μάνα, στην αρένα του κάπιταλ, σε τσιφλικάδες που αγόρασαν τα πάντα με πράσινα χαρτάκια τυπωμένα από τραπεζίτες,μέιντ ίν στάζι και σία. Πέντε – δέκα τύποι αφέντεψαν τα πάντα. Μεγαλέμποροι που βάλαν χέρι στην κοινή περιουσία και μεγαλοψιλικατζήδες που με τις εφημερίδες και τα κανάλια γέμιζαν τα ρεζερβουάρ της μπουλντόζας που ‘χε τη μίζα στη Βουλή. Πέντε – δέκα τσιφλικάδες “εργολάβοι” αγόρασαν τις μετοχές της ζωής μας, των παπούδων και των παιδιών μας. Τώρα μας “νοικιάζουν” τη ζωή μας με πανωτόκια. Πέντε – δέκα τοκογλύφοι που τίποτα δεν κάναν στη ζωή τους παρά μόνο, αγόραζαν ομάδες, συνειδήσεις, κόμματα, πολιτικούς… Πάμπλουτοι μεγιστάνες που κοντράραν τα μεγέθη τους στα κότερα στις θαλαμηγές και τούς στόλους των ελικοπτέρων… Όσοι είχαν εργοστάσια και «δίναν» δουλειές τα κλείσαν και γίναν έμποροι. Μια Ελλάδα άνεργη να ταϊζει κηφήνες μεγιστάνες…Μάνα μου!!!
Εδώ στα χαμηλά πόλεμος για την επιβίωση… Αν δεν έχεις καγιέν δεν είσαι τίποτα στα μέρη σου Ελλάδα. Και το τίποτα δε νοιάζεται για σένα… Τελευταία ρουφηξιά στο μάλμπορο, τ’ αποτσίγαρο στο δρόμο, διπλοπαρκαρισμένες αγωνίες, “χέρι” στο φπα… Ημιυπαίθριος βίος, ξυστό και στοιχηματζήδικο για την άσπρη μέρα… Ο “κονομημένος” είν’ ο έξυπνος – μουρμουράς όταν τον βλέπεις - κι ας τρώει απ’ τη σύνταξη του πατέρα και το γάλα του αγέννητού σου.
Γεννοκτονία γίνεται μάνα μου Ελλάς. Πραγματική γεννοκτονία των Ελλήνων στον τόπο σου. Στρατιές τηλεβοθρατζήδων ξερνάνε μίσος για σένα και για ότι δικό σου, αμέτρητοι τηλεντιγκιντάκγηδες του άμπτζολουτ λάϊφστάϊλ λένε στις κόρες σου να ξεπαρθενιαστούν στα 12 για να πουλάνε τα μαγαζιά μπιχλιμπίδια και τα γηρατειά βούρρρ…με πολυεθνικά βιάγκρα. Φέραν’ και δυό εκατομμύρια δύστυχους απ’ έξω και μας κλείσανε στα πίσω απ’ τα κάγγελα των παραθύρων μας να κοιτάμε την «Υπατία», τα βλήματα του Μέγκα, τα πρωϊνά φερέφωνα και τα σιχάματα του μεσημεριού.
Γενοκτονία… που; και γιατί να φέρεις παιδί στα μέρη σου Ελλάδα μου σήμερα αφού δεν θα σε γνωρίσει;… Οι γονείς δε μεγαλώνουν τα παιδιά τους, αλλά η μουρόχαβλη στην πλάσμα με τα εξτένσιον. Οι γονείς δουλεύουν διπλοβάρδιες για το χιλιάρικο, οι παππούδες δουλεύουν κι αυτοί να μαζέψουν τα ένσημα – το νόμισμα για τον βαρκάρη του Χάρου…
Λυπάμαι Μάνα μας Ελλάδα μου γλυκειά. Αν συνέβαλα κι εγώ στο χάλι αυτό να ξέρεις πως το έκανα στο δρόμο για την επιβίωση. Ζωή άξιά σου δεν ζήσαμε, τον Ουρανό σου δεν τον είδαμε, τη Σημαία σου την αφήσαμε κουρελιασμένη και τον Υμνο σου τον κομπιάζουμε… Δεν είμαστε προδότες, όμως, και δεν φεύγουμε αν οι αλάωντεςς που σε γδάρανε δεν τα πληρώσουν όλα… και με πανωτόκια, με πανωτόκια, με πανωτόκια Μάνα! Μέχρι η Πέτρα σου Μάνα μου Ελλάδα να ξαναγίνει ‘Αορνος….

Γράφει ο JZ (διασκευή ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ)