Η κατάρρευση της γλώσσας μας μέσα στον κυκεώνα της οικονομικής καταστροφής είναι ένα μόνο (ελάχιστο αλλά σημαντικότατο) σύμπτωμα της γενικότερης αποσύνδεσης του "κοινωνικού συνόλου" από μια όλο και σκληρότερη πραγματικότητα, η οποία διαποτίζει τον "κοινωνικό ιστό" και καλλιεργεί φόβο και αγωνία ακόμα και σε εκείνους (τους λίγους) που εξακολουθούν να διατηρούν την ψυχραιμία τους.
Η υπόκρουση για την από στιγμή σε στιγμή άφιξη του "Δου Νου Του", τουτέστιν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έχει τώρα μεταβληθεί σε αχό και σάλπισμα της Αποκάλυψης. Οι πάντες έχουν αρχίσει να τρέχουν προς πάσα κατεύθυνση για να αποφύγουν τα θραύσματα -- με μόνη εξαίρεση τον πρωθυπουργό μας, ο οποίος, όπως ήδη παρατηρούν "ανεπισήμως" πολλοί που τον παρακολουθούν σχεδόν εκ του σύνεγγυς, εξακολουθεί να ενεργεί με την αθεράπευτη και αδικαιολόγητη αισιοδοξία του ακούραστου κωπηλάτη καγιάκ που διαπιστώνει ότι χάθηκε σε σκοτεινά νερά και, ίσως, δεν ξαναδεί terra patria ποτέ πια. Κοντά του η δράκα των υπουργών που αποτελεί ίσως the worst second rate bench team που έχει ποτέ "κατεβάσει" η Ελλάδα στο γήπεδο των κλαυθμών και οδυρμών της. Η δράκα αυτή, ελλείψει άλλου αντικειμένου και με χαρακτηριστικά υπερκινητικού ανηλίκου, συνεχίζει τις "δομικές αλλαγές" και τις αλλεπάλληλες επιθέσεις στο ατομικό εισόδημα ώστε να επιτευχθεί η πλήρης κατάρρευση μιας ήδη καθημαγμένης οικονομίας που ματαίως περιμένει τα "αναπτυξιακά μέτρα" -- τα οποία δεν έχουν περιεχόμενο ή στόχο σε περιβάλλον "Δου Νου Του" ούτως ή άλλως.
Η χρεοκοπία, την οποία ήδη διέρχεται η χώρα μας, δεν ήταν, ούτε θα είναι, ποτέ καλός σύμβουλος. Οι απεγνωσμένες απόπειρες της κυβέρνησης να "νοηματοδοτήσει" το περιεχόμενο και, το κυριότερο, τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας πέφτουν φυσικά στο κενό -- όχι μόνον επειδή οι αποπειρόμενοι στερούνται παντελώς της παιδείας και της πνευματικής ευελιξίας και συνοχής, οι οποίες απαραιτήτως απαιτούνται για κάτι τέτοιο, αλλά και επειδή το "ευσεβές πλήρωμα" δεν θέλει επ' ουδενί λόγω να αποδεχθεί ότι βρίσκεται στην όχθη του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού Αχέρωντα (και φυσικά ουδείς εκ των "συνετών" μας πολιτικάντηδων έχει την διάθεση να αναλάβει μονομερώς ένα παρόμοιο "πολιτικό κόστος").
Είναι ίσως αναγκαίο, για την διατήρηση αν μη τι άλλο μιας κάπως δικαιότερης επιμέτρησης των ευθυνών και βαρών για τις ευθύνες πίσω από την εθνική μας κατάρρευση, να θυμηθούμε ότι οι "ηγέτες" του κόμματος που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία δεν έχαναν ευκαιρία, προεκλογικώς, να υπενθυμίζουν στους ξένους "φίλους" μας ότι η Ελλάς βρισκόταν στα πρόθυρα της οικονομικής διάλυσης εξ αιτίας της "κακής" διακυβέρνησης του προηγουμένου στην εξουσία κόμματος. Οι ειλικρινείς αυτές μπαταριές κατά της εθνικής μας "υπόληψης" είχαν ακριβώς εκείνο το αποτέλεσμα για το οποίο οι νυν κρατούντες κατηγορούν τους προκατόχους τους ως αυτοί οι ίδιοι να ζούσαν, την εποχή εκείνη, σε άλλο πλανήτη και να μην είχαν καμιά πολιτική συλλογική, αλλά και ατομική, ευθύνη για την στροφή των εθνικών οικονομικών προς την άβυσσο.
Η χρεοκοπία μας ξεσκεπάζει με τρόπο αμείλικτο όλους εκείνους τους μετά την μεταπολίτευση "ηγέτες", "καταλληλότερους" ή μη, που ήσαν πάντα παρόντες-απόντες, υπεράνω "αναχρονισμών" όπως ο σεβασμός της ιστορίας και της παράδοσης μας και, προπάντων, "εκσυγχρονιστές" της ακάματης διαφθοράς που οι ίδιοι ανέχθηκαν και με την απαθή και μαλθακή στάση τους καλλιέργησαν και προώθησαν ως τη βάση της κρατικής μας υπόστασης.
Αλλά για αυτούς υπάρχει φυσικά το απυρόβλητο της ελληνικής "ιδιαιτερότητας" που προσφέρει νομική και πραγματική προστασία σε όσους έβλαψαν το κοινό συμφέρον με πράξεις και παραλήψεις και αναιδέστατα προκάλεσαν τους έστω λίγους πολίτες αυτής της χώρας που εξακολουθούν να επιμένουν στην εφαρμογή των νόμων και στην άμυνα της εθνικής υπόστασης.
Εύγε Ελλάδα, έστω και στην χρεοκοπία σου!
rieas.gr
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου